Mijn hele leven heb ik geroepen: als ik later groot ben wil ik kinderen. En nu is het zover. En ik weet niet wat ik er van moet vinden. Blij voel ik me niet. Wel schuldig om dat ik me niet blij voel. Ik ben in de war. Boos ook een beetje. Mijn vriend en ik zijn nog niet zo lang samen, we hebben weliswaar veilig gevreeen, maar niet veilig genoeg zoals nu blijkt. Mijn vriend vindt het alleen maar leuk. En ik.... ik vind het pffff. Ben bang voor de reacties van mensen om me heen, zo van wat snel. Te snel. En dat vind ik zelf dus ook. Ik schaam me zelfs. Waar ik me ook weer schuldig over voel.... Wie herkent dit en hoe lang duurde dit gevoel dan?
Tjee meid lastige situatie. Praat erover met je vriend. Leg uit dat je het eigenlijk nog te snel vind. Maar aan de andere kant, tja het is toch ook wel iets onwijs moois en bijzonders. Wat andere mensen vinden, moet je even aan de kant schuiven. Het is iets wat jullie op moeten lossen. Natuurlijk zul je meningen krijgen waar je helemaal niets aan hebt. Maar je bent oud en wijs genoeg om zelf een beslissing hierin te nemen. Heel veel sterkte en succes met het maken van een keuze. Liefs Belliebel
hey meisje mijn man en ik zijn bewust voor kindjes gegaan en toen ik zwanger was, was m'n eerste reactie 't zelfde als die van jou nu (en dan had ik er nog bewust voor gekozen hè, dus das nog erger), maar ik was er diep van binnen wel blij mee.. ik ben 'n paar dagen de kluts kwijt geweest en was vooral bang voor wat ging komen.. de blijdschap heeft de angst overwonnen, maar 'n kindje is niet iets waar je licht over heen moet gaan.. je staat nu voor 'n moeilijke keuze, maar wat je ook kiest: denk er goed aan dat 't voor de rest van je leven is. Als je 't weg zou laten halen, moet je jezelf nog in de spiegel aan kunnen kijken, maar als je ervoor beslist te gaan is 't ook voor de rest van je leven.. denk hier in ieder geval héél goed over na en praat met je vriend.. (en van je omgeving moet je je niks aantrekken.. mensen hebben toch altijd commentaar hoor) heel veel succes en gefeliciteerd met je zwangerschap hoor! 't is toch 'n wonder van de natuur..
Volgens mij is dat een hele gewone reactie. Toen ik, bewust, zwanger was van de derde had ik ook die gevoelens. Veel praten met je vriend en je vooral niets aan trekken van de buitenwereld. Die hebben altijd wat te vertellen. Hoevaak ik niet te horen heb gekregen toen ik vertelde dat ik zwanger was van de derde: oeps, ongelukje zeker?
hi... ik kende mn vriend 5 weken.... ik was 5 maanden weduwe toen ik erachter kwam dat ik zwanger was....!! Ik heb een emmer stront over me heen gehad... van mn omgeving... (werk, familie) dat wil je niet weten...... mijn advies.... probeer te genieten van je zwangerschap...laat het niet verzieken door anderen (zoals ik heb gedaan) Elke zwangerschap is bijzonder... maar je eerste toch wel het meeste....!! Heb de fout gemaakt...om het zolang mogelijk proberen te verstoppen en in het begin niet trots op mn buikje te zijn.... al was ik dat zelf wel....!!! dus laat mensen maar lullen..... net alsof ze zelf zo perfect zijn... geniet van je zwangerschap.... showen die buik!!! en diegene die het niet accepteren... nou oprotten dan..!! het draait om jullie... en vooral om dat ini-mini-mensje in je... DIE is het allerbelangrijkste...!!! groetjes, xxx p.s vergeet ik bijna iets belangrijks... GEFELICITEERD MET JE ZWANGERSCHAP!!!!
grrr die opmerking komt me echt de strot uit! Ik had het bij de tweede...die was zo gepland als wat en omdat de eerste niet gepland was gingen ze er meteen van uit die ook..Tja en toen kwam de derde en nu krijg ik al sinds dat hij geboren is: toch niet nog een he..dat moet je echt NIET doen!!!! mijn man word er zelf ook kwaad van:x en dan zegt ie wel eens: zou ik je gewoon weer zwanger maken kunnen ze nog meer gaan zeuren!(is voor de grap he wij zijn al klaar met kids) Meid niks aantrekken van andere ze weten het toch altijd beter! Praat er veel over met je vriend en familie die wel normaal kunnen praten.. en van harte gefeliciteerd!