Ik ben zwanger van mijn eerste kindje en het is een meisje (wat ik gewenst had)... ik en mijn man hadden besloten om het als verassing te houden tot de geboorte.. maar als je telkens moet horen van 'ik hoop dat het een jongen is begint mijn binnenste te koken.. kan erniet meer tegen ...dat moest ff uit pfffffffff... Met hun stom gedachte vind ik dat niet meer als verassing.. net voor hen een teleurstelling
Weet precies wat je bedoeld hoor. Zelf had ik een lichte voorkeur voor een jongetje, en zo ook mijn omgeving..althans dat gevoel had ik hoor. Vooral mn ouders, omdat ze al een kleindochtertje hebben, dus een kleinzoontje zou helemaal geweldig zijn dan. Maar het wordt dus een meisje en ze zijn er allemaal dolgelukkig mee..Degene die echt ff tijd nodig had om aan het idee te wennen was uiteindelijk ikzelf Maar ik snap dat je het niet leuk vind als je dat steeds aan moet horen Liefs Jessy
lijkt me idd ook behoorlijk vervelend zeg! kanme voorstellen dat je je zo voelt.. maar denk idd dat als het er 1 keer is dat iedereen vergeten is wat ze hebben gezegd en dol gelukkig zijn met de kleine! succes!
ja laat iederen maar zeggen en denken als jij en je man er superhappy mee zijn dan is dat het belangrijkste tog
Kan me het helemaal voorstellen. Ik heb zelf 2 jongens en ben voor de 3e keer zwanger. Ik krijg ook elke keer om mijn oren dat ze hopen dat het een meisje is. Een jongen is net zo welkom!
Gewoon laten praten hoor. gewoon zo denken van nou die zullen op hun neus kijken als ze geboren is. Bij mij was het precies hetzelfde hoor met de eerste zwangerschap. het was heel verdeeld bij mij de 1 zei dat ik een jongen zou krijgen de ander een meisje. Ik wist al vanaf het begin mijn zwangerschap dat het een meisje zou worden. Dat terwijl ik nog geen echo gehad had.
Ikzelf heb een voorkeur voor een jongetje en in mijn omgeving is ook echt iedereen er van overtuigd dat het een jongetje wordt (men vindt mij een 'jongensmama' ), maar als het een meisje zou worden, ben ik er zeker niet minder gelukkig mee en ik weet ook zeker dat de mensen om me heen er net zo goed dolgelukkig mee zouden zijn . Maar als mensen tegen me zouden zeggen dat ze 'hopen dat het een meisje is', dan trek ik me er gewoon niets van aan. Ok, als het nummer zoveel is die het roept kan ik me heel goed voorstellen dat het irritant begint te worden, maar ach... er zijn zoveel dingen waar ik me aan kan irriteren. Ik kan bijvoorbeeld ook niet wáchten (ahum...) tot mensen mijn buik als publiek bezit gaan zien. Denk dat ik dat zelf véél irritanter ga vinden, dan wat mensen denken/hopen dat het geslacht wordt
het heeft eigenlijk niets met je omgeving te maken... als ze zo graag een jongen/meisje willen dat ze er zelf nog 1 maken! maar ik begrijp wel dat het na een tijdje om van te kotsen is !
wat een rare mensen wie zegt dat nou? ik weet niet wat het wordt,maar of het nou een jongen of meisje is, mijn kindje is WELKOM en zo denkt de familie en vrienden ook. misschien cliche, maar het belangrijkste is toch dat allesgoed gaat en je hopelijk een gezond kindje op de wereld mag zetten
Ik zou zeggen wat maakt jou het uit. Als jullie er maar blij mee zijn. Ze kunnen immers ook niet weten dat het een meisje word. En misschien proberen ze je wel te testen toch.
Ja inderdaad daar had ik ook altijd een hekel aan, mensen die steeds even over je buik heen gaan, verschrikkelijk vond ik dat. Het is iets voor mijn man en mij en niet van iedereen.
Als iedereen het gaat doen misschien wel. Maar van familie vind ik het niet zo erg als ze even willen voelen dat de kleine trapt.
Hier nog zo eentje die baalt. We hebben twee zoons en hebben lang moeten wachten op deze derde... en ik krijg nu van 95 procent van de mensen te horen: Nu wil je zeker wel een meisje he? Knap geïrriteerd word ik er van, want door m'n leeftijd en diabetes heb ik alleen maar zoiets van: als het maar gezond mag zijn! En ik heb zelf heel erg het idee dat het een jongetje wordt, en ik krijg het gevoel of ik 'mijn jongetje' nu al moet beschermen tegen al die mensen die een meisje voor ons willen! Het arme kind, het zou haast denken dat het als jochie niet welkom is! Wat me wel opvalt, dat bijna iedereen vraagt: je hebt al zoveel echo's gehad, je weet vast al wat het is. En dan snappen ze niet dat we dat niet willen zeggen, of we het wel of niet weten. Wij zien het echt als een verrassing, en dat willen we graag zo houden. Dat was met m'n vorige zwangerschappen helemaal niet zo. Toen was niemand zo 'vreemd' nieuwsgierig naar het geslacht.