Wij zijn net terug van vakantie, familiebezoekje in Turkije. Helaas heeft dochterlief daar een strip pillen gevonden tussen de bank toen ik in de keuken drinken aan het pakken was, toen ik terug kwam had ze 1 pil opgegeten en een 2e in haar handje. In het ziekenhuis hebben ze haar maag leeggepompt met een slangetje door haar neus, was verschrikkelijk en 1 groot drama. Daarna nog moeten blijven aan een infuus. Gelukkig is alles goedgekomen, maar dochterlief had de eerste dagen daarna last van nachtmerries oid, werd vlot 10 x per nacht hard huilend wakker en riep dan nee wil niet. Als ze door had dat ik bij haar was en ze niet in het ZKH was, was ze wel snel weer rustig en sliep weer verder. Het ging nu al dagen goed maar met de middagslaap was het weer mis, weer hard huilen en in paniek roepen nee wil niet, niet in neus.. Zo sneu.. doet zeer als mama. Maar waar het me om ging, ik ben nogal van het praten, maar mijn ouders vinden dat ik het er juist niet over moet hebben zodat ze het zo snel mogelijk vergeet. Wat denken jullie? Wat is jullie ervaring? Het wegstoppen ligt mij helemaal niet, maar ik wil het ook niet aanwakkeren, vooral omdat het dagen goed ging en nu ineens niet meer. Ben benieuwd wat jullie zeggen..
Bah wat naar voor haar om dit nu al meegemaakt te moeten hebben!! (en voor jullie als ouders natuurlijk) Maar wat je er het beste mee kunt doen lijkt me moeilijk... Het helemaal negeren zou ik persoonlijk denk ik niet doen, vooral gezien ze er nachtmerries van heeft! Wat ik denk ik zou doen is er wel met haar over praten. Je weet dat het heel vervelend voor haar is geweest, maar vooral benadrukken dat het gelukkig allemaal goed is gekomen en ze nu niet meer bang hoeft te zijn voor dat nare slangetje. Maar ik zou wel proberen om er niet te lang nog mee bezig te zijn. Volg haar daarin, als zij nachtmerries heeft kun je er natuurlijk over praten, maar als zij er geen last van heeft met nachtmerries oid er zelf ook niet over beginnen. Zo zou ik het persoonlijk doen, er zullen vast andere tips en adviezen zijn.... maar laat geen pilstrip of andere medicijnen meer rondslingeren (zoals je waarschijnlijk zelf ook al had bedacht) Ik hoop dat je er wat aan hebt, succes!
Ik laat niets rondslingeren, maarja, schoonzus zonder kids... die denkt daar niet bij na. Toen wij in het ziekenhuis waren heeft ze uiteraard ook heel haar huis overhoop getrokken om zeker te weten dat er nergens meer wat lag... Even voor de duidelijkheid... Dat is dus ook mijn gedachte.. Maar het ging dagen goed en gister heb ik er over gepraat met mijn ouders na thuiskomst en nu was t weer mis. Weet natuurlijk niet of het daar echt door komt. Ben benieuwd hoe andere ouders met dit soort dingen om zijn gegaan, nu bij thuiskomst komt bij mijzelf ook pas de spanning eruit..
Wat een onwijs vervelende situatie moet dat zijn geweest Ik zit nu met een soortgelijke vraag, vorige week is onze jongste ook opgenomen in het ZH en heeft voor een dag een sonde gehad ivm heftige dehydratie. Het inbrengen van de sonde was een kleine strijd en vreselijk om te zien Nu zijn we goed en wel een week verder en merk dat sinds we weer thuis zijn hij erg onrustig slaapt. 's Nachts kan hij ineens heel erg in paniek raken en hysterisch huilen, vannacht ging het gelukkig goed maar vandaag overdag was het weer mis. Na een klein uurtje werd hij krijsend wakker, helemaal in paniek en duurde ook echt even voordat hij gekalmeerd was. Ik kan dan nu ook maar 1 reden bedenken van deze onrust, de opname van vorige week Bij mij komt nu zelf de spanning er ook uit, heb dit ook aangekaart bij de HA. De HA vroeg ook of Luca ergens last van had, maar dat was toen nog niet het geval of zo duidelijk aanwezig. Ik bedenk me dus nu ook of het zinvol is om dit met de HA te bespreken?
Klinkt bekend inderdaad.. hier precies zo.. Je kunt het altijd met je huisarts bespreken denk ik, als je dat zelf prettig vind. Sterkte voor jou! Hier ging t vannacht redelijk alleen na een nachtmerrie 1,5 uur niet willen slapen. Daarna heeft ze prima de rest van de nacht geslapen gelukkig... Probeer er maar gewoon zo snel mogelijk bij te zijn, meer kan ik niet echt doen he.
Mijn dochter is iets jonger maar al 3 keer opgenomen geweest. Nou heb ik de laatste keer met de pedagogisch medewerker in het zh over gesproken mede doordat dochter al heel lang slaapproblemen heeft. Nachtmerries heeft ze heel veel gehad en ze schreeuwde ook nee nee nee. Nou gaf de PM wel aan dat het verstandig is om op die momenten uit te leggen waarom een ingreep is gedaan (in ons geval o.a. een katheter) en dat dat nu niet meer hoeft omdat ze weer beter is. En haar vooral niet te laten huilen, doe ik ook niet, want het is geen aandachttrekkerij. Dat heeft wel gewerkt hier, ze wordt nog steeds wakker 's nachts maar ze is niet meer helemaal panisch. Daarnaast is het ook belangrijk om voor dat we naar het zh voor controles of onderzoeken om duidelijk uit te leggen wat er gaat gebeuren, dat het even pijn doet maar dat de dokter dan kan zien of het goed gaat met haar. Na de laatste opname zijn we met zijn drietjes bij de huisarts geweest, ik zat er ook even helemaal doorheen. Dochter had weer 3 koortsstuipen in 24 uur (vandaar de opname) en die angst voor koorts en stuipen is zo groot voor mij dat ik het even niet meer kon behappen. We hebben een fijn gesprek gehad met de huisarts en er zijn wat dingen doorgesproken en daarnaast direct de afspraak gemaakt dat we het noodnummer van HA en HAP mogen bellen als een stuip langer duurt dan 2 minuten en dat ze dan ook direct komen (ook in systeem laten zetten). Het gesprek heeft mij wat meer rust gegeven
Wat erg Sandraske, kan me voorstellen dat dat voor jullie allemaal veel impact heeft! Laten huilen is ook nooit in me op gekomen gelukkig, het is al zielig genoeg allemaal. Maar ga jij overdag de ingrepen met haar bespreken of op het moment dat ze paniekerig is snachts, dat begrijp ik even niet uit je tekst? Dus ga je er overdag met haar voor zitten om er samen over te praten? Want hier is het snachts nadat ze mij gevoeld of gezien heeft meestal al weer goed. Meestal zeg ik gewoon rustig maar, we zijn thuis en mama is bij jou en dan aai/knuffel ik haar wat en dan is ze al snel weer rustig gelukkig..
Wat vervelend moet dat zijn geweest, voor haarzelf maar ook voor jullie! Onze dochter heeft ook een nare periode in het ziekenhuis moeten doorstaan. Ze is hier erg angstig van geworden, vooral voor mannen (alle mannelijke dokters) en in het donker. Ze was echter te jong om er over te praten dus wat dat betreft kan ik alleen zeggen; doe wat je zelf vindt dat goed is, luister vooral naar je gevoel, die laat je niet in de steek! Wij hebben onze dochter als ze 's nachts angstig was bij ons laten slapen. Hier kalmeerde ze meteen door. Maar de naweeen hebben lang geduurd, ik denk wel een klein jaar! Maar het is gelukkig goed gekomen Sterkte!
Ow sorry was inderdaad niet duidelijk. 's nachts doe ik hetzelf als jij gewoon troosten en geen heel gesprek. Wij hebben een boekje met plaatjes gekregen in het ziekenhuis over onderzoeken en prikken etc en dat hebben we nu overdag een aantal keer doorgenomen overdag nadat ze dus zo erg had gedroomd en meestal de dag voor dat we op controle moeten, bladeren we het boekje ook door. We moeten iedere 6 a 8 weken bloedprikken en controle van de urine. Het helpt wel vaak..
Wat naar dat jullie telkens terug moeten, dan lijkt me de manier waarop je het doet inderdaad erg goed. Voor ons is dat, gelukkig, niet zo. Alles is gewoon goed dus ze hoeft niet meer op controle oid. Het is echt het verwerken van wat er daar gebeurt is. Vooral het slangetje door de neus naar haar maag brengen heeft volgens mij heel erg veel indruk gemaakt. Kan ook niet anders natuurlijk.. Weet niet zo goed hoe ik dat dan moet doen, gewoon soms er over hebben met haar? Duidelijk vertellen dan dat het klaar is en niet meer hoeft te gebeuren enzo.. Voelt voor mij persoonlijk wel beter dan het maar wegstoppen en niet meer over hebben. Dat ervaar ik voor mezelf altijd al als heel vervelend, laat staan voor zo'n kindje!?
Er zijn is het belangrijkst. Ze moet zich veilig voelen op die momenten. Meer kun je niet doen. Zou er zelf niet over beginnen maar wel met haar praten als ze er zelf over begint. Zou het niet bagatelliseren maar gewoon bevestigen hoe het is. Nee het is niet leuk. Maar het moest wel even om je weer beter te maken. En nu is mama lekker bij jou en ga je lekker weer slapen en ik blijf hier. Iets in die trant. Het zal uiteindelijk wel weer zakken. Mijn dochter is nu alleen nog op een speelse manier haar 'trauma' van keelamandelen knippen aan het verwerken. Iedereen wordt hier geopereerd. Compleet met operatiepakje aan en tangen in haar handjes. Voorheen had ze enge dromen er van maar nu niet meer. Dit is een half jaar terug. Succes er mee.
Och meis, wat vervelend allemaal! Ik ben ook van het uitleggen en benoemen, maar zou dat alleen doen als je dochtertje er zelf over begint. Ik zou uitleggen wat er is gebeurd en niet de 'schuld' bij haar leggen, dus: 'tante had haar medicijntjes die voor grote mensen zijn en waar kleine meisjes zoals jij ziek van worden laten slingeren'. Ik zou met een lach er een dolletje van maken, 'tante is een beetje dom geweest', etc. En ik zou haar de hemel inprijzen dat ze zo'n grote flinke meid was. Dit soort dingen slijten echt wel, sterkte!
Heb je al een dokterssetje in huis? Zo kan ze het zelf naspelen en verwerken. Erken haar angsten en zeg niet dat het helemaal niet eng was. Ze mag best bang zijn alleen is dat nu niet meer nodig. Wel heel zielig hoor,gelukkig is het goed afgelopen!