Ik ben vanaf jaar of 3 (bij oudste) en 2,5 (bij jongste) het toetje gaan inzetten als onderhandelmiddel. Geen eten = geen honger = geen toetje. Omdat ze beide wel van toetjes houden, kon ik ze hierdoor motiveren om toch hapjes te proeven. Hoe ouder ze werden, hoe meer hapjes . Ze hebben nooit alternatief gekregen en ja, dus ook met regelmaat met een 'lege' maag naar bed laten gaan. Eigen schuld, dikke... Mijn idee was toch, als je honger hebt ga je wel eten. En ja, de 50ste keer dat ik bietjes op tafel zette, wilde mijn zoon toch opeens wel een hapje proeven (en bietjes is nu bijvoorbeeld een van zijn lievelingsgroenten). En zo is het langzaam bijgetrokken. Ik heb keuze altijd bij hun gelaten en het kon mij oprecht ook niet meer schelen of ze nu wel of niet aten. Vooral jongste heeft nog wel regelmatig in de keuken lopen blèren dat ze honger had na het avondeten, maar ja. Pech hoor. Morgenochtend ben je weer de eerste. Mijn jongste van net 5 jaar kiest overigens nog wel eens om niet avond te eten, als het iets is wat ze er niet lekker vindt uitzien. Prima. Dus ik sluit me aan bij iedereen: laat het los. En overdag rauwkost aanbieden en zelf met smaak eten.
T is alsof al die bijna of net 3-jarige dat met elkaar afspreken hahaha. Hoor en lees het veel hier op het forum en maak het met onze 3-jarige (van maart) ook mee. Ineens lust ie niks meer. Terwijl op de crèche eet hij altijd tussendemiddag warm en eet hij alles. Dus het is volgens mij meer een autonomie ding (ik bepaal zelf wat en hoeveel ik in Mn mond stop) dan écht niet lusten. Wij zeggen ook niks. Dit bieden we aan, eet of niet, of een deel. En straks krijg je pas weer. Wel proberen we altijd ‘s middags warm te eten (dan heeft ie meer zin om te proeven). Ook eet hij om 15:00 ong wat komkommer/paprika/worteltjes met hummus, maar ook daarvan “lust” hij steeds minder. We eten ‘s avonds van wat we over hebben in de middag of ei/broodje/wrap. Toetje is de ene keer wel de andere keer niet, onafhankelijk van eetpresratie.
Dwang werkt bij ons voor geen meter. Ik kan ze dwingen een hap te nemen, maar het lijkt wel of er dan bij voorbaat al een signaal naar de hersenen gaat van "pas... Komt iets vies aan". Als ik het volledig negeer, en ze gaan uit zichzelf iets proeven, dan wordt het vaak wel als eetbaar, of soms zelfs lekker ervaren.