Vandaag heb ik eindelijk toegegeven aan mezelf en mijn partner; Ik heb ( of zit ) in een depressie. Niet zozeer in de vorm van; je kindje niet leuk vinden ed. maar meer in de zin van; * Niets meer leuk vinden of enthousiast ergens over zijn * Lusteloos * Omslaan van humeur; ene moment vrolijk, ineens mega chagerijnig * Uit het niets ruzie maken met mn partner * Misselijk, hoofdpijn, geen eetlust. Dit is toch al wel een tijdje aan de gang dat ik echt niet lekker in mijn vel zit en ik ben bang dat als ik geen actie onderneem, dit uiteindelijk mijn relatie gaat kosten en dat is het laatste wat ik wil.... Maar hoe zoek je hulp? Ga je eerst langs de huisarts? Zijn er mede lotgenoten die mij kunnen vertellen hoe zij deze stap hebben gezet? Mijn eerste stap vond ik al erg moeilijk, toegeven dat het inderdaad een depressie is....
Je kan inderdaad naar de huisarts. Hij of zij, zal je dan doorverwijden naar de juiste persoon. Heel veel sterkte en knap dat je het onder ogen durft te zien.
Je gaat inderdaad langs je huisarts en doet daar je verhaal. Er is een groot topic over dit onderwerp in dit subforum. Ik zal het even voor je opzoeken....
http://www.zwangerschapspagina.nl/viewtopic.php?t=71214 Dit is de link naar het onderwerp. Je zult zien dat er veel meer meiden zijn die hier last van hebben. Ik heb zelf ook een tijd meegeschreven in dit topic. Mochte je vragen hebben, kan je me rustig een PB sturen.
ik zou zelf ook goed uitzoeken wat er zoal te vinden is aan hulp, en wat jij graag zou willen. niet alle huisartsen zijn goed op de hoogte, helaas.... heb zelf ook een PPD gehad en het duurde wel ff voor er goede hulp op gang kwam. mijn eerste stap... eigenlijk was het mijn man die de stap gezet heeft. bij mij kwam het wel eerder aan het licht, ik heb een traumatische bevalling gehad, mijn zwangerschap was heel stressvol, en wat nog veel meer invloed had, mijn schildkliermedicatie is vanalles mee mis gegaan waardoor ik super labiel werd. ik was direct na de bevalling al de weg kwijt maar dat schoven mensen nog op het moment van vlak na de bevalling, dat zou dan wel normaal zijn. uiteindelijk duurde het een paar weken voordat ik echt diep in de put zat. ik wist zelf niet meer hoe het met mij ging, zo wisselvallig, mijn man herkende me totaal niet terug en heeft via huisarts, wijkverpleegkundige en verloskundige hulp geregeld via het ggz, er kwam eerst 2x in de week later 1x in de week iemand langs en we hebben hulp gekregen bij de verzorging van ons kindje en huishouden, en mijn man heeft heel veel vrij moeten nemen om mij niet hele dagen alleen te laten zijn met ons kindje. wat je schrijft over je relatie, zo werkt het helaas wel. als je een PPD hebt en er word niets aan gedaan dan ontstaat er vaak steeds meer verwijdering van de partner. Maar: jij herkent het zelf, wilt er nu iets aan doen, en dat kan jullie juist heel dicht bijelkaar brengen omdat er nu een opening is om het samen ook op te lossen! mijn ervaring is dat het heel erg belangrijk voor je is om aan te geven wat je wel en niet wilt, hoe je je voelt (iets waar ik zelf enorm de fout mee ben ingegaan...!) als bepaalde dingen je teveel zijn bijv. dingen rondom de verzorging van je kindje, dan is het o zo belangrijk om dat aan te geven, forceren helpt op de lange termijn niet.
Jalea, ontzettend bedankt voor je reactie Ik ben afgelopen woensdag naar de HA geweest en die kwam gelijk aanzetten met anti-depressiva. Ikzelf vond en vind dat nogal een vrije makkelijk "wegwuif" reacti van de HA. Volgende week moet ik terugkomen en dan gaat mijn vriend ook mee. Ik denk dat ik inderdaad de behoefte heb om er goed en veel over te praten. Ik vind het op dit moment nog erg lastig om over mijn gevoel te praten, omdat er momenten zijn dat ik niets voel, gewoon helemaal leeg en somber ben vanbinnen. Mijn vriend heeft ook aangegeven dat als hij merkt aan mij wanneer ik boos word op die kleine,hij ingrijpt en het overneemt van mij, dat is opzich al een begin. Gisteren heb ik een goede dag gehad, alleen gisteravond na het babyzwemmen zat ik ineens middenin m'n depressie, dit heb ik ook tegen hem gezegd en ook gezegd dat hij me even alleen moest laten... dit werkte op dat moment wel, maarja hem buitensluiten op momenten dat ik me zo voel, is natuurlijk ook niet goed.
bij mij is dit ook vast gesteld en ik ben onder behandeling via het ziekenhuis met een maatschappelijk werkster. ! keer in de 2 weken moet ik komen om te praten en ze willen mij ook aan de anti depressiva doen, maar ik wil dat niet, dus gaan we eerst kijken of we er met praten en gezins hulp uit kunnen komen en zo niet moet ik er echt aan geloven, maar ja als het werkt! Heel veel suc6 in deze periode. en veel blijven praten met je vriend, erg belangrijk!
Miranda jij ook heel erg veel succes gewenst in deze moeilijke periode! Ik denk dat wij de gezinshulp niet nodig hebben, omdat mijn uitingen niet naar mijn dochter toe zijn, maar alleen naar mijn vriend. Ik ga volgende week bij de HA maar vragen of ze mij door wil verwijzen naar een mw of psych.
ik heb zelf anti-depressiva geweigerd omdat ik dat niet als oplossing zag. nu was bij mij natuurlijk al duidelijk dat mijn schildklier meespeelde maar ondanks dat wilde mn huisarts me ook aan de AD hebben. ik vind dat persoonlijk niet verstandig, helemaal niet als ze niet eerst bekeken hebben hoe bijv. je schildklier ervoor staat en hoe je op een andere manier geholpen kunt worden. bepaalde aspecten van ontzwangeren kun je nu eenmaal niet oplossen met AD. je momenten dat je niks voelt, das heel herkenbaar. ik heb dat ook heel erg gehad. ik was alleen zo dom om dan ook niet aan te geven dat ik me heel rot voelde. en als je zelfs dat niet zegt, dan word het voor je partner wel erg moeilijk om enigzins je te begrijpen. mijn ervaring is dat het belangrijk is dat bepaalde situaties voorkomen worden. het werkte bij ons totaal niet als mijn man de kleine overnam als ik er iet meer tegen kon: dan waren we namelijk al een stap te ver, ik was dan al over de grens heen van wat ik wel aankon, immers ik was al bij de frustratie aanbeland. ik heb gemerkt dat voor mij nachtrust heel erg belangrijk is als ik me labiel voel. ik ben iemand die na 4 slechte nachten op de 5e dag al een heel wankel evenwicht heeft, ik word dan helemaal raar in mn hoofd, ben niet helemaal 'geland' zegmaar. dat is bij het kindje dat we binnenkort krijgen de reden dat ik geen borstvoeding meer zal geven, dat kost me veel te veel energie en nachtrust, vooral omdat ik de enige ben die het kindje voeden kan. de flesvoeding kan mijn man of desnoods een ander familielid ook overnemen. op die manier kan ik ook eens een dagdeel weg zonder een hongerig kindje achter te laten. ik weet niet of je borst- of flesvoeding geeft? misschien helpt het om dingen op te schrijven op de momenten dat je wel een klein beetje weet wat je voelt? het heeft mij erg geholpen om mezelf er continu aan te herinneren dat deze situatie tijdelijk is, het hele hectische gedoe waarbij alles 24/7 om ons kindje draait. klinkt misschien gek maar ik heb mezelf heel wat dagen doorgesleept met het idee dat er een tijd komt dat onze zoon zo groot is dat hij zelf vanalles onderneemt, en dat wij hele leuke dingen met hem kunnen doen, en als hij nog groter is, dat hij als volwassen persoon (in het ideaalplaatje ) ook zijn gezinnetje meeneemt, etc. ik vond het heel verstikkend dat alles om ons kindje draaide, juist omdat dat me teveel was maar er geen 'uitweg' was. uiteraard komt dat omdat je dan middenin je depri gevoel zit, over een paar maanden zul je alles weer heel anders zien! Maar je gaat er echt uitkomen hoor!
Ik zal ook effe mijn steentje bijdragen aan mijn postpartum depressie ervaring. Heb toch best de behoefte om erover te schrijven en misschien andere meiden er mee te helpen. Want een ding is zeker er zijn veel meer meiden die deze depressie hebben vaak zonder het te weten of toe te geven. Ik had ook direct na de geboorte geen of weinig gevoelens t.o.v. mijn kindje, maar nog meer het idee dat ik absoluut niet voor haar zorgen kon. Ik kon doordat ik de hele dag en nacht maalde hoe ik het zou moeten doen ook absoluut niet slapen dus had sinds de bevalling nog niet geslapen. Ook liep de borstvoeding niet, en vond ik dat ik nog meer faalde. Het leek me het beste voor het kindje dat ik er maar beter niet kon zijn. Na 2 dagen heb ik een collega opgebeld en haar om hulp gevraagd, over de zelfmoord gedachtes heb ik het met niemand over gehad. Die collega van mij heeft mij mee naar de huisarts genomen, daar kreeg ik een tranquilizar en een verwijsbrief om met een psychiater te praten in het dichtsbijzijnde ziekenhuis voor de volgende dag. Volgende dag in het ziekenhuis met een psychiater gepraat samen met mijn vriend. Daar voor het eerst ook tegen mijn vriend gezegd dat ik deze nare gedachtes had. Ik kreeg slaaptabletten voorgeschreven en mocht weer naar huis Diezelfde nacht ben ik weggelopen en heb ik een overdosis slaaptabletten genomen. Ben daarna gevonden en in het ziekenhuis afgeleverd. Daar kwam ik op een beveiligde psychiatrische afdeling terecht, waar ik mij helemaal niet op mijn plaats voelde. Hier kreeg ik flink veel pillen zodat ik in een zombie veranderde. Ik zag waar ik terecht gekomen was, hier wilde ik niet eindigen, ik wil niet eindigen ik wil vechten voor mijn meisje en voor mijn vriend! Ik werd na 5 dagen ´gekkenhuis´ ontslagen omdat het vlak voor pasen was en ik toch niet gek genoeg was voor deze inrichting. Therapie helemaal niet gehad alleen maar pillen, pillen en pillen. Toen zat ik weer thuis, waar het weer helemaal mis ging. De dag erna ben ik met mijn gezinnetje naar Nederland gevlogen. Mijn eigen familie herkende me niet zo onder de pillen zat ik. Ik werd in Maastricht opgenomen eerst alleen en daarna met mijn kindje. Daar is een speciaal programma voor meiden die een postnatale depressie hebben en niet meer thuis kunnen blijven. Hier heb ik 6 weken gezeten en het ging ook d.m.v medicijnen heel goed. Ik voelde weer iets.... ik leefde weer. Na 6 weken terug naar Spanje heb ik nog een terugval gehad, dus weer het ziekenhuis in want die terugvallen zijn heel extreem. Een depressie is iets raars als je het zelf niet hebt meegemaakt. Nu gaat het gelukkig weer goed, en ben ook zo blij met mijn kindje en met mijn vriend die mij door dik en dun gesteund heeft! En wat jalea al zegt, het is iets tijdelijks! (mits je er iets aan doet!) Je gaat er echt uitkomen. Sorry voor het lange verhaal is een soort van therapie om erover te schrijven!
Jalea, ik zie AD inderdaad ook niet als oplossing, vandaar dat ik dit ook niet wil innemen. Vrijdag gaat mn partner mee naar de HA, vragen of ik prof. hulp kan krijgen als een mw of een psych. Ik ben begonnen met een dagboek, zodat ik terug kan lezen hoe ik me "voelde" en wat ik toen meemaakte, voor mij maar ook voor mijn partner, dan kan hij toch een soort van "begrijpen" wat er in mij omgaat als hij dat leest. Supermummy; wat fijn voor je dat het nu wel, goed gaat! Heel heftig hoe jij een ppd mee hebt gemaakt. Meiden, ik denk ook wel dat dit ooit over gaat, de tijd zal het leren...
jemig wat een verhalen. en toch.. ik herken er veel in.. Of ik ook ppd heb? geen idee. na de geboorte van marijn kon ik erg moeilijk een prettig ritme vinden met 3 kids.. Marijn was geen moeilijke baby, maar als ie huilde of een keer zijn dag niet had kon ik er na een half uur al niet meer tegen... (gelukkig zijn die maanden nu voorbij en is het een vrolijk ventje..)Nu De drukste periode voorbij is en ik met de kinderen en werken en huishouden voor mijn gevoel weer de controle heb gevonden moet ik wel zeggen dat ik me uitgeput voel.. en hoewel de controle terug is.. het blijft druk.. echt tijd om op te laden is er niet dus blijf ik lusteloos, prikkelbaar en kan ik maar weinig genieten van de mooie momenten.. Ik vraag me vooral de afgelopen week af of het niet verstandig is om misschien toch Ma.werk in te schakelen... ik stel het steeds uit.. ach de zomervakantie is er bijna (begint volgende week hier) en dan kan ik wel lekker bijtanken..*denk ik hoopvol*... Toch is het prettig om de herkenning in jullie verhalen te lezen.. ik ben niet de enige die me zo voelt.. en dat doet me (niet verkeerd begrijpen) erg goed.. Ik wens jullie het allerbeste toe... @supermummy.. lees dus nu hier je verhaal.. JEMIG....we hadden je dus bijna moeten missen meid..dat kan niet hoor.. je hoort bij ons...(feb mammies) Dikke knuff moi
hej dames 4 mnd na mijn bevalling begon het ook op te vallen dat er iets niet klopte. op sommige momenten verandere ik in een monster dat alles op mijn vriend afreageerde ook de kleine meid moest mijn geschreeuw en getier aan horen! Uiteindelijk kwam ik dan weer bij, schaamde me rot en het was weer wachten tot de volgende bui. Mijn vriend en ik zijn naar de huisars gegaan omdat het gewoon te ver ging, ik had mezelf niet meer onder controle. Ik kreeg een verwijzing naar ggz en daar kreeg ik AD 10mg. Na een aantal nutteloze gesprekken met een student psych die meer te moe was dan dat ze iets deed, heb ik de HA weer gebeld en dit verteld. hij zei dat dit niet de bedoeling was en heeft me omdat het weer slechter met mij ging op 20mg gezet! Ik kreeg bij ggz de afdelings'baas'...joepie de poepie wat een kwal zeg die vent had zo'n hete aardappel onder zijn tong (dan kunnen jullie je een voorstelling maken). Prima daar verteld waarom ik het niet eens was met mijn behandeling, kreeg ik te horen dat ik bij hem zou blijven. ik weer naar huis. Zo stoned dat ik was heb ik alles over me heen laten komen ben netjes naar de afspraken geweest waar alleen vgevraagd werd hoe het ging en dan kreeg ik een nieuw recept voor de AD mee thats it. Na een paar maanden ben ik terug op 10mg gegaan waarna ik merkte dat ik dus geen hulp kreeg maar afgescheept werd met pillen! Dit wilde ik niet en overlegde dit met meneer kak...na we moesten dan maar eens kijken of ik kon gaan afbouwen want ik heb nog een kinderwens en mijn keus is dit zonder de AD te doen! Inmiddels ben ik van 10mg naar niks gegaan in overleg met hem. Resultaat: mn relatie staat op knallen! Ik moet zeggen dat het nog niet zo erg is als in het begin maar ik ben weer aardig op weg! Samen met mijn vriend ben ik weer naar ggz geweest waar ik hem eens goed de waarheid heb verteld (zonder pillen wil dat wel haha) Hij vond het onzin en ik had niet mogen stoppen! niet mogen stoppen zei ik? maar ik moet er ooit toch vanaf!? Neej hoor zei hij doodleuk, je zit hier tot je 40e nog wel aan vast toen was het hek van de dam! ik snapte er niks meer van en ben woedend naar mn HA gegaan met dit verhaal! Waarom wist ik dit niet? Bij mij zal het altijd een probleem blijven omdat ik een kort lontje heb...maar agresief en onhandelbaar worden heb ik nooit gehad waarom nu dan wel? met die vragen zit ik nu nog! ik krijg geen hulp ben van de pillen af en heb weer woede buien! Ik weet echt helemaal niet meer wat ik moet doen met mij en mijn leven! Ik wil genieten en mezelf weer zijn! ik ben dik geworden van die zooi en dat moet eraf maar omdat ik zo niet mezelf ben eet ik me vol! ik blijf in deze cirkel hangen waar ik zelf met mijn vriend niet uitkom en niemand helpt! sorry voor het lange verhaal
hallo dames, nou vandaag in over leg met de msw bij de ha langs geweest en ik moet toch aan de anti depresiva. Ik heb een test gedaan en ik ben zwaar depresief en moet voor minimaal een jaar het slikken. ben er niet heel erg blij mee maar als het niet anders en het helpt. moest ik eve kwijt!
hmm ik vind het toch wel heftig dat jullie huisartsen e.d. zo snel naar de pillen grijpen. mijn huisarts en de mensen van t ggz die ik gesproken heb, hebben het ook een paar keer gevraagd, maar ze hebben niet zo doorgezeurd, en hebben wel degelijk hun best gedaan om me op een andere manier te helpen. ik heb een paar maanden thuishulp gekregen bij de verzorging van m'n kindje en een stukje van het huishouden, en heel wat gesprekken gehad met iemand van het ggz die aan huis kwam. nu moet ik wel zeggen dat ik nooit neigingen gehad heb om mijn zoontje iets aan te doen of hem dood te wensen, maar ik had wel heel erg last van dat ik de toekomst zag als een groot zwart, de verzorging van hem me teveel was (iedere luier verschonen, ieder flesje, en vooral iedere huilbui van hem was me teveel), ik het gevoel had dat door de komst van ons kindje mijn hele leven verpest was (want alles draaide opeens 24/7 om hem, terwijl ik dus emotioneel gezien niet wist hoe ik daar mee om moest gaan), ik vond het doodeng dat ik mama was geworden, en ik was heel bang dat ik hem nooit leuk zou gaan vinden. ik had doorlopend gedachten zoals 'jeetje het duurt nog minimaal 18 jaar voordat hij het huis uit is!' enzo... ik voelde me ook heel erg schuldig naar ons zoontje toe dat ik hem op de wereld gezet had, en nu zo over hem dacht. dat hij mij als mama had gekregen dat was toch wel een hele grote straf voor hem, etc. maar juist die gesprekken met het ggz en ook deels de wijkverpleegkundige die een enorme schat was en in de eerste maanden regelmatig langskwam om ff te praten, hebben me doen inzien dat mijn zoontje mij helemaal niet afwees. hij was dol op mij, en ze hebben mij in hele kleine dingetjes kunnen doen inzien hoe positief mijn zoontje op mij reageerde. ze hebben me ook geleerd dat ik moet afstappen van het idee dat ik de ideale moeder moet zijn, dat er geen ideale moeders bestaan. ze hebben me duidelijk kunnen maken dat het niet de bedoeling is dat je 24/7 alleen maar aan je kindje denkt. als ik het ff niet meer aankan, wijs ik mijn kind niet af door te zorgen dat iemand anders ff een dagdeel voor hem zorgde. ik liet hem achter in vertrouwde handen die goed voor hem zorgden, en mama kon even bijkomen zonder kindje. ik vind het nogsteeds best wel zwaar, want ik weet dat ik heel erg gevoelig ben voor hormonale veranderingen. ik was nog niet eens goed ontzwangerd toen ik alweer zwanger raakte. en ook bij deze zwangerschap heb ik heel wat maanden gehad dat ik me enorme zorgen maakte of ik het allemaal wel aankon. in het middelste deel van deze zwangerschap knapte ik opeens flink op en kon ook heel veel leuke dingen bedenken waar ik enorm naar uitkijk. en nu op het eind zakt het weer wat in en ben ik soms opeens heel erg bang dat ik het allemaal niet leuk zal vinden en na de bevalling weer instort. ook mijn internist heeft me erop gewezen dat het goed mogelijk is dat ik weer in een gat val, want de bevalling gebeurt er weer vanalles hormonaal gezien, en ik heb al een trage schildklier die zometeen hoe dan ook weer ontregeld is. maar hij doet ook zijn best om mij zo snel mogelijk weer op een goede dosering te krijgen door extra vaak bloed te prikken en zo een beter beeld te krijgen van hoe het verloopt. iedereen doet echt zijn best om mij zonder antidepressiva weer op de rit te krijgen en proberen te voorkomen dat dit een 2e keer gebeurt na de bevalling! de eerste gesprekken met het ggz hebben alweer plaatsgevonden omdat ik heb aangegeven heel erg bang te zijn weer zo in te storten, en me emotioneel gezien alweer super labiel voel. tuurlijk is dat ook wel logisch op het eind van de zwangerschap, maar met mijn voorgeschiedenis van de vorige zwangerschap vond iedereen het verstandig om de gesprekken nu alvast op gang te houden en zodoende na de bevalling alweer een basis te hebben gelegd, en dan te zien of het deze keer helemaal goed gaat, of wederom mis gaat. als ik dit alles typ vind ik het best moeilijk, andere vrouwen kijken uit naar de kraamtijd (en niet te vergeten hun mannen ook), terwijl mijn man en ik er behoorlijk tegenop zien. voor mijn man was het ook hele moeilijk allemaal, hij zat opeens met een kindje en een vrouw die helemaal de weg kwijt was. hij moest opeens veel thuis zijn, en alles maar dan ook alles regelen want ik was tot niks meer in staat. maar ik besef me ook dat ik hier niet voor gekozen heb, ik vind het ook niet leuk dat ik zo overgevoelig ben voor hormonen, ik wil ook liever behoren tot de groep vrouwen die op een rose wolk leven. en ik hou mezelf staande met de gedachte dat ook deze keer ik hoe dan ook ooit weer ontzwangerd zal moeten zijn, en dus qua hormonen weer 'tot mezelf zal komen'. dit alles speelt natuurlijk wel een grote rol in onze kinderwens. we wilden er hoe dan ook 2, maar bij de 3e word het best even slikken. afhankelijk van hoe het nu na de bevalling gaat... als het nu net gaat als vorig jaar, dan is het niet ondenkbaar dat mijn man nooit een 3e wil omdat hij het risico te groot vind dat het weer helemaal mis gaat. hoe dan ook, ik ben er voor mezelf van overtuigd dat alleen maar medicatie echt een slecht traject is, wat schiet je daarmee op?
He hallo, Ook ik zit sinds gisteren aan de AD. Mijn zoontje is nu 1 jaar en ik heb al die tijd 'doorgezwoegd'. Nu ik er op terug kijk, zie ik dat ik in mijn kraamweek al 'de verkeerde kant op ging'. Ik had gefaald, want mijn bevalling liep uit op een spoedkeizersnede. Na 3 maanden werken, heb ik onbetaald verlof opgenomen omdat ik dacht dat ik gewoon alleen maar labiel was door een oververmoeidheid. Na dit verlof weer aan het werk, maar met drie weken zat ik in de ziektewet. Na 2 maanden is dan nu de diagnose Postnatale Depressie vastgesteld. Sinds gisteren dus aan de medicatie omdat ik na een half jaar 'bijkomen' nog altijd niet verder kom. Hiernaast ga ik ook naar therapie, dat gaat volgende week beginnen. Ik ben wel angstig voor de bijwerkingen... daar wordt zo enorm voor gewaarschuwd... Vanavond erg misselijk tijdens het avondeten, hierdoor weer een huilbui dat ook dit weer een tegenvaller is. Eerst een vervelende zwangerschap, dan een beroerde bevalling en nu 1 jaar later pillen die me weer beroerd maken. Nu kwam ik dus op dit topic en herken zo veel. Hopenlijk kan ik samen met jullie aan een zonnige toekomst werken....
Ben blij te lezen dat ik niet de enige ben... Ik weet nog niet zeker of het PPD is maar heb wel een aantal symptomen. Ik ga donderdag naar de HA. Gelukkig reageer ik het niet af op ons mannetje maar ben wel somber, vermoeid, leeg en last van slapeloosheid. Dus een depressie wil ik echt proberen voor te zijn. Herkennen jullie ook dat je je bevalling steeds weer opnieuw beleefd en dat je dan in een rollercoaster van emoties terecht komt?
Moonie dat is voor mij heel herkenbaar. Vooral het eerste half jaar was dit heel sterk. En het dan ook niet stil kunnen zetten. Wacht niet met hulp vragen als je dat zelf nodig acht. En laat je niet ontevreden weg sturen, zo ben ik maanden langer doorgegaan dan nodig was. Succes!
het herbeleven van de bevalling heb ik ook heel vaak gehad en erg langdurig, maar dan wel in kleine stukjes. zodra ik de angst, pijn etc bovenhaalde, zorgde ik er direct voor dat ik dat weer afkapte. dat gaf wel aan hoe ik onbewust de bevalling ervaren heb het heeft er ook voor gezorgd dat mijn beeld van de bevalling erg vertekend is, heb er laatst een gesprek met mn man over gehad die alles nog wist, en er waren echt dingen uit zn verband getrokken in mijn hoofd.