Afgelopen zondag was schoonpa (opa dus) jarig. We werden uitgenodigd om gezellig met zn allen te komen eten. (De zus van mijn man heeft ook een kleine, één dag jonger dan Nora...) Eén grote ellende natuurlijk. Wij voeden beide op verzoek, dus eten om 7 uur stipt is al moeilijk, omdat de beebs niet te voorspellen zijn. Daarnaast kom je dus met 2 nog geen 4 weken oude baby's aan die uit hun slaap zijn gehaald, in de maxi cosi zijn gezet, en er weer uit moeten bij opa en oma. Die zijn heel blij en trots, en hangen meteen boven de kindjes en vragen om open oogjes en aandacht. Sommige kindjes kunnen daar misschien heel goed tegen, maar Nora was door de rit/uit de slaap halen (2x)/ aandacht vragende opa en oma meteen helemaal overprikkeld. Niet meer stil te krijgen. Eerst ik, daarna mijn man hebben dus met een huilende baby door de kamer gelopen terwijl de rest aan tafel zat. Daarna die kleine van mn schoonzus honger, zij ook niet aan tafel maar beeb voeden in andere ruimte, daarna kreeg beeb krampjes en was niet meer te sussen. Toen Nora honger, mama dus geen toetje of koffie, maar hup baby aan de borst... Al met al, één ellende en zeker geen gezellig familie diner! Nu is de jongere zus van mijn man jarig as dinsdag. Ik heb haar gourmetten gelukkig uit t hoofd kunnen praten... Maar ze verwacht ons weer allemaal voor het eten! Ik heb vriendelijk geweigerd, en gezegd dat we in Nora's tijd gezellig een bakkie komen doen... Maar dit werd niet echt begrepen. Nu heeft ze geen kids, en ik had dit ook voorheen niet kunnen voorzien, dus heb geprobeerd uit te leggen waarom. (ze was overigens niet bij t andere etentje, want was toen op vakantie, en heeft dus die ellende niet gezien) Het is toch niet zo gek dat ik/wij (mijn man staat achter mij hierin gelukkig!) niet gaan, omdat dochterlief er gewoon nog niet aan toe is??
je man kan toch gaan! Ik zou het ook niet doen hoor zulke lange afspraken. Stom als ze dit niet begrijpen
Ik zou het ook niet doen en nu doe ik het nog niet. Het is nog teveel voor die kleintjes en hebben hun rist nog nodig. Misschien dat sommige kindjes er wel tegen kunnen, maar dat zijn uitzonderingen denk ik. Gewoon doen waar jij en vooral je dochter zich goed bij voelt. Ik vind het ook moeilijk om 'steeds' nee te moeten zeggen, maar het gaat nu eenmaal niet meer om wat ik wil, maar om wat goed is voor mijn dochter. Ik zie nu al op tegen de feestdagen.....
Het kan deze keer ook anders gaan natuurlijk maar anders gaat je man toch alleen ja. Wij hebben 'm altijd overal mee naartoe genomen, vond het toen hij zo klein was juist makkelijker dan nu soms. Nu gaat m'n man vaak alleen naar feestjes, vind het soms wel jammer maar oppas aan huis is lastig ivm honden met een gebruiksaanwijzing en wil 'm niet altijd uit logeren doen....gaat dan om avondfeestje hè, met eten met de familie eet ie gewoon mee natuurlijk. Doen waar jij en je kindje het beste bij voelen!
Als eerste, je moet doen waar jij en je kindje zich het beste bij voelen. Wat ik altijd deed (en doe) is het volgende; Ik zorg dat ik vertrek op het tijdstip wat voor mijn kind handig is (dus voor de fles zodat hij bij aankomst de fles krijgt of erna) en behoud het ritme door een campingbedje mee te nemen en hem daar te slapen neerleg. Mijn oudste moest echt in zijn ritme blijven, de jongste minder. Toch hou ik rekening met hen. Het voordeel is dat ze beide snel hun eigen regelmaat hadden, zodat ik sochtend al kon bedenken hoelaat ze die dag voeding wouden. Zoiets kun je dus ook doen.
1 tip: jammer de bammer..... Mijn oudste dochter was zeer prikkelbaar. Het is je eerste kindje dus tja....wisten wij veel.. Op bezoek gaan bij ouders/schoonouders was een ramp. De autorit was nog te doen. Maar al snel bij aankomst begon de ellende. Ik voedde ook op verzoek, maar soms was ze zo onrustig dat ze de borst amper wou.En als ik haar dan een slaapje wou laten doen...huilen huilen huilen Het had gewoon geen zin. Ze raakte zo ontregeld! Dus op een gegeven moment, ze was een week of 10, toch gezegd, sorry, we stoppen er mee. Geen bezoekjes meer. Want wie maken we er eigenlijk blij mee? En wie zit er straks met een ontroostbare baby? Rond de 5 maanden ging het stukken beter gelukkig. Je familie zal er toch begrip voor moeten hebben, en anders....
Als je kind er niet tegen kan houdt het gewoon op. Zou er ook niet teveel energie is steken. Een keer uitleggen zou voldoende moeten zijn. Je man kan toch lekker gaan?
Ik nam haar gewoon mee en voedde haar aan tafel. En met huilen liepen we in de beurt. Ook opa en oma, oom, tantes. Al heel snel was ze gewend aan al het lawaai en onze "drukke" familie. Die je niet van een schreeuwende Italiaanse familie kan onderscheiden ..
Ik ben altijd naar iemand toegegaan als zoontje wakker was. Heb hem nooit wakker gemaakt om ergens naar toe te gaan, hij slip al zo slecht en weinig overdag. Ik herken het verder wel hoor. Mensen zonder baby zien dit soort problemen niet.
Allereers wel ik zeggen dat iedereen het op zijn manier doet en dat mensen jouw manier moeten respecteren. Onze zoon was had hier ook last van. Ik heb ervoor gekozen het door te zetten en waar we ook waren, met een campingbedje zijn ritme aan te houden en dat werkte goed. En kindje van 4 werken heeft nog niet echt een ritme en slaapt in principe nog overal. Bed, mc, wagenbak. Mijn ervaring is dat moeders, zendt met beste kindje (deed het zelf ook), te veel vast houden aan bepaalde principes, daar word je zelf niet altijd vrolijk van. Probeer het een beetje los te laten want jouw kindje voelt jouw spanning ook.
Dit. En zeker wel rekening houden met je kleintje. Maar zelfs overprikkelde kinderen kun je daar over heen tillen. Door eigenlijk soepel daar mee om te gaan. Vind het juist met oudere kinderen wat lastiger dat zijn vaak meer kinderen van de klok. Gisteren avond met mijn dochter uit eten geweest en om 7 uur had ze het gehad was moe en was toe aan bad en bed. Gelukkig heeft haar vader haar op gehaald anders had ik om 7 uur weg kunnen gaan. Want ze was het zat ze is 3.5.
Ik denk niet dat het alleen aan de ouder(s) ligt, maar ook aan het kind. Het ene kind kan beter tegen prikkels dan het andere. Dan kan je je kind wel overal mee naartoe nemen, maar dan heb je 's avonds een overgeprikkeld (en ongelukkig) kind en wie zit(ten) daar dan uiteindelijk mee... de ouder(s)! Ik denk dat het belangrijkste is om naar je kind te kijken en je vooral niks van anderen aan te trekken (hoe moeilijk dat ook is!). En misschien gaat het over een tijdje wel goed!
Wij namen haar zoveel mogelijk mee, maar als ik merkte dat ze minder goed in haar vel zat (of ik...) dan ging ik niet. Op een gegeven moment zei ik ook wel dat ik kwam, maar dan keek ik op het laatste moment wel en dan gingen we niet, man wel hoor. Onze families wonen allemaal in hetzelfde dorp, dus dat was wel makkelijker, maar als ze erg huilerig of moe was en ze sliep daar niet, dan ging ik eerder weg. Zeker die eerste maandjes naar je gevoel luistern hoor en doen wat jij denkt dat goed is!
Wij hebben onze dochter van in het begin veel meegenomen. Wel altijd gezorgd dat het tijdstip 'paste' voor haar, en dat we reisbedje en babyfoon en draagdoek mee hadden. In het begin gaf dat al wel eens drama's zoals bij TS, maar ik heb me toen ook nooit iets aangetrokken van het gezelschap. Als ze weende, ging ik met haar wandelen. Als ze honger had, gaf ik haar eten. Gaandeweg werd ze wel gewoon aan de drukte. Dus ik zou denken 'geef het een kans', maar tja, elke baby is anders en elke mama ook natuurlijk,c
Laat je niet gek maken door anderen hoor! Ik stond heel open in het meenemen van een baby toen ik zwanger was. Na de geboorte heb ik ook geprobeerd mijn dochter mee te nemen, in haar ritme met vertrouwde spullen en was helemaal niet gespannen. Maar, het werkte niet. Ik had zo'n extreem alerte baby, die zich gewoon echt niet lekker voelde in drukte en andere omgeving. Ik heb vooral de eerste tijd naar haar gekeken en gezorgd dat zij rust had. Etentjes komen wel weer, niet schuldig over voelen. Baby's gaan naarmate ze ouder worden minder slapen en dan krijg je wat vrijheid terug. Sommige kinderen kunnen na korte tijd wel mee op bezoek, anderen hebben langer nodig. Volgende week trouwt mijn broer. Mijn dochter is 1,5 en ik zal eerder weggaan omdat zij niet lang kan opblijven. Ook een campingbedje meenemen is nog steeds geen optie. Jammer, maar ik wil dat mijn kind zich prettig voelt. Gelukkig heeft mijn familie wel gezien dat het inderdaad niet anders kan, was ook niet meteen zo!
Hier ook heel goed gekeken naar zoonlief. Vooral de allereerste periode ging het erg moeizaam met eetafspraken, dit ook omdat zijn krampjes altijd rond de klok van 18 kwamen. Toen hij de 3mnd gepasseerd was, ging het veel makkelijker! Ik zou zeker je eigen gevoel volgen. Jammer dat schoonzus je niet begrijpt, maar neem het haar maar niet kwalijk, want zeer waarschijnlijk kan ze zich echt niet voorstellen wat jij bedoelt totdat ze zelf ooit een kindje zal/mag krijgen.
Sorry maar dit is echt zooooo generaliserend Met 3 kids kan ik toch echt wel zeggen dat "er overheen tillen" dus NIET voor elke baby kan. Ook "doorzetten en wennen"....nee dus. Het verschil merkte ik bij nr 2. Die wou overal bij zijn en sliep overal. Ik wordt echt een beetje eng van dit soort uitspraken. Als na meerdere malen proberen blijkt dat iets niet werkt, dan is de boodschap van je kindje toch duidelijk?
Nou dit ben ik niet helemaal met je eens. Wij hebben er ook drie. Onze dochters, de middelste en jongste zijn heel makkelijk. Onze zoon was wat dat betreft een stuk moeilijker. Omdat het onze eerste was en ik ook wel gehecht was aan de " uitjes " naar familie enzo namen er geen altijd mee. Ja in het begin zorgde dat vuur best wel lastige situaties. Maar dit hem wel steeds mee te nemen en zijn eigen ritme aan te houden ging het wel steeds beter. Toen ik daarna onze meiden kreeg die heel makkelijk zijn besefte ik dat het ook anders kon.
Ik zou het ook niet doen. Lekker het ritme van je kleintje aanhouden Draagdoek was hier trouwens altijd fijne manier om grijpgrage handen te voorkomen. Uit je handen wil een oma je kind nog wel eens spontaan lostrekken, maar uit een draagdoek doen ze dat niet