Hoe gaan jullie hiermee om?

Hoi, wij hebben dit ook ervaren als het meest moeilijke aan deze hele mmm-achtbaan. Het onbegrip van derden... en vooral van vrienden. Bij ons zijn er ook echt vrienden weggevallen daardoor. Op een gegeven moment kon ik die mensen ook niet meer luchten of zien die dan zwanger waren of alweer zwanger waren. Gedurende de 4 jaar dat wij bezig waren hebben wij iedereen om ons heen zwanger zien worden, ouders zien worden en weer zwanger zien worden etc. Kinderverjaardagen hebben wij ook altijd vermeden... te pijnlijk...

Hoe ga je hiermee om? Tja dat is lastig en per persoon verschillend. Ik denk echter dat het het beste is om mensen ermee te confronteren, dat je uitspreekt dat je het heel moeilijk hebt en dat je de reactie van die persoon niet leuk vindt en pijn doet. En hopelijk reageren ze daar dan goed op.... maar ook dat weet je niet.

Sterkte meid!

 

Lieve Poppenkop,
Wat ontzettend naar voor je Meissie!! Ik snap je gevoel zeker wel. En het voelt idd juist erg fijn als juist je beste vrienden heel open tegen je zijn vanaf het begin af aan. Ik moet zeggen dat ik eigenlijk alleen maar positieve ervaringen heb met mensen om me heen. Iedereen begrijpt het en zeker wordt ook de een na de ander zwanger, maar ik kan daar nu echt met plezier heen gaan. Ik voel daar geen nare gevoelens bij. Natuurlijk af en toe een beetje verdriet dat je liefst samen met je vriendinnetjes en hun kindjes en een kindje van jezelf zou zijn. Maar ik ga zeker alle kinderverjaardagen gewoon af. Dat vind ik ook wel zo aardig. Iedereen steunt me en vraagt hoe ik me voel. Voor mij zou het raar zijn om dan niet naar de verjaardagen te gaan. Het doet me dus ook niet zo'n pijn.

Ik hoop dat je gauw wat meer begrip krijgt in je omgeving lieve schat!! Dat verdien je als je zo'n zwaar traject moet doorlopen!! Liefs en heel veel succes, Elvi

 

Ik begrijp je helemaal. Hoe je er mee om moet gaan...ik weet het ook niet.
Ik vind het ook het ergste dat mensen niet eerlijk tegen je zijn. Mijn zus vertelde mij ook echt geen 2e te willen...de 1e was een ongelukje. Dan krijg ik een telefoontje tijdens mijn werk dat ze weer zwanger is. Ik was ook met stomheid geslagen en heb ook niet leuk kunnen reageren. Had gewoon eerlijk geweest toch?
Verder zijn al mijn vriendinnen ondertussen moeder geworden, niemand meer om mee te praten dus. Was laatst met een vriendin in gesprek omdat ik er echt even doorheen zat, ze heeft 3 keer opgehangen omdat ze naar de kleine moest. Je zit in een hele andere wereld dus echt begrijpen doen ze het niet.
En de opmerkingen die ik krijg valt mijn mond soms van open hoor. ' och IUI is toch ook prima' , ' misschien moet je er een keer niet aan denken' , ' ik vind het hele zwanger zijn niets hoor...helemaal niet zo bijzonder' en ga zo maar door.

Gewoon lekker van je af schrijven op dit forum en doen waar ji jje goed bij voelt.
Heel veel succes, ik hoop dat je snel je wonder mag verwelkomen.

 

Ik herken dit ook wel. Mijn schoonzusje wilde nooit kinderen, besloot toen toch van wel, stopte met de pil en was meteen zwanger.... zo toen heb ik ook wel even gehuild hoor... al wisten zij toen allemaal niet van onze wens... nu dat mensen het weten dat we in de mmm zitten krijg ikook geen begrip van de mensen waarvan ik het juist had verwacht en vind dat nogal frustrerend... het is gewoon moeilijk en het ene moment kan je er beter op reageren dan het andere moment maar wees gewoon eerlijk naar jezelf en anderen en cijfer jezelf en je gevoelens niet weg.
gelukkig is hier alle ruimte om te schrijven/praten en alles kwijt te kunnen wat je dwars zit of om gewoon even je hart te luchten....
dikke knuffel

 

Lieve poppenkop, ik begrijp je helemaal! De pijn en verdriet die je over je heen krijgt door de mmm is 1 ding. De pijn door je dierbaren is nog 's erbovenop.....en vaak niet verwacht. Daarom komt dat nog harder aan. Ik heb van de meeste vrienden/vriendinnen begrip. Helaas van de broer van mijn man en diens vrouw, waar we heeeeeeeeeel goed mee omgingen weinig tot geen begrip. En dit zag ik dus niet aankomen. Bij sommige iui's die mislukt waren heb ik me afgevraagd heb ik nou meer verdriet omdat de iui mislukt is of omdat we weer 's flink in de steek zijn gelaten door hun?!?! Hun die wel zwanger waren en waarschijnlijk opgingen in hun geluk. Echt nooit aan zien komen. Hoe ermee omgaan??? Ik moest hun loslaten om zelf verder te kunnen in de mmm. Ik heb acupunctuur nodig gehad om rustig te worden, niet wat betreft de mmm maar vanwege het verdriet om hun. Zo ver ging het! De dingen die we naar ons hoofd geslingerd kregen zal ik hier maar niet vertellen. Maar dat waren zeer egoïstische en keiharde woorden. Dus ik moest ze loslaten en dat heb ik gedaan...... en dat was een goede beslissing geweest.

Dus ik begrijp je popje, hoe alleen je je kunt voelen. En hoe je in de steek gelaten kunt worden. Het is afschuwelijk. Moet wel zeggen dat ik heul veul steun krijg van mensen waarvan je het weer niet van verwachtte. En das weer de andere kant. Maar voor nu is het allemaal even K*T voor je. Hele dikke knuffel!

 

Thanx lieverd, maar dat verdien je ook gewoon hoor, lieve woorden!! Het kan ook zo raar lopen in 't leven. Als die familieleden en vrienden van je dit zelf zouden meemaken, zouden ze heel begripvol en meelevend zijn. Hun inlevingsvermogen is dus nul op dit moment. dat is naar voor je, juist nu je zoveel mogelijk steun kan gebruiken! Meis, laat je er niet door uit 't veld slaan, maar wordt er sterker door. En weet je wat Elvi-man en ik altijd tegen elkaar zeggen: Het duurt bij ons langer dan gemiddels omdat we de wereld ook nog niet klaar is voor zo'n knap kindje! Over een tijdje kun je pronken met je kleintje Meis, het gaat er komen, echt!! Houd vol tot die tijd en plan veel leuke dingen om de tijd wat sneller te doen gaan!
Dikke knuf, Elvi

 

Herkenbaar hoor!
En zeer ergerlijk , dat niet eerlijk zijn.
Ik hoorde hier op het werk opeens dat een collega aan het rondbazuinen was dat ze aan haar laatste pilstrip bezig was en daarna voor een derde kind wil gaan. Terwijl ze mij een maand geleden nog vertelde 2 kinderen wel genoeg vond. Is maar goed dan dat ik het nu viavia allemaal gehoord heb, dan ben ik voorbereid..
Maar de grootste klappen heb ik inmiddels wel gehad. Ik ben als eerste van mijn vriendinnen gestopt met de pil, nu al ruim 6 jaar geleden. En allemaal hebben ze nu inmiddels meerdere kinderen of ze zijn zwanger.
2 ervan ook via de mm..

En die opmerkingen? Tja, mensen weten gewoon niet beter..

Heel veel sterkte Poppenkop, dat het geluk je dit jaar mag toelachen!

 

Ik moet zeggen dat ik het eigenlijk ook wel fijn vind om te lezen hoe jullie het ervaren. Hier dus precies hetzelfde, ik herken me helemaal in jullie verhalen. Mensen die je passeren, iedereen heeft kinderen en ik heb niks meer om over te praten. Mensen ontwijken, vrienden bijna niet meer zien, nergens meer zin in hebben, vol met hormonen en niemand die er een snars van snapt.
Pff lekker om dit er eens uit te gooien. Bedankt poppekop voor het openen van dit topic .

 

Mensen die niet in de mmm zitten kunnen zich er gewoon helemaal niks bij voorstellen hoe je je voelt.
Dat is gewoon zo, en ook al doen ze op hun manier hun best...ze hebben geen enkel idee wat ze wel/ niet moeten doen om je te steunen.

Ik ben begonnen uit te leggen wat ik wel/niet wilde horen, wanneer ik er over wilde praten ik er zelf over zou beginnen. Ik heb gevraagd of vrienden/familie het nieuws dat ze zwanger zijn per mail aan me wilden sturen en het niet in real life wilden komen melden.
In het begin was het nml zo dat vrienden het ons persoonlijk kwamen vertellen, omdat ze dachten dat wij dat prettiger zouden vinden.
Nou nee dus, ook niet aan de telefoon wil ik dat horen. Via mail/sms wel. dan kan ik even de boel laten bezinken en een reactie geven.
Anders sta ik met mn bek vol tanden. Das ook niet leuk voor mijn vrienden/familie die ik hun geluk ook heus wel gun.

Hoe langer het duurt, des te pijnlijker het word. En je omgeving kan gewoon niet begrijpen hoe je je voelt. want ze maken het zelf niet mee.
Ik ben gestopt het ze kwalijk te nemen, en ben actief begonnen om mijn omgevingen duidelijke richtlijnen te geven omtrent mijn gevoelens en wensen.

Kraamvisites daar ga ik pas geen als de baby wat ouder is, en dan zorg ik dat ik de enige ben die er is.
Ik vind het gewoon erg moeilijk! Wil dolgraag de baby zien, maar wil daar niet zitten huilen. Dat is niet leuk voor de kraamvrouw. Ik ga dus heen als ik het aankan, en dan kan ik ook oprecht interesse tonen en genieten.

kinderfeestjes ga ik wel heen, maar alleen van familie en hele close vrienden. de rest stuur ik een kaart en kado.

Voel je vooral niet schuldig over je gevoelens, ze zijn volstrekt normaal.
Schep voor jezelf voorwaarden, en laat het niet afhangen van de meevoelendheid van anderen. Ze snappen het gewoon niet, daar kunnen ze niks aan doen.

Ik heb gemerkt dat mensen in het begin het raar vonden dat ik voorwaarden voor mezelf schepte. Maar nu vinden zehet fijn, ze weten nu wat ze moeten doen en niet moeten doen.

Oh ja, en sommige vrienden zijn geen vrienden meer. Je leert in moeilijke tijden je vrienden kennen.

Sterkte!!

 

Lieve poppenkop,

Wees gerust, dit is zoooo herkenbaar. Dacht int begin dat het aan mij lag. Om ons heen wordt iedereen maar in een wip zwanger en ik wilde ook echt blij zijn maar soms merkte ik ook gewoon de jaloezie. Ik dacht, dit ligt aan mij, dit is niet normaal, tot ik vorige maand lid werd van freya. Echt aan te raden! Het eerste magazine wat ik kreeg, de december uitgave had het thema "omgaan met de omgeving" las ik vol herkenning. Alles viel op zn plaats... ik was niet de enige! Je kunt het magazine ook los bestellen op de site, maar een jaar steun aan freya kost je 30 euro en je krijgt er nog een prachtig boek bij ook.

Je echte vrienden leer je wel kennen tijdens de molen. ook je familie. Een zus die weet dat je al bijna 2jr bezig bent en je haar potje foliumzuur overhandigt met de boodschap " voor jou, want die heb ik niet meer nodig" of opmerkingen als "je moet er niet zo mee bezig zijn, dan lukt het vast" en "jullie kunnen tenminste nog mooie verre reizen maken" of een zwangere vriendin die 9 maanden klaagt "oh was ik hier maar nooit aan begonnen!" dat is niet leuk. Net als geconfronteerd worden met een wachtkamer vol bolle buiken bij de gyneacoloog terwijl jij net weer ongesteld bent geworden en komt voor een uitgangsecho. Het is een emotionele achtbaan waar je in zit... Koester vooral de mensen die er voor je zijn, haal daar energie uit!

Heel veel succes en hopelijk krijg je dit jaar een mooie positieve test in handen!

Dikke knuffel!

 

Wat Panter zegt hebben wij ook gedaan... Als je zwanger bent, vertel het me aub niet persoonlijk maar per email of sms, want ik zit echt niet te wachten op een persoonlijk gesprek met een zwangere en vervolgens nog de hele avond mee uitzitten of gezellig eten... Dan heb je even tijd om het te laten bezinken en aan het idee te wennen.

 

Hoi Pop (en de rest hier)

Zo herkenbaar, helemaal. Wij zijn ervoor gegaan toen ik 30 was, inmiddels 5,5 jaar geleden. En huppakee, schoonzus zwanger, broers inmiddels alletwee een uk en broertje heeft nummer 2 al (geboren rondom dezelfde datum als dat ik anders bevallen zou zijn als ik geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap had gehad) en andere broer zwanger vd 23 (zijn vriendin dan). Alsof je wordt ingehaald door iedereen...
Soms surf ik op Topics hier en zie dan dat meiden die tegelijkertijd met mij startte ook alweer in verwachting zijn van de 2e. Hoezeer je het iedereen ook gunt - helemaal lotgenootjes - soms is het zo confronterend oneerlijk... En nog confronterender is het als je weet dat het potje geld voor verdere behandelingen op raakt en je droom daarmee mischien wel een droom zal blijven...
Als ik nadenk over dat iedereen ook op een dag misschien wel opa en oma wordt en wij misschien wel nooit, dan vind ik alles nog oneerlijker...

Al die mensen staan er - al is hetgeen ze proberen tactvol te zeggen - gewoon niet bij stil... Je weet pas wat je mist als het jou overkomt of is overkomen....

Misschien zou jeze het artikel uit Freya eens moeten laten lezen...

Merk zelf ook dat het niet lukken met een kindje krijgen en de Medische Malle Molen een beetje een onderwerp is wat men moeilijk vindt om over te praten. Alsof men niet weet wat ze dan moeten zeggen. Er goedbedoelde, pijnlijke opmerkingen in een alomvullende stilte vallen die hierdoor nog harder aankomen. En die jij dan uit beleefdheid maar weer relativeert... Om vervolgens thuis weer in tranen op de bank te zitten. Met een lege buik, lege armen en een hart vol onvervuld verlangen en verdriet...

Dikke knuffel voor ONS ALLEMAAL!
Sterkte Pop (en iedereen!)

xxx

 

Ik herken je gevoelens helemaal!
Alleen ben ik nu inmiddels achtergekomen dat mensen die niet in de hele MMM wereld zitten geen idee hebben wat dat precies inhoudt en met je doet.
Het is dus vaak ook onwetenheid dat mensen niet altijd rekening met je houden.
Wat mij helpt is alles wat met zwanger zijn en kleine kinderen te maken heeft ontwijken.
Soms lastig, maar het is beter zo voor mij.
Zo een forum met lotgenoten is ook heel fijn

 

Ook over die rotopmerkingen staat wel een goed en ook grappig artikel in de december uitgave van het magazine. Ik heb het blad uitgeleend aan verschillende mensen in mijn omgeving en veel positieve reacties gehad. Het is vaak ook onwetendheid. De onderliggende intentie is wellicht wel goed. Maar het blijft lastig!

 

wat ontzettend fijn hier te lezen dat er zo veel anderen zijn met dezelfde gevoelens.
Hier net zo. Ik heb een goede vriendin die twee keer meteen eerste ronde zwanger is. Met haar kan ik er gelukkig goed over praten en heb afgesproken dat zij haar blijdschap gewoon met mij kan blijven delen maar vreemde reacties niet als persoonlijk op moet vatten. Ze mailt mij iedere keer weer haar echo's. Aan de ene kant vind ik dat pijnlijk, aan de andere kant ook fijn dat ze mij er zo bij betrekt. Maar ik zie er eerlijk gezegd wel een beetje tegenop al haar dochter straks geboren is en ik haar kindje in mijn armen heb.

Rare reacties krijgen wij ook en idd van mensen die je het niet verwacht. Wij hebben wel het geluk al een dochter te hebben, maar dat wordt ook vaak tegen ons gebruikt. "Ach, je hebt J. toch, daar wordt je zo gelukkig van, meer heb je toch niet nodig"... Ik heb het een paar collega's en baas verteld omdat ik toch vaker naar het zkh moet en dus afwezig ben en zij lijken mij te ontlopen, bang om te vragen hoe het met mij gaat, etcetc.

In december hebben wij gehoord dat een kindje op natuurlijke wijze er voor ons zeer waarschijnlijk niet meer in zit. We gaan nu een hoop onderzoeken, operaties en hormoonbehandelingen tegemoet. Mijn eigen ouders weten al heel lang van onze wens en steunen ons ook, maar ik vond het na het vervelende nieuws tijd om ook mijn schoonouders in te lichten. Mijn man wilde nog liever even wachten. Toch verteld en nu heeeeel veel spijt daarvan.
Mijn schoonmoeder reageerde door te zeggen dat ze er niets van snapte. Zij was immers beide keren heel snel zwanger. Het kon dus zeker niet aan haar zoon liggen (en toen dat ook zo bleek zei ze opgelucht: zie je wel...)
Mijn schoonvader is nog erger. Die zat met mijn dochter te spelen en zei tegen haar: nou, het wordt tijd dat je naar school gaat. En dan goed opletten bij de biologieles want je ouders hebben daar niet zo goed op zitten letten...

We hebben ze nog een kans gegeven door ze te vertellen wanneer de verdere uitslagen zouden komen (die dus nog slechter bleken) maar we hebben niets meer van ze gehoord. Als we ze aan de telefoon hebben gaat het alleen maar over de rondreis die ze hebben geboekt. Daarover zeiden ze trouwens "we hadden al een vermoeden dat jullie bezig waren dus daarom durfden we nog niets te boeken, maar nu het toch allemaal langer duurt gaan we een mooie rondreis maken, want we hoeven niet thuis te blijven voor het geval er een kleinkind bijkomt..

echt ongelooflijk.
Ik kan het nog wel enigszins van mij afzetten, maar mijn man vindt het heel moeilijk om zo door zijn eigen ouders gekwetst te worden.
nu komen ze vanavond eten (hebben zichzelf uitgenodigd) en ik moet mij heel erg inhouden om de spruitjes niet per ongeluk iets te lang door te laten koken...

Ik ben in ieder geval heel blij dat mijn ouders en vriendin mij zo steunen. Ze helpen mij bijvoorbeeld met het bedenken van kant en klare reacties, zodat ik niet meer met mn bek vol tanden sta of hoef te liegen op de vraag 'zijn jullie niet weer eens toe aan een tweede kindje?' (antw. Helaas liggen ze niet bij de appie in het schap)

sorry heel verhaal, maar wat is het toch fijn om het even van mij af te schrijven