Ik vind dat we als vrouwen ook vaak teveel verwachten van een man zonder dat we dat uitspreken. Iemand zei: hij ziet het niet als iets gedaan moet worden, maar doet het wel als ik het hem vraag. Nou, dan vraag je het toch? Maar nee, dan wordt er meteen eraan geërgerd omdat het gevraagd moet worden. Dat snap ik niet. Ben blij dat ie iets doet. Ze kunnen niet ruiken wat wij verwachten, dus ik vind ook dat we dan niet mogen klagen. En iedereen doet dingen op z'n eigen manier. Over dat amoxi had je natuurlijk ook even op kunnen schrijven, of kunnen vragen of het allemaal duidelijk was.
Ik snap de irritatie hoor. Maar als het op een andere manier gaat dan dat jij het zou doen dan betekend dat niet dat die manier fout is. Behalve het geven van de medicijnen wellicht, maar als je man heeft gezien dat je het gaf wil dat niet zeggen dat hij dat heeft onthouden hoe je dat precies deed. Hoe zo'n groter moeite is dat om dat nog een keer te vertellen. Accepteer gewoon dat jullie verschillend zijn. Ieder heeft zn kwaliteiten.
whahaha is wel herkenbaar hoor, ik ben ook heel zelfstandig en mijn man vind dat ook wel prima zo, hij zegt ook eerlijk; ja jij bent er toch dus hoef ik het niet allemaal te kunnen
Haha nou sorry hoor, maar ik denk dat de frustratie vooral voortkomt uit het feit dat sommige (de meeste!) vrouwen zelf heel zelfstandig zijn en dingen uit zichzelf oppikken of uitvogelen en dat sommige mannen daarentegen constant aansturing nodig hebben. Bij een kind is dat nog wel te begrijpen, maar je bent toch samen met een volwassen vent?! Hoe hebben die het dan ooit gedaan zonder vrouw?! Ik ben hartstikke blij met mijn vriend, laatst was hij een paar daagjes weg op zakenreis en merkte ik pas hoe ik hem miste. Maar alsnog vraag ik me soms echt af hoe mannen ooit de wereld hebben kunnen veroveren en een patriarchaal ingerichte samenleving hebben kunnen bewerkstelligen. Dat stamt echt nog uit de tijd dat ze gewoon hersendood hun knuppel in de rondte konden zwaaien volgens mij. En mannen hebben dat ongetwijfeld andersom ook... "Zucht... De kussens moeten passen bij de gordijnen en het liefst ook het tafelkleed, de servetten én de theedoeken. Wat boeit dat nou?!?" Maar hier zitten nou eenmaal overwegend vrouwen op het forum en we mogen gerust even spuien... Ik vind dat soort verhalen alleen maar grappig om te lezen en zelfs geruststellend om te weten dat ik niet alleen ben. Dus dames: kom maar op met die verhalen! Oh trouwens, een voorbeeld om te illustreren dat mijn vriend er blijkbaar precies hetzelfde over denkt... Als ik bijvoorbeeld zijn kracht nodig heb om een potje open te draaien. Dan wordt er altijd een hele show van gemaakt en na afloop een: "Ik snap echt niet hoe je al die tijd hebt kunnen overleven zonder mij." En heb ik soms zoooo veel zin om te zeggen: "Nou schat, kijk... Ik heb hier een lepeltje... En vroeger, toen ik nog geen vent in mijn leven had, gebruikte ik die dan om onder het dekseltje te zetten om zo het vacuüm te verbreken. En dan gaat hij net zo makkelijk open. Maar nu ben ik daar gewoon te lui voor en is het veel makkelijker om het aan jou te vragen." Maar in zo'n geval hou ik ook heel wijselijk m'n mond... "Geen flauw idee lieverd, ik denk dat ik toendertijd gewoon noooooit uit potjes at..."
Ik ben toch niet getrouwd met een kleuter? Waarom kan hij op zijn werk dat allemaal prima zelf uitzoeken/nagaan/regelen, maar zodra het thuis is, dan is het opeens een heel ander verhaal? Waarom moet ik uitkauwen hoe hij onze dochter een lepel Amoxi moet geven? Hij stond er nota bene bij, hield het lepeltje vast of nam het spuitje van me over om schoon te maken. Daarbij is het mij niet uitgelegd bij de apotheek, ik kreeg het flesje, het spuitje en de lepel ... en veel plezier. Ik keek even naar het spuitje en de lepel en constateerde dat 1+1 2 is en het spuitje dus diende voor afmeting. Zo moeilijk is dat toch niet? Ze kunnen niet ruiken wat wij verwachten, maar ik mag toch wel verwachten dat hij zich als een volwassen vent gedraagt? En ik hou van hem hoor, geweldige vent, fantastische vader, maar dit soort zaken irriteren me dan, vooral omdat ik het zelf niet kan doen.
Dat is echt luiheid. Ik had vorige week een aantal (best lekkere overigens) magnetronmaaltijden bij de AH gehaald. Ik zag de bui al hangen namelijk en vond het te gek dat hij iedere avond New York Pizza zou gaan bellen (duur ook). Het komt echt niet bij hem op om gewoon even naar de super te lopen en eten te halen, ook al is het een magnetronmaaltijd. Of een biefstukje in de pan te gooien met ovenfrietjes? Maar een commentaar hebben al ik in de keuken sta hahahahaha ... it ain't rocketscience .... Maar bellen is makkelijker Aan de andere kant ... het is hier nog nooit zo opgeruimd geweest. Hij gooit iedere keer iets weg, en ik vind het alleen maar fijn. Dus er zit ook een goede kant aan hoor
ja hier heb ik het dus soms ook echt moeilijk mee hoor.. dat vragen.. het lijkt mij altijd zo simpel.. hey de vuilniszak is vol.. laat ik die er even uithalen en er een nieuwe zak in doen.. Nee dit moet ik dus echt nog elke keer aangeven, maar dan doet hij het idd wel zonder klagen of wat dan ook.. Ik ben er soms nog steeds niet aan gewend dingen te moeten vragen.. Dus eigenlijk net zo goed zoals hij de dingen nog steeds niet ziet.. fair enough.. ach ja.. we komen er wel
Het is ook luiheid! Kinderen zijn experts op dit gebied. Ik noemde het vroeger de "papa-kan-je-het-nog-één-keer-voordoen"-strategie. ("Paaaaap, ik heb een lekke band. Hoe moet ik die ook alweer plakken? Kan je het nog één keer voordoen?! Jij kan het zo goed...") Maar tegenwoordig ben ik zelf dus de Sjaak. Maar ja, wij vrouwen staan dat ook zelf toe natuurlijk. Je geeft zelf al toe: vaak doe ik het liever zelf, want weer opnieuw uitleggen kost me teveel moeite. En dan komt je man er natuurlijk weer lekker makkelijk vanaf! Daarom weiger ik tegenwoordig sommige (hele knullige) dingen voor mijn vriend te doen. Blijkbaar heeft 10 keer uitleggen en laten zien geen zin, dus probeer het zelf maar een keer uit en misschien leer je nog eens wat. Maar ik snap dat je je daar niet prettig bij voelt als het om medicatie voor je dochter gaat.
Oh, wel herkenbaar. Het gros ziet en doet ie wel. Maar bijv. voor het naar bed gaan even de kamer doorlopen om de vieze bekers te verzamelen en dan in de vaatwasser te doen, nee hoor.... Spullen die op de trap liggen omdat ze naar boven moeten, gewoon overheen stappen. Kleding die de kids uitdoen voor het slapen gaan gewoon op hun bureau neerleggen. Ipv even in de was op als het nog schoon is terug in de kast Zijn maar kleine dingen gelukkig. De grote zaken ziet ie wel. En doet ie ook uit zichzelf. Maar juist door deze kleine dingen die eigenlijk dagelijks wel terugkomen, heb ik wel vaker het gevoel dat veel op mij neerkomt. Wat al met al best meevalt, maar toch....
Ai ai ai ik stap ook over spullen op de trap en ik ben npg wel degene die ze er neer legt. En gedragen kleren terug in de kast? Nee hoor die liggen hier ook op een stoel of op de commode en maak smorgens even een rondje wat kan nog en wat moet gewassen. Ik denk echt dat wij teveel verwachten. Daarbij komt, jij doet het toch altijd waarom moet ik het dan kunnen. Ben heel blij met mn vriend, die zelf onze zoon op bed kan doen, weet hoe de autostoel werkt, eten kan koken, de wasmachine aan kan krijgen en zelfs af en toe uit zichzelf stofzuigt en met een doekje door de kamer gaat. Daar moet ik hem vervolgens wel 3 dagen voor prijzen, maar dat heb ik er graag voor over
Oh wat heerlijk om te lezen dat ik niet de enige ben... Echt een opluchting ook..dit is zo herkenbaar.. van: over de spullen heenstappen op de trap, tot de vieze kopjes op de tafel s'avonds voor het naar bed gaan.. Er is hoop, hij wil graag weten hoe de wasmachine werkt Vroeg of ik een plakker/schema naast de wasmachine wilde hangen zodat hij weet welke was op hoeveel graden moet etc.. En toch.. ik ben er zelf erg "lui" in dat lijstje te maken.. toch een beetje angst voor of er geen rood truitje de witte was mee ingaat
HAHA! Dit was hier laatst ook het geval. ik vroeg of hij dat potje even open wilde draaien, zegt 'ie heel droog "nee, hoor. dat moet je nou echt maar zelf doen. Beetje evrouwcipatie!" Toevallig lag de hamer nog op het aanrecht omdat ik even daarvoor ZELF het keukenkastje had gerepareerd dus zonder blikken of blozen geef ik met die klauw van de hamer een tik op het ronde vacuumdingetje op de deksel. *poef* open. was zo gepiept. Staat 'ie me toch gek aan te kijken! Hoepel op met je evrouwcipatie... hele meubelsets zet ik in mn uppie in elkaar joh!
hahaha tot de wc vies is, dan is het weg emancipatie en hoort de vrouw weer te poetsen zeker hier een man die mij best wil helpen, mits ik het hem een x of 5 vraag en hij dan genoeg heeft van mijn gezeur maar ik werk dan ook maar part time dus logisch dat ik het grootste gedeelte van het huishouden doe toch
Hihi, net goed! Hier komen ook vrijwel alle 'mannen'-klusjes voor mijn rekening hoor. Behalve die klussen waar je echt brute kracht voor nodig hebt. Maar inderdaad meubeltjes in elkaar zetten, putjes ontstoppen, wc's die door blijven lopen, een afvoer die lekt of een computer die niet meer werkt... Ik heb namelijk wel een hele handige vader, dus veel van hem afgekeken. En ik kan het altijd proberen, mocht het niet lukken, dan kan ik altijd nog een expert inschakelen. Dus ja, opmerkingen dat wij vrouwen te hoge verwachtingen zouden hebben van mannen, daar kan ik niet zoveel mee. Ok goed, als je vent heel veel andere dingen in huis doet (zoals mijn vader), dan kan ik me nog wel wat voorstellen bij een ietwat 'traditionele' taakverdeling. Maar er zijn tegenwoordig zat mannen die bij wijze van spreken nog niet eens een peertje in kunnen draaien. Waarom wordt het dan wel zo normaal gevonden dat vrouwen zich constant evolueren (studie volgen, carrière maken, fulltime baan plus het huishouden draaiende houden), maar dat we van mannen maar vooral niet teveel moeten verwachten..?