Pff, ik ben op! En eigenlijk weet ik ook even niet meer wat ik wel en niet moet doen… 2 jaar geleden ben ik bij de huisarts geweest omdat ik “op” was/ben.. was overspannen zei hij tenminste zo klonk ik… en moest mezelf tijd geven. Het leek wel weer oké ja een tijdje! Maar heb nu weer dat ik het gewoon niet zie zitten, mijn batterij is op en weet niet waar ik mijn energie weg moet halen. alles om mij heen is te veel, ik slaap al drie jaar niet goed in de nacht want mijn dochter komt al drie jaar 7x per nacht als het al niet vaker is, nu is ze 3 geweest en zitten dus nu verder te zoeken naar het probleem of om te zien of we er wat aan kunnen doen. Daarbij werk ik nog 28u per week, en dat is niet veel maar wel in combi als je niet (goed) slaapt.. kinderen die gewoon letterlijk niet luisteren en alle energie uit je slurpen! Mijn man is chronisch ziek, hij kan dus in de nachten niet uit bed omdat hij tramadol neemt voor de pijn! Maar echt het huilen staat mij nader dan het lachen en voel dat ik even tijd voor mezelf nodig ben! Echter durf ik me ook niet ziek te melden… om even bij te komen! Want over een jaar moet ik eruit of vast aangenomen worden, en omdat we met de tijd willen verhuizen en liefst willen kopen heb ik het idee door te moeten gaan voor de kinderen! En ben bang als Ik er nu tijdelijk uit ga ik over n jaar sowieso die vast contract wel kan vergeten! Maar ben gewoon moe, uitgeput…
Wat naar! Heb je al hulp gehad? Zo niet, dan zou ik bij de huisarts om een doorverwijzing vragen en/of kijken of je bij de praktijkondersteuner terecht kunt (al is het maar ter overbrugging van een wachtlijst voor andere hulp). En misschien je dochter af en toe eens laten logeren bij iemand, zodat jij hopelijk eens nachtje bij kan slapen. 28 uur werken vind ik met een gezin en chronisch zieke man nu niet bepaald weinig uren werken trouwens… Werkt je man wel of komt het financiële deel op jouw schouders neer? Sterkte!
hij is volledig afgekeurd, en ontvangt dus vanuit het uwv! Financieel mogen we dus niet klagen! volgend weekend gaan we samen even weg voor t eerst in drie jaar! En 2 dagen even goed uit en doorslapen! (Hoop ik)
Zul je zien dat je uit gewoonte als nog regelmatig wakker wordt. Maar goed, kun je wel direct omdraaien en verder slapen natuurlijk! Lekker, hoor, geniet ervan!
Jeetje wat zwaar ik heb echt met jullie te doen. Ik zou proberen wat hulp in te schakelen, mss voor jezelf maar ook hulp in de vorm van oppas voor je dochter. Ik ben ook 100% afgekeurd, mijn man heeft ook niet de beste gezondheid dus het is herkenbaar. Ook al lang gebroken nachten. Je houdt het gewoon niet vol zonder hulp om je heen, en wat me-time. Heel veel sterkte!
Slaapgebrek is waardeloos… ik heb dat al met 1-2 onderbrekingen per nacht. Waar krijg jij energie van, behalve van meer slaap wandel je wel eens, doe je aan een sport, kan je savonds lekker een boek lezen of in bad gaan? Wordt je dochter de hele nacht door wakker, of juist begin/ einde en slaapt ze overdag nog? Zou je overdag wat slaap kunnnen inhalen als je man met de kinderen is? Hopelijk gaat het slapen binnenkort beter, het lijkt mij ook heel zwaar.
Hier ook een nachtbraker al 2 jaar, vannacht ook maar weer 4 uurtjes geslapen. Werk ook minimaal 28u en dat met een nekhernia en dan die nachten is het ook regelmatig grrr maar wat mij wat helpt is dat als ik een vrije dag heb of avonddienst en m'n vriend vrij is dat hij mij nog ff laat slapen anders is het geen doen. Zo tank ik toch een beetje bij. Laat het niet zover komen dat je helemaal niks meer kan, ga naar de ha en vraag hulp en op je werk kan je ook tijdelijk voor een gedeelte ziek zijn dat hebben ze vast liever dan dat je helemaal ziek bent.
Ziek melden lijkt me juist de verstandigste keuze nu. Want 1. Je bent ziek, je kunt niet meer en met doorlopen loop je richting burn out en 2. Er zijn geen andere dingen die je kunt laten vallen. Je kunt niet even geen moeder zijn zeg maar. Juist nu een week of twee weken ziekmelden, slapen, nieuwe energie opdoen.. dat werkt op lange termijn. En 1 week ziek zou geen invloed moeten hebben op je contract hoor.. Sterkte, ik had ook nachtbrakers jarenlang en het is slopend.
Ik zou ook een gesprek aangaan met je man wat hij wel kan. Want het klinkt alsof het meeste op jouw schouders terecht komt. Vaak is dat ook een patroon waar je met elkaar ingerold bent en het helpt om dat te bespreken. Vrouwen doen vaak de zogeheten emotioneel belastende taken in huis, zoals alles regelen, agenda's bijhouden etc. De mannen doen het 'uitvoerende ' werk, oftewel de klussen die geen geestelijke belasting hebben of waar hun vrouw zegt dat ze iets moeten doen (en de vrouw belast zichzelf dan ook met het controleren of de man het wel uitgevoerd heeft) Wat je geestelijk veel ruimte zou kunnen geven is dat je je man (voor zover hij dat al niet doet) gewoon alles laat regelen in huis. En dan voer jij uit wat hij lichamelijk niet kan. Dat zal je geestelijk al enorm ontlasten denk ik.
Ik ken het. Wij zijn ook maar door en door en doorgegaan. Achteraf heb ik spijt dat we ons niet gewoon ziek hebben gemeld. En mijn man (die al 2 jaar niet had geslapen ivm de jongste) lieten opnemen in het ziekenhuis. Wij hebben alleen maar manieren gezocht om dóór te gaan. En daardoor zitten we nog steeds in de shit (4 jaar later). Want we krijgen het maar niet opgelost omdat we maar doorgaan. Het beste cadeau dat je jezelf kunt doen is echt ziekmelden. Wees gewoon eerlijk, het gáát niet. En het is ook zwaar. Je man, je kind, en dan ook nog werken. Gun jezelf meer tijd. Herstel. Stap voor stap aan de dingen werken. Aan dat je dochter gaat slapen. Aan jezelf. En dan komt werk echt wel weer. En wees heel duidelijk hierover naar de buitenwereld. Wat er allemaal op je bordje ligt. Hoe de situatie écht is. Dus gewoon duidelijk zeggen dat je helemaal overbelast bent door geen slaap en zware zorgtaken en je werk. Bespreek dit eens met de huisarts. Maak een stappenplan. Ga ermee aan de slag. En heel heel veel sterkte.
Ik bedacht me ook nog: een nieuwe huis/verhuizen en een hypotheek brengt misschien ook meer stress met zich mee (verhuizen is sowieso een van de vijf of tien meest stressvolle gebeurtenissen in een leven, als ik het goed heb). Ik zou me wel afvragen of je dat er echt voor over hebt…