Anderhalf jaar geleden ben ik van provincie Gelderland verhuisd naar provincie Groningen, zo'n 190 km verderop. (2 uur rijden met de auto). Dit omdat mijn man en ik elkaar van internet kennen en ik verhuisd ben naar hem, omdat hij niet naar mij wilde verhuizen in Gelderland. Dit betekent dus ook dat ik verder weg woon van mijn familie... We hebben eerst een jaartje samen in een huurhuisje gewoond (na ons trouwen in september 2008 , en aangezien we uitbreiding wilden en dat huurhuisje echt te klein was, zijn we groter gaan wonen in een koopwoning, een ééngezinswoning. Mijn zus verhuisde in dezelfde periode ook nadat haar relatie weer eens gestrand was na 3 maanden samenwonen (weer eens, omdat ze de één na de andere relatie had en dus na de zoveelste keer weer brak met de zoveelste 'geliefde'). Mijn man en ik verhuisden half oktober 2009. Mijn zus begin november. Toen wij op familiebezoek gingen in prov. Gelderland gingen we ook naar mijn zus om haar huisje te bewonderen met een klein presentje. Nu zitten we in april 2010 en m'n zus is nog nooit hier geweest. Ook maar slechts één keer in ons vorige huis waar we een jaar woonden en in dit huis nog nooit. Dat stelt me teleur. Het voelt een beetje alsof mijn man en ik niet belangrijk genoeg zijn of zo, om daar een reis van 2 uur voor af te leggen. Vind het heel jammer dat ze niet geinteresseerd is in ons nieuwe huis. Nu is onze band ook niet je van het. Vroeger als kleine meisjes trokken we elkaar al aan de haren en klikte het al nooit tussen ons. Maarja.. nu zijn we volwassen en ze kan toch wel een stukje interesse tonen aan ons. Ze zegt het zelfs ook niet, dat ze nog wel een keer langskomt. Je hoort haar er verder niet over. Maar ook mijn broer uit dezelfde woonplaats is hier nog nooit geweest. Maar die heeft een verstandelijke beperking en daar heb ik ook niet echt een band mee. En mijn andere broer ook niet, maar van hem begrijp ik het nog, want hij heeft een gezin en woont vlakbij Rotterdam, wat met file's tussen de 3 en 4,5 uur rijden is. Met twee kleine kinderen doe je dat niet zo gemakkelijk.... Ook mijn vader en stiefmoeder zijn hier in oktober voor het laatst geweest, na ons geholpen te hebben met klussen in ons huis. Wat heb je aan zo'n familie? Ik las trouwens op haar hyves een krabbeltje naar iemand dat ze haar op gaat zoeken in Londen in juni. En Londen is niet ver? En zijn vage vriendinnen belangrijker dan je bloedeigen zus? Maak me zelfs een beetje boos nu ik aan het typen ben. Als mijn man en ik straks zwanger zijn en kinderen, dan hoeft het voor mij niet meer, als ze dan ineens wel allemaal willen komen. Net alsof we dan wel goed genoeg zijn.... Moest het ff kwijt!
Ik begrijp dat je je 'verlaten' voelt door je familie. Heb je je zus ook een keer echt uitgenodigd om bij jullie op bezoek te komen? Bijv voor een weekendje, omdat het toch best ver rijden is, en dat jullie met zn tweeen iets leuks kunnen doen?
Ja, in november toen we bij haar waren, toen hebben we gezegd dat we het ook leuk vinden als ze een keer bij ons zou komen. Toen zei ze dat ze dat ook wel ging doen over een tijdje. Maar we horen er niks over. En op zich hoef ik haar toch ook niet steeds te vragen? Tis ook leuk als ze uit zichzelf gewoon eens zou zeggen van: "Kan ik dan en dan bij jullie komen om jullie huis te bewonderen?" En dat ze kan blijven slapen dat weet ze, we hebben een logeerkamer met een tweepersoonsbed.
Pff, ik snap je frustratie. Ik heb dan geen broers of zussen, maar ik kan me goed voorstellen dat je je in de steek gelaten voelt. Alsof je er niet toe doet. Ik kan uit je verhaal niet opmerken dat jij het er al eens goed over hebt gehad. Misschien eens doen? De reden dat ze niet langskomt, snap ik niet. Misschien interesseert het haar echt niet, of heeft ze het idee dat jullie nu je eigen leventje hebben met je gezin en dat jullie haar daar niet bij nodig hebben. Je moet dat gewoon eens bespreekbaar maken. Nodig haar uit. Mijn schoonouders wonen ook in Groningen. Wij nu in provincie Utrecht, maar gaan binnenkort naar Gelderland. Mijn schoonzus en haar gezin wonen ook aan de andere kant van het land. We zien elkaar alleen met verjaardagen of feestdagen. Dat vond ik te lang en heb besloten iedereen op te bellen en te vragen of ze een keer langskomen. Dat is volgende week. Zijn ouders, zus + gezin en mijn ouders. We zien iedereen ook niet elke dag, en dat geeft ook niet, iedereen heeft zijn leventje, maar het is wel leuk om even bij te kletsen. Van wie het initiatief dan komt, zou niet uit moeten maken.. edit; ik lees net dat je het al eens heb voorgesteld. Tsja, dan gewoon vragen wáárom ze niet langskomt. Gooi het gewoon op tafel en zeg dat je haar mist.
Wel een beetje herkenbaar.. Ze wonen dan niet overver ( 10 km) maar komen ook nooit. We moeten altijd daar heen en komen alleen op uitnoding.. Heb me er maar bij neergelegd. Als ze klagen, goh.. we hebben jullie ( lees Esmee ) al een tijdje niet gezien dan zeg ik. Je bent bij ons ook welkom hoor!
Meid, ik begrijp je teleurstelling heel goed! Jammer dat jullie alle 4 niet zo'n goede band met elkaar hebben (of met 1 broer wel, maar hij echt 'te' ver weg woont). Ik vind het persoonlijk onbegrijpelijk van je zus en ik hoop echt voor je dat ze binnenkort toch nog eens langs komt.... Wij gaan regelmatig 2 uur rijden de auto in naar vrienden, dus voor familie zouden we dat ook doen! (Schoonfamilie woont 5 kwartier rijden, daar gaan we minimaal 1 x in de 2 weken naar toe, dus ik bedoel maar...)
Hyves der gewoon eens 'zou je het leuk vinden om in het weekend van ... bij ons een hapje te komen eten?' misschien wacht ze wel gewoon op een uitnodiging.
ik zat hetzelfde te denken het is voor jou niet leuk dat ze het zelf niet spontaan voorstelt, maar misschien moet je je erbij neerleggen dat dat voor haar niet zo werkt en ze misschien bang is zich op te dringen als ze zelf het initiatief neemt om langs te gaan en gewoon wacht op een hele concrete uitnodiging.
Misschien moet ik haar maar nog een keer vragen. Ik heb misschien wel een klein beetje een vermoeden wat er achter zit? Misschien schaamt ze zich wel voor mij. Ze is nogal uiterlijk gericht. (Ze heeft ook als beroep kapster). Maar ze gaat heel erg af op het uiterlijk van mensen en niet snel op de goede dingen van een mens (innerlijk). Vroeger merkte ik dat al: dan had ik het over iemand en dan vroeg ze: "oh is dat dat meisje die altijd van die rare kleren aanheeft?" En uit haar mond zul je nooit eerst horen: "Die en die is heel aardig". Ze is niet altijd even respectvol naar andere mensen toe vind ik. En ook niet naar mijn moeder, daar laat ze het helemaal afweten. Ze heeft alweer een paar jaar geen contact meer gehad met haar. En waarom? Mijn moeder weet het niet..... Maar vermoedelijk is dat omdat mijn moeder heel dik is en ze zich dus schaamt voor haar moeder. En aangezien ik de laatste jaren ook nogal aangekomen ben en ook best dik ben eigenlijk laat ze het misschien daarom wel afweten, en wil ze alleen maar afgaan op 'knappe mensen'. Bovendien verschillen we als dag en nacht. Zij is nogal losgeslagen en moet elk weekend uit en heeft een hele volle agenda en gaat dan daar heen en dan daarheen. Elke avond wel weg en de één na de andere relatie. En een flapuit. Ik daarentegen ben vrij rustig en heb helemaal geen zin om altijd maar de hort op te zijn. Ben nogal huisgebonden. Zo leef ik. Misschien vind ze me wel een saaie piet en heeft ze daarom wel geen zin om bij ons te komen.
Uit je verhaal lees ik dat jullie totaal verschillende levens leiden. En op gegeven moment groeien sommige mensen (en familieleden) ook echt uit elkaar. Mijn schoonbroer woont sinds 2 jaar samen, en sindsdien komt ie nooit meer bij ons (woon 30km verderop). Maar toen ze beide nog verkering hadden zaten ze wel vaak hier, vind het ook vreemd maar ze hebben nu een eigen stekkie, eigen leven.. Mijn man vindt het ook erg maar kan het niet afdwingen.. Kijk maar of je met je zus op een andere manier contact kunt onderhouden. Misschien vindt zij het inderdaad saai om een weekend bij jullie thuis te zitten als ze liever gaat stappen. Wellicht kunnen jullie samen een keertje een dagje iets gaan doen of uit eten of zo. Gewoon contact ophalen. En wie weet, als je zwanger wordt, gaat ze de meest betuttelende tante spelen en komt ze wekelijks bij jullie
Oke niet vervelend bedoeld, maar waarom wil jij dan wel zo graag dat ze komt? Ten tweede denk ik meer dat het ligt aan jou onzekerheid dan aan haar. Je stelt je wel heel negatief op, heb je zo'n laag zelfbeeld? Moet je niet doen hoor! Ieder mens is uniek en bijzonder! Misschien denkt je zus wel dat je totaal niet op haar zit te wachten, dat jij haar losgeslagen vind en haar niet mag? Ik zou gewoon een berichtje met een concrete datum/week noemen en als ze dan niet komt op zoek gaan naar mensen die jou wel waarderen om wie je bent.
Omdat ik zo trots ben op ons huissie en het graag aan mensen wil laten zien. En dus ook aan mijn zus. Tja... daar vraag je me wat. Misschien moet ik het maar loslaten en afwachten wat zij gaat doen en wanneer..... Ik weet het, elk mens is uniek, maar in haar bijzijn voel ik me zo onzeker, omdat ze zo uiterlijk-gericht is. Dat gevoel heb ik niet bij iedereen. Ik ben wel 'blij' te lezen dat ik niet de enige ben die dit heeft en dat er dus wel meerderen zijn die met sommige broers/ zussen geen contact heeft. Dacht dat ik zelf in een hele uitzonderlijke, aparte familie zit. @ Adi, denk inderdaad dat we uit elkaar zijn gegroeid. Misschien moet ik dat maar accepteren. Maar dat ze dus wel ineens veel wil komen als er een baby is, dat hoeft voor mij niet.
Ik zou wel nog een gesprek met haar aangaan. Ik heb ook veel familie waar ik geen contact mee heb en hoef (vinden hun heel erg jammer overigens) maar ik heb het al druk zat. Dat heeft verder niks met hun te maken, maar goed. Misschien verwacht je een ideaal beeld die er uiteindelijk toch niet zal komen. Waar gaan jullie het een hele avond over hebben als ze wel komt? Hebben jullie elkaar wel iets te melden? Tja, ik denk soms ook, oh ik wou graag die en die en die weer eens zien, maar ik ben zo slecht in t onderhouden van relatie's dat ik ze niet eens meer aanga
Mijn zusje woont op 20 minuten rijden van mij vandaan. En ze komt ook nooit.. Ja ze is hier laatst geweest, maar toen was ik er niet Kon ze mooi hier slapen nadat ze was wezen stappen. Ik zeg het wel regelmatig, kom je een keer langs. Ze klaagt er namelijk altijd over dat mijn zoontje haar naam nog niet kan zeggen en als ze klaagt zeg ik dus altijd dan moet je maar vaker langskomen. Maar ze zegt altijd dat ze het druk heeft.. En och ik vind het niet zo erg eigenlijk, zo'n geweldige gesprekken hebben we over het algemeen ook niet.
ik ken het gevoel. ik ben voor mijn vader ook niet goed genoeg en mijn broer heeft het zo druk met zin eigen leven dat ik beiden misschien 3 of 4 keer per jaar zie en dan doen ze nog de meeste tijd of ik lucht ben. verder als wat vage oppervlakigheden komen ze niet. en er zit al god weet hoeveel energie van mijn kant in en honderden bezoekjes waar ik 8 jaar gelden mee gestopt ben met dit resultaat. je probeerd het te accepteren maar het blijft vreten en pijn doen. en je blijft je maar afvragen waarom??? en of het ooit zal slijten die pijn. je erbij neerleggen. ja makkelijk gezegd en dat doe ik ook. maar je gevoel uitschakelen is iets heel anders.