Naar aanleiding van eerdere topics hier, vroeg ik me af hoe de gemiddelde zp'er haar jeugd beleefd heeft. Ik weet dat er een aantal meiden zijn met veel ellende in hun achtergrond, maar was gewoon eens benieuwd hoe de rest terugkijkt. Ik maak er even een poll bij, volledig anoniem uiteraard. Toelichten mag, hoeft niet...
Ik heb een heerlijke jeugd gehad. Fijne ouders, een zus waar ik af en toe goed mee kon vechten Beschermd en streng opgevoed maar ook weer niet te. Altijd veilig gevoeld. Altijd genoeg te eten en te drinken. Leuke vriendjes en vriendinnetjes, echt helemaal niets te klagen. Ik heb nog steeds een enorm hechte band met mijn ouders en mijn zus. Ik dacht ook atijd dat dit de 'norm' was totdat ik ouder werd en bij andere mensen thuis kwam en bij vriendjes en vriendinnetjes en bij mijn nu man rondkeek. Ik begin nu soms te denken dat mijn opvoeding juist abnormaal is geweest, en ik gewoon stront mazzel heb gehad.
Dit kon ik geschreven hebben, alleen heb ik een broer ipv een zus. Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik besef hoeveel mazzel ik heb gehad en hoe vastbesloten ik ben om ons kind ook zo'n heerlijke jeugd te bieden.
op zich een goede jeugd maar een verschrikkelijke pubertijd. Ouders die te veel van je verwachten, niet onderkende depressie met automutilatief gedrag en een zeer laag zelfbeeld. Gelukkig aardig overwonnen alhoewel ik pas echt weer stevig in mijn schoenen sta sinds 2 jaar (en dus mijn vreetbuien weet aan te pakken en een opleiding kan afmaken )
ow, en ondanks een goede jeugd wel erg veel gepest op de basisschool (zal wel iets met dat lage zelfbeeld in de pubertijd te maken hebben...)
hier hetzelfde als Juul, alleen heb ik 5 broers (wel jonger)! ontzettend fijn gehad thuis en nog kom ik er heel veel... hoop idd ook mijn kindjes dezelfde ervaring mee te geven!
Tot mn 9de goed. Daarna rampzalig vanwege een erg zieke, alcoholverslaafde en depressieve vader, een zwaar depressieve zus die jarenlang op haar kamer heeft gewoond en niet naar school ging, een depressieve moeder met extreme paniekaanvallen (ze durfde niet met me naar de stad bijv). Heb er toch redelijk goed tussen weten te leven zonder serieuse problemen voor mijn uiteindelijke ontwikkeling.
Ik heb een fijne jeugd gehad. Wel zelf wat misstappen gedaan die aardig funest hadden kunnen uitpakken, maar dat is allemaal met een sisser afgelopen Waren mijn ouders overigens niet debet aan ofzo hoor! Was mijn eigen puberale brein
Ik heb een fijne jeugd gehad. Liefdevolle ouders, een broer om mee te spelen en te vechten, leuke schooltijd. Altijd de mogelijkheid om te spelen en genoeg te eten en te drinken. Ik ga nog steeds graag naar mijn ouders toe. Natuurlijk zijn er ups en downs geweest, maar wie maakt die nu niet mee?
Heb goeie herinneringen aan m'n jeugd en heb nog steeds een heel fijn contact met m'n ouders. Tuurlijk waren er wel dingetjes en ik was ook veel ziek vroeger maar we waren een doodnormaal doorsnee gezin dacht ik altijd: aten altijd met z'n zessen aan tafel en gingen op vakantie en zaten allemaal op sport en altijd vriendjes/vriendinnetjes om ons heen...om maar wat dingen te noemen. Er zijn wat gezinsleden ontspoort geraakt maar dat kwam later pas, heb inmiddels al 5 jaar geen contact meer met m'n zus bijvoorbeeld, maar die problemen hebben niks met onze jeugd te maken!
Moeilijke jeugd.. M'n vader werd 2 jaar in een zorginstelling geplaatst wegens manisch depressiefheid (ik was toen 4), overspannen is hij nu een jaar of 25 en ook nog steeds zwaar depressief maar hij kan er nu beter mee omgaan. Mn moeder werkte heel veel om alles rond te krijgen, ze was papa en mama tegelijk *Diep respect voor haar* Als mn pa thuis was voor weekend verlof waren we eerlijk gezegd weer blij als hij wegging omdat hij dan niet te genieten was. Veel tegenslagen gehad in het leven, veel gepest omdat ik niet net als alle andere kinderen merkkleding droeg *maar 2e hands met van die strijkstukken erop tegen de gaten*, dure vakanties had *vaak gingen we niet eens op vakantie*, geen nieuwe fiets, geen nieuwe schoolboeken enz enz.. jammer dan ik was blij! Ik was dolblij als ik naar de speeltuin ging met mn moeder! M'n vader is er de laatste paar jaar pas voor me en zodra het herfst wordt/blaadjes vallen merken we weer een omslag bij hem en wordt het weer moeilijk. Veel mensen zien mijn vader als een vrolijke man.. zagen wij die vrolijke man ook maar thuis toen al die jaren.. fijn zo'n masker opzetten.. M'n moeder werd niet eens serieus genomen toen ze zei bij de huisarts dat ze een verwijsbrief wilde hebben zodat hij aan zijn manische depressie geholpen kon worden. Ik hou veel van mn ouders en dit alles heeft me gemaakt tot wie ik nu ben, sterk en schijt aan wat de meeste mensen denken haha. Ik was een probleem puber, ook mede door de thuissituatie en ik heb dingen tegen mn moeder gezegd waar ik elke dag nog spijt van heb omdat ik haar hart toen echt brak *gezegd dat ik nooit van haar heb gehouden en zij niet van mij* Als je aan me zou vragen 'zou je je jeugd anders willen?' Zou ik zeggen ja.. maar 1 ding.. dat mn pa gewoon psychisch normaal is en we een gelukkig gezin waren.
Op het moment zelf heb ik het nooit als problematisch ervaren, maar achteraf besef ik dat er toch een en ander niet lekker ging bij ons thuis. Er zijn in elk geval een paar dingen die ik fundamenteel anders wil doen dan mijn ouders gedaan hebben. Maar ik neem ze niks kwalijk, ze hebben naar hun beste vermogen gedaan wat zij goed vonden. Zij waren ook een product van de omstandigheden waarin zij groot zijn geworden, wat zo zijn sporen heeft nagelaten.
Ik ben opgeroeid in een heeeel klein dorpje (50 inwoners) daar een heerlijke jeugd gehad op de boerderij spelen lekker tussen de landerijen met mijn broertje en zusje niks geen gevaar. fijn op de fiets naar de bassischool mijn vader heeft geen leuke jeugd gehad en er zijn bepaalde dingen waarvan ik nu denk tja dat had anders gemoeten maar niet noemswaardig ben wel gespest op de grotere school weg was mijn veilig leventje ik meot er nog steeds erg aan wennen in een grote stad en hoe mensen dus werkelijk kunnen zijn hard kijhard soms
Zal ik zelf ook even.. Ik heb dus wel een moeilijke jeugd gehad, met een erg moeilijke vader, die mij (en mn zus en moeder) dagelijks verrot schold en volledig ons zelfvertrouwen omver schopte. Ik was 16 toen ik uit huis geplaatst werd, het was toen letterlijk een kwestie van 'hij of ik'. Hij ging niet, dus ging ik. Ik heb het m'n moeder jarenlang kwalijk genomen dat ze niet bij hem weggegaan is, maar nu achteraf weet ik dat ze het niet kón, dat ze zo door hem onderdrukt was dat ze totaal geen geloof in haar zelf meer had en er van overtuigd was dat ze het in dr eentje met ons niet zou redden. En het niet waard was enzo. Het is voor mij een lange weg geweest om te komen waar ik nu ben en te weten dat ik wél een goed mens ben en die rotjeugd níet zelf veroorzaakt had etc etc.
ik heb een heerlijke warme en liefdevolle jeugd gehad en nu ik 35 ben ben ik nog steeds apetrots dat ik de dochter ben van mijn ouders. Ikdoe ook mijn best om op dezelfde manier met mijn kinderen om te gaan als zij altijd met mij en mijn zus hebbengedaan. Wat ik het allerfijnst vond en vind is dat ze ALTIJD achter me stonden en staan, hoe stomme acties ik ook wilde doen, ze lieten me dingen proberen en hadden altijd een vangnet als het mis dreigde te gaan
jeugd was goed, uiteraard wel eens minder ofzo maar dat heeft iedereen wel eens volgens mij. Wel veel gespest vroeger, ik had een taal achterstand, en een bril en later ook een beugel, en me ouders hadden niet erg veel geld. tot me 18e goed daarna zelf huis uit gegaan, nooit moeten doen. tot ik 2.5jaar later weer bij me ouders ging wonen. die konden niet goed met de trauma`s omgaan die ik dankzij me ex had opgelopen, hebben mij in psychiaterisch ziekenhuis laten opnemen.Daarom was ik toen weer boos op hun, liep niet lekker. dat was echt een KL*TE tijd. Tot me 22e bij psychiater gelopen voor trauma`s. Nu al 5jaar samen met me huidige vriend en wonen al 2jaar samen. Hij kent grotendeels mijn geschiedenis. Maar ik ben nu super gelukkig en dolbij.
Wat fijn om te zien trouwens dat toch wel ruim de meerderheid gewoon een fijne jeugd gehad heeft. Zo hoort het!!
Ik heb ook een warme jeugd gehad,lieve ouders en een lieve broer (was ook wel eens vechten). Er was altijd 1 van mijn ouders thuis, wat ik als zeer fijn heb ervaren. Sporten,vriendjes uitnodigen enzo was nooit een probleem. Eigenlijk heb ik altijd alles wel gekregen wat ik wou hebben. Het enigste nadeel was dat ik altijd een tijd mee kreeg. Dat vond ik altijd zo vervelend. Helemaal als je 16 bent en op stap gaat. Echter is er wat gebeurd in mijn familie waardoor mijn ouders toch angst hadden. Hierover hebben we toen ook gepraat en begreep ik hun punt ook beter hierin. Nee ik kan me eigenlijk geen betere jeugd wensen. En nu heb ik nog steeds een super band met mijn ouders.
Ik heb een goede jeugd gehad tot mijn 12e jaar. Daarna zijn mijn ouders gescheiden, beide heel snel hertrouwd. Hadden allebei kinderen en wij konden het niet met hun en niet met hun kinderen vinden (waren beide probleemgezinnen). Uiteindelijk nog op de middelbare school op kamers gegaan en heb nu therapie in verband met een depressie, mede daardoor veroorzaakt... Ik hoop het dus héél anders te gaan doen voor mijn kindjes!