Herkennen jullie dat nou ook? Ik heb het gevoel dat, hoe meer open ik over dingen ben ( waarvan je dan toch verwacht dat ze je begrijpen) hoe minder begrip je krijgt. Tuurlijk kan het ook aan mijn emotionele situatie van nu liggen, maar het valt me nu gewoon op. Ik ben open geweest op het werk tegn de collega`s, maar het begint er steeds meer op te lijken dat ze het allemaal "zat" zijn. Want er zijn al zoveel zieken, en dan ik nog met mijn gez**k! Ze doen wel een poging om lief te reageren, maar het komt niet echt aan. Soms vind ik zelfs geen begrip van mensen die eigenlijk zouden moeten weten hoe het voelt, en dan toch goed bedoeld adviezen aan mij geven. Verder lijkt het ook wel, hoe vaker je een miskraam of mislukte IVF achter de rug hebt, dat het voor je omgeving zoiets van: ach ja het is alweer fout gegaan. En nu ik eigenlijk in een hele onzekere fase zit over hoe het verder gaat in de toekomst, lijkt echt niemand te beseffen wat dit met je doet. En tot slot, mijn zusje die nu zwanger is. Mijn zusje ook, ik dacht ik stuur haar een mail om over één en ander te praten, te zeggen dat ik het echt fijn voor haar vind maar dat het voor mij zo moeilijk is. Reageert ze vervolgens met zo`n niet invoelende mail: Ja ik begrijp dat het moeilijk voor je is, en ik wil je geen verdriet doen, blablabla ( dat deel is nog invoelend.) En dan komt het: Ik voel al vanalles, en je gaat natuurlijk al plannen maken over hoe en wat. En ik zou het eigenlijk nog aan niemand vertellen, maar ja het is zo`n leuk nieuws om aan anderen te vertellen. maar dat weet je ( schrijft ze er ook nog achter ) En ze besefte tussendoor weer even dat ik 2 keer ons kindje ben verloren. Zegt ze: pfff ik geloof dat ik het daar ook heel moeilijk mee zou hebben, kan me voorstellen hoe jij je voelt. Schei toch uit zeg: je hebt géén idee hoe ik me voel. Ow sorry dat ik zo fel reageer, maar het lijkt wel alsof: hoe meer je om begrip vraagt hoe minder je het krijgt. ( dit is maar een heel beknopt versalg van wat ze schreef) Ik zit nu echt in een fase om ( zoals Belle al zegt) struisvogel te spelen. Ik heb even geen zin om iets te horen of te zien. En als iemand wat vraagt: dan gaat het prima. Enerzijds weet ik dat dat het voor de omgeving ook moeilijk is, maar om een gek voorbeeld te geven van voor wie het het moeilijkste is: Als iemand stervende is, hoor je vaak mensen zeggen: ja ik wil er wel heen, maar ik vindt het zo moeilijk. Dan denk ik ook, kom op verzet je en ga erheen, voor wie is het nu het moeilijkste? Maar zo is misschien mijn denkwijze. En ik ben zelf een heel erg invoelend en meelevend mens, ook al kan ik niet alle gevoelens van mensen herkennen. Ik laat ze iig wel weten dat ik er onvoorwaardelijk voor hun ben. Misschien en hopelijk hebben jullie er geen last van en hebben jullie alleen maar invoelende mensen in jullie omgeving en woon ik alleen in de verkeerde buurt , maar ik zou graag jullie ervaringen horen. Liefs Hope
ik herken jouw verhaal wel, al weet ik niet hoe het is om net zo ver als jij in de mmm te zitten... het komt er vaak grofweg gewoon op neer dat mensen even bereid zijn om het aan te horen en daarna gewoon weer hun ding doen... ze zijn even onder de indruk en vinden het heel erg om vervolgens steeds minder...... en minder..... en minder... het erover te hebben tot je er zelf bijna niet meer over wilt beginnen.... mijn beste ( nouja ahum van die mening ben ik ondertussen ook terug gekomen ) vriendin is een en al oor als ik het erover had.... maar vervolgens hoorde ik 5 maanden niets van haar als ik niet zelf belde.... mijn schoonmoeder wimpelde steeds maar mijn gevoelens onder de tafel.... die kon het absoluut niet aan dat ze misschien nooit oma zou worden... die zei gewoon maak je niet zo druk... natuurlijk lukt het wel "anders doe je toch gewoon ivf"... ik betaal het wel.....nu ik zwanger ben ben ik zoooooo boos op haar... ik wilde een luisterend oor... iemand die me zou vertellen dat het naar is en dat ze mijn zorgen begrijpen.. nu achteraf roept ze ik wist wel dat het ging lukken hoor! je maakte je weer druk om niks.. die 2 jaar van verdriet, spanning onzekerheid... ze ontkent die periode gewoon terwijl ik het nooit zal vergeten... en hoe kan jouw zus nou weten hoe het is? dat kan ze helemaal niet zeggen... pas als ze net als jij miskramen heeft gehad en mislukte ivf pogingen... mischien dat ze dan pas echt kan zeggen ik weet wat je doormaakt... ik kan me echt voorstellen dat deze situatie met je zus echt nog een grote duw erachteraan geeft.... en wat betreft je werk... mensen hebben geen idee hope... ze hebben echt geen benul wat het nu eigelijk betekent om vruchtbaarheidsbehandelingen te moeten ondergaan... ze zien het als puur het wel of niet krijgen van een baby... maar het is zoveel meer dan dat... je toekomst... alles wat je hoopte en droomde... hoe je je hele leven had gewild ,hoe je oud word als iedereen later zelf weer oma word.. geen kleinkinderen ,geen sinterklaas vieren met je eigen kids... ik was ook bang later helemaal alleen achter te blijven en dat er dan iemand meer is die van je houd zoals je eigen familie..... ze hebben geen idee dat het zo allesomvattend is... en dat de toekomst onzeker en beangstigend is als je voor jezelf geen manier kunt vinden ermee om te gaan... maarja hoeveel energie steek je in het duidelijk maken aan deze mensen hoe het is... en snappen ze het dan alsnog wel? xxxx jose
mooi beschreven hope. ik dacht dat ik alleen die gevoelens had. we zitten dan niet meer in de mmm aangezien er is geconstateerd dat mijn man onvruchtbaar is na een tese. ik kan er niet tegen als mensen pas bezig zijn met zwanger raken en zeggen ( sorry terwijl ze al een kindje hebben misschien mag ik dit niet zeggen) het doet zo'n pijn als andere zwanger zijn. terwijl ze pas in de 3e ronde zitten voor normaal zwanger te raken. en mijn moeder beweerd dat het haar net zoveel en misschien nog wel meer pijn doet als mij dat we zelf geen kinderen zullen krijgen. kan ik echt niet tegen! hope ik hoop echt dat je binnenkort goed nieuws brengt en het goed zal gaan tot het laatste xxxlana
Ik merk dat inderdaad soms ook wel. Maar moet ook eerlijkheidshalve bekennen dat het ook regelmatig andersom voorkomt. Dat ik zelf denk: ik ga ze er maar niet weer mee lastig vallen. En dat ik dan achteraf hoor: je moet er wel over praten met me hoor! Je bent heus niet lastig! Denk dat het een moeilijk iets blijft. Je wil je eigen verhaal kwijt maar anderen niet "vervelen". Aan de andere kant realiseer ik me ook dat het voor bijv onze ouders ook moeilijk is. Moet je je voorstellen dat dat kindje dat we allemaal zo graag willen groot is geworden en zo verdrietig is als wij nu zijn. Dat moet die moederharten breken. Overigens blijf ik erbij dat mensen eens moeten leren zeggen: wat ontzettend rot voor je, ik weet niet wat ik moet zeggen, ik denk aan je, sterkte etc. Ipv: ik weet hoe je je voelt en komt wel goed etc. In de tussentijd blijven wij elkaar hier steunen meiden! Dikke knuffel voor iedereen die zich vandaag een beetje alleen voelt! X Cin
Dit herken ik wel is het alweer fout hoe kan dat toch.( als ik dat zou weten he) en mensen denken dat het verdriet er minder om word zo van ach het is de 3e keer dus tja Ik hoop echt dat je snel zwanger mag raken van een gezond beebje
Oeps wat herkenbaar. Sluit me af voor alle geluk van mensen om me heen. Ow ja leuk verliefd, trouwen, zwanger? Vertel het de buren maar... Sorry ik kan er ff niet mee omgaan gewoon....de laatste jaren zijn zo een aaneenschakeling van doffen ellende geweest....dan maar struisvogel...en stort me lekker op verbouwingen in mijn huis...beter dan dat een ander last ervan heeft van mijn struisvogelpolitiek :sad:
Dat merk ik idd ook heel erg aan mijn moeder. Zelfs als ik terloops een keer heb gemeld dat we naar het ziekenhuis moeten voor een onderzoek, onthoud ze dat echt. Mijn broer heeft net een kindje gekregen (na 1e ronde zwanger te zijn geworden! Dat vonden ze heel erg, maar daar kunnen zij natuurlijk ook niks aan doen) en dan merk ik aan mijn moeder dat ze wel heel erg met onze situatie ook bezig is. Dat doet me wel heel erg goed.
Ik herken precies wat je zegt! Zelf heb ik ook soms het gevoel dat ik me te weinig erkend voel in mijn verdriet. Heb al eerder hier verteld hoe enorm ongeïnteresseerd mijn ouders reageren. Maar ik heb het ook bij enkele vrienden. Misschien komt het ook wel door de openheid die we hebben hoor. Ik praat er makkelijk over, maar dat is omdat ik gewoon zo ben. Dan denken mensen ook snel dat ik er dus geen problemen mee heb. Of ze nemen het niet serieus als probleem. Zo zat ik 2 weken terug het hele verhaal van de MMM aan een vriendin te vertellen met alle details qua uitslagen. En dan zegt ze na afloop dat ik eens op de hoek van de tafel sex moet hebben want dat helpt soms.... Hoe bedoel je ik bagatelliseer je probleem? Maar soms denk ik ook dat ik zelf het probleem ben. Als ik hoor dat iemand zwanger is dan ben ik blij maar ik ga niet meteen de vlag uithangen. Terwijl als het MIJ zou gebeuren dan verwacht ik dat eigenlijk wel van mijn omgeving... Ach het blijft gewoon moeilijk... ben blij dat we elkaar nog hebben!
Hoi Hope, Ik herken heel erg je gevoel. Ook ik heb een zusje die zwanger is (van de 3e, ze heeft net een nieuwe vriend en is net gescheiden van haar man). Op het moment dat ze zwanger raakte was nog niet eens duidelijk naar wie de andere 2 kinderen zouden gaan! Ze heeft me het goede nieuws pas verteld toen ze 3 mnd zwanger was omdat ze te moeilijk vond. Tenslotte krijg ik ook nog een mailtje dat ze even niets meer met me te maken wil hebben omdat ik naar haar mening teveel met haar ex om ging (hij is een goede vriend van mijn man en woont 5 huizen ver bij ons in de straat). Ook wil ze zich op haar zwangerschap richten en kan ze mijn problemen er niet bij hebben. Nu is het een paar mnd later en neemt ze ineens weer contact op en zegt ze dat het mij ook gunt om nog eens zwanger te worden nou ja..... Ik zit nu alweer bijna 2 jaar in de MMM en heb zo af ten toe wel een arm om mijn schouder nodig. De teleurstellingen zijn heavy en ik vind de IUI behandeling wel te doen maar ik voel me gewoon een stuk emotioneler door alles. Ik zei gisterenavond nog tegen mijn man "het lijkt wel of iedereen doorgaat met zijn leven terwijl die van mij zo stilstaat. Ik heb gelukkig heel veel vriendinnen en met sommige kan ik goed praten. Ik hoor ook vaak van ze dat ze het zo klote vinden voor me en ze duimen iedere maand en steken veel kaarsjes aan. De woorden "je hebt er al een, neem daar genoegen mee" hoor ik ook regelmatig en dan zakt mijn broek echt af. Alles staat in teken van het zwanger worden en heel veel mensen snappen, begrijpen je verdriet en pijn gewoon niet. Af en toe denk ik wel eens (wel een beetje gemeen) deden zij er ook maar eens gewoon een jaartje over, dan weten ze tenminste hoe het voelt....sorry. Sterkte meiden met jullie behandelingen. Ik denk iedere dag aan jullie en mijn kaarsjes branden altijd. Liefs Maaike
Ik herken het (nog) niet, omdat wij het nog niet tegen mensen hebben verteld. Maar de verhalen die ik hier lees... erg hoor! Vooral je familie en vrienden zijn er toch om je te steunen! Ook al heb je iets niet zelf meegemaakt, dat wil nog niet zeggen dat je je niet kunt inleven in iemand en iemand kan steunen. Wens iedereen veel succes!
Ja dat is wel heel fijn he? Als je merkt dat er soms ook mensen zijn die wel zo verschrikkelijk meeleven! Mijn vriendin heeft dat. Die weet altijd precies wanneer ik ongesteld moet worden, houd ze helemaal bij ;o) Vorige week liep ik met haar baby op mijn arm door haar huis en begon ze ineens te huilen dat ze het zo erg vind dat ik nog niet een eigen baby heb. En dat ik het moet zeggen als ze soms iets verkeerd doet, als ik haar baby niet wil zien of als ze er te vaak naar vraagt ofzo. Dat doet me dan zo goed! Denk dat we ook maar moeten vasthouden aan de mensen die er wel zijn voor ons. Dat we ons daar extra op concentreren en de rest... tja die weten blijkbaar niet beter.
Hoi cjpt, Wat een lieve reactie zeg van je vriendin. We moeten idd onze energie steken in de mensen die het waard zijn.....laat de rest maar. Ik denk vaak "het is hun verlies". Liefs Maaike
Heb met tranen in mn ogen jullie verhalen zitten lezen. Dit is dus precies de reden waarom wij aan niemand hebben verteld waar we mee bezig zijn. Niemand weet van onze kinderwens en de problemen daarmee. Want die teleurstellingen in mensen zijn zo pijnlijk... Wat ben ik blij met een forum als dit zeg, waar er mensen zitten die je echt begrijpen en echt met je meeleven. Een dikke knuffel voor iedereen die hem kan gebruiken!
hier precies hetzelfde. Ben er altijd heel open en eerlijk in geweest dat we in de mmm zaten. Dat moest ook wel, want ik ging 2-3 x per week onder werktijd naar het ziekenhuis voor een echo. In het begin leefde iedereen heel erg mee. Maar als het niet uitkwam op mn werk waren er toch oo kwel bij die dat achter mn rug om effe gingen bespreken. En in je gezicht dus "heel meelevend deden". Maar ik heb er altijd schijt aan gehad. Ik heb zoiets van ,er is meer in het leven dan alleen je werk en als ik ooit zwanger wil worden moet ik toch deze weg bewandelen. Gelukkig is het na anderhalf jaar gelukt, maar makkelijk was het niet! Nu ik eenmaal zwanger ben, is dat weer het volgende struilelpunt. In het begin ook erg interessant en leuk, totdat je kwaaltjes krijgt en niet meer zo hard mee kan rennen als normaal.
Tja ook hier heel veel onbegrip....collega's, kennissen en zelfs mensen waarvan ik dacht dat het mijn beste vriendinnen waren Ik probeer het nu zoveel mogelijk langs me heen te laten gaan, want anders bega ik nog een moord Ook hier op ZP genoeg onbegrip hoor http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... 27#3699727
He Ginny, Ik heb het net eens even gelezen op de ZP, wat een stelletje mutsen zeg. Dat gaat echt helemaal nergens meer over. Vooral die ene die zegt dat we de natuur op zijn beloop moeten laten......als je er niet mee bezig bent wordt je vanzelf wel zwanger". Slaat natuurlijk helemaal nergens op. Probeer je niet te druk te maken, het is het niet waard. Liefs Maaike
ginny ik had je al ene pbtje gestuurd, echt niet normaal! hope, je weet dat ik veel van jouw gevoel herken en misschien denk jij wel, mens je hebt nog twee kansen! Zelf weten wij wel bijna zeker dat onze schoonouders zoiets hebben van 'het gaat toch niet meer lukken'. Tegen mijn vriend hebben ze al twee keer gezegd dat we over adoptie moeten nadenken, tja misschien moeten we dat maar doen dan zijn alle problemen opgelost (NOT ) mijn zwager en schoonzus zitten nu al te klagen dat ze door ons nu ook banger zijn voor hun 2e kindje want op de 1e hebben ze tenslotte ook wel 9 maanden voor moeten oefenen (shoot shoot shoot!) mensenzo kunnen of willen zich niet bedenken dat de angst voor kinderloosheid zoiets heftigs is, ik weet ook wel dat je niet alles van ze kan verwachten maar er zijn ene paar mensen in mijn omgeving die wel zeggen: *kom gezellig 's avonds dan zijn de kinderen in bed *jeetje ik vind het zo kut voor jullie ik kan het het niet anders zeggen er zijn dus mensen die wel zich kunnen inleven!
Sjee zeg Ginny, ik heb het ook gelezen. Het is maar goed dat ik normaal niet gauw op die onderwerpen lees, want ik was zo uitgeflipt, dat het niet meer normaal was. Wat een ongelofelijke :c: :c: :c: . Meiden, ik ben heel blij met jullie en de herkenning. Ik voel me soms echt alleen staan en ga me dan afvragen of ik het zelf niet erger maak dan het is? Of ik me idd dit verdriet zelf aan doe ( wat sommige mensen achter mijn rug om zeggen) Voor nu wat betreft mijn zusje, ik laat het maar even gaan. Ik zag haar normaal ook niet vaak, dus nu ook niet. Maar echt begrip kan ik dus niet van haar verwachten. En die zus waar ik het eerder over had ( in mijn eigen topic), die helemaal niet geinteresseerd is? Daar was ik vandaag even om wat te doen voor haar zoontje, mijn peetkind. Die vroeg toch heel onverwacht hoe het nu met ons is? de eerste keer in 3 jaar dat ze dat vraagt Ze zei: dat ze niet kon voelen wat ik voel, en dat ze ook niet echt wist wat ze moest zeggen. Maar ze leefde wel mee. Ik wist niet wat ik hoorde. Nu verwacht ik hier ook niet teveel van, maar vor het moment was het wel fijn. En wat jullie al schreven, dat je dan maar je energie moet steken in de mensen die wel echt meeleven, dat klopt wel. Maar als je steeds meer teleurgesteld raakt in mensen, zelfs je beste vrienden of familie, dan blijft er niet veel over. Ik ben soms echt bang dat je op deze manier veel "vrienden" kwijt raakt. Dat je ( dat is mijn grootste angst) later niet alleen kinderloos maar ook nog zonder echte vrienden alleen achter blijft. Ik bedoel, je raakt jezelf al een beetje kwijt in de hele MMM en dan dat ook nog? Hope
"Maar altijd als ik ernaar vraag, dan doe je zo verdrietig. Alsof je je alleen maar focust op het negatieve." Weet je, sommige mensen doen echt wel hun best. Maar als je het niet hebt meegemaakt, dan weet je gewoon niet hoe het is. En net zoals ik nooit zal weten hoe het moet zijn om iedere maand hormonen te spuiten voor IUI, IVF of ICSI, zo zal een aantal van jullie uiteindelijk nooit weten hoe het is om geen kind van je eigen partner te kunnen krijgen. Maar we zitten hier allemaal omdat het niet vanzelf gaat, en dat is in de grote boze buitenwereld (gelukkig) nog steeds een uitzondering. Onze wegen zijn zwaar en verdrietig, en veel mensen vinden verdriet (zeker als het groot is) een beetje eng. Kunnen ze niet zoveel mee. Een begrafenis gaat nog wel: Dan hoef je de ander alleen maar even de hand te schudden en 'gecondoleerd' te mompelen. Het wordt al moeilijker wanneer je goed bevriend bent met iemand wiens partner, ouder of kind is overleden. Want dan merk je dat het verdriet na de begrafenis niet weg is. Maar goed, iedereen gaat uiteindelijk mensen om zich heen verliezen, dus de meesten groeien daar wel in, leren wel omgaan met het verlies en het verdriet van anderen. Maar het verdriet van ongewenste kinderloosheid en de vruchtbaarheidsbehandelingen is anders. Sowieso maakt lang niet iedereen het mee, dus dat scheelt al een stuk in het inlevingsvermogen. Het is een ongrijpbaar verdriet, want je mist iemand die er nooit is geweest, je mist een toekomst zoals je je die had voorgesteld. Het gaat gepaard met chronische onzekerheid: Je weet eigenlijk nooit waar je aan toe bent totdat je daadwerkelijk je kind in je armen kunt houden. En het is een verdriet dat niet slijt. Zeker zolang je nog in behandeling bent, wordt het verdriet eigenlijk met het verstrijken van de tijd alleen maar groter. En dat snappen mensen niet. En dat kun je ze eigenlijk niet eens kwalijk nemen, maar pijnlijk is het wel. En cjpt, je hebt gelijk: Mensen zouden gewoon hun onvermogen moeten durven erkennen, en hun machteloosheid. *zucht!* Maar ja... Ik heb ook wel eens dagen dat ik dat niet kan joh. Liefs, Belle.