Al vanaf het begin van mijn zwangerschap voel ik me ongelukkig, lusteloos, kan geen mensen om me heen verdragen, wanhoop enz. Nu na lang zoeken op het internet ben ik erachter gekomen dat er ook een pre partum depressie bestaat en die voldoet aan al mijn symptonen. Ik was 2 weken geleden al naar mijn huisarts geweest en die zegt dat ik me na 4 maanden wel beter zal gaan voelen, ben nu 3 maanden zwanger en wat ik erover gelezen heb gaat het niet beter naar 4 maanden. Het heeft met de hormoonschommelingen te maken. Ik heb dit niet gehad met mijn 2 andere zwangerschappen, maar die waren ook gepland, en deze niet. Ik voel me gewoon zo vreselijk rot, en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik woon niet samen met de vader van dit kind, ik kan hem ook niet om me heen hebben, dan voel ik me nog rotter. Zijn er hier ook vrouwen die een pre partum depressie hebben gehad of ook deze symptonen hebben en die misschien iets weten om het wat dragelijker te maken. Voel me zo schuldig naar mijn andere 2 kinderen toe, ik ben echt geen leuke moeder meer! Wie kan mij helpen alsjeblieft? lotte
ik kan het me heel goed voorstellen dat je je er rot over voelt, maar het zijn toch echt de hormonen! Ik heb er zelf ook veel last van ,en het is bepaalt niet leuk t.o. mijn vriend en ons zoontje.Maar ja hormonen zijn nu eenmaal rare dingen.. Als ik me dus zo erger aan iedereen dan probeer ik even alleen te zijn,als die mogelijkheid er is natuurlijk! Praat er met je partner over. En ja ik weet eigenlijk verder niet wat je kunt doen, ik zit in hetzelfde pakket,ik probeer ook een oplossing te zoeken, maar misschien zijn er nog meer vrouwen die je duidelijke tips kunnen geven.. Dus ja aan mij heb je niet veel.... Groetjes Annette
Ik zou echt je vk of gyn ook raadplegen als je huisarts niet mee wilt werken. Het is een vaker voorkomend verschijnsel en je kan ervoor wroden behandeld.
Hallo Ik herken ook die die gevoel. Mij zwangerschap is ook niet gepland en volkomen onverwacht (door de pil heen). Ik kan niet echt genieten van zwanger zijn. Heel gek is dat eigenlijk, en ik schaam me heel erg. Daar door komen ook mijn lichamelijke klachten, denk ik . Ik voel me moe, gebroken, en opgebrand. Toch elke dag sta ik op met een voornemen, dat het beter zou gaan. Groetjes! Sima
Wat voel je precies dan? Ik heb er een stuk over gelezen en dat klinkt best heftig! Heb jij dat ook dan dat je de baby helemaal niet wilt? of heb je gewoon gemengde gevoelens over alles, en ja als het t eerst is ja dan zou ik contact opnemen met een VK oid. Sterkte ermee iig
hmmm....het komt mij ook helaas erg bekend voor. Onze jongste...Jayden..was wel/niet gepland. Het is een beetje moeilijk uitleggen. Mijn man en ik hadden allebij besloten dat we het bij 2 kinderen zouden houden...een meid en een jongen..wat wil een mens nog meer. Uiteindelijk ben ik door omstandigheden gestopt met de pil. Mijn man wist dit ook. Ik vertelde mijn man dat als we echt geen derde wouden hij bescherming moest gebruiken. Maar toch werd dit niet gedaan. Ik vertelde hem nadrukkelijk dat ik zwanger kon raken als we geen extra bescherming zouden gebruiken. Ik heb nooit echt een vast antwoord gehad hoe hij er tegen over zou staan als ik weer zwanger zou raken. Uiteindelijk ben ik toch zwanger geraakt. Stiekem was ik blij...maar dat sloeg snel om. Mijn bevalling van Damiën is behoorlijk heftig geweest ondanks dat het maar 4.5 uur duurde. Ik was zo bang voor de bevalling...maar ook hoe het straks moest met 3 kinderen. Ik heb de vreselijkste gedachtes gehad. Tot abortus aan toe. Ik heb nooit gezocht naar wat mijn gevoelens misschien konden betekenen. Ik ben het grootste gedeelte van de zwangerschap heel ongelukkig geweest. Ik had ook veel lichamelijke klachten...vooral last van BI. Ik vertelde mezelf dat ik dit kind niet wou...de zwangerschap niet wou. Als ik dit zo terug lees springen de tranen me weer in de ogen. Heb me na de bevalling vreselijk schuldig gevoeld. M'n kindje wel duizend keer gezegt dat ik van hem hou en dt hij net zo welkom is als mijn andere 2 kinderen. Ik vond mezelf vreselijk dat ik dit soort gedachtes kon hebben naar mijn kindje toe. Ik heb dit nooit tegen iemand verteld Gelukkig was alles voorbij nadat ik Jayden op de wereld had gezet. Ik was meteen verliefd....ik zou hem echt niet kunnen missen! Hormoonen kunnen rare dngen doen met mensen. Het is echt belangerijk dat je hier over praat met je partner of eventueel met een arts. Ik heb me (doordat ik tegen niemand wat zei) erg alleen gevoeld in deze zwangerschap. Je hebt iemand nodig die je verteld dat ht allemaal goed komt. Dat je straks ontzettend veel van dit kindje gaat houden...meer dan je ooit had durven dromen. Ik wens je veel sterkte. Probeer te genieten van je zwangerschap...want voor je het weet is het voorbij. Heel veel liefs Linda
Hi Nee, het heb niets te maken met de Baby, ook al is die niet gepland, is wel welkom. Alleen ik moet nog door de schrik heen komen. Mij ouders weten nog niet , want ik durf hun niet te vertellen. Die gevoel is het in het algemeen. Heb geen zien om ergens naar toe te gaan, om iets te ondernemen, ben zo suf ... Bovendien heb ik erg last van mij rug, ten hoogte van bekken tot en met knie.. kan bijna niet bewegen, ik voel me net een oude antiek kaast, waar de schraniren en sloten zonder olie zijn, alles loop langzaam en stroef.. Maar dat kom ook door de lusteloze gevoel - die lichamelijk klachten, denk ik. Ik voel me letterlijk en figuurlijk opgebrand. Groetjes! Sima
Allemaal bedankt voor jullie reactie's. Ga maandag ook gelijk mijn verloskundige bellen. Zijn er medicijnen dan ofzo die je kan nemen? Zie het niet zitten om gesprekken met een psycholoog of wat dan ook in die richting te hebben, want volgens mij helpt dat niet als het met je hormonen te maken heb. Hoop dat ik me gauw en andere die dit ook hebben weer beter zal voelen. Groetjes lotte
Gezien je andere berichten vraag mij af of jij jezelf een dergelijk stempel kunt geven. ik denk het namelijk niet. maar ik ben dan net als jij geen deskundige. je spreekt in andere berichten dat je kindje zeer welkom is enz enz... Ik denk wel degelijk dat in jou geval het verstandig is om eens met een psycholoog te spreken. Ik wens je heel veel succes en sterkte voor de toekomst.
@babsie. Mijn kind is ook welkom, denk er dan ook niet aan om het weg te laten halen, maar volgens mij is er niet 1 symptoon voor een pre partum depressie, en jij pikt deze er net uit waar ik dan geen last van heb, maar van alle andere symptonen wel. Ga dus niet zeggen dat ik geen stempel op mezelf kan zetten, ik wou dat ik dit alles niet had, dan voelde ik me ook niet zo zoals ik me nu voel. Hoop voor jou dat je er nooit last van zult krijgen!
hmmmzzz volgens mij vat je mij een beetje verkeerd op... dat was neit de bedoeling. ik zeg juist dat je niet jezelf die stempel moet en kunt geven en dat het juist wel raadzaam is als je dit soort gevoelens hebt naar een psycholoog te gaan. en trouwens wat weet jij er van waar ik wel of niet last van heb?