Ik ben ook wel eens ziek hoor. En als mijn man thuis is, lig ik lekker in mijn eentje op bed en zorgt hij overal voor. Maar als ik ziek ben op zijn werkdag, gaat hij gewoon naar z'n werk en moet ik me de hele dag maar zien te redden met de kids. Prima, geen probleem. Hij kan moeilijk vrij nemen omdat ik een griepje heb. Maar als hij ziek is en ik even snel op een neer moet naar school om iets te regelen of een boodschapje te halen ofzo (hooguit half uurtje weg) en ik vraag of de kinderen even bij hem kunnen blijven, dan komt er niet meer uit dan een zucht en een kerm en 'maar ik heb al zo'n hoofdpijn'. En eindigt het ermee dat ik die meute op sleeptouw moet nemen en bijna een uur over datzelfde boodschapje doe. Dat vind ik -in ieder geval bij ons- dus wel het verschil tussen "zieke papa" en "zieke mama". Hij kan ineens heeelemaal niks meer, terwijl ik mezelf nog wel kan redden. En dat stoort me dan wel eens.
Dat jij zelf het gevoel hebt niet ziek te mogen/kunnen zijn, betekent toch niet dat hij zich niet ellendig mag/kan voelen? Jij kiest er zelf voor dat kennelijk niet te uiten, ook al voel je je wel ellendig. Als mijn man de hele tijd klaagt over dat hij ziek is, stuur ik 'm lekker naar bed. En als ik me ziek voel, dan deel ik hem mede dat ik lekker in bed kruip (want ik uit het minder, dus heeft hij vaak niet eens door dat ik me zo slecht voel). En ja, als hij moet werken, dan moet ik ook gewoon door thuis, maar goed, dan vraag ik 'm wel om echt op tijd thuis te zijn en bv voor het eten te zorgen 's avonds, zodat ik dan naar bed kan.