Mijn vriend en ik zijn 22 februari begonnen aan onse eerste OI behandeling. De omgeving denkt dat ik zo vaak (voor de echo's) naar het ziekenhuis moet omdat ze mijn menstruatie op orde willen krijgen (anderhalf jaar bijna niet ongesteld geweest). Dit geldt ook voor onze ouders. Nou heb ik de laatste tijd heel veel moeite dat ik niet gewoon eerlijk kan zijn over waarmee we bezig zijn.. Op het moment gaat het goed & het eitje groeit netjes. Aan de andere kant ben ik 'bang' om het te vertellen omdat mijn schoonfamilie onwijze bemoeials zijn. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik moet doen.. Ik zou het super fijn vinden om gewoon mijn hart te kunnen luchten & het met anderen te delen (in de omgeving) over de behandeling. Tegelijker tijd ben ik onwijs bang dat het me veel te veel stres oplevert omdat iedereen alles beter weet. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.. Heeft iemand hier ervaring mee?
Ik weet niet precies wat OI is, maar hoe is je band met je eigen ouders? Mijn schoonouders denken ook dat ik veel echo's krijg om mijn cyclus weer op orde te krijgen (ook van die bemoeial's), mijn eigen ouders weten wel ongeveer hoe het zit, zodat ik ook wat kan delen als ik me niet goed voel... Zou daar wel over wogen keuzes in maken... En heel veel succes met de behandelingen...
Ik zou het denk ik zeggen alleen wel erbij zeggen dat ze niet veel vragen moeten stellen of opmerkingen moeten maken. Natuurlijk geef je ze de kans om erop te reageren maar als het te dichtbij komt kap je het af. Ik merk soms ook dat de ouders net iets te veel vragen stellen of een opmerking maken n.a.v. het opnieuw zwanger proberen te worden, al is het goed bedoeld. Ik reageer meestal met een heel kort antwoord en loop weg, maak een opmerking of ik reageer hier nauwelijks op. Dit klinkt niet aardig, dat weet ik, maar dat is wel een overlevingsstrategie voor mij. Wel vind ik het erg fijn dat ze weten wat er in mijn leven gebeurd. Wat is denk je de reden dat je bang bent dat het stress oplevert? Vragen? Opmerkingen die ze gaan maken?
Ik heb t zelfde probleem. Sinds kort in het ziekenhuis bezig, alleen een goed vriendenstel en een aantal collega's weten hoe t zit. Op t werk van mijn man weten ze wel alles. Durf en wil het mijn eigen familie niet te vertellen, vanwege alle vragen en zo. Heb daar gewoon allemaal geen zin in en kan toch mijn verhaal kwijt bij de mensen die t wel weten. Er wordt sowieso al een enorme druk door de gehele buitenwereld op ons gelegd. Iedereen incl. familie vraagt en probeert uit te vissen of we al bezig zijn mijn kindjes krijgen. Op mijn werk verwachten ze t al jaren. We zeggen telkens maar dat het voorlopig voor ons niet hoeft en dat we nogwillen wachten. Mijn eigen nicht had zelfs een foto van de ons met de kleine van onze vrienden op facebook geplaatst en erbij gezet als reactie dat t wel eens tijd werd voor ons! Ik was over over de rooie want ze hebben geen idee hoe erg ze ons daarmee kwetsen! Nu we dus ook meer onderzoeken gaan krijgen in het ziekenhuis en meer afspraken zal ik het tzt wel tegen mijn manadger en teamleader moeten gaan vertellen ben ik bang. Maar ja het zij zo..... Het is allemaal moeilijk maar t komt goed!
Een OI (ovulatie-inductie) is een behandeling met hormonen (in mijn geval met Clomid) waarmee de eisprong wordt opgewekt. De band met mijn ouders is goed. Mijn vader woont helaas buiten NL, maar mijn moeder woont in de buurt. Ik kan heel goed met mijn ouders. De reden dat ik het hun niet vertel is omdat ik ze geen 'vals hoop' wil geven dat ze opa & oma gaan worden terwijl het miss uiteindelijk niet lukt (als je verhalen leest van stellen). Mijn familie is zo 'hard' ondanks dat ze weten dat ik pcos heb (dat hebben we wel eerlijk verteld). Ze blijven met de opmerkingen komen 'Tgoh nu ben jij aan de beurt om kinderen te krijgen' 'Vogens mij word ik nooit oma' etc. Dit komt verschrikkelijk hard aan.. Gewoonweg nog harder omdat zij het gewoon weten hoe het zit.. Als je er wat van zegt is het 'gewoon een grapje' geweest. Het heeft geen nut om het ze duidelijk te maken.. Dank je wel trouwens, lief van je! Dank je wel voor het meedenken!
Ik denk niet dat dat nut heeft... Ze (mijn schoonouders) weten nu wat mij mankeert & toch maken ze 'zwangerschap opmerkingen'.. Als je dat zegt hoe hard dat aankomt is het 'gewoon een grapje' geweest. Dit is is tevens ook de reden dat ik bang ben om het te vertellen.. Mensen doen als of ze begriep hebben alleen om je verhaal te horen, maar het doet ze niets. Ik probeer me groot te houden maar er zijn dagen dat ik me een ongeluk kan janken.. Mijn eigen ouders vertrouw ik & zij steunen mij altijd, maar qua gezondheid zitten zij ook niet goed. Daarom ben ik bang dat ik ze te veel vals hoop geeft dat ze opa en oma worden..
Ik had het ook een goede vriendin (dacht ik) verteld. Twee dagen later kwam zij met het idee dat zij alweer aan hun 3e willen beginnen want het gaat toch vlug bij ze. Oke moet ze zelf weten, ben blij voor ze oprecht! Een paar dagen geleden kreeg ik 'per ongeluk verkeerd verzonden' whatsappje met daarin dat ze 'een miskraam heeft gehad, maar het is niet erg want ik was toch niet zo ver heen' & vervolgens er achter aan 'Oh sorry niet voor jou bedoeld' Later hoorde ik van een kennis dat zij erbij zat & het expres gedaan was.. Wat voor een b*tch ben je dan! Ik heb het contact verbroken. Jeetje wat naar hee! Van de opmerking op facebook! Ik zou ook donders over de rooie zijn!! Mensen denken echt niet na hoe ze wat zeggen & hoeveel pijn ze anderen ermee kunnen doen. Sterkte ermee meid! I know how you feel!! Liefs
Oke haha die krijg ik dus zelf ook OI Eerst met clomid daarna met menopur... Ik snap ergens wel wat je bedoeld... Maar dan meer met mijn schoonfamilie... Die kunnen ook zo HARD zijn... Terwijl ze een dochter niet meer zien omdat die de familie verwijt dat het hun schuld is dat zijn niet zwanger is en mijn oudste schoonzus wel een kind heeft... Heb even wat geciteerd uit mijn blog... Ik snap dat je ze geen valse hoop wilt geven Soms lucht het wel op het te vertellen...
Hi BySan, ja wat een vreselijke aktie van je vriendin! Ik zou ook t contact hebben verbroken. Zelf heb ik ook een vriendin van me die het ineens in haar hoofd kreeg om aan een kind te beginnen. Altijd heeft ze geroepen dat ze nooit kinderen wilde hebben. Ze woont nog thuis en is nooit zelfstandig geweest. En natuurlijk was het de eerste ronde meteen raak! Nu zit ze in de problemen want het gaat allemaal niet zo lekker, die hele situatie. Nee dat snap ik wel! Laatst stuurde ze me een mail met een heel verhaal over hoe het met ons gaat bla bla bla, en met nog geen enkel woord rept ze over haar zwangerschap! Hoe gek is dat! Ik heb nog geen tijd gehad om haar iets terug te sturen, maar dit zal ik haar wel zeggen. Onze vriendschap zal ook wel doodbloeden, maar ze woont ook aan de andere kant van het land, dus we zagen elkaar al nooit. Ik zat eraan te twijfelen om het haar te vertellen, maar daar heb ik vanaf gezien. De meid van het vriendenstel die het weten gaan over een half jaartje weer beginnen, zeggen ze. Zij was de vorige keer ook de eerste ronde meteen zwanger en ben bang dat ze straks eerder zwanger is dan ik. Das ook frustrerend...maar wil hun dat absoluut niet misgunnen. Soms kunnen mensen misschien wel anders reageren dan dat je denkt als je het hen verteld. Ik heb zelf gewoon geen zin om aan iedereen hetzelfde verhaal te vertellen, keer op keer. Ook gaan mensen je vaker vragen hoe het gaat en de zaken ervoor staan en dat wil ik ermee vermijden. Ik vind het ook leuk als het een verrassing blijft voor hen. Voor mij heeft het al opgelucht dat enkele mensen het weten, en voor de rest zien we het wel. Succes meid!
Wij hebben het verteld aan mijn schoonouders + mijn familie. In grote lijnen dan. Dit omdat we vragen kregen of we nog geen kinderen wilden e.d, dit was voor mij echt pijnlijk en ik moest dan echt mijn tranen bedwingen. Nu kunnen ze er rekening mee houden, ook als iemand anders in de familie eerder zwanger wordt.. Maar ik weet nog niet of het een goede keus was. Het is wel makkelijker om er vrij over te kunnen praten omdat het toch best ingrijpend is (althans, dat vind ik dan hè) maar ja, de eerste opmerkingen waaruit blijkt dat zij het allemaal beter weten dan dokters, zijn alweer binnen hoor.
Echt bizar. Dat mensen daar grapjes over maken. Ik kan er echt boos om worden! Ik begrijp dat het je dan wel tegenhoudt. Eigenlijk zou ik het dan ook niet weten wat ik zou doen. Maar het lijkt me zo moeilijk om er niets over te zeggen.
Mijn ervaring is, dat wanneer je open bent over waar je mee bezig bent. Dan hoeven mensen ook niet te gaan vissen. De belangrijkste mensen in mijn leven weten er van. En de directe collega's en mijn manager ook.