Ik merk dat ik een beetje op begin te raken. Na een best zware zwangerschap (hoge bloeddruk vanaf het begin met hele erge duizelingen en misselijkheid, bi, verhoogde suiker, groot kind en veel vruchtwater), heftige bevalling (inleiding ivm HELLP) en heftige kraamtijd (mochten pas dag 6 naar huis ivm behoorlijke gewichtsafname van de kleine en geen verbeterende bloedwaardes van mijzelf) konden we eindelijk gaan genieten van onze twee mannetjes. Doordat ik echter 1,5 week in het ziekenhuis had gelegen had mijn oudste zoontje verlatingsangst gekregen. In eerste instantie richting zijn vader, maar al snel ook richting mij. Ik kon nog niet naar de hal lopen, waar ik nog in het zicht ben) of hij raakte al overstuur. Na een week of twee begon dit weer iets beter te gaan, echter werd ik 4,5 week na de bevalling weer in het zkh opgenomen met hoge koorts. Na 4 dagen mocht ik weer naar huis. Ik merk dat ik het best zwaar vind, niet zo zeer de slapeloze nachten ed., maar voornamelijk het verdelen van de aandacht en ervoor zorgen dat de jongste zijn natje en droogje krijgt zonder dat de oudste de boel afbreekt. Normaal gaat mijn oudste drie dagen per week naar de gastouder, echter is deze nu met vakantie. Op de dagen dat mijn oudste naar de gastouder gaat kan ik even een klein beetje rust pakken en lekker bezig zijn met de kleine, wat extra aandacht geven aan de borstvoeding (die ook niet helemaal soepeltjes loopt) en wat aan het huishouden doen. Ik begin gewoon een beetje op te raken, heb me vanaf de bevalling groot gehouden, maar het begint nu een beetje in te zakken. Ben bang dat het allemaal toch meer impact gehad heeft dan ik eigenlijk wil toegeven en dat icm een dreumes van nu 18 mnd die sinds deze week het woord 'Nee!' ontdekt heeft en een hele sterke eigen wil heeft, graag alles uitprobeerd, overal opklimt en heel lomp en soms een tikje gemeen kan doen naar zijn kleine broertje (hij is ook vaak heel lief hoor) het een beetje teveel wordt, nu ik geen rustmomentjes meer kan pakken. Ik houd heel veel van mijn zoontjes en zou ze voor geen goud willen missen, maar heb het gevoel dat ik een beetje aan het instorten ben. Dat maakt dat ik mezelf op mijn kop geef, andere moeders redden het toch ook wanneer ze doordeweeks overdag alleen met hun twee kids zijn, waarom ik dan niet? Weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet, ik schaam me er ook best wel voor, hulp inroepen wordt dus lastig...
Je hoeft je toch niet te schamen meid. GOed juist dat je aangeeft dat t je even allemaal te veel wordt! Hulp vragen is echt geen falen. Geef het de tijd. Rustig alles verwerken en dan ga je echt je draai wel vinden met je 2 knappe kindjes Misschien kan je je moeder vragen of overdag wat te helpen?
Het is goed om erover te praten en geloof me: je bent niet de enige! Hoeveel ouders zijn wel niet opgelucht als hun kleintjes een dut doen? Twee jonge kinderen kort op elkaar is gewoon overleven, de dag doorkomen. En het helpt niet dat je lichaam nog niet de oude is. Het wordt beter! Echt. Misschien een idee om je dreumes wat dagen bij oma te laten spelen?
Niets om over te schamen, ik denk dat heel veeeeel dit herkennen, maar of ze het allemaal toegeven, is iets anders Hier ook soms een bende hoor. De oudste is wel al wat ouder, dat scheelt, maar de jongste is een probleemgevalleke qua eten en vraagt dus een hoop getroost. Soms is het dus ook vliegen en lopen en loopt de oudste in de middag nog in pyama . Maar blijven onthouden dat het inderdaad allemaal overgaat en hulp vragen waar je die kan vinden ... de oudste gaat ook wel eens nr de oma en dat scheelt. Maar vooral je niet schamen, we zijn denk ik niet alleen
Ik heb geen tweede rond lopen maar ik vond het bij twee maanden ook niet meer leuk...! Je leven is ineens anders, ook met tweede. Je moet opnieuw ritme vinden in alles. Je oudste moet wenen aan het feit dat hij een broertje heeft en dus de aandacht moet verdelen. Daarvoor had mama alle tijd voor hem en dat met hij nu delen. Lastig voor hem, maar hij zal er toch aan moeten wennen. Dus het is niet heel gek dat je het niet meer ziet zitten. Juist heel goed dat je het aangeeft! Geef het niet alleen hier op het forum aan, maar ook aan je vriend/man! Wonen opa en oma niet in de buurt, kan de oudste daar niet een ochtend/middag/nachtje heen? Heb jij even met de kleine om op adem te komen! Zeker nu hij alle dagen thuis is en niet naar de gastouder gaat. Het word beter, daar geloof ik in! Het is nu zwaar, dat lijkt me ook! Maar je komt ook hier weer door heen! Succes