In december 2008 ontdekte ik dat ik zwanger was geworden door de pil heen. Mijn toenmalige vriend wilde het kindje niet en heeft er maandenlang alles aan gedaan om me over te halen tot een abortus. Ik wilde dit niet en heb hem dat ook duidelijk laten merken. Op 17 maart bekende hij me dat hij me al een aantal maanden belazerde met een ander en dat hij met haar verder wilde. Hij liet mij en zijn (nog ongeboren) zoontje dus keihard vallen. We hebben toen een tijdje geen contact gehad, daarna weer wel en zo ging dat steeds af en aan met heel veel ruzies. Op 17 augustus (5 dagen voordat Milan geboren is) stond hij ineens voor mijn deur. Hij had vreselijk spijt van alles en was inmiddels helemaal aan het idee gewend dat hij een kindje kreeg en wilde er helemaal voor gaan. Ik heb hem weer toegelaten omdat hij het oprecht meende. Vijf dagen later is Milan dus geboren, hij was erbij en ook tijdens de kraamweek was hij er overdag de hele tijd. Inmiddels zijn we ruim 8 weken verder en het gaat best wel goed tussen ons. Hij is zeker 5 keer per week hier om Milan te zien, we gaan samen wandelen, naar het CB, naar het kdv. Ik kom bij zijn ouders over de vloer etc. Het probleem is echter dat ik het er nog steeds vreselijk moeilijk mee heb dat hij me destijds gewoon gedumpt heeft voor een ander (waar hij nu overigens nog steeds mee omgaat). Als ik weet dat hij bij haar is heb ik een rotavond. Ik weet gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan. Daarnaast vind ik het ook erg moeilijk om hem zoveel te zien en zo'n intensief contact te hebben maar ik wil hem dat ook niet afnemen. Hij doet alles voor zijn zoontje en voor mij en houdt ook zeker rekening met mijn gevoelens maar ik kom er zelf maar niet uit. Ik kan hem niet los van mij en Milan zien. Ik zou zo graag willen dat we weer bij elkaar waren en een echt gezinnetje konden zijn. Hij weet hier trouwens van en we hebben het al vaak besproken maar een oplossing vinden we niet. Ik wil hem het contact met zijn zoontje niet ontzeggen dus dan zijn de mogelijkheden al heel beperkt. Hij kan hem ook niet meenemen want Milan krijgt borstvoeding en pakt de fles niet goed. Dus de tijd dat hij hem mee zou kunnen nemen is maar heel beperkt. Ik wil ook graag dat we zo door kunnen gaan en dat we niet alles formeel moeten gaan doen met regels hoe laat hij hem ophaalt en weer terugbrengt en dat wil hij ook niet. Ik moet dus op een of andere manier er mee leren omgaan en er vrede mee kunnen hebben dat we niet meer samenkomen en dat hij een ander heeft. Ik weet alleen niet hoe en ben ondertussen zo wanhopig dat ik er 's nachts nog wakker van lig. Ik kan soms wel hele dagen huilen omdat ik hem zo vreselijk mis en hem terugwil. Hoe gaan andere alleenstaande moeders hier mee om?
Pff dit is inderdaad een hele moeilijke situatie .. kan er niet over meepraten want ik heb helemaal geen contact meer met mijn ex .. Je geeft zelf al aan dat je niet wil dat het contact tussen hem en zijn zoon minder word maar dat je er ook niet aan kan wennen dat hij naast jullie nog een eigen leven heeft en dus niet meer verliefd op jou is terwijl jij wel nog heel graag een relatie met hem wil .. Denk dat je dan toch moet kiezen tussen twee kwaden want hier word jij zelf dus ook zwaar ongelukkig van .. Ik weet niet maar is kolven dan geen oplossing zodat hij toch zelf dingen kan doen met zijn zoontje en dat jij dan voor jezelf iets gaat doen zonder de hele tijd tegen hem aan te kijken .. Of toch gewoon wat rustiger aan doen wat bezoekjes betreft zodat jij ook de tijd hebt om over hem heen te komen .. veel succes meis , dit zal niet gemakkelijk voor je zijn !!
heel herkenbaar ik wilde ook het contact tussen hem en zoontje niet verbreken maar kon hem ook niet los zien van alles heb hem op een gegeven moment zoontje wel meegegeven maar alle spanningen en stress namen toe ook als ik hem zag bij brengen en halen uiteindelijk begreep ik dat ik mijn ex echt los moest gaan laten en heb een time-out ingezet. elkaar even helemaal niet zien. hij mocht bellen en ik hield hem op de hoogte echter helaas deed en doet hij verder niets en hij vind het wel best zo dus nu is er helemaal geen contact meer aan de ene kant denk ik jammer voor zoontje aan de andere kant is dit duidelijk veel rustiger, prettiger voor mij en daardoor ook voor mijn zoontje die toc mijn spanningen mee kreeg ik denk dus ook dat je toch uiteindelijk zult moeten kiezen succes ermee
Ik zou wel willen kolven maar Milan pakt de fles niet goed. Als hij aan de borst drinkt is hij binnen 10 min klaar maar met de fles heeft hij in 20 min pas 40cc gedronken. Hij raakt dan helemaal gefrustreerd en oververmoeid en dan zit ik daarna met een hele lastige baby die honger heeft maar bijna niet drinkt van vermoeidheid. Als ik ga werken ga ik dus ook op en neer rijden om hem te voeden. Pff het is echt lastig dit. Weet gewoon op dit moment even niet hoe het verder moet.
Hoi, Ik kan je niet helpen met de situatie met je ex, maar heb je misschien al eens een andere fles gebruikt?
Ik kan hier wel over meepraten. Ook door de pil heen zwanger geraakt, toen ik drie maanden zwanger was (wist het een week of 2) heeft hij me verlaten. We stonden samen voor een huis had mn eigen woning al opgezegd en hij weigerde ineens te tekenen. Kon niet meer terecht in mn oude woning en stond dus met 4 maanden zwangerschap op straat. In de tussentijd sporadisch contact waarin duidelijk werd dat hij heel erg in de knoop zat maar toch nog hoop voor ons had. Nieuwe woning gekregen, zelf verbouwd, met 7,5 maand kwam hij terug. Na heel veel praten en huilen weer hem binnengelaten. Bleek dat hij vanalles had uitgespookt. Zat aan de coke, heeft met andere vrouwen afgesproken in hotels op de dag dat ik mn 20-weken echo had. Had geprobeerd geld te verdienen met online webcamsex, echt helemaal ontspoord. Toen bij de geboorte heeft hij echt het licht gezien. Sindsdien deed hij ALLES voor mij en die kleine. Werkte zich tig slagen in rondte. Ik was aardig verkreukeld en dus werkte hij, zorgde voor mij, de kleine, het huishouden. Allemaal zonder mokken. Hij heeft ook maanden mij bijgestaan met vanalles wat ik hem maar vroeg. Hij deed ALLES voor ons. Ik heb het echt geprobeerd. Hem te vergeven voor al die avonden dat ik alleen in een huis zat zonder vloerbedekking of meubels. Kerstavond, oud en nieuw, alleen. Voor al die keren dat ik naar de vk in mn eentje moest en de enige was die zich bekommerde of de hartslag er nog wel was. En ondanks dat hij er alles aan heeft gedaan om na die tijd er voor me te zijn, blijft het knagen. Je vergeet het NOOIT meer. Misschien kan jij het wel maar vergeven doe ik het niet. Denk er iedere dag wel aan. Als hij mij zoende dacht ik aan hoe hij haar had gezoend. Als ik met hem vrijde dacht ik ineens aan hoe er een ander aan hem had gezeten. Hoewel dat minder wordt verdwijnt het maar niet en na een maand of 7 samen te zijn geweest heb ik toch de knoop doorgehakt. Ik kan het niet achter me laten. Mijn punt is. Jij wilt hem terug. Net zoals ik dat toen met mijn ex had. Je wilt hem zooo graag terug. En als hij bij je terugkomt heb je de eerste tijd de mooiste tijd van je leven. je voelt je gelukkig, voelt je samen, denkt even niet meer aan al die dingen. Tot die euforie een beetje verdwijnt. En dan wordt je geconfronteerd met alles wat je hebt willen vergeten. En dat laat jou en je relatie niet meer los. Je wordt onzeker zodra hij de deur uitgaat, als hij contact heeft met haar wil je het liefst door de grond zakken. Het is echt heel moeilijk maar geloof me laat het los. Jij gaat iemand tegenkomen die wel de moeite waard is, je niet belazerd, jou dat familie-gevoel geeft. Zonder al die (terechte) twijfels. sterkte.
Dank jullie wel meiden! De situatie is nog niks veranderd en ik heb hem vanmorgen laten weten dat ik nu een paar dagen rust wil en tot zaterdag even geen contact. Dat respecteert hij dus nu kan ik zelf even proberen om alles op een rijtje te krijgen.
Wat een vervelende situatie zeg! Je kan beter even wat rust voor jezelf nemen. En heb dan vertellen wat je voelt voor hem. En hoe je het graag ziet. gewoon eerlijk zijn over je gevoelens. Het is heel moeilijk maar soms echt nodig.
Hier precies hetzelfde Mijn ex heeft ook een ander. Vind het heel moeilijk om te weten dat ie bij haar is en voor haar kinderen zorgt. Ik heb hier slapeloze nachten, ik sta er hier alleen voor met een pasgeboren baby.. Maar aan de andere kant, hij is wel een geweldige vader voor mijn dochter, ondanks dat hij in een ander gezin leeft. Dan moet je je eigen gevoel maar opzij zetten vind ik, omdat het zo het beste is voor je kind. Hoe moeilijk het soms ook is, probeer het hem niet kwalijk te nemen...
hey kun je niet proberen om de omgang via iemand anders te laten lopen? Dat je hem bijvoorbeeld brengt naar vriendin/ouder en dat hij hem daar op komt halen? Hoef jij hem niet te zien, hij kan zn kind zien en het is voor jou dan makkelijker om het wat los te latne.