Hallo meiden, De laatste tijd hebben mijn man en ik ontzettend veel voor onze kiezen gekregen, dus ik dacht: "laat ik het eens van me afschrijven". Het begon eind augustus. Mijn man belde vanaf zijn werk dat hij een bedrijfsongeval had gehad. Zijn pees in zijn hand was stuk, waardoor hij een aantal weken thuis moest blijven om te herstellen. Twee dagen later belde mijn vader huilend en in paniek op. In tranen vertelde hij dat hij mijn moeder levensloos had aangetroffen thuis. Bam! Een enorme klap in mijn gezicht! Twee dagen daarvoor was ze namelijk nog jarig geweest (53 jaar pas..) en we hadden het nog gevierd die week. Er was niets aan de hand geweest, mijn moeder voelde zich goed. We hadden niet kunnen voorspellen dat ze die week zou komen te overlijden aan een hartstilstand.. Heel erg verdrietig allemaal en we zijn door een hele heftige periode gegaan, met mijn vader, mijn zusje (die verstandelijk beperkt is en het daardoor ook nog eens heel anders verwerkt) en met mijn man. Het was nu een geluk bij een ongeluk dat mijn man een tijdje thuis kon blijven, want ik had hem heel hard nodig! Na een tijdje werd het allemaal weer wat rustiger en begonnen we onze weg weer een beetje te vinden. Mijn vader zien we nu heel erg regelmatig, wat ik wel heel erg fijn vind. Mijn man en ik waren intussen ook al eventjes bezig met zwanger worden en in oktober was het dan eindelijk raak! Superblij waren we er mee natuurlijk. Onze vier beste vrienden hebben we het al meteen verteld, met de ouders en zusjes wilden we nog even wachten tot we de eerste echo hadden gehad met acht weken. Ik merkte al vrij snel de toename van hormonen in mijn lichaam. Ik had het opnieuw heel moeilijk met het verlies van mijn moeder en kon het moeilijk verkroppen dat ze nooit oma zou worden, iets wat ze vaak had aangegeven graag te willen worden. Met acht weken hadden we een spannende week: de eerste echo. Die week ervoor merkte ik al wel dat mijn borsten minder gespannen begonnen te voelen, dus ik durfde nergens op te hopen. Bij de echo bleek het vruchtje twee weken te klein te zijn. Dus weer nieuws wat moeilijk te verkroppen was. Een week later moesten we terug komen om te kijken of het vruchtje was gegroeid. Eenmaal thuis gekomen zaten we een beetje verslagen op de bank. Niet veel later werd er aangebeld. Het was mijn vader, opnieuw in tranen.. Hij vertelde dat mijn zusje heel erg ziek was geworden. Een dag later is ze opgenomen in het ziekenhuis met een zware en verwaarloosde longontsteking. Ze was al vier keer naar huis gestuurd door de huisarts, waardoor haar situatie steeds verslechterde. Wij hadden dus ook geen idee gehad dat het zo slecht gesteld was met haar longen! Een hele zware en emotione week volgde. Aan de ene kant doordat we in spanning zaten over mijn zwangerschap en aan de andere kant omdat we dagelijks in het ziekenhuis zaten bij mijn zusje. Bij negen weken opnieuw naar de gyneacoloog. Het bleek niet goed te zijn, het hartje was gestopt met kloppen. Bam! Weer een klap in ons gezicht! Omdat mijn lichaam de miskraam niet zelf opwekte, heb ik hiervoor tabletten gekregen. Deze heb ik drie dagen later ingenomen en ik heb er heel veel last van gehad: veel kramp en overgeven, maar helaas heel weinig bloed. Twee dagen later ben ik het vruchtje verloren en weer twee dagen later moest ik op controle komen. Het bleek natuurlijk nog niet klaar te zijn, want als iets tegenzit, zit natuurlijk alles tegen. Ik kreeg opnieuw een kuur tabletten die ik in moest nemen. Ik keek er als een berg tegenop, omdat ik er de vorige keer zo'n last van heb gehad. Daarom heb ik wel besloten om ze meteen die dag in te nemen. Op diezelfde dag is er door de artsen van mijn zusje besloten om haar te opereren. Haar situatie verslechterde, dus het was echt noodzakelijk. Ik kon niet bij haar zijn, omdat ik met mijn eigen sores zat die dag. Echt verschrikkelijk vond ik dat. Gelukkig heb ik weinig pijn gehad, maar ook had ik nu weer erg weinig bloed... En een week later moest ik pas weer op controle. Ik merkte dat ik daar erg gespannen van werd, ook natuurlijk omdat ik me ontzettend zorgen maakte over mijn zusje. Een dag voor mijn controle bij de gyneacoloog moest ik werken. Een vriendin van me werkt op dezelfde locatie. Ze gaf aan me iets te willen vertellen: ze was vier weken zwanger.. Bam! Weer een klap in mijn gezicht. Zij was in tranen omdat ze mijn situatie kende. (inmiddels hadden we meer mensen ingelicht over mijn miskraam, omdat ik emotioneel ontzettend labiel was. Dan konden ze er rekening mee houden) Ik begon ook te huilen. Ik gaf aan blij voor hun te zijn, maar dat het ook erg lastig is om te verwerken. De hele dienst heb ik op mijn tenen gelopen en eenmaal thuis was ik er echt even kapot van. De spanning voor de uitslag van de gyneacoloog kwam daar nog even bovenop... Gelukkig bleek de dag erna mijn baarmoeder schoon te zijn. Ik merk nu (twee weken later) dat ik emotioneel gezien ook weer veel meer kan hebben gelukkig. De operatie van mij zusje leverde intussen niet het gewenste resultaat op, dus de dag na mijn bezoek aan de gyn moest ze weer onder het mes. Ze heeft uiteindelijk twee weken op de IC gelegen, met ook nog een tijdje een tube in haar keel. Probeer dan maar eens te communiceren met iemand met een verstandelijke beperking. Ik vond het zo zielig en verschrikkelijk om aan te zien! Sinds vorige week is ze weer naar de gewone afdeling en moet ze nu beginnen met revalideren. Intussen ligt ze al bijna zes week in het ziekenhuis, heel slopend voor haar, maar ook voor ons.. Met de kerstdagen zal ze nog niet thuis zijn in ieder geval. Een kerst die al heel anders zou zijn, omdat mijn moeder er niet meer bij kan zijn.. Soms vraag je je af hoeveel een mens voor zijn kiezen kan krijgen. Het blijkt dat we toch heel veerkrachtig kunnen zijn, al heb ik wel af en toe gedacht op het randje van een depressie te zitten. Ik kon niet anders dan huilen. Zat ik in de auto op weg naar de supermarkt, kon ik weer terug omdat ik ineens een enorme huilbui kreeg die ik niet onder controle kon krijgen. Normaal ben ik altijd heel nuchter en kan ik alles heel goed relativeren, maar dit was gewoon teveel! Wat er trouwens nog niet eens bij staat, is dat de werkgever van mijn man ook nog eens ontslag heeft ingediend voor hem vanwege bedrijfseconomische redenen.. Dit kregen we te horen toen ik 5 weken zwanger was..Dus tussen alle sores door zijn we ook nog regelmatig bezig geweest met het schrijven van verweerbrieven.. Ook is mijn beste vriendin twee weken geleden bevallen van haar eerste kindje. Haar laatste periode van haar zwangerschap vond ik soms wel moeilijk, omdat het soms alleen over zwanger zijn kon gaan en ik dan steeds geconfronteerd werd met mijn miskraam. Maar nu ze bevallen is, vind ik het alleen maar leuk en zie ik het juist al een lichtpuntje in alle ellende om ons heen! Wat me wel heel erg bezig houd is de zwangerschap van mijn collega/vriendin. Nu ik er wat langer over na heb kunnen denken, neem ik haar de timing van het vertellen wel een beetje kwalijk. Een of twee weken later had ik het al veel beter kunnen handelen. Ik ontwijk haar nu en heb haar sinds ze me het verteld heeft ook niet meer gezien. Aankomend weekend werken we denk ik wel weer samen, dus even kijken hoe het nu gaat.. Zo, dat was een heel verhaal. Toch wel lekker om dit even van me af te kunnen schrijven...
*Knuffel* ach lieve meis, wat een ontzettend naar jaar voor jullie! Ik duim voor je dat 2013 een heel mooi jaar mag worden en dat jullie alle tegenslag en verdriet goed kunnen verwerken.
Ach lieverd, wat hebben jij en je man een verschrikkelijke en moeilijke achterde rug. En de kerstdagen staan voor de deur moeilijke tijd van het jaar voor diegen die een heftige periode hebben gehad. Ik kan niets anders doen dan veel je sterkte te wensen en je een virutele dikke knuffel geven. En gooi al gevoelens hier meer neer hoor ik hoop dat we je een beetje kunnen helpen via deze weg Dikke knuffel
Jeetje , dit is niet niks wat je hier schrijft. Ik denk dat het wel belangrijk is om voor jezelf dat van je moeder te gaan verwerken aangezien je hier eigenlijk geen tijd bijna voor hebt gehad. Ik wens je veel sterkte en een lichtje toe, en dat het snel beteren mag zodat je wat meer rust hebt. knuffel
Dankjullie wel voor de lieve berichtjes. Het is onderdaad ook allemaal niet niks wat we op ons bordje hebben gekregen. Ik had het er vanmiddag nog met mijn vader over. Nu het even weer allemaal wat rustiger lijkt te zijn, besef je pas wat er allemaal gebeurt is. Dus ook het overlijden van mijn moeder. Ik mis haar nu wel heel erg. Bijvoorbeeld bij mijn miskraam had ik het er graag met haar over willen hebben. Ik heb het idee dat mijn vrienden er toch wat gemakkelijk over denken. Van: "Naja, volgende keer beter. Je weet nu iig dat je zwanger kan worden". Best wel een beetje een dooddoener, want een miskraam is best heftig. Mijn moeder had me daarin wat serieuzer genomen denk ik. De ene dag voel ik me ook beter dan de ander. Nu die hormonen uit mijn lichaam zijn, voel ik me al veel meer als mezelf () en kan ik alles wat beter aan. We proberen nu ook wel meteen weer zwanger te worden en zoals aan mijn banner te zien is, hebben we het druk gehad de afgelopen dagen Ik kijk ook heel erg uit naar de kerstvakantie. Vanaf maandag zijn we allebei 2 weekjes vrij om bij te tanken. Heerlijk! Even ontspannen met zijn tweetjes, met familie en met vrienden! xx
Heel veel sterkte met je verlies en heel veel beterschap voor je zusje. Ik hoop dat 2013 een mooi jaar voor jullie & jullie familie wordt. Knuffel
Geniet lekker van elkaar in jullie vakantie. Ik hoop dat het je goed doet en nieuwe energie en moed geeft Xx
Hoi Linnepinne, je krijgt wel wat te verstouwen zeg! Misschien een kleine tip van mijn kant: er bestaat een boek dat heet "moeder zonder moeder". Ik heb zelf mijn moeder op jonge leeftijd verloren en heb er bij de zwangerschappen erg veel aan gehad.. Dikke kus!
Mamadaisy, dank je voor de tip! Dat ga ik zeker even opzoeken Ik zie ook dat jij een miskraam hebt gehad. Hoe beleef jij dat, zonder je moeder? Is het lang of pas geleden dat je haar verloren hebt? Kan me voorstellen dat, ook al zou het langer geleden zijn, dat ook nog heel erg lastig kan zijn.. Het blijft wrang als de belangrijke mensen om ons heen ons te vroeg verlaten.. xx
Mijn moeder is overleden toen ik 15 was. Ik heb twee gezonde zoons dus ik had er met deze miskraam minder moeite mee omdat ik weet hoe het is om een kindje te krijgen. Ik mis het wel soms dat ik even geen advies kan vragen. Mijn schoonmoeder zegt regelmatig "o maar dat deed papa vroeger ook". Dat vind ik dan wel pijnlijk omdat ik dat niet meer kan vragen over mezelf aan mijn moeder. Mijn eerste miskraam voor mijn oudste werd geboren had ik meer moeite mee. Voor jou is het ook nog erg vers. Dat scheelt ook echt wel. Ik heb inmiddels al zoveel situaties meegemaakt waar ik mijn moeder bij had willen hebben dat ik er ook wel een beetje aan gewend ben geraakt. Ik hoop dat we allebei in 2013 maar een mooie baby mogen krijgen en allebei het gevoel hebben dat onze moeders meekijken vanuit de hemel . Als je nog meer wilt weten misschien even per pb?
Sterkte meid, het is ook veel! Over die collega/vriendin: kan het niet zo zijn dat ze het juist snel wilde vertellen omdat ze zich er rot over voelde t.o.v jou? Als ze ook aan het huilen was, komt ze namelijk niet lomp of ongevoelig over. Ik wens je heel spoedig een gezonde zwangerschap toe!
Linnepinne, Wat naar voor je. Je verhaal, heftig. Ik hoop dat 2013 heel wat moois voor jullie klaar heeft liggen. Dat de zon volop mag schijnen voor jou en je man, je zusje en papa. Heel veel sterkte! Liefs
Ze is ook niet lomp hoor. Ik merk alleen wel aan mezelf dat ik haar timing ontzettend vervelend vond. De dag voordat ik zelf naar de gyn moest en daar heel gespannen over was. En op mijn werk kon ik niet ff weglopen om bij te komen van dit nieuws. Ik begrijp haar punt hoor, ze vond het idd zo oneerlijk dat ons alles tegen zit en dat het bij hun wel is gelukt nu. Ze kon het daarom niet voor zich houden bij mij. Maar daardoor werd het wel bij mij gelegd en moest ik het maar zien te handelen. Ik link de gedachte aan haar zwangerschap ook steeds aan dat moment. Dat zal wel verwateren denk ik, maar nu vind ik het nog best wel lastig.
Ik kan me dat heel goed voorstellen dat je sommige dingen heel erg confronterend vindt. Vooral bij de andere oma en opa's. Gelukkig kan ik heel gemakkelijk kletsen over het gemis met mijn man en vader (vrienden ook wel). Da lucht ook altijd wel op. Ik denk dat vooral het advies krijgen in situaties als een zwangerschap of miskraam, dat het gemis groot is. Het is altijd heel normaal als je dat soort gesprekken met je moeder voert. Dan is wel heel erg wennen. je noemt dat het na het krijgen van 2 kinderen wat gemakkelijk is. Ik kan me daar iets bij voorstellen, maar toch zijn dit soort situaties nooit leuk. Dus ook niet voor jou.. Ik ga ook duimen dat het ons in 2013 dan moet gaan lukken!! Ik heb er goede hoop op
Hey linnepinne, Las net je verhaal en de tranen rollen me over m'n wangen. Heb m'n moeder drie jaar gelden verloren, ze was ook nog jong(51), zit nu ook in een onzekere tijd. Heb van de week erg bloedverlies gehad en weet pas over anderhalve week meer. Snap je precies, je wilt zo graag het advies van je moeder en haar arm om je heen. Ik hoop zo dat het een heel goed jaar voor jullie gaat worden en dat je zus er snel weer bovenop komt.
Hè, gedverderrie, wat vervelend voor je! En dan heb je ook nog al die hormonen in je lichaam waardoor je nog eens extra emotioneel bent! Dat had ik tenminste wel.. Gek hè, hoe belangrijk familie op dit soort momenten is? En met alles rondom een zwangerschap of miskraam is je moeder toch echt wel degene met wie je dit soort dingen wilt bespreken.. Ben je nu bang voor een miskraam dan? Hoever ben je? En waarom weet je over 1,5 week pas meer? Ik ga iig duimen dat het goed komt voor je xx