Onze oudste is normaal zo'n lieve schat, luisterde altijd wel aardig, naar papa nog steeds. maar nu totaaaaal niet meer naar mij. alles word als reden gezien om dwars te doen. (dus gillen, trappen, soms zelfs bijten wat ze maar een enkele keer gedaan heeft, alles omver gooien wat in handbereik is en op de grond gaan zitten) een keertje, prima. besteed er niet teveel aandacht aan en beloon het goede gedrag. maar ze luistert steeds minder, als ik iets zeg, zegt ze gewoon nee! en lacht me gewoon uit zeg maar als ik met iets 'dreig' dan doe ik dat ook. dus dat ze niet een ijsje mag wat ze eerder wel mocht, dat ze naar boven moet om daar wat af te koelen of wat dan ook. sinds onze jongste er is, is het nog erger (logisch maar toch) ik vind het erg zwaar op deze manier. als ze zit te tieren en die kleine huilt weer eens zo veel... of als ik even ga wandelen rent ze alle kanten op of gaat gewoon zitten en zet het op een vreselijk krijsen als ik pech heb.. hoe ga ik hiermee het beste om. voel me al niet lekker in mijn vel, dan helpt dit er ook niet echt bij ik probeer echt duidelijk mijn grens aan te geven en me er ook aan te houden. al weet ik soms echt niet wat ik moet doen als ik bijv net bv aan het geven ben hoe ik haar kan laten stoppen om bijv alle cd's uit te pakken om maar een voorbeeld te noemen