Mijn zoontje is nu veertien maanden oud en is momenteel zoooo moeilijk. Het begint al als hij 's morgens wakker wordt, dan gaat hij direct keihard brullen omdat hij eruit wil. Terugleggen met een speen of wat speelgoed bij hem in de box leggen gaat niet. Zodra we weglopen zet hij het op een krijsen. Vervolgens gaan we ontbijten, dit is negen van de tien keer ook een drama, zodra we hem in de kinderstoel zetten gaat hij huilen, en hij houd niet eerder op totdat hij de eerste hap in zijn mond heeft. Vervolgens huilt hij bijna tussen iedere hap en als hij ipv een hap eten wat te drinken wil slaat hij gewoon de lepel uit je handen. Als ik hem dan na het eten met wat speelgoed op de grond zit om zijn bordje op te ruimen of zelf wat te gaan eten is het helemaal feest... Hij krijst het dan echt uit. soms is hij zelfs zo boos dat hij met zijn hoofd op de grond gaat slaan, met als gevolg natuurlijk dat zijn hoofd pijn doet en hij nog harder gaat huilen. Vervolgens gaat dit ongeveer de hele dag zo door. Als iets niet wil zoals hij gaat (bijv hij wil op schoot en dat kan even niet) begint hij echt te krijsen en dus met zijn hoofd ergens tegenaan te bonken. Als ik uit de kamer loop dan kruipt hij huilend achter me aan en is hij weer helemaal in de war. Het gekke is dat hij van het één op het andere moment kan omslaan, zo is hij lief aan het spelen en zo is het weer een huilende dreumes die aan mijn broekspijp hangt... en zo kan hij ook weer lief gaan spelen. Ik vind het hartstikke zielig voor hem, heb het gevoel dat er zo veel frustratie in het mannetje zit, maar ik heb gewoonweg niet de hele dag de tijd om met hem op de arm rond te lopen of op schoot te nemen. Zit gewoon een beetje met de handen in het haar. Als ik een hele dag met hem thuis ben ben ik gewoon echt op aan het einde van de dag. De enige rustmomenten die ik kan pakken is als hij op bed ligt. Ik merk ook dat ik erg prikkelbaar ben op het moment en dat helpt natuurlijk ook niet bepaald mee. Maar ik zit er gewoon een beetje doorheen... Herkent iemand dit misschien? En hoe gingen jullie er mee om?
Zit hij in een sprong? Ik heb er geen ervaring mee op die leeftijd, mijn zoontje is pas 8 maanden. maar even uit mn hoofd, volgens mij zit er rond 13 maanden een sprong, die best pittig schijnt te zijn.. klinkt mij in elk geval wel zo in de oren.. ik heb geen tips voor je omdat mijn zoontje nog zo jong is... Hou in je achterhoofd "het is een faaaaaaaaaase.. het gaat ooooooover!" (heb ik hier de afgelopen 1,5 maand gedaan omdat meneer niet wilde slapen snachts.) Doorbijten, consequent blijven lijkt me en proberen niet te gefrustreerd te raken, voor zover mogelijk. Succes!!!
Ik herken het wel enigszins hoor. Rond de 15 maanden zit een sprong (die al wat eerder begint, zo rond de 13 a 14 maanden geloof ik). Mijn dochtertje veranderde toen ook echt in een monstertje! Huilen en krijsen als het niet ging zoals ze wilde of als het niet snel genoeg ging naar haar zin....ik vond het echt even een hele zware fase. Maaaaaar het zijn echt maar fases. Deze gaat dus ook weer voorbij. Inmiddels heb ik m'n lieve meisje weer terug. Ff doorbijten dus! Succes!
Maar voer je hem dan nog ( Omdat hij de lepel uit je handen slaat? ) Laat hem lekker zelf eten joh! Dit is vaak een lastige fase, ze willen heel veel en ze kunnen nog heel veel niet. Lekker zo veel mogelijk zelf laten doen dus
klinkt echt als een sprong inderdaad. Vooral dat het zo om kan slaan, komt bekend voor. Ik heb geen tips helaas. Veel sterkte en het gaat echt weer voorbij!!!
onze dochter was ook echt een draakje rond die periode. Ik zat ook regelmatig met m'n handen in het haar. Gelukkig gaat het ook weer over.
Ik denk ook dat het een sprong/fase is. Mijn zoontje is nu 9 maanden en heeft vreselijk last gehad van de 8-maanden sprong. Ik had wekenlang een compleet ander kind. De hele dag huilen, jengelen, niks was goed. Niet op schoot, niet in de box, niet in bed, niet op de grond, niet eten, niet drinken, kortom: doffe ellende. Ik was net als jij snel geprikkeld, want je voelt je machteloos. En ik dacht: blijft dit altijd zo? Maar: het gaat echt over! Mijn zoontje is inmiddels weer als vanouds. Het hield mij ook erg op de been om tijdens die sprong steeds te denken: het gaat over, het is even een fase waar hij doorheen moet. Echt, over een tijdje kijk je terug op deze periode en kun je zeggen: dat hebben we ook weer gehad
Zelf laten eten.. En jij kan gelijk met hem mee eten.. Dat scheelt weer een beetje En daarbij vind ik persoonlijk samen eten bet belangrijk En voor de rest moet je ehet maar even een beetje uitzitten denk ik
Geef m een fles of beker melk in de ochtend zodat de meeste honger weg is. Dan kun je daarna rustig ontbijten.
Rond deze leeftijd zit een heftige fase van verlatingsangst en de frustraties om steeds meer zelf te willen. voor verlatingsangst zijn veel tips te vinden op verder zou ik een kind van 14mnd echt niet meer voeren
??? En als het kind het gewoon nog niet kan? Die van mij steekt zich een oog uit hoor als ik hem zelf laat eten...
Het lijkt wel of TS mijn dochter beschrijft! Zij is nu 13 mnd, dus misschien is het een fase (laat het alsjeblieft een fase zijn ). Vooral dat je kruipend en huilend achteraan komen vind ik zoooo zielig. Normaal neem ik haar eigenlijk altijd overal mee naar toe, maar laatst had ik een wc noodgeval (sorry for TMI ) en moest ik even rennen, waardoor ik haar niet mee kon nemen. Toen hoorde ik haar zo zielig huilend op me af kruipen, mijn hart brak. Verder voer ik haar ook nog gewoon hoor. Als ze zelf moet eten, eindigt het eten overal behalve in haar mondje en heeft ze al heel snel geen zin meer. met als gevolg dat ze van alles behalve brood (dit eet ze wel prima zelf) veel te weinig krijgt. Als ik haar voer gaat keurig het hele bordje zonder morren leeg.
Gewoon met zijn handen??? Ik 'voer' mijn dochter eigenlijk helemaal niet, alleen soep krijgt ze op de lepel. Ze heeft het nu goed door en eet broccoli, worteltjes en bloemkool zo uit het vuistje. Af en toe help ik haar met aardappel. Ook krijgt ze sinds kort een korstje brood en die doopt ze in de soep. Ze eet over het algemeen erg goed zo, raakt niet snel verveeld en is nu 7 maanden.
Heel herkenbaar! Hier gaat het al enkele weken zo, ze willen veel maar kunnen nog zo weinig. Ik kan al weken niet meer alleen plassen, douchen, koken, aankleden, post pakken etc. Dus ze komt gezellig mee. Ik kan er tegen 'vechten' of haar tegemoet komen. Ik kom haar tegemoet, met beleid (!), dat werkt voor haar en mij nog het beste. Hier vliegen de lepels en vorken ook door de eetkamer als mevrouw het zelf wil doen of wil drinken. Ik geef er geen aandacht aan en ga gewoon door met eten geven. Ik laat haar ook maar knoeien met het eten, wat ze binnenkrijgt is prima, krijgt ze de ene dag minder dan de andere ook prima. (hoofdbonken op de vloer en tegen de muren wordt ook al minder, gelukkig)
Als je bijvoorbeeld brood geeft kun je ook af en toe een stukje voorhem leggen. Dat doe ik ook en het is heel boeiend zo'n broodje. ok 9 van de 10 keer gooit ze het op de grond maar ach het is maar brood. Zo kan je het misschien ook doen met worteltjes boontjes etc. voor de rest zou ik het nog niet weten moeilijk. Maar maak het spannend misschien helpt het vliegtuigje spelen gekke geluiden maken hihi
maak je de soep zelf? wil eigenlijk ook wel eens een soepje aan mijn dochter geven alleen gaat dit toch altijd met bouillon?
Ik maak het inderdaad zelf. Heb een Babycook en daarin stoom ik groenten (courgette is haar favoriet), met een teentje knoflook gaar. Vervolgens verwijder ik de knoflook en pureer ik de groenten met het kookvocht. Ik vind het zelf ook erg lekker.
Laat iedereen zelf doen waar hij of zij zich goed bij valt.. En wat werkt natuurlijk! Wij zitten nu ook midden in die sprong.. Misschien moeten we ze bij elkaar zetten.. Zal een Gezellige boel worden