Ik ben 5 weken zwanger er het valt me op dat ik last heb van een soort schaamtegevoel. Niet tegen over mensen die dicht bij me staan maar wel voor verder weg. Ik ben ook super super blij hoor maar ik vind het schaamtegevoel heel naar. Ik heb er over gedacht en ik denk dat het komt omdat het iets intiems is wat met je lichaam te maken heeft. Ik ben beetje preuts aangelegd eigenlijk en dan het idee dat er een kindje in mijn lichaam groeit dat door seks is ontstaan en alleen van mij en mijn man is. En het moet er ook van onderen weer uit. Ja logisch natuurlijk maarja... Aan zwangerschap zitten dingen zoals grote borsten, een bevalling open en bloot, borstvoeding, urine inleveren enz. Zijn toch best gevoelige dingen. Ik vind het overgens zelf heel normaal hoor maar tegenover anderen heb ik een soort schaamtegevoel. Ik had het ook als ik testen moest kopen en laatst hebben we een boek gekocht over zwangerschap en dan schaam ik me aan de kassa. Het helpt er denk ik ook niet aan mee dat mijn zwangerschap nu nog zo'n groot geheim is. We hebben het wel aan een paar mensen gezegd waar we heel erg dichtbij staan en dat voelt wel goed. Er komt ook zo veel op je af op het moment dat je zwanger raakt vind ik en het zullen ook wel hormoonveranderingen zijn die ik voel. Komt het omdat ik ook nog aan het idee moet wennen? Wat kan ik er tegen doen? Zijn er meer mensen die dit herkennen of ben ik de enige met dit gekke gevoel?
Hallo sientjes, Dat hebben wel meer mensen dat schaamte gevoel, het is ook niet niks.... je lichaam deel je met je man en verder met niemand, maar ik kan je vertellen als je eenmaal aan het bevallen bent interesseert je dat niet meer.....dat had ik tenminste , ik had echt zoiets van aaaah dan lig je daar open en bloot, maar op dat moment denk je alleen ik wil me kind vast houden.....
Ja hoor, dat herken ik wel, had ik bij mijn dochter ook een beetje. Schaamde me om zwangerschapstesten te kopen, alsof ik een tiener was die ongewenst zwanger was geraakt in plaats van een getrouwde vrouw die heel bewust bezig was geweest met een kindje krijgen. En ik vond het ook eng in het begin om het mensen te vertellen, ik was de hele tijd bang dat ze het niet leuk zouden vinden, dat ze raar zouden reageren, weet ik veel. Sloeg nergens op, want iedereen was juist heel blij natuurlijk. Ook het idee dat je opeens allemaal intieme details deelt met mensen vond ik wel apart. Dat wende trouwens wel snel. Maar ik heb het altijd een raar idee gevonden dat als mensen mijn zwangerschapstermijn wisten ze ook konden berekenen op welke dag ze ongeveer verwekt was, bijvoorbeeld. Urine inleveren, fysieke controles, het went toch echt wel. Tegen de tijd dat ik moest bevallen had ik er echt geen moeite meer mee, en tijdens de bevalling wil je alleen maar dat kind eruit .
Ja ik denk dat ik op het moment zelf het wel opzij zet, daar maak ik me niet druk om. Maar ben wel bang dat ik er dan achteraf vreselijk schaamtegevoel over krijg. Maar ik heb het niet alleen over de bevalling en ik heb het nu al?
Dat achteraf na de bevalling; nee dat valt wel mee denk ik. Tegen die tijd besef je je wel goed wat een vk of gyn al allemaal gezien heeft in zijn/haar leven en zit je er niet meer zo mee. Plus, dan ben je vol van je kindje en dat neemt al je gedachtencapaciteit in. Maar over nu al; is dus echt niet zo raar. Ik verwacht dat het minder wordt naarmate je verder komt in je zwangerschap, meer mensen ervan weten, en je zelf ook wat meer gewend raakt aan het idee dat iedereen lichamelijke veranderingen bij je kan bespeuren en sommige mensen daar ook zo nodig een mening over moeten hebben (wat heb je een kleine/grote buik, je borsten groeien niet/wel veel, enz). Doordat je er steeds meer mee 'geconfronteerd' wordt gaat je gewenning ook omhoog .
Ja hier herken ik het wel. En dat komt ook grotendeels omdat ik nog jong ben (24), nog studeer en er al 1 van 4 heb rondlopen. Als ik mensen vertel dat ik al over de helft ben dan staan sommige me aan te kijken met een scheef gezicht. Ik heb er schijt aan alsof hun allemaal wel perfect zijn maar toch geeft het een vreemd genant gevoel. Bevalling betreft daar stond ik iig niet bij stil dat er meerdere naar mijn flamoush stonden te gluren in het zh. Achteraf was het maar beter ook aangezien sommige dingen niet helemaal lekker liepen. Het enige waar ik blij mee was is dat niet was bevallen met een ontplofde egel Probeer het een beetje van je af te laten glijden, je bent zwanger en daar horen deze dingethes jammer genoeg allemaal bij. Bedenk wel je heb straks een super mooi kindje en dan denk ik dat alles wel in de vergetelpot word gestopt Owja en gefeliciteerd natuurlijk!!
Ik herken dat wel. bij de eerste had ik het meer dan nu dat gevoel van "mensen zullen nu wel denken dat ik seks heb gehad en gaan vast uitrekenen wanneer het gebeurd is" tja het hoort er natuurlijk bij, maar voor mijn gevoel liep ik er wel mee te koop zeg maar. nu eigenlijk geen last van. Via het ZH zwanger geraakt en moest 3x per week met de benen wijd voor inwendig onderzoek. nou dan raak je je schaamte gevoel wel kwijt en vertel je ook doodleuk daar wanneer je het gedaan hebt en hoe laat precies. het gevoel verdwijt vanzelf naarmate je langer zwanger bent, en ja die bevalling. op dat moment denk je er echt niet aan dat je bloot met de benen wijd ligt en wie er daar staat te kijken. het enigste wat ik dacht was "dat kind moet er nu uit!" en wie me helpt zal me een zorg zijn.
Ik begrijp het ook wel hoor. Ik kreeg met 7 wkn een inwendige echo bij de VK en had echt zoiets van naja, dat moet dan maar. Maar liever niet. Had nog nooit een inwendig onderzoek gehad. Viel dus reuze mee. En nu ben ik inmiddels bijna 40 wkn en heb nu in 3 dagen tijd al 3x met de benen wijdt gelegen voor toucheren en strippen. Het is niet anders. Vind het ook niet echt geweldig maarja het hoort erbij zullen we maar zeggen. Maar merk wel dat mijn drempel steeds lager wordt. Als men nu zegt kleed je maar van onderen uit denk ik, oke. Ga je gang. Ik denk er nu alleen maar aan dat ik mijn mannetje zo graag in mijn armen wil houden! En dan moet ik hier maar even door heen.
Je groeit erin inderdaad tijdens je zwangerschap. De allereerste keer dat ik een test ging kopen voelde ik me ook net een puber hihi zoals hieronder ook geschreven werd. Om me heen kijken of er niemand bekends was in de winkel voordat ik naar de schappen liep waar de testen lagen en dan tussen de rest van de spulletjes vermommen op weg naar de kassa Denk dat het erbij hoort... Maar je zult er straks vanzelf makkelijker in gaan worden, je hebt ook geen keus
Ja Sientje, iedereen kan straks aan jouw buik zien dat je seks hebt Maar goed, niemand staat daar bij stil hoor! Mensen zullen straks positief op je reageren en blij voor je zijn, die denken niet aan 'de daad' of met welk standje jullie kindje wellicht verwekt is. Ze denken alleen aan het wonder dat ik jouw buik groeit! En straks is er niets zo natuurlijks als bevallen en dan gaat het de verloskundigen ook alleen om jou en het kindje, het kindje gezond op de wereld krijgen en die denken niet na of jij nu wel of niet poept tijdens de bevalling, of dat je wel geen gekke schaamlippen hebt. Niet te druk over maken!
ik heb dat schaamtegevoel nog steeds als ik bij de gyneacoloog ben,ik wil ook niet dat mijn man mee vanonder staat te kijken,ik weet niet hoe het komt want in bed kan ik dat uiteraard wel verdragen...nou kijken niet echt maar je weet wel ook bij de zwangerschap van de tweeling heb ik dat gedurende de hele zwangerschap gehad dat ik mijn benen niet goed durfde "opengooien"bij de gyneacoloog.dan voel ik me zo stom.....idioot zelfs
Gelukkig ben ik niet de enige met deze gedachten en gevoelens. Iedereen zegt ja maar die verloskundigen hebben dat al 1000 keer gezien en hun maakt het niks uit hoe je er uit ziet en of je moet poepen tijden de bevalling... Maar daar gaat het toch helemaal niet om Het gaat er juist om dat IK dat niet al 1000 keer gedaan heben dat IK het vervelend vind! Anders ging het wel om het schaamtegevoel van de verloskundige. Maargoed ik denk heus wel dat het goed komt hoor. Alleen ik ben toch wel echt bang dat ik er een naar gevoel aan over houd na de bevalling. Ik ben ook 1 keer bij de dokter geweest voor een uitstrijkje en op dat moment zelf kon ik daar heel nuchter over denken en vond ik het helemaal niet zo erg. Maar achteraf had ik er wel erg last van. Het is nu al langer dan een half jaar terug maar moet er nog steeds iedere dag aan denken.