Maar zijn de tranen die je nu laat niet uit liefde? Heb je niet alles gedaan wat je kon en wat binnen je macht was? Zou je hem niet de wereld willen geven en hem "gewoon" gelukkig willen zien? Het lijkt allemaal vanzelfsprekender als je kinderen hebt en ze gezond zijn he. Maar wat een zorgen heb je als ze dat niet zijn. En met kinderen zoals de jouwe breekt je hart in twee van de tweestrijd waar je elke dag mee worstelt. Wat is goed hem en wat is goed voor jou/de situatie/de andere kinderen. En heel vaak blijkt dat jullie allemaal iets anders nodig hebben. Dat gaat niet. En nu krijg je met zijn doordeweekde wooninstelling iets meer de ruimte zodat je allemaal een beetje meer krijgt wat je individueel nodig hebt. En dat jij dat als moeder niet kan geven kan je idd het gevoel geven dat je faalt. Dat gevoel snap ik heel goed. Maar jouw kind is niet vatbaar voor jou opvoeding lieve mama. Wat je er ook aan liefde en aandacht instopt, je kan het er nooit uithalen zoals je zou willen. Jouw kind denkt en doet zó anders dat je onderhand de hele dag 1 op 1 zou moeten zitten. Het is heel realistisch gezien niet haalbaar. Het vergt zoveel van je.En de enige reden dat mensen zoals de medewerkers bij de instelling het volhouden is omdat ze ook weer naar huis gaan. Een andere omgeving en met iets anders bezig kunnen zijn. Vakantie houden en echt tot rust komen. Niet hele dagen zorgen voor en zorgen óm je kind. Diezelfde mensen waarvan jij misschien denkt dat zij het beter kunnen dan jij zouden het ook niet vol houden. Jij hebt het waarschijnlijk al langer volgehouden dan iemand anders zou kunnen. Je bent 100% een topvrouw dat je deze keuze maakt, in al je kracht en al je kwetsbaarheid. Juist omdat je van je kind houdt. Echt, vergeet dat gevoel van falen, want iedereen zal je zeggen dat het niet zo is. En natuurlijk ben je verdrietig, omdat je het graag anders had gewild. Ik snap dat je je kind bij je wil houden en zelf voor hem zorgen. Het is ook kut en daar mag ook boos om zijn. Maar betrek het niet op jezelf, nogmaals, je bent echt een topper met vast een ontzettend groot hart van goud. Ik hoop dat je mijn bericht niet verkeerd opvat. Ik hoop voor onze zoon deze keuze nooit te hoeven maken. Maar ik weet niet wat de toekomst ons brengt. Vandaar dat ik misschien hier en daar een beetje hard overkom, of direct of zo. Maar zo bedoel ik het niet. Ik herken wel gevoelens van falen en het idee dat je er niet voor je kind kan zijn zoals je zou willen. En vanuit dat idee heb ik dit bedoeld.
Sterkte! Het zal wel heel moeilijk zijn, maar je hebt zeker niet gefaald en zo krijgen jullie thuis ook weer rust en structuur. Het is nu natuurlijk ook op tenen lopen omdat je nooit weet wanneer je zoon een woedeaanval krijgt, en dat heb je straks niet. (ik heb een broertje met autisme en die sloeg/slaat ook van zich af zelfs nu nog maar dat willen mijn ouders niet zien, en iedereen loopt nog op tenen)
Wat ben jij een sterke, maar vooral liefde volle moeder!! Ik meen me te herinneren dat je hier eerder een topic over hebt aangemaakt of elders een reactie hebt geplaatst waarin je niet wist welke keuze je moest maken.
Wat een moedige en dappere beslissing. Heel logisch dat je verdrietig bent. Hopelijk komt er door deze keuze weer wat rust in jullie gezin. Sterkte
Wat verdrietig voor je.. En wat erg dat deze dag zo liep. Heel veel sterkte vanaf hier, ik wens jou en je gezin het allerbeste toe!
Hier een reactie van een brusje. Mijn zus is autistisch, waar ze laat achter zijn gekomen (na jaren van onder andere veel woedeaanvallen). Een jaar of twee na haar diagnose (ze was toen 21 en ik 18) hebben mijn ouders ook de beslissing gemaakt dat ze onder het mom van op kamers gaan, een 24 uur per dag begeleid wonen traject in zou gaan. Dit is toen allemaal heel snel gegaan en het brak ook het hart van mijn ouders toen ze haar de eerste keer daar huilend achter lieten. Toen alles en iedereen weer gesetteld was op zijn plek hebben mijn ouders gezegd. we wilden dat we het jaren eerder hadden gedaan, niet vanwege ons maar vanwege de andere twee kinderen die we nog hebben. Ik ben ze er nog altijd eeuwig dankbaar voor dat ze uiteindelijk die beslissing gemaakt hebben. Het heeft mij zoveel ademruimte gegeven, en daarnaast ook meer aandacht en rust wat mij heel veel goeds heeft gedaan. Daarom wil ik even voor je andere kinderen spreken, want ik denk dat ze je echt heel dankbaar er voor zullen zijn. Ik weet dat het een beslissing is die je moederhart breekt, en daarom wil ik je ook heel veel sterkte wensen en een knuffel geven! P.s. als je nog vragen hebt voor mij, mag je me altijd een pb sturen
Gewoon even een digitale knuffel!! Je bent een kanjer van een moeder die moeilijke keuzes voor haar gezin durft te maken! Sterkte!
Ik vind juist dat je een hele goede moeder bent. Die alles voor haar kinderen overheeft. Heel veel sterkte gewenst. En verdrietig zijn mag, als je ondertussen maar niet het doel vergeet.
Wat een moeilijk keuze... Ik vind dat juist getuigen van kracht en liefde voor je kinderen. Veel sterkte
Wat een dappere vrouw ben jij. Je maakt deze keuze uit liefde voor beide kinderen. Je jongste heeft het recht om zich veilig te voelen thuis en je oudste heeft nu eenmaal een bepaalde omgeving nodig om zich prettig te voelen. En soms is dat nou eenmaal niet in een normaal gezin.. Daar kan jij niks aan doen.. Daar kan niemand iets aan doen.. Misschien gaat hij als hij wat ouder wordt wel leren om om te kunnen gaan met een gezinssituatie en kan hij weer thuis komen. Ik heb persoonlijk ervaring met een broer die uit huis geplaatst is geweest vroeger, dat was wel raar maar als kind leer je daar redelijk makkelijk mee omgaan, je gaat vaak op bezoek en ik heb nog steeds een prima band met mijn broer nu we volwassen zijn. De momenten dat hij thuis was waren voor ons als gezin veel heftiger. Het is namelijk als jong kind nogal wat om geconfronteerd te worden met geweld binnen je gezin (broer naar omgeving toe). Wel ben ik weleens bang geweest dat ook ik weggestuurd zou worden als ik niet lief was, hoewel mijn ouders vaak zat gezegd hebben dat dit niet het geval was.. Iets om goed over te praten als je jongste daar oud genoeg voor is. Daarbij is er nog een ander jong kind (met zware vorm autisme) in mijn familie die nu niet thuis woont maar in een woongroep (vanaf zijn 8ste), de rust in dat gezin is teruggekeerd en het kind is 'gelukkiger' dan ooit. Hij kiest er regelmatig voor om in de woongroep een activiteit te doen i.p.v. met het gezin mee te gaan. Misschien raar in het begin maar wel een bevestiging dat de juiste keuze voor het kind is gemaakt. Het enige wat jammer is, is dat hij ondertussen een paar verschillende locaties gehad heeft, van pleeggezin tot woongroep en en gelukkig zit hij nu eindelijk op een plek waar hij tot zijn 18de kan blijven. Het stomme is, dat vooral de omgeving dat jammer vindt en dat hij er weinig last van gehad heeft. Toevoeging: ik herken overigens de gevoelens die jij hebt ook van mijn ouders en de ouders in het andere gezin en ik weet dat ze die gevoelens altijd hebben gehouden. Ook al weten ze in hun hart dat ze de juiste keuze hebben gemaakt. Commentaar van mensen die de situatie niet goed in kunnen schatten, leg dat asjeblieft direct naast je neer! De keuze die jij maakt is het beste voor jouw gezin, anders zullen de hulpverleners je daar echt niet in steunen.. Je bent een prachtmoeder!
Mag ik even zeggen dat ik jou ongelooflijk dapper en stoer vind? Je handelt uit liefde voor je gezin en dat maakt je juist een top mama!
Wat een ontzettend treurig bericht. Maar aan je verhaal te lezen is er echt geen andere keuze, sterkte gewenst.
Soms moet je uit liefde voor je gezin keuzes maken die je helemaal niet wil maken. Ik hoop voor jullie dat deze beslissing de rust brengt die jullie allemaal zoeken en nodig hebben. Knuffel!