Hallo, Dit zal best een lang verhaal worden in ieder geval, bedankt voor het lezen. Waar zal ik beginnen...een aantal jaren geleden heb ik mijn man ontmoet. We waren heel gek op elkaar blablabla. Zijn dus gaan samen wonen en vorig jaar getrouwd. Eind vorig jaar is ons dochtertje geboren. Tot nu toe ging alles perfect. Maar we leven steeds meer langs elkaar heen. M'n man is om het zo maar te zeggen echt een stuk chagrijn! Ik heb een poosje gekampt met psychische klachten, deze zijn een stuk verminderd en ik voel me weer prima. Maar hij kan het niet laten om als ik een keer mopper gelijk te zeggen, " ja Pfff, jij ook altijd met je psychische klachten". Dan nog een punt. Ik heb moeite met m'n schoonfamilie. Het zijn aardige mensen maar als ik niets op Facebook zet weten ze ook niet hoe het met onze dochter gaat! Dan heb ik het met name over m'n schoonzussen. Ze hebben allebei ook kindjes en alles draait om hun kids. Over en weer word er geslijmd, bij ons kindje word nooit wat gedaan. Als ik een leuke foto op fb zet wordt er niet eens gereageerd. Wel moet ik altijd van schoonmoeder alle verhalen aanhoren over ze en over hun kindjes. Heb al meerdere malen gemeld dit niet interessant te vinden maar dat dringt niet door. Als ik oppas nodig heb of ergens met de kleine naartoe moet, dwingt ze me zowat 1 van m'n schoonzussen mee te nemen. (zij heeft geen kids) zij is een aantal dagen in de week vrij. Dan zegt ze "he toe, neem haar mee of laat haar oppassen, dat vind ze zo leuk!" Daar merk ik weinig van, want op haar vrije dagen komt ze nooit langs, ze vraagt bovendien nooit naar de kleine. Als ik het hierover heb met m'n man zegt hij " ach klaag toch eens niet zo". Onze relatie is niet leuk meer, hij gaat naar het werk, kan amper doei vanaf, komt thuis en begint te zeiken als ik de was oid niet heb gedaan. Savonds gaat ie vroeg na bed of stom tv zitten kijken dus van liefde is ook al geen sprake meer. Af en toe doet ie eens leuk. Ik kan met hem niet praten. Hij is chagrijnig door mij, zegt ie. Maar wat doe ik? Ik sta sochtends op en zorg voor onze kleine, het huishouden enz. Maar niks wat ik doe is goed. Hij heeft altijd wel wat. Vervolgens krijg ik dan de hele dag door sms'jes van hem waarin die loopt te drammen en dan word ik weer boos. Nu hebben we laatst een pup erbij genomen, echt een schatje, hij is heel lief en luistert goed naar me. Alleen niet naar m'n man heb het idee dat dat komt omdat hij liever geen hond erbij had maargoed, elke dag moet ik aanhoren dat hij die hond niet wil. Hij heeft wat moeite met zindelijk worden, en dan word ie zo boos op me! Er is geen dag zonder gezeur. Vandaag was ik een avondje oppassen, en kreeg een boos whatsappje waarin stond " die stomme hond van je loopt te blaffen en nu blaft de andere hond ook en is de kleine wakker" honden blaffen wel eens. Maar ik krijg dan dus de wind van voren. Eerlijk, ik vind het geen zak meer aan. Maar ik ga door voor m'n meisje. Ik hou van hem maar hij moet veranderen. Alleen ziet hij dat niet in. Ik baal hier zo van. Wat als het niet goed komt? Moet m'n baby dan ieder weekend naar papa? . Weet echt niet wat ik hiermee moet. Soms denk ik, ik kap ermee en dan wil ie dat niet en belooft ie z'n best te doen maar dat lukt hem dus blijkbaar niet.
Meid wat vervelend... Vraagje wanneer hebben jullie tijd gemaakt voor jullie relatie, zijn jullie een dagje uit geweest, lekker uit eten, wandelen, dagje strand noem maar op.. Even geen papa geen mama, geen geldbrenger of huisvrouw maar even alleen man en vrouw... En daarbij wanneer hebben jullie wat leuks als gezin gedaan, dagje dierentuin dagje kinderboerderij ofzo, even genieten en uit de dagelijkse sleur!! Schoonfamilie ga op je strepen staan, zeg het duidelijk maar wel vriendelijk, ze kunnen het niet ruiken waar jij je aan ergert..
Ik zou eerst echt met hem gaan praten. Waarschijnlijk communiceren jullie iets minder en wordt je daardoor geïrriteerd. Zeg het zoals je het hier ook zegt Het klinkt best vervelend, praat erover, denk wel dat dat helpt!
Dus iedereen om je heen doet alles fout? Ik zou iets minder naar anderen wijzen. Een goed begin begint bij jezelf. Steek eens flink wat positieve energie in de mensen om je heen. Investeer in je relatie en de relatie met je familie en kijk dan eens hoe het gaat. Je kunt anderen niet veranderen, maar door zelf bijvoorbeeld je instelling te veranderen kan alles ineens een stuk makkelijker/leuker worden.
Als ik het zo lees zou ik zeggen dat HIJ psychische klachten heeft.Of jullie zijn beide heeeeel erg aan vakantie toe. Is een relatietherapie geen optie?
Haha, ik ben meestal vrolijk hoor, geniet volop van de kleine. Tot hij thuis komt. Tsja, we zijn gezamenlijk bij mijn psycholoog geweest. Daar heeft hij ook toegegeven hoe ie is en belooft eraan te werken. Maar als ik pogingen doe om te laten zien hoeveel ik van hem hou krijg ik helemaal niks.
En wat als je het niet vraagt maar gewoon inplant en mededeeld, gaat hij dan ook niet mee? Of moppert geeft hij toe? Heeft hij misschien lasf van stresss op het werk ofzo, misschien last van een burn out of iets derfelijks??
Ja, dan word hij boos en krijg ik te horen dat ik alles zonder overleg doe. Z'n werk is niet heel gezellig, maar verder praat hij nooit ergens over.
Ik ben even stil, dit had ik kunnen schrijven! Zoveel overeenkomsten! Nu zie ik het nog wel helemaal met hem zitten maar man man man wat herken ik mezelf ik jou stukje!
Als ik het zo lees dan heb ik het vermoeden dat jouw man er juist helemaal doorheen zit. Jij hebt net een moeilijke tijd achter de rug met psychische klachten en dat is voor een partner echt ontzettend zwaar, kan het zijn dat dat meer impact op hem heeft gehad dan jij denkt? Als ik eerlijk ben lees ik vanuit jouw ook weinig begrip naar jouw man toe, misschien zou je daar eens aan kunnen werken. 1 van jullie 2 zal iig de stap moeten nemen om te veranderen, want op deze manier doorgaan maakt het alleen maar erger. En relatietherapie zou hier denk ik ook zeker wel een oplossing kunnen zijn, je krijgt dan even een duwtje in de goede richting. Maar probeer niet alles op jouw man af te schuiven. Ik zeg niet dat wat hij doet goed is, maar ook jij hebt hier je aandeel in. Dus werk daar samen aan en steek weer energie in elkaar.
Tsja, niks op m'n man afschuiven maar ik doe lief tegen hem, probeer moeite te doen maar het enige wat ik van hem krijg is een lading gezeik over me heen. Ben het zat om zijn voetveeg te zijn. Vanochtend begon het alweer. Ik heb gewoon rustig de honden uitgelaten, de kleine heeft hij de fles gegeven. En toen begon het weer, ik wil dat je die hond weg doet, zo niet blijf ik chagrijnig. Lijkt wel een kleuter! Probeer met hem te praten, lukt niet krijg als antwoord; ik moet naar het werk. Dus ik zeg ja lekker makkelijk. En vervolgens schiet meneer uit z'n slof en roept, er moet toch iemand werken! Met andere woorden, jij bent te lui om te werken dus je bent niks. Ik ontvang gewoon geld overigens en er is een reden waarom ik niet werk. Dus dat hij mij hier mee kwetst weet ie dondersgoed.
Meis echt waar, te hard proberen is ook niet goed! Mijn man heeft ook een hekel aan (mijn) honden maar het zijn mijn honden en ik hou van ze en ze zullen dus ook nooit weg gaan. Ik luister eigenlijk niet meer naar wat hij vaak sarcastisch over de honden zegt, hij wil iets uitlokken en dan is hij bij mij aan het verkeerde adres. Ik krijg meestal "taken" lijstjes toegestuurd (klinkt erger dan het is). De helft van die lijstjes kan ik al niet meer doen, ik ben de hele dag met mijn zoontje bezig en tussendoor doe ik wat ik kan of geniet ik even van mijn rust . Ik heb het idee dat jij zelf ook in een negatieve gedachte gang zit, hier moet je uit. Kijk naar de positieve kanten en probeer daar op in te spelen, niet alleen voor jezelf maar ook voor je kindje en je man. Jou man klinkt vermoeid en erg prikkelbaar, door dit tegen hem te zeggen zal alleen maar een reactie uitlokken maar door hier rekening mee te houden zal het misschien over gaan.
In je op en ook je laatste post lees ik dat je man geen hond wil. Waarom is er toch een hond gekomen als jullie duidelijk al op gespannen voet met elkaar leven? Verder lijkt me een vorm van gezamenlijke therapie of bemiddeling bijna noodzakelijk om de neuzen weer dezelfde kant op te krijgen.
Ja, hij heeft er zelf mee ingestemd, heb meerdere malen gevraagd of ie het goed vond en toen zei hij ja. Hij is zelfs mee geweest een pup uitzoeken en ophalen.
Kun je daar goed tegen dan? Ik vind het verschrikkelijk als ie zo naar doet over die beestjes. En taken lijstjes ken ik ook, daar kan ik al helemaal niet tegen.
Maar je zegt zelf in je openingspost dat hij er geen hond bij wilde. En dat deze toch gekomen is. Daar zou ik ook niet van gediend zijn. Een hond is als een kindje, daar mort je beide voor 100% achter staan. Heb je al eens met hem besproken dat je het zo niet meer leuk vindt en er dingen moeten veranderen? Lijkt me een goed begin. Ga lekker samen iets leuks dorn. Uit eten bv. Wat bij ons altijd goed helpt als we een dipje hebben; een goede vrijpartij
Ook ik herken hier wel veel in. Mijn man en ik kunnen niet met en niet zonder elkaar. Ook hij is 1 brok sagerijn( sorry weet de spelling niet ) en klaagt echt de hele dag vanaf dat hij wakker word tot hij gaat slapen. Ik vind wel dat we 2 uiterste zijn, hij is superrrrr moeilijk en een pietleut, en ik ben supeerrrrrr makkelijk en meegaand. Dat botst dus geregeld, want ik zie 9 van de 10 keer niet waar hij zich druk over maakt. Ik moet er niet aan denken dat hij ooit voor lange tijd thuis zou zitten. Klinkt erger dan het is hoor. We zijn 16 jaar samen en zo is hij al vanaf het begin, dus weet waar ik aan begon, maar soms word ik er wel redelijk moe van en trek om de zoveel tijd weer aan de bel dat hij zich wat moet inhouden. Meestal ziet hij dan wel weer in dat hij doordraait en dan gaat het weer even goed. Hij geeft ook eerlijk toe dat hij niet 1 van de makkelijkste is, dus dat besef is al fijn, en soms moet ik hem er even flink op attenderen tot hier en niet verder.
Het klinkt idd of je man in een grote dip zit. Ik heb zelf een ppd en burn out gehad en voor mn man was dat echt niet makkelijk en hij heeft ook een dipje gehad toen ik eruit was. Hij gedraagt zit idd wel als een kleuter maar behandel hem dan ook zo. En dan bedoel ik niet dat je hem straf iod moet geven, maar wel dat je het negatieve moet proberen te negeren en het positieve moet benadrukken. Ik lees dat hij de kleine de fles gaf, bedank hem daarvoor. En verder heel veel praten. Sterkte
Ik kan er wel goed tegen omdat hij savonds ook met de honden op de bank ligt en ze uit laat, hij heeft dus een beetje een haat/liefde gevoel naar de honden. Ik heb ook een hekel aan de takenlijstjes daarom ga ik er niet eens meer op in en en ik begonnen met takenlijstjes voor hem als ik werk en hij thuis is...het was snel over! Ik begrijp dat je niet werkt? Zelf vind ik werken een fijne afwisseling om even weer iets voor mijzelf te doen wat ik leuk vind. Ik ben een positieve denker en draai alles in het positieve, mijn man is ook een stuk minder sagerijnig dan dat hij altijd was . Zeuren en klagen tegen hem terug zal niet helpen en jullie alleen maar verder uit elkaar drijven. Ga zelf leuke dingen doen en probeer zo je man enthousiast te krijgen om ook een keer mee te gaan, ZONDER te pushen of zeuren maar omdat hij ziet hoe leuk het is .