Nooit verdedigen, dat geeft juist ruimte voor discussie en word je onzeker. Mijn standaard zin was altijd: "ik ben de moeder/wij zijn de ouders, dus ik/wij bepalen." Was het gelijk klaar.
Allereerst, wow! Wat een lieve moeder ben jij zeg! Je gaat goed in op de behoeften van jouw kindje. Jij voelt dat feilloos aan en handeld daarna. Ik stel bij dat soort dingen zelf een vraag. Hier werd ook gezegd: hij moet wel op zijn eigen bedje hoor. Mijn reactie:" Oh ja, van wie en voor wie moet dat dan?" En dan niets meer zeggen. Maar echt wachten op een antwoord Deze gaat werken. Echt Jouw kindje, jouw zorgen, jouw regels. Als het een advies is...prima. suggestie, prima, maar stellen hoe dingen moeten...mogen ze voor zichzelf en hun eigen bepalen. Niet voor jou! Je doet het super Laat je niet gek maken. Jouw kind verteld je wat hij of zij nodig heeft. Niemand anders!
Even een reactie van een "oma". Toen ik mijn dochter kreeg, wist ik absoluut niets over het grootbrengen van kinderen en deed alles op "instinct". Liep echt de hele dag met de baby te slepen, voedde haar als ik dacht dat ze honger had, ook 's nachts net zo vaak als ze wilde. Borstvoeding heb ik tot 2,5 jaar gegeven en vooral daar heb ik ontzettend veel opmerkingen over gehad. En over het feit dat ik haar vaak al oppakte voordat ze begon te huilen. Ik ben daar best verdrietig over geweest, omdat ik ergens een beetje onzeker was of ik het allemaal wel goed deed. Volgens schoonfamilie zou mijn dochter nooit onafhankelijk worden, slaapproblemen krijgen als ze volwassen werd e.d. Op een gegeven moment heb ik gezegd. Zo kan ik het, zo voel ik het, en zo gebeurd het! Ik had geen zin meer om me iedere keer te verdedigen. En"wonder boven wonder" is geen van de negatieve voorspellingen uitgekomen. Ze is juist heel onafhankelijk, heeft een goed gevoel van eigenwaarde, eet normale maaltijden en slaapt 's avonds van 10 tot 's morgens 6 (hoewel ze daar nu de kans niet voor krijgt met een baby). Iedereen moet voor zichzelf uitmaken wat het beste. Wat voor jou werkt, werkt niet voor een ander. Het belangrijkste is dat jij je goed voelt bij wat je doet en je niet onzeker laat maken door "goedbedoelde" adviesen en ik denk dan ook dat je dat best mag zeggen. Nu mijn dochter een baby heeft, wacht ik altijd totdat ze me iets vraagt en geef nooit ongevraagd advies/commentaar (al zou ik dat wel doen als ik echt iets acuut gevaarlijks zag), want wie ben ik om te denken dat ik het beter zo weten dan mama. Ik vind trouwens dat je het heel goed doet! Gewoon zeggen "wat wij doen werkt bij ons en ik voel me daar goed bij" .
"Alle baby's huilen en alle baby's spugen"... Ik ken hem, cb bij 4/5 weken. Voorkeurshouding viel ook mee want zijn hoofd was nog rond. Het was zo fijn om na 6 weken bij de vk op de nacontrole te horen "als jij vindt dat hij veel huilt en spuugt dan is dat zo en dan gaan we kijken wat we er tegen kunnen doen". Week later osteopaat op aanraden van de vk. Die keek even terwijl baby op tafel lag... "hij is helemaal verkrampt". Na onderzoek bleek dat zijn schedelplaten niet helemaal goed zaten doordat hij sterrenkijker was. Jochie had dus gewoon heel veel pijn en daardoor verkrampt dus nog meer pijn -> vicieuze cirkel. Na 2 behandelingen had ik een blije, veel minder spugende baby. Mijn samenvatting: volg je gevoel, dat is meestal het beste. Zo veel mensen, zoveel wensen/gebruiken.
Ik snap je heel goed, bij onze eerste kon ik ook verschrikkelijk onzeker zijn over dit soort opmerkingen. Maar na een paar maanden dacht ik, ik kan er wel naar gaan luisteren maar iedereen zegt wat anders!! Ik zou het anders doen dan jij het doet. Doe je t daarom fout? Hell no! Dit past heel duidelijk bij jou en je kind, als jullie t allebei prima vinden zo, who am i to judge? Waarschijnlijk doe ik ook dingen heel anders dan dat jij ze doet, betekend ook niet automatisch dat ik het "fout" doe. Verdiep je er in, volg je kindje en jouw eigen gevoel (happy mommy = happy baby). Elke keer als iemand zoiets zegt dan moet je je niet gaan verdedigen. Je kan t uitleggen en als ze dan nog doordrammen dan zeg je; ik doe het zo want dit werkt voor ons het beste! En als je dan, later in de auto of in bed, die opmerkingen weer hoort dan moet je jezelf gewoon even streng toespreken
Gewoon doen wat voor jullie werkt! Hier hebben ze allebei nooit, nooit in hun babybedje geslapen. Altijd op arm, doek, buggy... En dat komt vanzelf goed.
Wat een fijne reacties in dit topic. Ik loop er zelf een beetje tegenaan in die zin dat onze zoon (van ruim 3 weken) overdag heel erg veel wakker is en amper in zijn eigen bedje kan liggen, dan slaapt hij misschien een kwartier en ligt hij daarna te huilen, als ik hem troost begint hij supersnel weer te huilen. Hij is op dit moment in slaap aan het vallen op mijn borst. Snachts gaat het meestal wel redelijk, maar als hij overdag amper heeft geslapen duurt het savonds/in de nacht erg lang voor hij rustig is en slaapt (wel in zijn eigen bedje (cosleeper). Ik moet zeggen dat ik nog niet veel opmerkingen heb gehad. Het is voornamelijk mijn eigen onzekerheid; “als ik hem nu op mijn borst laat slapen gaat hij overdag noooooit in zijn bedje slapen”.
Je kan ze niet verwennen hoor met (te) veel vasthouden, oppakken, troosten, etc. Op de borst wordt hij gauw rustig, want hij ruikt jou, hij hoort jouw ademhaling.. Wil je hier nu echt wat meer over weten lees dan eens wat artikelen van kiind. Niet alles letterlijk nemen. Want in sommige dingen slaan ze door, haha, maar verwennen doe je ze echt niet. Ze gaan echt vanzelf op een eigen bed slapen.
Hier was dat ook hoor. Slaapt Nu pas een maand ofzo in zijn eigen bed overdag. En wakker wegleggen lukt ook nog niet altijd. Meer omdat ik daar zelf onzeker over ben. Hij is 2 februari 4 maanden en nu pas gaat alles een beetje lopen. En ga ik ook pas genieten.
Eerlijk? Ik heb lak aan de mening van anderen. Ik zeg dat dan ook gerust. Jij weet wat het beste voor je kindje is dus blijf bij jezelf! Je bent een lieve en zorgzame mama en dat is het belangrijkste!
Onzeker hoef je daar echt niet over te zijn, zeker niet wat andere zeggen. Jij kent je kleine het beste, en moederschap geeft zelf soms al onzekerheden of je nou iets wel goed doet of niet. Neem idd de goede adviesen die handig lijkt in overweging en laat de rest varen. Ik pak mijn dochter ook op als ze huilt. Dan troost ik haar gewoon en even beetje spelen en dan wordt ze zelf alweer lekker moe en kan ik haar wakker in bed zetten en slaapt ze zelf in en als ze dat niet doet dan blijf ik gewoon erbij staan, maar soms heeft ze last van haar verborgen reflux en dan neem ik haar gewoon lekker op de borst om te slapen, lekker kroelen en kan ik ondertussen lekker programmas kijken. Niks mis mee. Ze slaapt ook snachts gewoon lekker door makkelijk 8 uurtjes zonder te huilen. Al zegt men laten huilen, nou nee, als mijn kleine huilt wilt ze iets, al is het de geborgenheid of een beetje aandacht. Ze is tot nu toe nog niks gewend geraakt. Volg je moedergevoel.