Mijn man wil geen tweede, en voor mij hoeft het ook niet per se. En zo kunnen we hem alles geven, ook later als hij gaat studeren ofzo. En ik hoef mijn aandacht niet te verdelen onder meerdere kinderen.
Onze leeftijd en eigenlijk ben ik toch nog overstag gegaan...nooit echt oer-moedergevoelens gehad. Kijken waar het schip strandt met het idee: lukt het op een natuurlijke manier, dan hartstikke leuk. Lukt het niet... dan niet. Dus we vinden het nu heel mooi en fijn zo.
Wij, bewust 1 kindje, maar ondanks lichamelijke gesteldheid zoveel vreugde van 1 kindje dat we na een paar jaar toch voor nummer twee gegaan zijn..
Ik lees mee. Onze dochter is nu bijna 9,5 maand en voorlopig gaan we nog niet voor een tweede, maar af en toe twijfel ik er ook aan of we er überhaupt voor (moeten) gaan. Ik heb zelf een vervelende zwangerschap gehad en een pnd gehad in de kraamtijd. Ik ervaar het moederschap vaak als behoorlijk zwaar, mede door mijn depressieve klachten. Als ik dan denk aan nog een zwangerschap, nog een keer de gebroken nachten in de eerste maanden, nog een keer al die sprongetjes..ik weet het niet. Maar aan de andere kant: ik heb zelf een supergoede band met mijn zus en ik zou het voor mijn dochter sneu vinden als zij niet de kans krijgt om een broer/zus-band op te bouwen. Maarja, het hebben van een broer of zus betekent natuurlijk niet automatisch dat je er goed mee overweg kunt.
Lichamelijke conditie en de bezorgdheid tijdens de zwangerschap. We proberen het (nu overigens nog niet) nog 1 keertje voor een goede afloop en anders is het wel mooi geweest..
Voor mij lichamelijke klachten. Over leeftijd twijfel ik nog. Andere dames die dit noemen als reden? Welke leeftijd hebben jullie als ik vragen mag? Ik ben zelf 34 en man is 41.
Mijn zoontje is nu pas bijna 10 maanden maar zei heel snel al nooit meer een 2e, en denk daar nu nog zo over.. M'n eerste zwangerschap werd een miskraam, m'n 2e zwangerschap was een drama met veel vocht vasthouden, na 4 maanden vreselijke bekken instabiliteit waardoor ik met 5 maanden al volledig in de ziektewet zat. Constant zorgen maken en bang zijn dat het weer mis gaat (dus ook geestelijk erg zwaar) En door m'n bekken kon ik amper wat meer, maar ik wou zo veel.. Daarna een bevalling from hell gehad, heb er daarna ook ontzettend veel last van gehad (zowel geestelijk als lichamelijk) en ben nu lichamelijk nog m'n oude zelf niet.. Nog steeds last van pijntjes/moe... En daarbij komt ook, ik wil m'n zoontje m'n volledige aandacht kunnen geven Ik ben blij met mijn kleine mannetje,en haal meer dan genoeg liefde en voldoening uit hem!!
Ik ben nu 41 en man is 36, was 39 toen ik mama werd...zou 34 dan ook geen twijfelachtige leeftijd vinden
Allereerst voelt het gewoon goed zo. Maar daarnaast ben ik niet gemaakt voor zwanger worden, zijn en bevallen. Ik heb een traject van 6 jaar gehad voor ik zwanger was van Thijmen, daarvoor ook 2 miskramen. Ik heb hg gehad in de zwangerschap met 3 ziekenhuisopnamen en de bevalling was een drama van meerdere dagen. Ben blij dat ik dat nooit meer hoef mee te maken.
dat onze dochter via een draagmoeder geboren is en wij het traject van draagmoederschap niet nogmaals willen doorlopen. dochter is via draagmoeder vanwege mij lichamelijke conditie en omdat ik een zeer zeer kleine kans heb zelf zwanger te worden.
Ik was na de geboorte van de 1e overtuigd het bij eentje te houden, tot een jaar geleden ongeveer, dus zo'n 4-5 jaar na de geboorte van nr 1. De reden het bij 1 kindje te houden was vooral omdat ik me geen mama-mama voel en ik zo chaotisch ben, ik ben echt zo geen prototype mama zoals je er zoveel hebt, ik heb controle en rust nodig, dat eerste jaar vond ik dus eigenlijk vreselijk, ook omdat mijn 1e dochter niet doorsliep totdat ze 14 maanden was, en heel onrustig was en ik er alleen voor stond. Tenslotte leven we met zoveel op deze planeet en leek me een tweede niet nodig. Maar mijn moedergevoel heeft dus toch de overhand genomen...
Ik zeg nooit: nooit, maar tot nu toe is de wens naar een tweede er niet. Ook niet bij mijn man. Echt een reden heb ik hier niet voor, behalve dat het ontzettend goed voelt en we ontzettend gelukkig zijn met het gezin zoals het nu is. Ben nog redelijk jong en ons zoontje is pas 1,5 jaar, dus het kan zijn dat ik (en mijn man) ooit nog denken dat we toch graag een tweede willen (mocht het ons gegund zijn natuurlijk).
Mijn man en ik wisten al dat we het bij eentje gingen houden toen ik nog niet zwanger was. Wij zien onszelf niet met meer kinderen. Nu ons prachtige zoontje er is, is dat gevoel alleen maar versterkt. Gelukkig bij mijn man ook. Wij zijn nu compleet en ik wil al mijn liefde en aandacht voor mijn mannetje hebben.
Eerste 3 jaar wilde ik het niet, pittig 1e jaar en ik heb altikd gezegd dat ik maar 1 kind wilde. Maar toen mijn zoontje naar school ging begon het toch weer te kriebelen en kreeg ik het 'ik ben hier nog helemaal niet klaar mee' gevoel. Een week later ben ik zwanger geraakt ben nu 31 dus het kon nog makkelijk. Sttaks schelen mijn kinderen bijna 5 jaar maar dat vinden wij juist goed zo.
Ik ben 20, vriendlief is 25 maar omdat hij fulltime werkt zou ik niet ook nog eens thuis was hem willen vragen..
Wilde altijd 2 kids, man wil er absoluut niet meer dan 1. Reden onderling ruzie maken aandacht verdelen. Enz Hij was zelf enigskind en vond het heerlijk Dus voordat ik zwanger werd afgesproken het bij een te houden ( tenzij tweeling werd natuurlijk) Had een goeie zwangerschap en een redelijke bevalling maar vind het moeder zijn best zwaar heerlijk met hem knuffelen en spelen enzo maar slaapt nog niet door soms zelfs 4 voedingen in een nacht+ weigert de fles dus komt allemaal op mij aan werk daarnaast ook Zou blij zijn als er over tijd eindelijk wat rust momenten zijn moet er dan niet aan denken dit nog een keer alleemaal te doorlopen en dan d.d.aarnaast nog een kindje te hebben rondlopen die ik niet ineens minder aandacht wil geven Wie weet verandert onze keuze ooit nog mr vind het prima zo
Omdat we het geestelijk en lichamelijke echt niet trekken om daar nog een icsi ronde voor te moeten doen. We hebben alles gedaan wat kon voor de eerste en dat was behoorlijk zwaar met nodige complicaties. 9 maanden bang en onzeker geweest dat er iets mis zou gaan en alles opnieuw zou moeten daar was ik als de dood voor. Niet kunnen genieten van mijn zwangerschap omdat ik gewoon vreselijk onzeker en bang bleef. Vriend en ik hebben beide complicaties gehad. De keuze is niet geheel vrijwillig want we hadden er graag twee gewild. Maar we zijn onvoorstelbaar blij met ons prachtige meisje genieten daar optimaal van. Een nieuwe icsi gaan we niet doen ik trek dat echt niet nog eens. En ons meisje heeft het meeste aan een blije, gezonde niet zieke mama, hoe zeer ik haar ook een brusje gegeven had......ik kan dat haar niet geven maar dat leg ik.ze later wel een keer uit en hopelijk neemt ze ons niets kwalijk.....