Ik kom even mijn verhaal van mij afschrijven hier... Ik lees al een hele tijd mee maar heb nu toch de moed verzameld om het eens te vertellen. Bijna 5 jaar geleden heb ik mijn vriend leren kennen. Binnen 3 maanden was ik zwanger van ons eerste kindje, uiteraard ongepland, maal helemaal in de wolken! Inmiddels hebben we een 2e kindje en zien we eruit als een heel gelukkig gezinnetje maar... Mijn vriend is verslaafd geweest aan gamen. uren en uren heeft hij achter een bepaald spel gezeten, hierdoor kwam ook de verzorging van ons eerste kindje voornamelijk op mij neer. Ik loop nu al 3 jaar met het gevoel dat dit het niet is, ik hoor vriendinnen vertellen dat ze zichzelf later gezellig met hun man op scootertjes zien rondrijden, gaan reizen e.d. maar ik zie dit helemaal niet voor mij. De liefde is doodgebloed. Nu hebben we een maand of 3 terug de knoop doorgehakt en de beslissing genomen om niet meer samen verder te gaan. Ik zou naar een huisje gaan zoeken en onze wegen zouden dan scheiden. Aangezien er niet veel huisjes zijn in de plaats waar ik naartoe wil duurt dus dus wel even. Nu kwam mijn vriend 2 weken geleden met de vraag of ik alsjeblieft een weekendje met hem weg wilde, hij wil helemaal niet scheiden en bij mij blijven, houd van mij enzovoorts. Ik dacht; waarom geen kans geven toch!? Dan hebben we er echt alles aan gedaan (al ben ik al 3 jaar aan het vechten). Hij doet ontzettend zijn best om het mij naar mijn zin te maken en voor onze relatie te vechten dus ik vond het de moeite waard! Had gehoopt dat we het weekendje verliefd hand in hand zouden lopen en de liefde weer helemaal zou opbloeien. Nou, wat een domper! Het is dus gewoon echt over! Ik zie hem echt als een goede vriend maar niet om een relatie mee te hebben. Nu heb ik een huisje gevonden waar ik zo in kan. Maar nu weet ik het dus niet meer. Moet ik voor de kindjes bij hem blijven, moet ik voor mezelf kiezen? De kindjes hebben natuurlijk ook niets aan een voorbeeld van een liefdeloos huwelijk maar is het dan echt nodig om uit elkaar te gaan.... AAARGHHH!!!
bij iemand blijven omwille van de kinderen is uiteindelijk iets wat niet werkt, kinderen voelen dat en je eigen geluk en gevoel is belangrijk voor dat van je kinderen. en betreft die gameverslaving... had mijn ex ook wel gedeeltelijk (niet de reden van uitgaan hoor maar toch) die was / is verslaafd aan wow. pfff
Kies voor jezelf, want als jij nie gelukkig bent dan voelen je kinderen ook aan dat er iets niet klopt. uiteindelijk loopt zo'n relatie toch op de klippen, dan kan je er beter een eind aan breien op het moment dat je nog goed (zonder ruzie) uit elkaar kan gaan.
Volgens mij heb je de beslissing voor jezelf al genomen maar om het hardop te zeggen en te doen is soms best moeilijk. Wees niet bang voor wat er komen gaat, hoe lullig het ook klinkt; er zijn meer alleenstaande moeders die het ook redden en het prima naar hun zin hebben! Je kinderen hebben baat bij een goed contact tussen jullie (= ook een ideale situatie vind ik persoonlijk). Als je denkt dat het contact tussen jullie nu nog vriendschappelijk goed werkt en als je bij hem blijft uit de hand gaat lopen dan zou dat ook een reden kunnen zijn om op een andere manier voor de kinderen te kiezen (als je begrijpt wat ik bedoel). Succes met je keuze!
Goed gezegd mamavanmeisje. Goed contact tussen de ouders is inderdaad belangrijker voor de kinderen dan ouders die enkel omwille de kinderen bij elkaar blijven. Sterkte met deze situatie meid!
hmm pittig hoor. Ik zat in dezelfde situatie alleen dan andersom.. mijn vriend ging weg omdat ie niet gelukkig meer was... als t aan mij lag was ik nog heel lang bij hem gebleven omdat ik me zo ontzettend vasthield aan t ideaalplaatje. ( gezin) Maar als ik terugkijk naar t gedrag van sem in die tijd... man man, die wilde niet slapen, nachtenlang spoken, huilen, overstuur. Toen wij uitelkaar waren en er rust kwam, ging hij ineens ander gedrag vertonen. Beter luisteren, goed slapen!! echt een ander kind. Wat ik wil zeggen, ik snap je gevoel. Maar het haalt niets uit. De kinderen worden er niet beter van... Kies voor jezelf en voor de rust. Daar wordt iedereen uiteindelijk veel gelukkiger van. sterkte...
@Koetjekuuk, hier ook WOW ja Ik denk ook wel dat ik de beslissing al heb gemaakt zoals mamavanmeisje zegt maar vind het erg moeilijk om ook daadwerkelijk de spullen te pakken en te gaan. Zie er erg tegenop voor wat er allemaal op ons pad gaat komen.
Lieve Velawe, Tuurlijk is het eng. Zoals je zegt weet je niet wat er dan op je pad komt. En het onbekende is zo eng! Maar ook zo bevrijdend meis. Er kan weer van alles moois op je pad komen als je besluit voor jezelf en je kinderen te gaan. Denk aan nieuwe kansen en misschien een nieuwe liefde. Durf de stap te nemen. Je voelt je ongelukkig daar dus het kan alleen maar beter worden! Zorg er wel voor dat jullie hele goeie afspraken maken omwille van de kinderen!!!!
Hai meid! Ik sluit me bij iedereen aan! Kies voor jezelf... Dit gaat niet (meer) werken... Er is echt liefde nodig voor een relatie.. En om de kinderen bij elkaar blijven, is gewoon geen goede basis. Echt niet... Het is natuurlijk fijn dat je hem wel als (goede) vriend ziet, en hopelijk kan hij daar ook mee omgaan en respecteerd hij dat jou gevoelens over zijn. Dan komt alles helemaal goed. Maar jij verdiend het om een partner te "krijgen" waarvan je HOUD, en die ook van jou houd.. Je moet niet voor iets "halfs" gaan, want dat houd geen stand... Ik wens je alle geluk en sterkte toe! Maar weet zeker dat het goed komt! Liefs