ik herken op een paar dingentjes niets van de kwalen tegenover de andere 2 zwangerschappen nog sterker ken mezelf bijna niet ik zit aan de primperan en omeprazol omdat ik anders niets binnen houd schildklier en epi is onder controle en goed maar ben zo ongelooflijk moe...... ik slaap ongelooflijk veel. wel lig ik wakker door pijn van BI maar buiten dat om slaap ik echt veel, om 9 uur savonds trek ik het niet meer en ben vertrokkken voor ik er erg in heb. Val alleen maar af. Ben somber/deprie terwijl we hartstikke blij zijn met ons 3e wondertje en 2 bengels er komt weinig uit mn handen, ja het hoognodige stress om alles hoe klein ook nu hebben we de laatste maanden ook behoorlijk wat voor onze kiezen gehad, pas kreeg manlief weer ontslag, na maanden eindelijk weer werk te hebben. Budget bedrijf op en nog net in zn proefperiode... familie om hopeloos van te worden daarnaast voor deze zs ook nog wat voor de kiezen gehad, of nu nog proberen of nooit meer en alles eruit, de risico's voor endometrium/baarmoeder kanker liepen te hoog op door 2 jaar lang al bloedingen en ingrepen en behandelingen die niet aansloegen aangekaart bij gyn en ha, en krijg bij beide te horen het over me heen te laten komen en eraan toe te geven en dat ik snel wat energie zal krijgen.... zo voelt het nu dus echt niet en wordt hopeloos van mezelf herkennen meer dit? liefs,
Ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat een moeilijke tijd hebben jullie achter de rug zeg! Niet zo vreemd dat je je zo depri voelt. Ik ben zelf erg gevoelig voor depressies en ik weet dat ik me rond die periode ook erg somber voelde. Dat wordt dan ook alleen maar versterkt door de extreme moeheid, wat bij mij tot de 17 weken heeft geduurd. Pas daarna kreeg ik weer wat energie. Het is niet raar, je hoeft je niet schuldig te voelen. Zwanger zijn is een groot iets en daar horen nou eenmaal emoties bij, leuke en niet zo leuke. En daarbij is iedere zwangerschap ook nog eens anders! Praat vooral over je gevoelens. Met je partner, familie en ook zeker je vk. Je staat er niet alleen voor meid
dank je justxme, fijn om gelijksoortig verhaal te lezen in die roze wolk geloofde ik al niet meer maar vind dit zo voelen maar moeilijk
Ik herken veel in je verhaal, voel mij ook totaal niet happy. Als ik alles op een rij zet hebben we ook veel te verduren gehad vind ik zelf. De vorige zwangerschap begon al slecht ivm flauwvallen, duizeligheid en extreme moeheid. Ik bleek flinke ijzergebrek te hebben en kreeg ijzertabletten voorgeschreven voor 3x dgs. Helaas is die zwangerschap geëindigd in een MA bij 9wkn afgelopen juni. Na de curettage bleef ik mij niet goed voelen, de ijzerwaardes klommen niet omhoog en wat onderzoeken verder bleek ik een vit.b12 tekort te hebben waarvoor ik nu injecties moet krijgen. Na de 2e ronde werden wij toch weer zwanger maar ook deze zwangerschap verloopt niet onbezorgd, vanaf het begin heb ik bloedverlies en inmiddels zijn we 6 echo's verder die goed zijn. Sinds een paar weken heb ik al pijnlijke harde buiken tijdens de minste inspanningen, vorige week maandag bleek bij de echo waarom ik die harde buiken heb en bloed verlies. Mijn placenta blijkt voor de uitgang te liggen, ik heb het advies gekregen te stoppen met werken (verpleging). Toen ik zo'n 6 wkn zwanger was kreeg ik te horen dat mijn moeder met een geplofte blinde darm in het ziekenhuis lag en moet spoed geopereerd is, ze heeft het zwaar gehad en ben hier toen flink van geschrokken. Nu gaat het gelukkig weer heel goed maar toen ik haar zag liggen aan allerlei toeters en bellen schrok ik mij wild. Voor 3 wkn terug begon onze oudste zoon ineens mank te lopen, na bezoekjes aan de HA kregen wij eerst de diagnose coxitis fugax (tijdelijk) maar afgelopen week bleek het toch erger te zijn en kregen wij te horen dat het om de diagnose ziekte van Perthes ging. Elk half jaar moet hij op controle komen bij de orthopeed en vanaf volgende week start de fysiotherapie aan huis. Momenteel trek ik het dus ook ff zwaar, zie soms de dagen somber in en hoop wel eens dat er betere tijden aanbreken. Vooral dat ik mij weer wat beter ga voelen en fitter.
Bestaat die roze wolk dan of is dit gewoon een Mooi verhaal? Wat kan het toch raar gaan, je bent blij met je zwangerschap en toch deprie gevoel. Hoop dat dit een tijdelijk iets is, mischien dat het allemaal wat beter gaat wanneer de eerste 16 weken voorbij zijn. Hou.jezelf in ieder geval goed in de gaten en zeker ook aangeven bij je VK. Sterkte nog even en gefeliciteerd natuurlijk
@deesdees... we kunnen elkaar de hand geven ook al zoveel op je dak gehad en nog ik hoop zo dat het snel weg mag trekken