Hallo dames. Ik laat vandaag mijn vriend (partner sinds een paar dagen ) vertellen. Mijn vriend: Paar dagen geleden zijn wij geregistreerd partnerschap aangegaan en wilden daar een mooie dag van maken met (schoon) ouders broers en getuigen. Na de dag alleen naar leuke positieve reacties gekregen. Wij dus super blij en gelukkig. Tot twee dagen later. Twee dagen later kreeg ik een appje van mijn moeder. Daarin stond in dat ze blij was dat we genoten hebben van onze dag maar dat het nu haar dag was. Ze zei dat ik haar had gekwetst en dat ik het niet eens doorhad. Ze wilden niet zeggen waarom en ik mocht diezelfde avond niet langskomen om erover te praten. Want dat ik geen idee had zei al genoeg en dat het dan wel duidelijk was dat ik haar niet meer kende. Ik mocht langskomen als ik respect voor mijn ouders toonde. Hele dag met een rot gevoel gewerkt en 's avonds bij mijn vriendin uitgehuild. Uiteindelijk samen besloten om naar mijn schoonouders te gaan om hun te vragen of ze wisten wat er aan de hand was en of wij iets verkeerd hadden gedaan. We kwamen er niet uit en waren heel erg gekwetst en boos dat we hier niks mee konden omdat we niet langs mochten komen en niet wisten wat er aan de hand was. Twee dagen later belde mijn broer me op en kon mij vertellen wat er aan de hand was en hij kwam met een praktische oplossing hoe ik het goed kon maken. Ik had ook na de uitleg nog steeds niet het gevoel dat ik wat goed moest maken. Uiteindelijk besloten om die avond met mijn vriendin onaangekondigd langs te gaan bij mijn ouders. Daar werd duidelijk dat ik een nare opmerking had gemaakt over de kleren van mijn vader en daardoor had mijn moeder het gevoel dat ze buitengesloten werden en niet mochten zijn wie ze zijn. Voor die opmerking heb ik mijn excuses aangeboden en meerdere malen gezegd dat dit er gewoon uitfloepte en dit absoluut niet betekende dat ik geen respect voor hun had maar toen bleek ook dat dit niet het enige kon zijn. Ze liet doorschemeren dat een oude situatie weer boven was gekomen en dat ze daardoor extra boos was en voor haar de hele dag verpest was. Deze oude situatie ging over bepaalde dingen toen we gingen samenwonen die ik niet meer in huis wou hebben waarin zei het gevoel had dat ik over me heen liet lopen en dat ik veranderd was. Dit is toen uitgesproken en uitgelegd en toen leek het goed te zijn. Wij hebben geprobeerd duidelijk te maken dat ze persoonlijk naar ons toen hadden moeten komen en dit niet via de app hadden moeten doen. Mijn moeders reactie was eigenlijk alleen dat zij niet was begonnen en dat ze het kwijt moest op dat moment. De hele avond ging het eigenlijk over de opmerking en wij die aangaven dat het niet kwetsend bedoeld was en hoe we nu verder ging aangezien wij ook heel erg gekwetst zijn door de manier van omgaan met de situatie. Ze bleef zeggen dat ze niet wist hoe we verder moesten maar een excuses hebben we niet gekregen. We merken dat we een excuses wel nodig hebben omdat voor ons de dag compleet is afgenomen omdat ze zegt een hele nare dag te hebben gehad en dit ook op zo'n nare manier heeft laten weten. Nu gaan we er zondag nog weer heen maar we zijn erg bang dat we weer niet verder komen. Wij hebben het idee dat ze moeite heeft met loslaten en moeite heeft om om te gaan met de veranderingen die er zijn geweest de afgelopen jaren. (ik die verander omdat je volwassen word) Het is voor mij vooral beangstigend dat ze niet weet hoe ze verder moet maar dat wij ook op onze strepen willen blijven staan. Want wat gebeurd er dan? Wat is nou de goede oplossing?! Wat zijn jullie gedachten erover?
Ehhh dat jullie dit samen moeten uitpraten? Wat een lang verhaal om eigenlijk helemaal niks. Het lijkt me sterk dat iemand op een forum hier überhaupt iets zinnigs over kan zeggen. Wij kennen jullie niet en jullie (schoon)ouders niet. Dus ze zijn op hun tenen getrapt? Is er in het verleden meer voorgevallen?
Goh, ik ben misschien een hork, maar ik zou in dit soort gevallen afstand nemen. Ik vind de manier van communiceren heel apart en kinderachtig. Twee dagen later zo'n app sturen over een opmerking over kleding, met de mededeling dat je niet langs mag komen? Jammer dan, dan kom ik toch niet. Ik weet dat het lastig is omdat het je ouders zijn, maar je kan niet altijd goeddoen. Een beetje begrip en respect voor hun volwassen zoon (die inderdaad verandert en ontwikkelt, gelukkig maar!) is echt niet teveel gevraagd. Het gaat mij dan niet zozeer om het gekwetst zijn, maar wel op de manier waarop. Ik vind het echt puberaal, zeggen dat je boos bent maar niet waarom, en vervolgens 'en jullie mogen ook niet langskomen'. Ja dag, zoek het uit.
Ik zou het voor nu laten rusten. Kijk, dat een opmerking verkeerd valt kan gebeuren. Maar dan gaan appen en niks willen vertellen dat gaat er bij mij niet in. We zijn geen 12 meer. Je hebt je excuses aangeboden en daar zou ik het bij laten.
Hoi, Met alle respect, maar ik vind dat je moeder zich echt aanstelt. Waar gaat het nou over ? Ik begrijp het maar al te goed, want mijn moeder zou de aandacht met zoiets ook volledig naar haar toe trekken. Ik zou er niet teveel woorden meer aan vuil maken. Oke, je hebt je excuses gemaakt, wat wil je nog meer doen? Het is nu aan je moeder om erover op te houden . Zo niet, dan gewoon wat harder zijn. Laat je aub door dit niet jullie dag verpesten , want dit slaat nergens op. (Ik reageer misschien bot, maar dit zou m'n moeder ook klaar krijgen )
Ik bedoel het niet rot maar ik denk dat het tijd wordt voor je moeder om die navelstreng eens door te knippen.
Uh ben je een mammas kindje? je hebt dingen anders gedaan toen julie samen gingen wonen wat je moeder niet leuk vond. nu een dag dat je man en vrouw bent heeft ze weer iets gevonden je hebt er zelfs voor gehuild. misschien even los laten en genieten van julie samen zijn inplaat je moeder die volgens mij een beetje jarloers is je gedachten laten bepalen. Wwt vind je vader er van? en je vrouw
Is dit gebruikelijk bij jullie, om op deze manier te communiceren jeetje zeg. Ik ken dit niet uit ons eigen gezin en daarom heb ik er misschien een andere kijk op. Maar een appje sturen en dan mag je er daarna niet meer over praten Bij ons worden zulke dingen uitgesproken en dan zand erover. Zeker als ze zien dat ik oprecht spijt heb en mijn excuses aanbied. Ja mensen veranderen nu eenmaal door hun leven heen, je mening over dingen kan veranderen door de jaren dat lijkt mij heel normaal. Ik zou niet ingaan op dit gedrag van mijn moeder, jij hebt je excuses aangeboden en het is aan haar om dit te accepteren of niet.
Ik vind het altijd zo irritant als ouders niet zien dat hun kleine kotertjes al grote, volwassen mensen zijn geworden. Waar maken ze zich nu druk om? En dan nog boos zitten mokken en jou in je sop gaar laten koken. Ik zou melden dat je het als volwassen mensen kan gaan bespreken, maar dat je geen klein kind meer bent die straf moet uitzitten in onwetendheid totdat papa of mama voor een gesprekje komt. Een opmerking over zijn kleding? Wat kan je in hemelsnaam gezegd hebben waardoor heel de dag is verpest?
Sorry, maar ik begrijp de hele drama niet zo. Je moeder stelt zich (ongelofelijk) aan, en jij gaat er in mee. Uithuilen bij je vriendin om een appje van je moeder? Serieus? Je moeder manipuleert, geef hier geen gehoor aan.
Dus ze is boos.. maar jij heb gezegd dat je de kleren van je pa niet mooi vond??.... Damn zeg.. hoe oud is ze? Kom toe ff.. kijk als jij nou de hele dag de nadruk hebt gelegd hoe lelijk hij eruit ziet oke. Maar een opmerking.. Ik zou het zelf wss niet gezegd hebben maar ik vind dit bizar overdreven. Als ik hierom "ruzie" kreeg met iemand, moeder, vriendin of tante, dan konden ze mij het dak op zeg. Je hebt sorry gezegd en daarmee af. Als zij zich er niet bij neer kunnen leggen dan bleven ze maar lekker thuis in het vervolg. Jankerd
Pfff lijkt mijn schoonmoeder wel. Die manipuleert ook zo door te gaan huilen en drama te maken van niks. Ik zou de volgende keer dat ik haar zie eens goed vertellen dat zij jullie dag nu verpest door er een donker randje aan te geven over iets dat nergens over gaat. Duidelijk communiceren naar haar dat je hier niet van gediend bent en dat ze haar excuses moet maken. Het klinkt echter alsof ze al je hele leven jou manipuleert (herken ik namelijk ook bij mijn man) en dat betekent dat jij je eerst bewust moet worden van hoe zij de dingen zegt zodat zij slachtoffer is van iets dat helemaal niet belangrijk is. Pas als je dat inziet kan je duidelijk zijn tegen haar en dan zal er waarschijnlijk eerst een ergere ruzie komen voordat jullie weer normaal met elkaar kunnen omgaan. Succes!
Super bedankt voor al jullie reacties: We zullen er beide even op reageren: Ikzelf: Dat mijn vriend zo overstuur thuis kwam kwam vooral omdat hij al een giga pleaser is maar absoluut geen mama's kindje. Hij denkt continu na over wat anderen er van denken en iedereen moet blij zijn. Dit heeft hij ook altijd gedaan toen hij thuis woonde. Hij was vooral overstuur omdat hij het gevoel heeft dat hij alles probeert maar het niet genoeg lijkt en hij bang was dat zijn relatie met zijn ouders hier en daar in elkaar zou vallen. Zijn relatie met zijn vader is goed maar dit is wel een simpele man. een doe maar gewoon wat mama zegt dan is het goed man. Dus hieraan hebben we nu weinig maar mijn vriend is wel heel gek met hem en was bang hem hierdoor ook kwijt te raken. Dat ik zo overstuur was kwam vooral omdat ik altijd het idee heb gehad dat ik moet vechten voor wat ik wil. Ik heb veel dingen altijd net iets anders gedaan als anderen en werd daar vaak op veroordeeld. Dit had onze dag moeten zijn en zoals iemand mooi zei het geeft nu een donker randje aan de dag. Wat ik er zelf vooral van vind is gewoon lastig. Als het aan mij had gelegen kwam ik er niet meer en moesten ze maar hier komen. Ik kan niet tegen dit kinderachtige gedoe en ik kom ook uit een gezin waar je gewoon over dingen praat hoe moeilijk ook en dan soms maar met schreeuwen maar het kwam wel altijd goed omdat je vergeeft en weer verder gaat. Dat dit nu niet is vind ik lastig omdat het niet mijn ouders zijn en ik vind dat ik rekening moet houden dat het mijn vriend zijn ouders zijn waar ik het over heb en dat je zulke mensen niet zomaar uit je leven kunt zetten hoe kinderachtig de situatie dan ook is. Misschien reageren wij ook heftig zoals een aantal van jullie zeggen maar wij zijn nog jong (allebei in de 20) en voor ons is het nieuw om een eigen gezin samen te starten en ineens voor dit soort keuzes komen te staan. mijn vriend: Ook namens mij bedankt voor jullie reacties. Ik denk dat ik hier veel aan zal hebben. Bij ons thuis is het inderdaad altijd lastig geweest om er goed over te praten. Meestal als er iets gebeurde, hoe klein dan ook, stormde mijn moeder het huis uit. Mijn vader zocht een oplossing en ik en mijn broer moesten dit dan maar uitvoeren. Naderhand praten zat er niet bij. Ik merk nu dus pas ook hoe kinderachtig mijn moeder zich gedraagt en daar schrik ik van. In elk ander geval had ik ook allang 'doei' gezegd tegen de ander, maar dat vind ik in het geval met mijn ouders lastiger. Helemaal omdat ik mijn vader, broer en oma er niet in wil mengen. Maar goed, ik ben blij dat naast mijn vriendin, meerdere mensen aangeven dat ik het bij haar moet laten en zelf hier niet in meegaan. Dus bedankt daar voor!
Het is ook moeilijker als het om je eigen moeder gaat, maar wel een grote stap om te gaan herkennen wat er gebeurt. Een volgende stap is inderdaad om te proberen bij jezelf te blijven en er niet teveel in mee te gaan en dat zal waarschijnlijk met vallen en opstaan gaan.
Echt een volwassen vrouw die zo reageert. 😱 1 opmerking en dat mag je mening ook nog is zijn. Al met al misschien niet zo handig om het op dat moment te zeggen. Maar goed je hebt je excuses er vokr aangeboden. Wat wil ze nog meer. Ik zou het hier bij laten en er verder geen woord vuil over maken. Wel erg jammer zo als een ander zo mooi zegt een donker randje aan jullie mooie dag. Ik vraag me wel af wat dit in dw toekomst brengt. Eerste kindje en jullie iets anders of hebben een andere mening js het dan meteen weer ruzie. Ik zou heel duidelijk aan gaan zijn en voor jezelf en vrouw kiezen en toekomstig gezin in plaats van een ander op de eerste plaats te zetten. Als je elke keer toegeeft blijft zr het zo doen en zul je heel vaak teleurstellingen hebben. Ik weet er helaas alles van.
Ik lees alles en ben eigenlijk alleen maar benieuwd wat deze opmerking was haha Verder vind ik het een hele kinderachtige situatie en zit je moeder volgens mij helemaal niet met je opmerking maar met het feit dat je nu geregistreerd partnerschap hebt en je nu niet meer haar knulletje bent en heeft ze last van grote jaloezie aanvallen. Navelstrengetje doorknippen en verder gaan. Niet boos worden niet op in gaan maar open staan voor contact zolang dit gezellig is. Je hebt je excuses aangeboden en daar is de kous mee af nu. Doet ze gezellig kun je het contact accepteren, doet ze zoals ze nu doet en probeert ze je te manipuleren sluit je het contact op dat moment af.
Allereerst vind ik een opmerking maken over de kleding van je vader op zon dag echt ongepast! Dat neemt niet weg dat je moeder misschien wat overtrokken reageerd en het niet handig heeft aangepakt. Blijkbaar is er een hoop gebeurd wat niet uitgesproken is en ze niet kan loslaten. Ga zondag nog met ze in gesprek en laat het dan los. Als ze dreigt met dat ze niet weet hoe ze verder moet.... dat is dan maar zo.
Ik blijf hangen op wat de opmerking nou zou kunnen zijn over de kleding. Maar goed je (schoon) moeder probeert met alle macht de touwtjes in handen te houden en de controle te bewaren. (Helaas herkenbaar) Voor nu even negeren en tot rust laten komen en haar laten wennen dat de situatie anders is en je nu je eigen leven hebt. Nu je officieel getrouw bent maakt het voor haar echt. Nu samen verder genieten van elkaar.
Ik vind altijd dat er op deze pagina heel snel geroepen wordt 'contact verbreken'. Dat lijkt me zeker in dit geval een wel erg rigoureuze maatregel. Mijn familie is ook heel erg belangrijk voor me, dus ik snap jullie motivatie om de relatie goed te willen houden erg goed. Maar als jij zelf ook ziet dat je moeder zich (altijd al) nogal kinderachtig gedraagt, lijkt het me niet aan jullie om je in rare bochten te wringen om haar blij te houden. Je kunt alleen maar vanuit je eigen perspectief oprecht reageren. Jullie kunnen je excuses aanbieden (wat je ook gedaan hebt), er zondag nogmaals heen gaan, uitleg proberen te geven en ze verder bij jullie levens te betrekken zoals je altijd al doet. Als je moeder zich er dan nog niet over heen kan zetten, is het echt haar probleem hoor. Dat is dan absoluut pijnlijk, maar je hoeft je dat niet meer aan te trekken dan nodig is. Oh en verder: jullie zeggen ook excuses van haar nodig te hebben om door te kunnen gaan. Hoe zeer ik ook begrijp dat jullie dat zeggen, omdat de hele gang van zaken jullie ook gekwetst heeft, dat zou ik toch proberen los te laten. Mijn eigen ervaring is dat ruzies en gespannen situaties er niet beter op worden als er verwachtingen ontstaan over wat de ander zou moeten doen. Je hebt nu eenmaal geen invloed op wat de ander doet, alleen op jezelf. Dus als zij geen excuus geeft... wordt het conflict dan nog groter? Houd de eer aan jezelf, behandel je ouders op een manier waar je zelf achter kan staan, ook als je moeder een grens over gaat, en als zij daar dan een probleem mee heeft moet ze dat zelf maar even mee zien te dealen. Succes met de hele situatie!