Rare vraag misschien, maar kan dit? Ik voel mijn kindje sinds kort, maar als ik mijn hand op mijn buik leg voel ik nooit iets. Soms leg ik mijn hand op mijn buik, best lang en voel ik niets. En als ik hem weghaal voel ik de kleine weer. Soms denk ik dat de kleine mijn niet aardig vind. Ik heb tijdens de 1e drie maanden best liggen stressen of alles wel goed was en nu nog soms. Misschien heeft ie dat gevoeld ofzo en vind hij me niet aardig. Of draaf ik nu te veel door? Ik moet er steeds aan denken dat ie dadelijk geboren wordt en we helemaal geen band hebben met elkaar en hij continue huilt en mij niet leuk vindt..... Erg ben ik he? Maar dit maalt soms door mijn hoofd.
Ik heb er echt nog nooit van gehoord, maak je alsjeblieft geen zorgen! Het moment dat je je kindje in jouw armen hebt hebben jullie een band! En nu eigenlijk ook al. Jouw kindje zal zeker van je houden!
Zou het niet kunnen zijn dat de baby rustig wordt van jouw aanraking? Misschien is het juist wel een teken van een liefdevolle band tussen jullie waar de baby lekker van in slaap sukkelt! Stress hebben we allemaal denk ik wel gehad en het belangrijkste is dat je nu lekker gaat genieten van het feit dat je zwangerschap goed verloopt, dan heeft de baby het vanzelf naar zijn/haar zin (en jij ook!). Genietse!
Nou ja, erg. Zorgen hebben we allemaal. Misschien werkt jouw hand wel heel rustgevend en gaat je baby er lekker rustig bij liggen als ie je hand voelt. Ik heb er nooit zo over nagedacht en heb dat inderdaad ook wel eens. Wij hebben een hele drukke en dan is zo'n rustperiode wel fijn hoor. Zelfde gebeurt met mijn man's hand, dat ie dan minder beweegt. Wij maken ons daar totaal geen zorgen om. Ook ik heb veel zorgen gehad, maar je hebt ook nog zat maanden om de band te 'herstellen'. Praat veel met je baby en aai daarbij je buik. Ik hoop dat je angst wat weg gaat, maar persoonlijk denk ik dat je je teveel zorgen aakt hierover. Succes!
Bij de zwangerschap van mijn dochter ging ze altijd stoppen met trappelen als mijn vriend zijn hand op mijn buik legde.. ik vond dat altijd zo sneu voor hem! Maar ze zijn dikke maatjes nu hoor dus geen zorgen maken!
Ik maak me ook te veel zorgen, maar toch blijft dit door mijn hoofd spoken. Ik voel hem ook pas een paar dagen (als dat hem tenminste is, dat weet ik ook niet zeker). En ook niet elke dag. Maar ik wil hem ook zo graag voelen. Iedereen zegt ook dat zwanger zijn zo geweldig is, ik heb een makkelijk zwangerschap tot nu toe tenminste. Nergens last van, helemaal niets. Maar ik kijk steeds zo uit naar de geboorte, dat ik hem echt vast kon houden, maar dan voel ik me weer schuldig als ik niet echt geniet van het zwanger zijn. Snappen jullie wat ik bedoel? Ben bang dat ie dat misschien op heeft gepikt en dat ie nu denkt van .... ik vind jou niet leuk. (belachelijk nu ik het zo typ, maar dat denk ik dus). Ik moet er ook gewoon van gaan genieten....maar ik heb altijd zo graag een kindje gewild en nu ben ik eindelijk zwanger en dadelijk gaat het mis tussen ons.
Ik vind zwanger zijn ook niet leuk, vond ik ook niet leuk toen ik zwanger was van mijn dochter. Ik merk gelukkig wel aan haar dat ze mij wel lief vindt , dus ga er maar vanuit dat dat niet kan! Wees geduldig. Als je je kindje in het begin gaat voelen, voel je hem/haar niet de hele dag! En dan zal 't zeker niet de hele tijd vrolijk naar jouw hand zwemmen. Vergeet niet hoeveel ruimte hij/zij nog heeft!
Bedankt voor jullie reacties! Ik ben nu 22 weken zwanger. Dus ik moet ook nog even. Misschien dat het door de hormonen komt dat ik me zorgen maak om alles? Ik wou dat het augustus was en de kleine er was. Daar kijk ik echt naar uit! Maar ik wil ook genieten van de zwangerschap. Weet alleen niet zo goed hoe, volgens mij.
Dan zijn we denk ik ongeveer tegelijk uitgerekent wij verwachten ons tweede kindje rond 15 augustus... Vanaf 28 weken geloof ik moet je je kindje elke dag kunnen voelen.. het komt nog wel dat die heerlijk tegen je hand aan gaat zitten trappelen Is misschien makkelijk gezegd dan gedaan, maar je hoeft je echt geen zorgen te maken.. Over een tijdje ga je de kleine steeds meer en beter voelen.... Voordat je het weet is de kleine er!
word je eerste kindje of niet? ik had dat bij me eerste ook die onzekerheid ik denk alle aanstaande moeders of net moeders. maar het komt allemaal ok meis
Dit is ons eerste kindje inderdaad! En ik kijk er echt super naar uit! Maar ik ben wel over alles onzeker. Bij ons in de vriendengroep zijn er nog een paar meiden zwanger. En hun hebben dat allemaal niet. Laatst gingen we uiteten en een zwangere at gewoon carpaccio. Dan voel ik me meteen zo overdreven dat ik op zo'n dingen let en dat ik die dus niet eet. Volgens hun kan dat geen kwaad als je dat soms eet. Maar ik eet dus absoluut geen rauwe dingen en drink geen alcohol. Ik probeer misschien wel te erg goed te "zorgen" voor mijn kindje? Ik weet het ook niet.
Hallo Bloem, Niet zo onzeker over jezelf! Het is juist heel goed wat je doet: echt geen carpaccio eten en geen alcohol drinken. Van alcohol kan geen veilige ondergrens gegeven worden. In rauw vlees hoeft maar 1x die toxoplasmose-bacterie te zitten... waarop de kans dus wel heel klein is, maar toch... Ik heb het risico niet genomen. Er zijn ook andere lekkere dingene en die mag je wel eten. Mijn schoonmoeder zei ook: je mag best een keertje carpaccio. Maar sinds zij kraamverpleegkundige was en sinds zij kinderen kreeg, zijn er veel dingen ontdekt die je niet mag. Ik heb dit soort opmerkingen altijd genegeerd. Gewoon doen wat je VK en het voedingscentrum aanraden!
JAAAAA Hihi, ik had het bij mijn eerste ook. Tijdens de yogales lag ze maar niet stil, maar wanneer we 1 of andere naar-binnen-denk-streel-achtige oefening deden en het kindje volgens de yogajuf moest bewegen, deed ze het niet! Ik moest juist altijd lachen (,,nu al tegendraads"). Nu ze geboren is is ze net zo tegendraads als in mijn buik , maar onze band is helemaal goed Nu doet mijn volgende kindje weer precies hetzelfde en verwacht dus net zo'n leuk, temperamentvol, eigenwijs en leuk kind als de eerste! Hihi, nee hoor, ik denk dat je niet teveel gevoelens/gedachtes en dat soort dingen aan een kindje moet plakken: je kan er helemaal geen conclusies aan verbinden. Hoe moet een kind dat nog nooit 1 levend wezen heeft gezien, waarvan zijn wereldn bestaat uit een kleine baarmoeder met rommelende darmen om zich heen, nou een mening vormen over zijn vader of moeder? Het zit gewoon helemaal goed met jou en je baby.
Volgens mij is het zo goed als onmogelijk om niet van je moeder te houden. De bevalling alleen al brengt zoveel pijn en emoties met zich mee dat je daardoor een band ontwikkelt. Daar is over nagedacht want in de oertijd zorgde juist dat ervoor dat een moeder ook voor haar kind ging zorgen (heb ik gelezen). Daarnaast: Hoeveel kinderen hebben niet de meest vreselijke dingen meegemaakt door hun moeder (ineens moet ik denken aan een frans jongetje wat zijn hele jeugd opesloten heeft gezeten) en toch van haar houden? Het kan zijn dat jullie best wel botsten qua karakters, maar niet van je kind houden, of je kind niet van jou. Dat geloof ik niet, dat maakt het juist zo bijzonder! Linda
je kind kan psychisch gezien niet zich hechten aan jou/of niet, in de baarmoeder, de hechtingsband ontstaat pas na de geboorte. Dus elk kind 'houd' gewoon van je als het nog in de buik zit. pas na de geboorte is de manier van omgang die zorg draagt voor een veilige hechting of een onveilige hechting. De meeste kinderen die in een normaal gezin opgroeien zullen zich veilig hechten. Onveilig gehechte kinderen zijn kinderen die bijv. geadopteerd worden (tijdlang geen primaire band met iemand hebben gehad) mishandeling of andere trauma's hebben meegemaakt waardoor zich geen veilige hechting kan vormen. Dus meid, maak je geen zorgen, en als je kindje er straks is, komt het zeker weten allemaal goed! Ik ben ook nogal een stresskip, maak me ook veel zorgen over vanalles, maar ik denk niet dat het mijn kindje schade oplevert, ik zie het zo: het is misschien zelfs wel zo dat mijn kindje weet hoe graag ik alles goed wil doen voor hem/haar en daardoor soms zoveel angsten heb
Meis, dan kom je toch lekker mee kletsen bij de aug. mama's? Zitten we allemaal in het zelfde schuitje Dikke knuf daantje
Dank jullie wel! Doet me echt goed jullie reacties. Het komt misschien ook omdat ik de kleine nog niet echt voel. Daar word ik zo onzeker van. Nu is het bv al weer een tijdje geleden. Gisteren dacht ik; zou dit het zijn. Maar vandaag al weer de hele dag niets gewerkt van de baby! Ik wil hem ook zo graag voelen trappelen! Mijn placenta ligt aan de voorkant, dus ik weet dat het wat langer kan duren, maar hoe lang dan? Ik ben "al" 22 weken. Ik denk dat het ook daar door komt dat ik nog wat onzeker ben. Dus ik hoop dat ik hem snel ga voelen!
Ik kan je goed begrijpen hoor, want die van ons is zo'n druktemaker dat ik wel eens wilde dat ie ophield. Als ik dan een dag niets voel heb ik ook zoiets van: waar ben je nou? Maar je zegt zelf al dat je placenta vooraan ligt en je hem dus minder goed kan voelen. Pas vanaf een week of 30 voel je je baby waarschijnlijk iedere dag (meen ik). Tot die tijd: vertrouw op de natuur. Je draagt al 22 weken een prachtig natuurverschijnsel dat echt niet zomaar verdwijnt. En zorg ervoor dat als ie je ziet, in augustus, hij/zij helemaal van je wil houden. Ik ben het met iedereen eens dat die band er echt is/komt! Geniet van elk onzeker bewegingkje!
Ik heb het met de jongste wel gehad hoor ik was zodanig gestresst door dat platliggen en de 4x dat ik hem bijna was verloren, kon niet genieten en zeker al niet rustig zijn, en daar had hij een hekel aan. Als m'n echtgenote d'r hand op mijn buik legde, reageerde hij, als ik dat deed, vluchtte hij weg. Praatte zij ertegen, werd hij rustig, praatte ik ertegen, werd hij wild. Hij was geboren en wou niet aan de borst drinken als ik hem aanlegde, enkel als zij hem aanlegde en d'r hand op z'n hoofdje hield (zodat hij haar voelde en rustig werd). Nam ik hem op, huilde hij, nam zij hem op, werd hij rustig. 11 maand is het zo geweest, toen ben ik in behandeling gegaan en bleek dat ik hyperventilatie en angstaanvallen had (chronisch) en daardoor erg onrustig en de kleine voelde dat. Na enkele weken behandeling, werd het beter en beter en nu is hij niet meer van me weg te slaan! Ik heb afgezien ja, met een baby die me niet kon verdragen, en ik deed zo m'n best. Nuja, het was niet echt mij die hij niet kon verdragen, maar de stress. Ze voelen de stress echt wel hoor... Bij deze was het in het begin ook plots stil als ik m'n hand op m'n buik legde, maar volgens de gynae kwam dat doordat de beeb dat moest gewend raken, die aanrakingen, en inderdaad: na 2 weekjes was het volop genieten. Nu spelen we zelfs spelletjes ik raak m'n buik aan, hij tikt ertegen, ik ga naar de andere kant, tikt hij er weer tegen, geef enkele tikken na elkaar en hij tikt enkele keren terug