Nou het is zover hoor. De hormonen hebben me weer compleet tegen het plafond De eerste keer dat ik zwanger was (okt 2004 werd MK in nov) heb ik een week gehad waarin ik amper geslapen heb en snachts alleen maar liep te stijgeren door de hormonen, paniekaanval, na aanval. Ik heb nu anderhalve week alles over me heen laten komen wat ons is overkomen en nu komt het een beetje aan, denk ik. Het is ineens zoveel. Ik bedoel 6 jaar bezig en dan zo ineens bingo???? Moet je dat meteen kunnen bevatten? Nee toch, daar mag je toch wel even van in paniek raken en in de war? En tegelijkertijd begint nu ook de onzekerheid "zullen we wel goede ouders worden" "Ben ik in staat het kind genoeg zelfvertrouwen mee te geven" Wil ik blijven werken enz enz Breien we het financieel een beetje rond, hoe ziek zal ik worden van de zwangerschap en hoe zal de bevalling zijn. HEt maalt maar door in mn hoofd. Wie had dit ooit kunnen denken???? Ik niet meer, dat is zeker. Man man wat een avontuur en wat een gebeurtenis!!! Meneer Lexie is heel trots op me, vind me prachtig ook al zie ik er bekaf uit. HIj is zooo blij. De eerste paar dagen dat we het wisten, was hij degene die moeite had met omschakelen. Maar nu vind hij het geweldig!! Ik moet me natuulk ook niet zo druk maken. HEt zijn vast ook de hormonen die het verergeren. Nou ja ik moet het allemaal maar over me heen laten komen. Word ik goed misselijk, nou dan zij dat zo, gaat ook wel weer over. En bedenk eens wat je over 7,5 mnd in armen kunt houden!!! Ongelovelijk een kind van ons twee. Ik vind het zo bijzonder en ik ben zooooooooooooo dankbaar dat ik dit mag meemaken. Ik ben een piepert wat pijntjes betreft, maar men hiervoor heb ik het echt wel over. Ik wil echt alle facetten van het zwanger zijn ervaren. Alles! Heerlijk dit forum, zo kan ik lekker van me afschrijven als ik het nodig heb. Dank voor jullie luisterend oor, of zal ik zeggen "lezend oog"
Ja inderdaad En dan ben je zwanger en ga je piekeren of het wel verstandig is, of je het wel kan, waar je in hemelsnaam aan begonnen bent etc etc. Zo herkenbaar meid. Had ik bij de eerste ook heel erg. En als je dan eenmaal jouw wondertje in je armen hebt, dat is zo geweldig , maar dan komen weer (althans dat had ik in lichte mate) steeds kijken of ze nog ademtm als ze sliep . Het grappige is dat je gewoon niet weet wat je overkomt, dat je gevoelens krijgt die je nooit eerder hebt gehad enzo. Het is allemaal zooooo mooi Geniet meid, en gooi het er maar uit hier, dat lucht ook een end op.
heel begrijpelijk meis! er zijn er geloof ik maar weinig die dat niet hebben hoor! geniet er van! en geloof me het zorgen maken en het genieten gaat nooit meer over!hihihihi
ik begrijp je gevoelens De eerste weken was ik ook soms in paniek,of ik een goede moeder ga worden,financieel en dan ben ik nog eens 6 weken doodziek geweest van mijn zwangerschap. Altijd maar overgeven,ik kon niet meer uit mijn zetel komen!Ik voelde me echt ziek van ellende! Maar nu wilt mijn lichaam weer een beetje mee en mijn man en ik kijken vol spanning uit naar de geboorte van ons kindje! Soms heb ik ook nog paniekaanvallen(heb veel last daarvan gehad vroeger) en mijn hormonen maken het mijn man niet gemakkelijk maar nog een half jaar en dan hebben we er een wondertje voor in de plaats
Heel herkenbaar Lexie hoor lig ook 's nachts wel eens wakker. Denk dan na over vanalles, hoeveel ik ga werken na de bevalling, financieel, hoe wij als ouders zouden zijn, is het kindje wel gezond, gaat alles wel goed, hoe doen we het met oppassen enz. enz. Hoort er allemaal bij. Is gewoon een hele grote verandering nu, en net wat jij zegt ook die hormoontjes nog eens.
Heel begrijpelijk! Had ik ook hoor! en dat terwijl ik wist dat ik niets liever wilde Snel genoeg ben jij ook weer helemaal vol goed vertrouwen!
Heeeeeel herkenbaar Ben nu van de 2e zwanger en scheelt dat ik het nu wat beter weet dan toen die tijd al is het ook weer anders toen was ik een stuk jonger , dus maak het nu toch bewuster mee Toen mn dochter geboren werd ben ik gestopt met werken, toen die tijd was er nog werk zat helaas toen ze 5 jaar werd en ik weer aan het werk moest(had een uitkering) tjeee wat bleek het moeilijk om weer op de arbeidsmarkt te komen zeg. Nu heb ik een leuk baantje en weer zwanger en denk weer van wil ik weer stoppen of niet, eigenlijk wil ik er ook weer voor dit kindje zijn en dit keer zou het op zich wel kunnen om rond te komen op het salaris van mn vriend, alleen hebben we besloten dat ik toch aan het werk blijf voor 2 dagen in de week, puur voor mezelf om toch eruit te zijn en voor als het kindje weer groter is want dan zal het nog moeilijker zijn om nog aan het werk te kunnen, helaas ligt werk niet voor het op rapen. Opvang is weer mega duur dat houd me wel erg bezig van hoe doen we dan weer dan, dat is zo wie zo allemaal afwachten aangezien ze zo aan het rommelen zijn bij de kinderopvangen in nederland of het gratis gaat worden of dat het goedkoper gaat worden en of er ook na schoolse opvang komt op de scholen zelf. En tja al dat gepiker over of alles goed gaat of ik het kan weer mama zijn mn dochter is toch alweer 6 jaar en om het weekend gaat ze naar der vader dus ik heb best behoorlijk weer wat vrijheid die straks weer weg valt, heb ik er natuurlijk voor over maar toch denk je dan hahahaha stomme hormonen ook eigenlijk Janken jullie ook zo lekker om niks?
denk dat bijna elke zwangere wel van die "rare"periodes heeft gehad....ik zelf verbaas me er nu nog over dat ed toen bij beide zwangerschappen niet gillend weggelopen is en me heeft laten zitten men wat was ik af en toe een regelrecht kreng zeg, viel af en toe uit om het minste of geringste om daarna weer sorry te zeggen gelukkig hoef ik maar 1x sorry te zeggen en weet ie dondersgoed dat ik "normaal" niet zo ben maar hij was beide keren blij dat ik na 9 mnd weer mijn eigen oude ik werd... khoop voor hem 1 ding dat het dit keer als het zover mocht zijn toch iets anders verloopt.... en dingen als zullen we goede ouders zijn (worden) weet ik veel wat dat verdween als sneeuw voor de zon toen ze er eenmaal waren...
Heel herkenbaar allemaal. Ergens is het daarom ook maar goed dat het 9 maanden duurt. Heb je even de tijd om alles op een rijtje te zetten en aan het idee te wennen. Ze zeggen dat de hormonen rustiger worden na 12 weken, dan voel je je vast fijner.