Ik heb vandaag een echo in het ZKH gehad. De VK had niet goed gekeken, ik bleek zwanger te zijn van een tweeling. Helaas bij beiden geen hartactie. Ze werden geschat op 9 weken. Ik ben nu 10+6 dgn. Zo bijzonder om twee kindjes in mijn buik te hebben. Helaas vroegtijdig afgebroken.Wie heeft ervaring met een spontane miskraam van een tweeling?
Ach jeetje, dat is dan ook even schrikken.. Ik heb er geen ervaring mee, maar ik wil je wel sterkte wensen.. Ze hopen dus wel dat het spontaan gaat gebeuren?
hoi, geen ervaring met een miskraam van een tweeling. wel van 1 wil je veel sterkte toewensen! Grt mamsvan6
Hoi meid, Ten eerste veel sterkte. Ik heb vorig jaar augustus een miskraam gehad en was toen 23 wkn zwanger van een meisje. Vandaag precies een week geleden door middel van medicatie een miskraam gehad van 1 vruchtzakje met 2 dooiers; zou een eeneiige tweeling worden dus. Bij mij anders dan in jou geval want er waren geen embryo's en was al bijna 11 wkn ver. Vanwege vorige miskraam werd het vroeg ontdekt tijdens echo en moest ik 3 wkn wachten voor ik medicatie kreeg. Ben nog steeds erg boos op mijn lichaam want vorige keer spontaan vliezen gebroken en binnen 3 dagen mijn kindje kwijt. En nu vanaf dag 1 foute zwangerschap maar baarmoedermond zat potdicht en totaal geen teken van spontane miskraam :x. Nogmaals veel sterkte met verlies. Echt jammer
Hoi Silverwings, Bedankt voor je reactie. Dat was inderdaad wel schrikken. Opnieuw een emotionele klap. Ik ben wel ingepland voor een curettage maar pas over 1,5 week. Misschien als er iemand 'uitvalt' kan ik er volgende week terecht. Ik heb het gevoel dat het al eerder op gang komt omdat ik al wel buikkrampen heb... Jla80 jij ook heel veel sterkte! Heftig om na 23 weken nog een miskraam te krijgen! Bibi & mamsvan6 ook bedankt voor jullie medeleven! Fijn om hetzelfde gevoel te kunnen delen, zonder dat ik dit gevoel een ander gun
Over 1,5 week pas? Ik was altijd in de veronderstelling dat zoiets dan snel ingepland werd.. 1,5 week duurt nog best wel lang! Ik heb geen idee hoe het met 2 gaat eigenlijk.. Misschien komt er nog een reactie van iemand die daar helaas ervaring mee heeft.. Vind ik idd ook fijn dat je hier even je gevoel kwijt kunt en dat hier mensen (hoe erg ik het ze ook niet gun) zijn die weten hoe het is..
Hoi Emmanuel, Wel al een tijdje geleden dat je dit bericht postte maar ik zie het nu pas. Hopelijk ben je inmiddels een beetje erover heen. 5 dagen nadat jij dit schreef werd bij mij bij 10+4 wk een miskraam van een tweeling geconstateerd. Afgelopen maandag had ik de miskraam. Inmiddels gaat het weer redelijk, maar het was heel heftig. 2 weken eerder kregen wij te horen dat het een tweeling was. We hebben al een dochter, dus je gaat meteen in planning modus- hoe ga je 2 kindjes naar de creche brengen met fiets, grotere auto nodig ( voor 3 zitjes op de achterbank), hoe ga je dat met kinderkamertjes in huis regelen en dat soort dingen. Je moet wel gaan plannen, en ineens denk je, dat wordt best gezellig... Maar des te heftiger die klap 2 weken later toen met bijna 11 weken de hartjes niet klopten. In een klap verlies je 2 kindjes, en voelt je gezin ineens weer zo klein- heel raar. Soms denk ik dan nog wel dat ze tenminste bij elkaar waren in mijn buik. Het was een eeneiige tweeling, ik had ze graag willen leren kennen, maar ik denk dan maar bij mezelf dat er iets niet goed was met ze en dat het maar beter is zo. Misschien lukt het nog een keer, wie weet ( ik ben bijna 41...)
Hoi Zomersproet, Toch fijn dat je nog reageert. Wat naar dat je hetzelfde hebt moeten meemaken. wij waren ook net aan het idee aan het wennen en idd ook kijken naar een grotere auto, de kamerindeling etc. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Het is voor mij nu drie weken geleden na mijn miskraam maar ik merk dat ik het nog steeds geen plekje kan geven. Inmiddels zijn drie vriendinnen van mij evallen van een gezond kindje en twee hebben een zwangerschapsaankondiging gedaan. Ik merk dat ik niet oprecht blij voor ze kan zijn. Ik blijf mij steeds afvragen waarom het bij mij mis moest gaan en dat het in mijn omgeving allemaal perfect lijkt te gaan. Natuurlijk besef ik ook wel dat het niet helemaal reeel van mij is om zo te denken. Maar gevoel heb je nou eenmaal niet altijd in de hand. Ik hoop ook dat ik gauw weer mijn positivisme terug heb, want zo ben ik niet te genieten, voor mijzelf niet en voor mijn omgeving ook niet. Helaas voel ik mij ook erg eenzaam in mijn verdriet. Ze vinden het vreemd dat ik hier zo 'moeilijk' over doe omdat ik de kindjes immers niet gekend heb en het een natuurlijke reactie is geweest van het lichaam...
Hoi Emmanuel, Ik herken dat gevoel, ook om mij heen wemelt het van de blije zwangeren. Ook die bezoeken in het ziekenhuis voor begeleiding van de miskraam waren erg, al die blije stellen die voor hun echo komen en jij zit daar met twee lijkjes in je buik... Dan denk je bijna, het is niet eerlijk, en die gedachte is heel erg want natuurlijk wens je dit echt niemand toe. Ik besef nu pas wat voor geluk wij toen met onze dochter hadden - en hebben natuurlijk-, vreemd is dat! Het valt me echter wel op hoe veel vrouwen dit al mee hebben gemaakt, van alle kanten krijg ik het te horen, en jij vast ook? En hoe veel van deze vrouwen toch nog zwanger zijn geraakt en een -of meer- gezonde kindjes hebben gekregen! Ook van de vrouwen in dit forum trouwens. Het gaat vast nog wel lukken, en dan zul je juist heel erg waarderen en koesteren wat je hebt! En het is normaal dat je af en toe verdrietig bent, dat heb ik ook en zeker heel veel vrouwen in deze situatie. Ik moet toegeven dat ook ik me vroeger niet kon voorstellen dat een miskraam je zo verdrietig kan maken, en dat je als vrouw al zo gehecht raakt met de vrucht in je buik. Iemand in mijn team had het 2 jaar geleden, en ik gaf haar de tijd die ze nodig had, maar besefte toen eerlijk gezegd niet hoe zwaar het kan zijn om dit mee te maken. Achteraf vind ik zelf dat ik veel te weinig medeleven heb getoond, te weinig nagevraagd hoe het met haar ging, en ik denk dat ik me daarvoor bij haar nog eens zal verontschuldigen... (Inmiddels heeft zij trouwens ook een gezond kindje). Ik verwacht dus ook niet dat heel veel mensen mijn verdriet zullen begrijpen. Ooit wordt het vast minder, zeker als je een baby hebt, dan ben je sowieso even met andere dingen bezig. Heel veel sterkte en succes wens ik je!
Hoi, Ik heb ook een soortgelijke situatie meegemaakt. In januari bleek ik zwanger. Ik was zo gelukkig! Ons eerste kindje. Maar helaas verloor ik het vruchtje met 8 wkn. Bij de echo bleek dat er nog een vruchtje zat. Maar ook dat zat niet goed. Twee dagen later met behulp van medicatie is dat vruchtje er ook uitgegaan. Anderhalve week wachten zoals bij jou had ik echt niet getrokken. Wat duurt dat lang. Ik ben er echt even flink verdrietig en dipperig van geweest. Normaal ben ik echt super positief en dit had ik zo niet verwacht. Op de een of andere manier kon ik het geen plekje geven. Maar het heeft echt tijd nodig.. De opmerkingen vond en vind ik nog steeds het ergst. Ik werd daar nog verdrietiger en kwader van. Van de medicatie bijvoorbeeld had ik zo'n pijn gehad dat ik een beetje gek liep. Toen begon mijn schoonmoeder over haar menstruatiepijn en dat het daar wel mee te vergelijken was. Of mensen die zeggen: je had ook geen gehandicapt kind gewild, of het is eigenlijk best mooi hoe moeder natuur dat wat niet goed zit zo doet, of je bent nog jong, of maar nu weet je wel dat je zwanger kunt worden. Alleen de mensen die naar je luisteren en meeleven, daar heb je wat aan. Ik merk wel dat bijvoorbeeld mijn schoonmoeder (die zelf dus alles al heeft gehad en altijd wel wat heeft en erger dan de rest) er bijvoorbeeld helemaal niet meer over praat. Niet zo'n gevoelsmens wat dat betreft. Verder wel super lief. Maar dit is ffies jammer. Het is gebeurd en klaar. Ik merkte dat ik er ineens over kon praten zonder te huilen, ook al moet ik er soms nog wel om huilen.. het mag, maar het gaat steeds beter. Drie weken terug heb ik twee hele kleine sterretjes van swarovski voor aan mijn kettinkje besteld. Ik vond het moeilijk omdat ik er geen echte erkenning voor had. Nu draag ik ze altijd bij me. Succes en sterkte!
Hier geen miskraam gehad van een tweeling maar ik denk niet dat uitmaakt wat verdriet betreft. Je gaat toch al dromen over het kindje in je buik en toekomst plannen maken. Hopelijk mag het snel weer raak zijn! Sterkte iedere geval!
Hoi emmanuel, wil je veel sterkte wensen met dit verliesik heb vorig jaar helaas hetzelfde meegemaakt met onze tweeling,deze zijn gestopt bij 13 weken. Het is idd heel bijzonder een tweeling helaas dubbel verdriet om het verlies. Ik wil jullie ook veel sterkte wensen en hopelijk in de toekomst een goede zwangerschap met 1 of 2 wondertjes. Groetjes menneke