Je schuldig voelen is absoluut onnodig. Het is niet alsof je met opzet tegen een andere auto bent gebotst. En eens met de anderen, na een frontale botsing met 40 km is het belangrijk dat je nagekeken wordt. Raar dat je door de huisartsenpost afgescheept bent. Ik zou vanmorgen nog zorgen dat je bij de huisarts komt.
En? Ben je bij de huisarts geweest? Niet schuldig voelen hoor, al snap ik het wel. Ben zelf begin september aangereden door een auto die mij geen voorrang gaf. Ik zat zelf op de fiets en zag het al aankomen. Hierdoor schrap gezet en mij daarna een paar dagen flink beurs gevoeld en een week of acht schouderklachten gehad. Ik ben de dag na het ongeluk naar de huisarts geweest en zij zei ook dat het goed was dat ik langs kwam ivm eventueel verhalen van kosten op de tegenpartij. Begrijp dan ook echt niet waarom de hap jou heeft afgescheept..
Het gaat beter nu gelukkig. Ik ben maandag naar de ha verwezen en doorverwezen naar het ziekenhuis voor een foto. Ik heb niks gebroken verder, het is dus een flinke kneuzing. Wat betreft schuldig voelen: de eerste paar dagen heb ik me ontzettend rot gevoeld. Allereerst voor de tegenpartij, maar ook omdat mijn autootje kwijt ben. Die was met zo een 3000,- misschien niet heel duur, maar ik vind het bloedzonde. Ik heb asap ook een nieuwe auto nodig, want ik kan mijn dochter niet eens van school halen. School ligt op 10 km afstand, heel erg afgelegen zonder degelijk ov. Ik heb het 2x gefietst, maar dat is geen doen met voor en achter een kind op de fiets. Ik merk dat ik ergens boos ben dat ik dit heb veroorzaakt en anderen daar op een manier last van hebben. Man moet eerder naar huis, ouders moeten dochter ophalen, kosten voor een nieuwe auto etc. Dat gevoel zakt gelukkig wel af, maar man man man, wat voel ik me er naar onder soms. Al ben ik natuurlijk heel erg blij dat er verder niks ernstigs is gebeurd, dat vooropgesteld! Ik denk dat het oververmoeidheid is geweest..rijden op de automatische piloot, echt heel fout. Maar hierdoor ga ik dingen nu ook echt omgooien. Zoals mijn zoontje van bijna 3 laten doorslapen, minder hooi op m'n vork nemen en aan mezelf werken (ook ivm de staat tussen mijn man en ik). Wat dat betreft wel een eyeopener geweest dat de grens is bereikt.