Gisteren tijdens het winkelen had ik ineens en voor het eerst publiekelijk een schreeuwend kronkelend kind aan mijn arm. Van een heel lief klein aaibaar mensje veranderd dochter langzaam in een licht ontvlambaar vuurspuwend prinsesje. En ik moet zeggen het overvalt me best een beetje. Ze was altijd erg makkelijk, maar nu! Hoe overleef ik deze (best lange) periode? Wat ik nu doe als ze erg boos word is dat ik allereerst als ik het zie aankomen, als het nog niet op zijn heftigst is haar afleiden met speelgoed bv. Maar dat lukt vaak niet. Dan probeer ik zelf met iets bezig te gaan, dus weinig aandacht aan schenken en dan na de ergste woede nog een keer afleiden met iets wat dan vaak wel lukt. Maar toen het gisteren in de winkel gebeurde stond het zweet me toch wel eventjes onder de oksels. Ze was onderweg de winkel uit te lopen (waar ze uit de buggy moest omdat we schoenen voor haar kochten) dus ik pak haar handje vast. onmiddelijk liet ze zich door haar knieen zakken en lam aan mijn arm hangen. Ondertussen schreeuwend en een soort krokodillen deathroll aan het doen. Omdat dit voor het eerst zo lekker publiekelijk was, wist ik even zo snel niet te bedenken wat te doen. Want laat ik dochter nou haar driftbui uitrazen midden in een winkel? Zet ik haar in de buggy en ga ik met een sirene in een karretje de winkelstraat door? Nou ja, ik heb rustig afgerekend, verontschuldigend naar de verkoper, en ben toen met de buggysirene weg gereden. Stom dat ik niet eerder had nagedacht hoe te handelen als dit zou gebeuren, want dat het een keer ging gebeuren was vrij onvermijdelijk. Dus nu dacht ik hier zitten de ervaren moeders, die allemaal waarschijnlijk dit soort dingen hebben meegemaakt. Misschien hebben jullie tips voor mij. Hoe doen jullie dit? negeren? of hebben jullie een succesformule ontdekt om wel af te kunnen leiden? Ik geef in ieder geval niet toe aan wat ze wil. Ik probeer me ook af te sluiten voor wat een ander er van vind.
Hahaha, welkom in de wondere wereld van de peutermonsters. Het lijkt alsof je dochter je de officiële ontgroening heeft gegeven . Vanaf nu is het volgens mij vooral belangrijk dat je consequent bent en dat je laat zien dat een woede uitbarsting geen enkele indruk op jou maakt (ook al doet ie dat stiekem wel). Gewoon doorgaan met wat je van plan was te doen en als je dochter van jou iets moet doen, zorgen dat dit gebeurt ook al gaat hier een half uur drama aan vooraf. Echt waar, het klinkt overdreven, maar geef haar nooit, maar dan ook nooit haar zin tijdens een woede uitbarsting, want anders leer je haar dat woede uitbarstingen nuttige hulpmiddelen zijn om mama's te manipuleren. Als je dochter straks nog wat ouder wordt, wordt het enerzijds makkelijker, want dan kun je het met woorden beter uitleggen, anderzijds kunnen de uitbarstingen nog wel heftiger worden. Denkt dan niet dat je strategie van niet toegeven niet werkt. Peuters hebben hun emoties gewoon nog niet goed onder controle, waardoor ze met veel negatieve emoties weinig anders doen dan uitbarsten . Uiteindelijk heb je er echt baat bij als je consequent bent! Enne, zie er ook maar gewoon de humor van in. Vaak is het best een grappig gezicht, zo'n woedende peuter.
Mijn zoon die begint meestal keihard te huilen als hij boos is. Gelukkig weinig echte driftbuien meer. Hij trekt het alleen niet als vreemden tegen hem praten en daar komt vaak een enorm verdriet bij kijken. Nu zit hij op een leeftijd dat ik daar met hem over kan praten en zo is hij snel om te buigen, maar toen dat nog niet kon zat er vaak niks anders op dan de bui maar uit te zitten en achteraf te troosten. In het begin voelde ik me wel eens opgelaten, maar die tijd ben ik al voorbij. Flauwe reacties sluit ik me voor af. Er zijn namelijk ook mensen die denken dat ze jouw kind wel even kunnen troosten. Dat werkt hier dus averechts
Sluit me bij de andere aan. En er lopen in de winkel ook moeders, en die weten hoe het is. Pas had mijn dochter ook een weer een uitbarsting bij de Aldi. Komt er een oma naar me toe, en zegt. Maak je geen zorgen, het gaat weer over. We hebben het allemaal gehad. En zo is het. Doe gewoon wat je thuis ook doet.
Gewoon doorgaan waar je mee bezig was en even uit laten razen. Hier ook een peuter draakje zo af en toe dus ik ken het.. Maar zo'n vuurdoop in de stad is wel erg aardig van je dochter, heb je het ergste iig gehad
Ja een schatje is het hoor zo in de winkel Ik ben officieel ontgroend, de opvoeding is begonnen. Bedankt voor jullie reacties. In de winkel stonden wel een paar mensen me aan te staren, net nog niet met de tong klakkend en ogen draaiend. Maar ach, gelukkig ben ik niet de enige Ik doe inderdaad alsof het me niks doet zo'n explosie, het gaat weer over denk ik dan maar.
Oh ik voel me rode wangen al weer op komen ... ik kan hier met mijn zoon bij twee supermarkten niet komen of hij gaat weer heerlijk de stoere kijk mij nou eens acteur in spé spelen ... Ik kom daar (misschien heel stom) dan ook niet met hem. Hier sinds twee weken weer ff een fase dat het heel erg is maar niet reageren is hier nog het beste. Kijk het even aan ... niet reageren in een winkel kan niet altijd dus ik kijk altijd de situatie aan en probeer zo vaak mogelijk hetzelfde te reageren. Sterkte ... alle moeders staan achter je
Dit is mijn dochter........ zo herkenbaar is je verhaal Ts! Wat de wijste aanpak is? Tsja als ik die wist dan gebeurde dit niet meer. Heb laatst op een andere dag dan foto, met aan 1 arm volle boodschappentas en twee pakken luiers en aan arm 2 een krijsende, spartelende peuter door het winkelcentrum gelopen...... thuis even de frustratie eruit gehuild en nu kan ik er wel weer om lachen
Hier ook een foto van mijn peuterpuber. Meneertje besloot niet meer Verder te lopen en ging lekker midden in het winkelcentrum zitten. Soms weet ik ik niet eens wat ik er mee aan moet met zo'n peuterpuber
@Mirjam & slagroomsoesje: Haha, geweldig die foto's. Nooit aan gedacht om een foto van mn boze peuter te nemen,maar dat ga ik de volgende keer ook doen. Durf te wedden dat ze het over 10 jaar hilarisch vindt om terug te zien! @Danip: lekker laten kijken. Sommige mensen snappen gewoon niet hoe het is of zijn het alweer vergeten. Volgens mij is er geen ouder op deze planeet wiens peuter niet in ieder geval één keertje een woede uitbarsting heeft gehad.
Ik sluit me helemaal aan bij de andere mama's. En mensen kijken volgens mij automatisch als er een kind gaat dwars liggen. Wanneer ik kindloos ben op zo'n moment denk ik alleen maar ah gelukkig andere kinderen doen dat ook. Mijn zoontje kan dan soms zo heerlijk reageren. Kijk mama kindje huilen! Ik zeg dan ja dat doe jij gelukkig ook wel eens.
Hahahahaha ik moest heel erg hard lachen om die foto's! Heerlijk hahahah onze zoon heeft pas 1x echt op de grond gelegen omdat hij links wilde en ik rects. Ik heb hem toen de keus gegeven: -je staat op en loopt gewoon mee -mama komt je halen en je zit in de buggy Hij wilde eerst geen van beide en rolde en gilde en brulde terwijk het net markt was buiten op de grond... Na tien minuten ging hij zitten en bedacht toch maar dat meelopen de enige optie was. Hahaha. Nu kan ik erom lachen maar toen had ik een rood hoofd en schaamde me diep. onze dochter had vanmiddag thuis haar eerste "ik-wil-het-zo-en-niet-anders-actie": ze wilde iets uit het keukenkastje hebben maar ik deed het deurtje steeds dicht en op een gegeven moment stond ze met dr hoofdje tegen het kastje te bonken en riep heel hard "NEEEEEEE!!" Hhahaha ik kwam niet meer bij gewoon omdat het er zo leuk uitzag. Zij met dr pruillipje en dr rode hoofd van woede en dan dat bonken.
Die van ons ging zitten middenin een hele drukke winkelstraat, en dan krokodilletranen en opkijken of wij of andere mensen wel gingen reageren. We hebben hem lekker laten zitten en zijn van een afstandje toe gaan kijken, helaas geen foto gemaakt, had achteraf gezien prima gekund. Ik moest van binnen wel lachen in ieder geval! Hier gebeurt het niet vaak, hij is net 3 en ik kan het nog op 1 hand tellen ( wie weet wat de toekomst nog brengt). En wat de rest zegt wees consequent en niet in meegaan.
Bij ons is die fase ook al begonnen. Dochter is bijna 2. Als ze weer eens midden in een winkel een woede-aanval heeft, dan blijven manlief en ik er op een klein afstandje vandaan staan, lachen haar een beetje uit, negeren het vervolgens en kletsen met elkaar totdat ze uitgetierd is en in de gaten heeft dat wij ons voor zo'n woede-aanval niet interesseren, dus is alles weer goed en loopt ze zonder te zeuren vrijwillig mee. Ik geloof dat het ook al begint te werken, want de laatste 3 keer dat we aan het winkelen waren, had ze geen woede-aanval meer.