Heb het idee dat het een stijgende lijn is qua drama sinds ze twee is. Ze is nu net drie en ze heeft sinds een twee maanden ontdekt dat ze heel lang kan gillen en schreeuwen en huilen, omdat we nee zeggen of omdat zij de deur wil open doen. Er zit geen gradatie in, alles is even erg.
Ehm, dit eigenlijk. Ik vond 2 nog erg onschuldig. Maar goed geen kind is hetzelfde. Ik vond 2 erg maar 3 nog een graadje erger.
Hier ook, wordt eerder erger dan beter. Wil thuis niks. Niet eten, niet zelf spelen, niet zelf slapen.. Op de opvang natuurlijkw el.. daar is ie zó leuk.. Vanavond zo boos op hem geworden, echt te ver gegaan, stem verheffen en iets te stevigt tegengehouden.. Vette spijt nu. Vooral nu ik lees dat het er dus bij hoort.. nog een goed jaar doorbijten, en dan is nr2 twee jaar..
Ik vond 2 ook niet erg, maar ze is nu 3 en merk het nu toch wel. Wat wel gek is, als ik alleen met haar ben gaat het eigenlijk goed. Zodra mijn vriend er is, word ze wat lastiger. Ze is ook wel echt een papa's kindje. Maar als ik haar naar bed breng is het altijd; Mam, I love you so much. Smelt....
Ja, of als ze 18 is . Hier ook een peuter die heel lief kan zijn, maar op sommige moment echt een draakje wordt. Tja, hoort erbij, het is een fase...
Hahaha, precies mijn gedachte. Het idee dat ze met 4 naar school gaan bevalt me stiekem wel. Maar verder ben ik stapelgek op m'n dochter hoor!!!