Sorry alvast voor het lange verhaal Ik heb een dingetje met mijn moeder.. lang verhaal dat een voorgeschiedenis heeft, namelijk dat mijn moeder niet de meest gezonde levensstijl heeft en nooit heeft gehad. De afgelopen 2 jaar is zij 2 keer 'weg gevallen'. Zelf denk ik dat dit uets van een beroerte oid is geweest, zij wuift het weg, niks aan de hand. Ze weet er niks meer van en ik merk dat zij sindsdien ook (dit klinkt heel lullig) minder slim is, minder goed dingen onthoudt etc. En de linkerkant van haar gezicht is scheef en deels gevoelloos, deels wel pijnlijk. Daanaast (dit staar er los van) heeft ze ook een keer iets opgehoest, iets heel smerigs met bloed, slijm, heel groot en heel goor. Er zijn onderzoeken geweest, niks raars gevonden, dus zegt zij ik ben gezond. Dus... rookt en drinkt ze gewoon vrolijk verder. Na hetophoesten van die rotzooi longonderzoek gehad en niks gevonden maar ze moest toch echt wel stoppen met roken Ik ben destijds erg bang geweest dat er iets ernstigs was, dit werd iets minder toen er niks gevonden werd maar toen ik zwanger raakte ging ik er anders over denken. Want.. een kleinkind, ik hoopte dat het oma worden er misschien voor zou zorgen dat ze zou stoppen met roken en drinken, want het leek mij dat ze haar kleinkind zou willen zien opgroeien. Niet dat deze levensstijl betekent dat ze er nog maar een paar jaar is bijv, maar het vergroot wel het risico op dit soort voorvallen. Maar helaas, ze rookt en drinkt nog steeds. Daarbij is haar werk ontzettend stressvol (productie) en lichamelijk uitputtend voor haar. Ze is niet meer de jongste (57) Ze krijgt steeds meer lichamelijke klachten, maar is bang hier iets van te zeggen omdat ze haar baan niet kwijt wil. Ze rookt ook binnen, waardoor ik niet langs kom met mijn zoontje. Blijkbaar vindt ze dat niet zo erg. Ik heb haar vaker gevraagd of ze alsjeblieft wat gezobder zou willen gaan leven omdat wij graag nog heel erg lang van haar willen genieten, en ik gewoon echt geen goed gevoel heb over hoe hwt nu gaat. Nu zou zij vanaf morgen mijn zoontje ophalen van de go en meenemen naar ons huis en oppassen. Vanmiddag hebben we woorden gekregen omdat ik niet wil dat zij met mijn zoontje voorop de fiets fietst. We hadden een fietskar geregeld maar dit blijkt niets te zijn, dus ja en nu.. ik vind het geen fijn idee, ze is gewoon niet zo stabiel, een kindje voorop is toch best even anders fietsen ineens weer, en ik ben gewoon bang dat ze weer zo'n uitval krijgt en ze samen van de fiets vallen. zij zegt het is me met jou ook altijd gelukt op de fiets, dat komt wel goed, je moet je niet zo aanstellen. Toen ging bij mij eigenlijk een knop om.. aanstellen? Het is wel mijn kind!! Toen zij eenmaal thuis was hebben we een vervelend telefoongesprek gehad waarin zij aangaf dat zij niet van plan is zich aan te passen voor mij. Ik heb verteld waar ik bang voor ben en dat het iets heel anders is dat stel dat er iets gebeurt, en je hebt er alles aan gedaan om dit te voorkomen, dan wanneer je in mijn ogen het zowat opzoekt. Ik heb het gevoel dat zij het roken en drinken belangrijker vindt dan ons. Dit klinkt heel dramatisch, maar uiteindelijk verkiest zij dit wel boven veiligheid voor mijn zoontje en dat steekt. En natuurlijk, wr hoeft niks te gebeuren, maar het laat mij echt niet los. Na dit vervelende gesprek waarbij zij op een gegeven moment zomaar ophing, heb ik besloten een andere oppas voor deze week te regelen. Ik had niet de behoefte haar hier over de vloer te hebben. Hierna kreeg ik een hoop appjes over dat de oppas die ik heb getegeld een surrogaat oma is en dat ik blijkbaar dus meer vertrouwen heb ik haar dan in zijn eigen oma. Er kwam ineens een hoop naar boven wat haar blijkbaar al een hele tijd dwars zat, bijvoorbeeld dat ik aan de 'surrogaat oma' heb gevraagd om mijn zoontje even vast te houden en niet aan zijn echte oma's toen de hele familie hier met kerst was. Moet je nagaan... hoe lang ze hier al mee zit. En ik krijg dit nu allemaal voor mijn voeten gegooid. Ik laat haar geen echte oma voor mijn zoontje zijn enz enz enz Ze eindigde met (nogmaals) je hebt nu toch een oplossing want jij vertrouwt haar blijkbaar meer dan je eigen moeder. Ik wilde het even van me afschrijven Stel ik me dan echt aan zoals zij zegt? Ik wil gewoon een veilig gevoel hebben als ik mijn zoontje bij iemand achterlaat. Ik wil niet dat er verhoogd risico is. Nu kan het natuurlijk bij iedereen gebeuren, maar het risico bij haar is gewoon groter..
Ik vind dit een hele vervelende situatie voor jou en je moeder. Om eerlijk te zijn, kan ik me in jullie allebei inleven. Mijn schoonmoder heeft -al jaren voordat ze oma werd- daadwerkelijk een hersenbloeding gehad en is hier toch wel behoorlijk beperkt uit gekomen. (O.a. halfzijdig verlamd) Het was dus voor ons ook best moeilijk destijds om inzet oudste bij haa achter te laten. Zeker omdat zij, denk ik, toen ook wel voor zichzelf en de buitenwereld wilde bewijzen dat ij ook gewoon oma kon zijn. Dit heeft in het begin best voor wrijving gezorgd. Ik had mijn angsten en zorgen. Maar ik gunde haar natuurlijk ook het het plezier van oma zijn en alles wat daar bij 'hoort'. Inmiddels hebben we gemerkt dat ze goed haar grenzen aangeeft. Nu wel iets beter dan in het begin. Ze heeft inmiddels meerder kleinkinderen en er zijn nu toch wel dingen die ze met de jongere kinderen liever niet meer alleen doet, terwijl ze dat bij onze oudste gewoon vond kunnen. Blijkbaar heeft ze gemerkt dat sommige dingen gewoon niet gaan en is er bij haar toch meer acceptatie dat het is zoals het is. Dat vind ik trouwens echt hartverscheurend. Door die stomme hersenbloeding is er zoveel van haar afgenomen. In het verleden hebben we echt wel onze zorgen en wrijving gehad, maar het is gewoon heel erg verdrietig als je heel graag oma wilt zijn. Je altijd hebt verheugd om bepaalde dingen met je kleinkind te doen. En dat je dan door zo'n gebeurtenis dat niet volledig kunt. Terwijl je ziet dat een ander dat wel kan / mag. In die zin snap ik dus het verdriet en daarmee de reactie van je moeder ook wel. Het zou fijn zijn als zij haar grenzen beter zou kennen en aangeven. Dat geeft veel meer vertrouwen voor jullie. Inmiddels weten wij wel: als ze het niet kan, biedt ze het niet aan. Dus als ze aanbiedt om iets voor ons te doen, kunnen we er op vertrouwen dat het goed gaat. Ze houdt enorm veel van ons en van haar kleinkinderen. Er is geen haar op haar hoofd die eraan denkt om iets te doen wat hun in gevaar zou brengen. Ik denk alleen dat het kennen en aangeven van die grenzen pas komt, als ze ook de kans krijgt om te laten zien wat ze kan. Pas als ze merkt dat zij ook een volwaardige oma is, zal ze soms een stapje terug kunnen doen als iets misschien niet zal lukken. Zolang ze het gevoel heeft een mindere oma te zijn, zal ze juist gaan knokken en strijden om zich toch te bewijzen. Althans... ik ben geen psycholoog ofzo maar ik denk dat het voor veel mensen wel zo zal werken. Het is geven en nemen van twee kanten. Dat is heel moeilijk. Bij ons ging het met vallen en opstaan. En met een aantal flinke botsingen. Ik kan nu terugkijken naar toen met begrip voor beide kanten van het verhaal. Wij zijn er goed doorheen gekomen en nu gaat het gewoon goed. Sommige dingen blijven verdrietig. Maar op andere momenten kan ik er -nog steeds!- versteld van staan wat deze vrouw met maar één werkende arm en één werkend been en een ijzersterke wil, voor elkaar krijgt! Samengevat: wij kregen er pas echt vertrouwen in, toen onze (schoon-)moeder duidelijk haar grenzen aangaf. En ook wel had 'bewezen' ze bepaalde dingen gewoon kon. Maar voordat zij haar grenzen aan kon geven, moest ze eerst zelf e.e.a. accepteren. En dat lukt eigenlijk pas nadat ze voor zichzelf en voor ons had bewezen wat ze wel kon. Maar om dat te kunnen bewijzen, heeft ze toch echt eerst die kans van ons moeten krijgen. Ook als wij het erg spannend vonden. En dat is heel moeilijk, want het gaat wel over je kind. Ik hoop dat jullie er ook samen uitkomen. Hier is geen pasklare oplossing voor. Dit is een moeilijk proces waar je doorheen zult moeten, denk ik. Een stukje acceptatie helpt wel om dat makkelijker te maken. En dan misschien een paar dooddoeners, maar toch: Het is niet jouw waarheid tegen haar waarheid. Kijk waar jullie het wel over eens zijn. Zoek naar 'het beste alternatief zonder overeenstemming'. En het allerbelangrijkste: jij wilt begrip, maar zij ook. Vaak krijg je pas begrip als je ook begrip kunt geven. Maar dan moet je wel echt maar die ander kunnen luisteren en de ander willen begrijpen. Zonder in te vullen.
Het gaat niet zo zeer om vertrouwen, maar wel om dat je moeder geen rekening wil houden met jouw wensen (en grenzen) mbt jouw kind. Als zij dat wel zou willen doen, dan zou jij haar vertrouwen en haar op laten passen, toch? Misschien kun je je moeder echt oma laten zijn (daar hoeft ze niet voor op te passen, er zijn zoveel oma's die niet oppassen) en de opvang van je zoontje anders regelen?
Laat ik voorop stellen dat ik jouw gevoel goed kan begrijpen. Het gaat immers wel om jouw kind. Los daarvan, snap ik beide kanten goed. Het is niet aan jou om te bepalen dat jouw moeder gezonder moet gaan leven. Die keuze maakt ze nog altijd zelf. Wij hebben het zelfde gehad een paar jaar geleden met mijn schoon-moeder. Ze heeft morbide obesitas en we hebben alle manieren geprobeerd om door te dringen, maar het moet vanuit haarzelf komen. We blijven anders praten als brugman. Verder lees ik tussen de regels ook door dat je je moeder niet volledig vertrouwd. Misschien heb ik het fout, maar dit komt bij mij zo over mbt het fietsen. Probeer er op te vertrouwen dat je moeder wel weet wat ze doet. En ja, ik snap dat het erg lastig is. Mijn opa is stapel gek op mijn zoon, zijn 1e achterklein kind. Hij wilde vaak altijd met hem gaan wandelen, rondje om de wijk. Ik vond het altijd dood eng. Hij is in de 80 en niet al te goed te been. In het begin ging ik dan altijd mee, maar voor hem voelde het als controle. We zijn begonnen met een heel klein rondje en inmiddels vertoeven ze samen een dik uur alleen buiten rond de wijk. Mijn opa bloeit echt helemaal op en mijn zoon geniet er net zo van. Dit heeft echt tijd gekost, want ik vond het best eng. Maar mijn zoontje is nu 5 en als er iets aan de hand is dan haalt hij ons wel op en verder blijven ze rond de wijk. Ik zou echt een samen met je moeder om tafel gaan en de onderwerpen ter sprake brengen. Hoe voel jij je erbij en hoe voelt je moeder zich erbij en kijk of je samen tot een mooie oplossing kan komen.
NAH kan heel goed het (zelf)inschattingsvermogen aantasten. Als ik het gevoel zou hebben dat iemand in mijn omgeving dat zou hebben zou ik diegene niet laten oppassen. Maar bijvoorbeeld uitnodigen om mee te gaan naar de dierentuin oid. Zodra de meest kwetsbare fase voorbij is zou ik wel met de kinderen op bezoek gaan op voorwaarde dat er goed gelucht word en dat er dan niet binnen gerookt word. En dat ze nuchter is en blijft. Maar goed ieder zijn eigen grenzen daarin.
Ik heb een soortgelijke moeder...Toen dl baby was mocht ze dus niet zoveel (ik heb me niet zoveel aangetrokken van de drama's die ze daarover maakte). Nu dl ouder is (en zelf voorzichtig en oplettend is) laat ik het wat meer los. Oma let ook erg goed op en doet haar best. Maar ze past niet op. Ik vind het belangrijk dat een oppas zich aan mijn regels houdt, dat ik die kan bespreken met haar en daar is oma te eigenwijs voor
Drinkt ze ook voor of tijdens het oppassen? Dan zou ik een andere oppas zoeken. Zo niet, dan vind ik dat je je heel erg aanstelt ja. Van roken val je niet van je fiets natuurlijk en zoals ze zelf zegt; ze heeft jou ook groot gebracht, dus waarom zo aan haar twijfelen? Dus ik begrijp haar ook wel dat ze er zo over valt en je dus geen vertrouwen in haar hebt. Hoe oud is je zoontje?
Drinkt ze ook als ze aan het oppassen is of overdag voor ze moet oppassen? Want dat vind ik idd niet acceptabel. Verder is roken niet heel gezond, maar vind ik dat verder haar keuze. Zolang zij niet rookt waar jullie kindje bij is lijkt het mij dat je prima langs kunt gaan. Jij zegt dat je het idee hebt dat jouw moeder het roken en drinken belangrijker vindt dan jullie. Maar ik denk dat zij het gevoel heeft dat jij haar keuzes niet respecteert, ik denk dat daar het probleem vandaan komt.
Voor mij zou het argument dat ze 'mij' ook heeft groot gebracht in dit geval niet zwaar wegen. Als mijn moeder in twee jaar tijd twee keer is 'weg gevallen' (en misschien wel door een beroerte) en daar klachten aan over heeft gehouden, dan is de situatie wel flink verandert sinds ze mij opvoedde en nu... En dat zou ik zeker meenemen in mijn beslissingen/keuzes, helemaal als zij die dingen negeert en doet alsof alles nog net zo is als toen...