Hallo, Een aantal weken geleden is er zwangerschapsischias geconstateerd waardoor ik veel pijn heb. Dit aangegeven op het werk (veel staan en lopen, apothekersassistent), hebben ze rekening met me gehouden en na een goede week ging het stukken beter. Doordat het nu ontzettend druk is op het werk was er eigenlijk geen tijd om rust te nemen met als resultaat weer heel veel pijn. En door de drukte veel bandenpijn en nu al harde buiken.Vandaag op aandringen van mijn partner me voor de eerste keer ziekgemeld, met ischias klachten. Was van plan te gaan werken, heb volgende week lekker een weekje vakantie, dus dacht nog een weekje volhouden. Nu ben ik blij dat ik niet gegaan ben, want zelfs met zitten op de bank heb ik pijn. Toch zit het me niet lekker en ga zeker deze week nog werken, misschien morgen nog even rustig aan, maar do en vrij wel weer. Anders ga ik niet met een lekker gevoel mijn vakantie in. Waar het op neer komt is dat ik me nu rot voel ivm ziekmelding, want dat doe ik nooit al voel ik me echt niet lekker. Maar snap nu ook dat ik een keer pas op de plaats moet maken aangezien ik veel last heb en de bandenpijn het er niet makkelijk op maakt. Maar is dit reden om je ziek te melden voor 1 a 2 dagen? Hoe gaan jullie hiermee om ?? Of wat vinden jullie ervan ?? Sorry voor het lange verhaal..
Ja, dit is zeker een reden. Teken van je lichaam dat je te ver bent gegaan. En dan kan je stug doir blijven gaan maar eens kom je jezelf tegen. Ik loop bij de bekkenfysio omdat ik pijnscheuten kreeg vanuit mn rug naar mn been. Conclusie: ischias icm bekkenklachten. Ik werk in d thuiszorg en de fysio heeft mij aangeraden om halve dagen te gaan werken. Maar ik werk normaal al halve dagen dus ze heeft me toen aangeraden om helemaal te stoppen. Ik wilde dit niet en dacht dat het wel ging. Want na een paar dagen thuis was het weg dus dan kon ik toch ook gewoon werken?? Nee, volgens fysio zag ik het verkeerd. Dat het na een paar dagen thuis beter ging was een teken dat mn werk gewoon te zwaar was en mn lichaam nu bij heeft kunnen komen... Ze heeft me toen ook gezegd dat ik mezelf echt een keer tegen zou komen als ik toch eigenwijs zou gaan werken. Dan zou het ineens zo in mn rug kunnen schieten dat ik de rest van de zwangerschap op bed door kon brengen, niet zelf meer voor peuter kon zorgen, zware nasleep na bevalling en met een beetje pech, helemaal niet meer kunnen werken..... Ik ben dus helemaal gestopt. Ja, voelde me schuldig tegenover mn collega s maar ik moet aan mezelf denken. Het werk gaat wel zonder mij door