hoi dames (en heren?) Even wat info vooraf.. ik ben 24, mijn vriend is 27. In elke relatie is weleens wat... zo ook bij ons. Alleen is dat weleens nu wel erg vaak. Mijn vriend woont en werkt sinds oktober in Italie. Hij is daar 2 weken en komt dan 1 week naar huis. Dit tot de bevalling, was het plan. Zo was hij dus ook met Kerst thuis. Twee dagen voor hij thuis kwam appte hij; hij wilde niet terugkomen naar NL voor de bevalling. Ik moest naar Italie komen, hij kon contractverlenging krijgen en Italie is leuker en de mensen begrijpen hem daar beter... Hij ziet geen toekomst in NL zegt hij. Al helemaal niet in het dorp waar we al sinds onze jeugd wonen. Meneer is erg gepest op school en heeft daardoor 3 keer van basisschool gewisseld. Hij voelt zich een vreemde eend in de bijt. Hier kregen we ruzie over op app. Nog geen 5 minuten later had hij alles van ons van facebook gehaald, incl. relatiestatus. Dus schijnbaar was ik vrijgezel. De volgende dag had hij spijt, wilde het uitpraten dus hebben we heel lang gebeld en besloten toch Kerst te vieren. Dit ging goed. Op wat dingen na.... Zijn ouders zijn tegen de zwangerschap. Ze zijn erg oud, begin 70. Mijn vriend is een nakomertje. Ze vinden het te snel en het huis is te klein. We zouden iedereen vertellen dat we een kindje verwachten deze Kerst, maar dat mochten we niet van zijn vader. 2 keuzes; niks zeggen erover, of hij zou Kerst afblazen. Schaamt zich voor de familie. Tijdens Kerst aan moeten zien hoe zijn nicht en zus een tripptrapp stoel kregen. In de keuken zei zijn vader tegen me 'je kan nog abortus' Dit was dus best hard voor ons... Daarna direct ruzie gekregen. Meneer is gefrustreerd en god mag weten waarom. Het huis is te klein zegt hij, is het ineens met zn ouders eens, en hij wilt een hypotheek. Zwijgzame uren later komt dan boven water; omdat hij in buitenland werkt krijgt hij geen hypotheek. Razend is hij. Ik stel voor de meubels om te gooien en bel mn vader. Met zn drieen verbouwen we de boel. Mijn vader is enthousiast en merkt op dat we zelfs een boks kwijt kunnen met de nieuwe indeling van de meubels. Mijn vriend zeikt me daarna af waar mijn vader bij is... Random, uit het niets. Ik maak geen ruzie waar pa bij is en laat het voorbij gaan. Maandag gaan we naar ikea, babyspullen kijken en maten opmeten. Gewoon voor de leuk.... hij vraagt me wat ik mooi vind. Ik geef antwoord en meneer is pissig; hij heeft een andere smaak. Vind ikea een kutwinkel en dwingt me naar een speciaalzaak te rijden. Uur later komen we daar aan. Meneer weer boos 'gvd alles roze en blauw kutzooi en alles is mega duur.' Dan zeg ik dat ik duizelig ben en hij zegt 'jij hebt altijd wat, ziekelijke.' even later vraag ik de autosleutel omdat ik een pijnstiller wil gaan zoeken. 'wil je soms een mongolen kind? met die pillen elke keer, je maakt een mongool van mijn kind!!!!!' riep hij door de winkel. Random, uit t niets. Blijkt later dat zijn aartsvijand kapitaal heeft gekregen om eigen bedrijf te beginnen, had hij gezien op facebook. Dat zat hem dwars. Ben naar de auto gegaan en heb een halfuur gewacht. Hij kwam niet uit de winkel. Ben terug naar binnen gegaan en hij liep van me weg toen ik op hem afkwam. Toen ben ik weer naar de auto gegaan en heb hem 3 keer gebeld, geappt en voicemail ingesproken en uiteindelijk ben ik gegaan en heb ik hem 70km van huis laten staan. Hij reageerde nergens meer op.. ga niet als een hond achter hem aanlopen. Hij is met taxi thuis gekomen uiteindelijk. Had zijn telefoon niet bij zich... hij had spijt maar ik moest niet zo achterlijk doen. Hem laten staan... daardoor brak er iets bij hem in zijn ego. Nacht voor oudjaarsavond weer ruzie. Hadden een echo, alles was goed en kraakhelder hartje. Mijn opa was ook mee en was erg enthousiast. Dacht dat hij daarom chagrijnig was, omdat hij het zijn opa en oma niet durft te vertellen omdat iedereen negatief reageert in zijn familie. Thuis vroeg naar bed gegaan. Om half 1 wakker geworden en zat meneer op de bank met mijn telefoon alles na te lezen in app en facebook en mail. Ook had hij random jongens uit mijn lijst uitgescholden (2 stuks). Gelukkig niet erg belangrijke contacten, maar toch was ik boos. Dat hij niet kon genieten van de goede echo, chagrijnig was en de hele avond een spanning uitstraalde en nu sneaky in mijn tel. zat. Ik wilde niet meer naast hem slapen, was er klaar mee. Ben toen naar buiten gegaan, auto gepakt en weggegaan. Tot 9.00 rondjes gereden. Hij heeft me niet gebeld, niet gesmst of geappt. Is gewoon gaan slapen. Dat was voor mij de druppel om hem zijn spullen te laten pakken toen ik eenmaal thuis kwam. Hij was binnen 10 minuten weg. Van de spanning ben ik een bloedpropje verloren zo groot als een euro. Ik durfde de vk niet te bellen omdat ik overstuur was en bang was hem in een kwaad daglicht te zetten... Dus net gedaan alsof het niet gebeurd was. Uur later op facebook had hij weer alles van ons weggehaald. Schijnbaar was het weer uit. Heb oudjaar alleen gevierd onder het bed, huilend. En hopend dat het vuurwerk snel zou stoppen. Heb lange tijd niet zo hard gehuild... kwam ook omdat ik in eerste instantie bij ouders was gaan zitten en mijn broer zat te kleffen met zijn meisje.. kon het niet aanzien en ben naar mijn eigne huis gegaan en heb me onder het bed verstopt.... Helemaal kapot was ik ervan, en nog steeds. Vanmorgen in de brievenbus een brief gevonden van de woningbouw. Eengezinswoning waarop ik gereageerd had mag ik gaan bezichtigen. Supergoed nieuws! Lost direct het probleem op van de niet doorgegane hypotheek. Enthousiast appte ik hem het nieuws door. Geen reactie. Mijn moeder kwam langs en toen belde hij ineens. Ik wilde niet opnemen, maar mijn moeder zei me dat ik hem wel te woord moest staan, dat hij anders misschien niet meer zou bellen... en maandag weer naar Italie vertrekt. Opgenomen en hij wilt met me verder. Voelt zich ontzielt, alsof zijn ziel uit hem getrokken is en hij vlak van emoties is, niks meer kan voelen. Geen boosheid, verdriet, liefde, niks meer. Sinds de Kerst door zijn ouders die zoveel aandacht hadden voor de zwangerschap van zijn nicht en zus en ons een kutopmerking gaven met hun abortus. Hij erkent zijn frustraties op mij te uiten, maar dat hij psychisch helemaal geknakt is op dit moment. Wat denken jullie? Hij doet klote dingen, en uiteraard is het moeilijk voor hem dat zijn fam. hem niet steunt en mijn fam. superblij is. Maar je bent verantwoordelijk voor je eigen daden en ik heb me in mijn leven nooit zo eenzaam en verloren gevoelt als tijdens oud en nieuw. Mijn verstand zegt; kappen nu het nog kan. Gevoel zegt; ik wil dat het kind een vader krijgt, ik wil niet alleen zijn, ik wil hem vergeven enz.
Pfoeeee lastig.. Maar hoe die vent tegen jou doet, nee dat is niet normaal. Hij praat tegen je alsof je een stuk vreten bent, oftewel d'r uit met die vent. Heel veel succes en sterkte met je beslissing..
Jeetje meid, ik zou even tijd voor jezelf nemen, en even rustig worden en zelf bedenken wat je wil, gewoon even geen contact, wat hij gedaan heeft is gewoon abnormaal. Tuurlijk is het begrijpelijk dat hij gekwetst is, maar dat hoeft hij zeker niet op zo'n manier op jou af te reageren. Laat hem het maar even voelen.. Daarnaast zou ik morgen de vk bellen en jezelf geruststellen omtent dat bloedpropje.. Neem iemand mee die je vertrouwd. Dikke knuffel meid en denk om jezelf en je kleintje die gaan nu voor!!!
Tuurlijk wil je dat je kindje met een vader opgroeit. De vraag is met wat voor een vader?? Als ik het zo lees is het jantje lacht jantje huilt, je vriend lijkt wel enorme stemmingswisselingen te hebben. Misschien een idee om professionele hulp te zoeken? Maar hoe dan ook, zijn gedrag kan absoluut niet door de beugel.
Ik weet wel wat ik zou doen, ook al besef ik dat het vanaf hier makkelijk praten is... Ik zou hem laten gaan. Sorry, maar je bent de moeder van zijn kind en hij (en zijn familie) heeft jou met respect te behandelen. Zo niet, prima, dan ga je maar naar Italiƫ. Good riddens. Jij kiest voor het kind. Dan heb je geen strijd en spanningen nodig tijdens de zwangerschap, maar kies je wat het beste is voor het kind. Ik denk - en dat is mijn persoonlijke mening naar aanleiding van dit verhaal - dat jouw relatie niet het beste is voor een kind. Dat hij nu al zit met zulke 'tegenslagen', die mijn inziens nergens over gaan, geeft alleen maar weer hoe erg hij straks kan reageren in een zelfde soort situatie met tegenslag terwijl er een huilend kind op de achtergrond bezig is; ik vrees dat hij dan helemaal uit zijn vel springt of wegblijft en je laat zitten. Ik zie nou niet bepaalt een verantwoordelijke lieve zorgzame papa die er voor zijn vrouw en kind is. En dat is toch wel iets waarvan ik vind dat je dat verdient en er recht op hebt. Dan maar liever zonder stress en spanning. Liever schouders eronder en hard werken om een kind in je uppie (en familie) groot te brengen dan continu een partner waar je niet veel aan hebt te moeten ondersteunen en je aan ergeren. Het klinkt als een blok aan je been. Maar goed, dat vind ik dus. Voor wat het waard is Ik wens je wel heel erg veel sterkte en ik zou toch de verloskundige bellen wanneer je je zorgen maakt om jouw kind. Beter 1 keer teveel dan 1 keer te weinig.
Dit is precies wat mijn paps zegt... maar mijn gevoelens schommelen zo erg de hele dag. Blij dat hij belde, dan weer enorm boos als ik terugdenk aan het verdriet van vannacht en de eenzaamheid. Dan weer momenten van intens verdriet en huilen. En heb echt geen zin om van de bank te komen of een vriendin te bellen.... Zit mezelf gewoon in de weg.
Misschien even een time out? Een hoop emotie zo te lezen. Hou je van hem? Of gaat het er alleen om dat jullie kindje zijn vader kent?
Ik kan je geen advies geven over wat je moet beslissen, maar ik wil je wel veel sterkte wensen! Wat al eerder gezegd is, tijd voor jezelf nemen om alles op een rijtje te zetten, is geen gek idee. Daarnaast zou ik ook even de vk laten weten van je stolsel. Is zij in ieder geval op de hoogte. Voor de rest zou ik haar ook op de hoogte blijven houden en je niets aantrekken van wat je wel niet kan denken over je vriend. Jij bent de stem van jullie kleintje en zijn/haar welzijn is belangrijk Knuffel!
uiteraard hou ik van hem, anders zou het niet zo moeilijk zijn geweest. een time out is wel goed idd... dat doen we nu ook. hij wilt me maandag ochtend zien voor een ontbijt buiten de deur voor hij vertrekt.
Ten eerste zou ik de verloskundige bellen om te kijken hoe het met de baby is na je bloedverlies. Ik zou graag willen weten of alles goed is. En tsjah die kwakzalver was er bij mij na de eerste keer al niet meer ingekomen. Mafklapper. Dat ie geen vadermateriaal. Kent geen verantwoordelijkheid alleen maar koppigheid en ego zo te lezen. Liever kwijt dan rijk Sterkte in elk geval
Ik durf niet te bellen, naja ik wil niet dat ze mij stom vindt of dat ze vraagt wat er gebeurd is en ik in janken uitbarst. Wil stabiel overkomen en voel me nu zo warrig als wat en ontzettend overemotioneel... Ben morgen 14 weken. Zat zelf te denken om over 2 weken naar onafhankelijk echo bureau te gaan en dan ook direct de geslachtsbepaling te laten doen... de baby is wel 5cm (bij 10 weken gemeten dan, dus nu groter). en het bloedpropje is dus kleiner geweest en heb geen extreme pijnen gehad...
Ik zou zelf kiezen voor pauze, geen contact, hij gaat weer twee weken naar Italiƫ, en pas als hij weer terug is een goed gesprek aangaan. En bij mij zou hij het heel zwaar hebben, zo ga je niet om met je vrouw en kind. En hoe zijn familie er mee omgaat is echt walgelijk. Dat zou ik hem ook haarfijn uitleggen, want hij had zijn scheur wel open mogen trekken wat mij betreft. Dus gelijk uit elkaar zou ik niet doen, maar even flink pauze, en dan ook echt zonder enig contact, geeft je wel ruimte om tot rust te komen, na te denken en uit te vinden wat je zelf wilt.
Wat een kwal van een vent zeg... Lijkt zelf wel een klein kind. Ik zou hem een ultimatum geven: of hij blijft zich druk maken om wat zijn familie er van vindt, of hij wordt een keer volwassen en ziet in dat hij nu zijn eigen familie heeft/krijgt. Dan zou ik hem 2 of 3 weken de tijd geven om daar eens goed over na te denken (dus totale radiostilte tijdens deze periode) en als hij besluit om het samen met jou te gaan doen, dan mag hij bij zijn volgende bezoek in Nederlands eens haarfijn aan jou gaan uitleggen waarom hij denkt dat hij deze keer wel een goede partner & vader kan zijn. Want tot nu toe heeft hij daar nog bar weinig van laten zien. Jij bent niet degene die moet vechten voor deze relatie; dat is hij.
Ik denk dat jij niet degene bent die moet vechten voor de relatie, maar hij. Maw: laat hem maar even kruipen. En op basis van zijn reactie, zou ik beslissen of je verder wilt met hem.
Dit wil ik ook, ben het er ook helemaal mee eens... maar HOE moet dat? Serieus, ik zit zo niet in elkaar maar denk dat hij het wel nodig heeft. Hoe zorg ik ervoor dat ik zelf uit deze depressieve stemming raak en zin krijg om afleiding te zoeken, want daar zit het probleem...
Sorry maar dit kan ik niet begrijpen, ik zou mijn kleintje even boven mezelf stellen in dit geval. Bellen, en vertellen hoe en wat, kunnen zij bepalen wat nodig is qua extra controle. Lijkt me toch net even belangrijker dan je eigen schaamte gevoel. En hoe vaak ik wel niet gejankt heb bij de VK! Ik was echt een emotioneel wrak toen ik zwanger was 😂
Ze vinden je niet stom en hebben vaker te maken met de eventuele hormonen van zwangere vrouwen Als jij je zorgen maakt moet je bellen! En doe je niet beter voor dan dat je bent. Ik zou juist alles bespreken. Juist dan kunnen ze je goed helpen
Gewoon jezelf dwingen om dingen te doen, de zin volgt vanzelf. Lekker met vriendinnen op stap en met jouw familie leuke (baby)dingen plannen. En hem er even helemaal niet bij betrekken.