Hallo allemaal, Ik twijfel hier al zo lang over maar ik moet echt mijn verhaal kwijt. Sorry als ik topic nummer 350 open over hetzelfde onderwerp, namelijk een depressie. Mijn zoontje is bijna 8 maanden en ik zit in een depressie. Soms zijn er dagen dat het goed gaat maar de dagen dat het slecht gaat, gaat het ook echt heel slecht. Ik heb last van negatieve dwanggedachtes , vreselijk piekeren , angstig zijn, paniekaanvallen , huilbuien, schuld gevoelens , overbezorgdheid en derealisatie Sinds ongeveer 7 weken ga ik elke week naar een psycholoog. De eerste 2 weken bij een man die mij totaal niet begreep. Nu ben ik gelukkig overgestapt en ben ik bij een lieve vrouw. Toch heb ik nog niet heel erg het idee dat ik er wat aan heb. De gesprekken luchten op voor even maar een dag later is het weer raak. Vandaag heb ik de hele dag gehuild op mijn werk. Dit is voor het eerst. Ik zit er nu ook zo zwaar doorheen dat ik het hele leven niet meer zie zitten. Houd het dan nooit op? Kom ik hier dan nooit vanaf? De gedachte aan de toekomst maakt me bang. Omdat ik niet denk dat ik hier ooit nog vanaf kom. Wat moet ik nu nog doen? Ik wil er zo graag vanaf.. ik durf niet te beginnen met antidepressiva omdat ik dus overal leess dat je de eerste 2 tot 6 weken door een flinke hell gaat. Nou dat kan ik niet aan hoor! Ik weet nu al niet waar ik het zoeken moet.. Zijn er ervaringsdeskundige hier? Iemand die me tips kan geven? Of moet ik maar geduld hebben ? Bedankt voor het lezen alvast!
dé tip kan ik je niet geven, maar ik weet dat het zeker over kan gaan. Helaas hier ook enorm veel last gehad. Dacht ook echt serieus dat het nooit meer goed zal komen, maar dat zal het, echt waar. ook al voelt dat nu totaal niet. Blijf met je omgeving praten, kijk waar je evt nog extra hulp kunt krijgen (bijv met je kindje en huishouden, zodat je echt tot rust kan komen) een mindfullnes heeft me ook geholpen om weer in het hier en nu te komen en weer tot mezelf te komen
Ik heb ook een pnd gehad. Gelukkig niet zo heftig als bij jou, maar ik kan me een redelijke voorstelling maken van hoe je je voelt. Ik heb wel gekozen voor medicatie. Eerst paroxetine en daarna citalopram omdat ik bij de eerste te veel last had van de bijwerkingen. Daardoor kon ik niet meer functioneren en na 2weken trok ik het niet dat het niet beter werd. Nadat ik met de andere medicatie begonnen was merkte ik binnen een week al verschil. Het was geen enorme verbetering, maar ik viel iets makkelijker in slaap en werd minder vaak wakker. Vanaf toen ging het steeds een beetje beter. Na mn 2de zwangerschap dreigde het weer mis te gaan en ben ik weer begonnen met citalopram in een lage dosering en dat werkte weer erg snel. Na een jaar durfde ik te stoppen (eerst afbouwen). Ik ben erachter dat het bij mij puur door mn hormomen komt. Nu een hormoonvrije anticonceptie en nergens last van. Bespreek je angst voor dat dal met je therapeut en geef medicatie een kans. Met hulp en steun van je omgeving kom je een heel eind. Heel knap dat je nog werkt ik kon dat niet, maar misschien haal jij hier wel kracht uit. Zorg dat je zo min mogelijk verantwoordelijkheden heb als je met medicatie begint, dan kan je de boel wat makkelijker de boel laten. Het komt echt goed, blijf daarin geloven. Blijf praten met je omgeving, schrijf op waar je vastloopt en vraag hulp als het niet meer gaat. Heel veel sterkte.
Bedankt voor de reacties! Ik ga vanaf morgen starten met sint janskruid. Dit schijnt een natuurlijke vorm van antidepressiva te zijn waar ik veel goeds over lees. Iemand ervaring ermee?
Ik weet niet of je de pil slikt, maar Sint Janskruid kan invloed hebben op de betrouwbaarheid. Ik heb persoonlijk goede ervaringen met ad, maar dat was niet vanwege een postnatale depressie. geef het wel de tijd, want met 2 à 3 gesprekken ben je er nog niet natuurlijk. Sterkte.
Ik had laatst op een andere threath ook al gereageerd op iemand die dacht dat ze een PPD had maar hier mijn verhaal in het kort: Ik was niet 1,2,3 zwanger maar gelukkig was alles nog natuurlijk gegaan. Toen ik een positieve test in mijn handen was was ik letterlijk een half uur gelukkig.... daarna begon de angst. Ik was verschrikkelijk bang voor een MK en omdat het een tijdje geduurd had was ik bang dat dit mijn enige kans was op een kindje. (wat hormonen allemaal niet met je doen *zucht*) Met 6 weken had ik voor het eerst bloedverlies, niet veel maar ik was in paniek. Ik kreeg verschillende echo's maar alles ging goed. Tot week 15 heb ik bloedverlies gehad. Met week 17 begonnen de harde buiken die zo frequent werden dat ik met 22 weken moest stoppen met werken. Ik was doodsbang dat mijn kindje te vroeg zou komen.... Uiteindelijk werd hij met 39 + 1 geboren. Een klein mannetje van nog geen 3kg... door de stress zo klein? wie weet. De kraamtranen begonnen op dag 3 en die gingen niet meer weg. Het werd zo erg dat ik echt zelfmoord gedachten heb gehad en dat ik mijn man vertelde dat hij maar een andere moeder moest zoeken want als ik er niet meer was zou iedereen gelukkiger zijn. Ik ben toen via de HA bij een psycoloog gekomen en dat heeft me ontzettend geholpen! Ook bij mijn is het waarschijnlijk hormonaal want nu na 9 maanden gaat het goed, bijna net zo goed als voor de zwangerschap... iets wat ik niet meer had verwacht want ik was ook van mening dat het nooit over zou gaan. Ik heb ook wel eens mijn slechte dagen maar ik weet nu als ik zo'n ''aanval'' heb dat het weer over gaat. Ik hoop dat je je snel beter voelt maar je kan helaas niet de knop omzetten. Het vergt veel werk, hulp en misschien medicijnen maar laat je goed informeren daarover want het is niet voor iedereen. Sommige mensen hebben er heel veel aan en andere juist niet. Ik heb geen medicijnen gebruikt omdat ik met gesprekken een heel stuk kwam Heel veel succes!
@happyrabbits Bedankt voor je waarschuwing. Ik slik gelukkig de pil niet dus dat is voor mij niet van toepassing. De hormonen die daarin zitten zorgen bij mij voor nog meer stemmingswisselingen. @elliepellie Ik herken me in jou verhaal. Tijdens de zwangeeschap was ik ook ontzettend onzeker! Dit komt bij mij door een eerdere miskraam. Ook toen ik zwanger was van mijn zoontje heftige bloedingen gehad. Het bleek dat ik eerst zwanger was van een tweeling... Toen ook de 20 weken echo niet direct goed was kon ik echt niet meer genieten. Ze zagen afwijkende dingen op die echo. Achteraf gelukkig loos alarm. Mijn bevalling was ook erg heftig en ik heb aan mezelf gemerkt dat ik die echt moest verwerken. Voor mij was er ook echt geen roze wolk toen mijn zoon op mn buik gelegd werd. Achteraf voel ik me daar schuldig om. Ook dat ik de borstvoeding snel heb opgegeven voel ik me schuldig om. Ik ben ook nog eens onslagen tijdens mijn verlof dus best wel een heftige tijd. Ik loop sins 7 weken bij een psycholoog. Voel me er tot nu toe goed bij, maar merk nog geen vooruitgang. Wat ook vervelend is is dat ze niet wekelijks tijd heeft. Ik moet nu 3 weken wachten voor ik weer terecht kan. Ik ben vanavond begonnen met sint janskruid en ben erg benieuwd! Had vandaag weer een hele slechte dag dus hoop echt dat het iets voor mij gaat doen😊😊
Ook ik heb een PND gehad en ik weet dat het zeker weer over gaat. Maar als je er in zit, voelt dat heel anders....verschrikkelijk. Ik dacht ook "het wordt nooit meer zoals het was", maar natuurlijk kom jij er ook doorheen! Ik heb vorig jaar een topic geopend waarin hele goede tips worden gegeven. Zelf heel veel gehad aan therapie, mindfulness en oxazepam (zo af en toe) en....tijd.... Sterkte!
Geen pnd gehad wel een jaar of 6-7 geleden een hele zware depressir. Ik ben er toen mrt therapie vanaf gekomen en heb heel erg mn valkuilen leren kennen. Daarom om me tijdens mn zwangerschap laten monitoren. Ten eerste schandalig! Dat je nu drie weken moet wachten. In jou situatie vind ik dat echt onacceptabel. Als je voor medicatie zou kiezen dan wordt ie als het goed is ook doorverwezen naar een psychiater wat wellicht prettig is. En er is niks mis mee om eens verder te kijken tot je een psycholoog hebt gevonden waar je echt die klik mee hebt. Dat geeft de meeste kans op snel herstel. Sport je toevallig? Sporten maak een stofje aan in je hersenen (endrofine?) waar je blij van wordt. Ook al heb je er nu de puf niet voor ga... Erna zit je echt beter in je vel. Het heeft mij zo ontzettend geholpen toen. Als je het nog niet doet gooi alle pakjes de deur uit en kook vers met veel groenten. Een goede gezonde voeding is zo belangrijk om als mens in evenwicht te zijn. En wbt borstvoeding. weest er trots op dat jij het wel gestart bent en er je best voor hebt gedaan! Er zijn zoveel moeders die er niet eens aan beginnen. Dat het niet is gelukt zoals je wilde is nu eenmaal zo. Kijk eens naar de kleine hij is vast een gezond kereltje en dat is het aller belangrijkste. Voel je niet schuldig over wat misschien anders is gegaan dan wat je wilde maar richt je op de toekomst. Aan je toekomst kan ie werken het verleden hooguit verwerken. Het verleden doet er niet toe wel het heden en de toekomst. En jou zoontje wordt gelukkig van een blije mamma. En echt waar hoe diep en zwart het nu lijkt... Jij werkt er aan dus vanaf nu zal het alleen maar mooier worden! En petje af dat je nog werkt!
Bedankt voor de opbeurende positieve woorden! Dat doet me echt goed. Ik ben inmiddels gestart met de sint janskruid tabletten. Ik merk nog geen verschil maar dat heeft natuurlijk zijn tijd nodig. Sinds 2 dagen ben ik begonnen met sporten.. omdat dat toch ook wel iets is wat je zelf kunt doen om beter in je vel te zitten. Al met al ben ik gewoon druk bezig de depressie tegen te gaan en 'beter te worden'. Ik merk dat het ontzettend veel energie kost om er tegen te vechten maar ik blijf doorgaan, ik moet wel. Morgen en dinsdag weer een hele dag werken daar kijk ik dan wel weer erg tegen op. Ik werk daar nog niet zo lang en heb nog niet echt een goede klik met een van mijn collegas. Dat maakt het soms wel moeilijk als niemand ervan af weet word er ook geen rekening mee gehouden. Gelukkig is het vaak zo druk dat het wel een goede afleiding is om aan het werk te zijn. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hiermee loopt en kan ik mijn ei kwijt. Ookal is dat online. Ik zal nog even een update geven over wat het sint janskruid voor mij doet. Wie weet kan ik daar iemand anders weer mee helpen!
Je bent goed bezig! Het kost zeker veel energie om weer beter te worden.... en het kan dus even duren maar je hebt al goede stappen gezet. Snap dat je tegen werken opkijkt. Mij hielp/helpt werken juist wel. ik werk 3 dagen in de week en daar vind ik ook afleiding. Voor mij was het zoeken naar de balans moeilijk. Naast mama zijn ben ik ook gewoon nog Ellen, en ik was mijzelf helemaal kwijt... die balans is er ondertussen gelukkig en donderdag sluit ik ook het stukje psycholoog af
Wat fijn om te lezen dat je steun hier vind,heb ik ook gehad het afgelopen jaar,vorig jaar oktober kreeg ik de diagnose burn out en depressie. Het enige wat ik aan medicatie gebruik is oxazepam en nu een jaar later ben ik er bijna van af. Ben nog wel onder behandeling bij een psycholoog en heb daar een hele heftige EMDR behandeling ondergaan (=traumaverwerking) en dit was een heel diep dal maar nu gaat het echt hele stukken beter met mij! Ik dacht vorig jaar ook dat ik er nooit meer bovenop zou komen met de zorg voor mijn 3 jonge kinderen,maar door veel steun van de ha,mijn mannetje en juist mijn kids kan ik nu wel zeggen dat ik er weer een beetje ben en dat voelt erg goed! Wens je veel kracht en praat heel veel,krop het niet op,zorg dat je evt steun krijgt bij je huishouden oid als je het nodig heb en schroom niet om het aan je omgeving te vragen. Je ziet aan de buitenkant niks aan iemand maar ik weet hoe verdomt moeilijk het is om hier doorheen te komen! Dikke knuf!
@elliepellie Ik vind ook afleiding in mijn werk! Ik kijk er altijd erg tegenop om te gaan en vanmorgen zat ik ook de hele weg met tranen in de auto en een steen op mn maag.. maar eenmaal aan de slag gaat het vaak stukken beter en vergeet ik het soms even allemaal! Vandaar dat ik ook denk dat ik moet blijven werken om uit de depressie te komen hoe moeilijk het soms ook is. Ik vind het ook heel moeilijk balans te vinden overal tussen. Ik ben iemand die graag alles onder controle heeft en nergens in wilt falen. Een goede werknemer, een goede moeder , een goede huisvrouw en een leuke vriendin voor mijn vriend. Overal wil ik het voor de volle 100% goed doen en ik merk dat dat niet meer lukt. Dat frustreerd me wel maar ik probeer daaraan te werken. In kleine stapjes laat ik nu steeds vaker wat dingen liggen in het huishouden. Dit geeft best al wat meer rust. @maris22 Dat is ook niet niks wat jij hebt meegemaakt. Een burn out lijkt me erg heftig! Gelukkig gaat het nu beter met je. Ik heb ook heel veel steun aan mijn vriend. Er zijn zelfs dagen bij dat ik hem het liefste constant om me heen wil hebben. Een beetje aanhankelijk ben ik geworden. En natuurlijk ook mn kleintje.. hij is gewoon de rede dat ik iedere dag weer uit bed kom en hij laat me iedere dag weer lachen😊
Ik ben ook een perfectionist eerste klas,wil dat alles en iedereen tevreden is,maar op een gegeven moment lukt dat echt niet meer en moet je voor jezelf dat touw echt laten vieren... Ik heb ook wel geleerd om ook veel aandacht aan mezelf te schenken,aan me eigen ik,wie ik ben en wat ik wil. En dat was er even ingeschoten door allerlei factoren,want ik ben ook belangrijk en een eigen individu,buiten moeder en vrouw om ben ik ook nog mezelf en dat is moeilijk inzien als je altijd maar voor andere klaarstaat en dan als je zelf hulp nodig heb je een deur in je gezicht krijg. Ik heb ook het afgelopen jaar wel geleerd en gevoeld wie er écht om me geven en wie er hulp bood en bij wie ik terecht kon,en dat is echt heel fijn. Ik ben ook uit bed gekomen voor me kids,ik moest wel en juist door hun lach en liefde werd het allemaal wat draaglijker en weet je waarom je zo hard je best moet doen om hier uit te komen. Ik zag ook het einde van de tunnel niet,maar hier is ie in zicht,een jaar later.... Zou dus zeggen neem vooral je tijd om hier goed uit te komen,veel sterkte! Knuf
Even een update van mij. Ik hoopte hier te kunnen gaan schrijven dat ik me beter voelde en de sintjanskruid tabletten aan zouden slaan. Maar helaas niet is minder waar. Ik zit nog steeds in een diep zwart. Vandaag gesprek op mn werk gehad waarin ik voor het eerst uitgesproken heb dat ik een depressie heb. Het voelt raar om dat hard op te zeggen over jezelf. Ik ben nu redelijk teleurgesteld in mezelf en bang dat ze dat op mijn werk ook zullen zijn. Maar daar probeer ik niet teveel bij stil te staan. Het enige wat er tot nu toe gedaan word is dat ik volgende week wat minder uur ingepland word. Woensdag eindelijk weer naar de psycholoog naar 3 weken.. wat heb ik haar veel te vertellen zeg. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik doe er voor mijn idee alles aan om beter te worden maar jeetje wat duurt het lang en is het heftig! Ik heb ook zo te doen met mijn lieve vriend.. hij is echt mijn grote steun en toeverlaat maar soms ben ik bang dat het hem teveel word en hij er genoeg van krijgt.. Ik merk dat ik steeds minder kan genieten van mijn zoontje en ik steeds minder geduld weet op te brengen, dit vind ik zo verschrikkelijk. Ik hoop dat het sint janskruid nog gaat werken. Er staat ook bij dat het na 2 tot 3 weken moet helpen en ik gebruik het nu ruim een week dus ik hou nog hoop.. Sorry voor het hele klaag verhaal weer maar het is zoveel makkelijker mezelf te uitte op internet tegen mensen die me niet kennen..
Gelukkig heb ik geen persoonlijke ervaring hiermee maar wel professionele.. Allereerst zou ik ervoor zorgen dat je gesprekken met de psychologe veel frequenter zijn, minimaal 1x per week. Ten tweede zou ik toch gaan overwegen om medicatie te gebruiken. Het kan je net dat zetje geven om omhoog te klimmen. Ten derde wil ik zeggen dat ik je ontzettend dapper vind hoe je hiermee omgaat. Je bent sterker dan je denkt!
Ik ben de eerste 6mnd na de bevalling ook behoorlijk depressief geweest. Ik wilde geen medicijnen uit angst veel aan te komen. Na 6nnd kon ik echt niet meer, ik lag nachtelang te piekeren en was continu moe, chagrijnig en verdrietig. Na 6mnd heb ik antidepressiva gekregen en na een paar weken sliep ik weer de hele nacht door, had ik weer energie en voelde ik me weer steeds vaker vrolijk en zelfverzekerd. Toen ik het een maand of 8 gebruikte, heb ik geprobeerd af te bouwen, omdat ik liever geen medicatie neem. Maar de klachten kwamen meteen weer terug. Mn het slaapprobleem. Ik ben weer de oude dosering gaan gebruiken en het gaat weer prima met me. Ik blijf het voorlopig gewoon gebruiken. Voor mijn part voor altijd. Ik had geen bijwerkingen. Ook niet van het afbouwen. Alleen wel 8 kilo aangekomen helaas. Ik ben nu herstellende van een borstverkleining, zodra ik weer mag sporten ga ik die kilo's aanpakken.
Magnesium is een natuurlijke antidepressiva.. Als je er een tekort aan hebt kun je ook depri worden.. Je hebt er olie van .. Door je huid wordt het het beste opgenomen.. Misschien helpt het je .. Sterkte en een knuffel!