wie weten het?

Jeetje, slecht nieuws dus!
Je houdt er rekening mee..maartoch he!

IUI of ICSI, weet je zeker of dit klopt?
Als ICSI noodzakelijk is...heeft IUI echt geen zin namelijk. Bij IUI is het zaad nog wel redelijk goed..bij ICSI is dit echt zeer slecht.
Dat daargelaten (snap best dat het je wat duizelt misschien ... er er zijn dingen veranderd en zit ik er naast).

Het noorden zie ik, wij ook!

Wij zelf hebben er van begin af aan voor gekozen hier open over te zijn. Voordeel: je hoeft vaak niks uit te leggen, een blik is voldoende. Nadeel: juist dan doet het extra zeer als mensen onbegrip tonen of net het verkeerde zeggen.

Het ligt aan jezelf maar ook aan je omgeving.

Tevens hebben wij (gelezen van een ander stel) ervoor gekozen de mensen die dit wilde, via de email op de hoogte te houden.
Zo kregen we geen vervelende (belanstellende!) sms'jes als we er doorheen zaten of net slecht nieuws hadden gehad.
Ze werden geinformeerd, als wij dit wilde.
Wellicht kun je hier iets mee.

Heel veel sterkte! Ik hoop dat 2012 toch nog JULLIE jaar mag worden.

Elmo

 

Wij wonen bovenin Groningen.
Jullie gaan naar het UMCG?

Als het zaad net te slecht is voor IUI, dan wordt het toch IVF ipv ICSI?

Hebben jullie het wel al aan mensen verteld? Hoe was hun reactie?

 

Nee, je voelt je dan behoorlijk uit het veld geslagen he.
Nog een klein tipje: schrijf je vragen op!
Soms krijg je een black-out of buigt het gesprek zo af dat je je eigen vragen vergeet.

Fijn dat je omgeving lief reageerde!

 

lieve deb,
wat een teleurstelling voor jullie meid! en dit moet je niet verkeerd opvatten maar en zijn hier een hoop meiden die in het zelfde schuitje zitten, je staat er niet alleen voor iig heeeel veel succes in de mmm (malle medische molen).

wij zaten ook int schuitje iui of ivf/icsi. wij zijn begonnen met iui omdat het zaad toch voldoende was daarvoor. dit mocht echter niet baten dus zijn we door verwezen voor ivf of icsi. toen werdt pas bepaald welke van de 2 het ging worden dit was afhankelijk van het zaad onderzoek. omdat dit nogal verschilde wisten ze het niet zeker. tijdens de onderzoeken en t traject bleek t zaad toch voldoende voor ivf (wat we dus niet hadden verwacht) en dus zijn we begonnen met ivf behandelingen. t was echter wel zo als bleek bij de punctie dat het ingeleverde zaad op dat moment alsnog niet voldoende bleek kregen we icsi. maar dit was niet nodig.

wij hebben het in eerste instantie alleen aan onze naasten verteld. mn ouders broertje en zus en man zijn broer. toen aantal iui pogingen niet lukten hebben we het mans moeder ook verteld en opt werk aan naaste collega en chef (omdat ik toch vaak naar ziekenhuis moest en soms erg down was en ook vanwegen mn reactie op de hormonen. toen we eenmaal aan ivf begonnen hebben we besloten hier erg open over te zijn. dus wanneer we over babys krijgen enzo praten , verzwijgen we hier niets over. ook op het werk zijn we hier open over. dit helpt ons zelf ontzettend tijdens de moeilijke weken en behandelingen en t scheeld vaak met uitleg. en je krijgt nooit meer lastige vragen ofzo. maar,...wat we ook merkten is dat er veel mensen om ons heen int zelfde schuitje zitten. en die hier nu ook over durven en kunnen praten. dus het blijkt ook andere te helpen. personen die alles opkropten kunnen er nu over praten omdat ze merken dat er meer mensen int schuitje zitten. dit is ook erg fijn!! en ook wij hebben steun aan die mensen en we kunnen onze ervaring delen. maar ook hier op het forum kun je goed met elkaar praten en je ervaringen delen en altijd je ei kwijt!!!

succes meid!!!!

 

wij zijn er ook heel eerlijk over. ouders en broers/zusters weten het. alle vrienden en aantal kennissen. wij zijn er heel eerlijk in dat sommige mensen niet goed weten wat ze moeten zeggen. krijgen soms antwoorden van hebben jullie nog (steeds) geen kinderen. wij antwoorden van nee wij kunnen geen kinderen krijgen op de natuurlijke manier. ons kindje gaat op afspraak. nou dan weten ze vaak niets meer te zeggen. ook zeggen wij gewoon waar het bij ons aan ligt. op mijn werk weten ze het ook. scheelt wel als ik op bel dat ik naar het ziekenhuis moet. hoef dan niets te verzinnen

 

Mn schoonouders leven helaas niet meer
Mn moeder ook niet, mn vader nog wel maar deze hebben wij het niet verteld.
De man heeft al zoveel zorgen gehad in zn leven en we willen niet dat hij zich ook hierom zorgen gaat maken....
We hebben nog steeds de hoop dat het in de MMM gaat lukken en willen hem dan graag verassen

Mn zus en schoonzus weten het wel zodat mn vriend en ik beide het met iemand uit de familie kunnen delen, overige familieleden weten het niet.

Mn werkgever weet er ook van en een paar naaste collega's, ik vind dat erg fijn omdat ik nu dus gemakkelijk vrij kan krijgen voor de echo's en behandelingen zonder dat ik daar een smoesje voor moet verzinnen.

verder weet 1 goede vriendin van mij het

Ook wij krijgen regelmatig de vraag;
Willen jullie geen kinderen?
Wordt het voor jullie nog geen tijd??

Ik antwoord dan altijd maar dat tussen willen en krijgen een groot verschil zit en dat we wel zien wat de toekomst brengt

Ik wens jullie veel sterkte met het komende traject en dat jullie snel zwanger mogen zijn

 

Wij hebben het niet aan onze ouders verteld, voornamelijk omdat ze zich dan zorgen gaan maken en heel erg mee gaan leven. Lief natuurlijk, maar niet altijd even handig als je zelf door zo'n proces gaat.

Wel weten onze werkgevers ervan, je bent toch geregeld weg of later op je werk. En we hebben het aan een aantal vrienden/vriendinnen verteld. Zij wisten al dat we bezig waren voor een kindje.

Ik vind het wel prettig dat er een aantal mensen zijn die weten hoe het zit. Om af en toe even je hart uit te storten. Maar ook om te voorkomen dat ze roepen dat je zwanger bent als je geen wijntje/sigaretje neemt op een feestje.

Ik denk dat je voor jezelf moet beslissen of je het wil delen en met wie. Je vriend heeft daar blijkbaar (nog) geen behoefte aan, maar misschien jij wel.

Sterkte!

 

Wij zijn vanaf het begin heel open geweest over onze kinderwens, ook omdat ik met bepaalde medicatie moest stoppen en mijn omgeving dit zeker aan mij zou kunnen merken.

Toen we hoorden dat we op ICSI aangewezen waren, zakte de bodem wel even onder onze voeten vandaan. Zo lamgeslagen waren we, dat herken ik ook in wat jij schrijft. We hebben het meteen aan onze ouders verteld en niet veel later ook aan de naaste familie en onze beste vrienden. Dit om pijnlijke situaties te voorkomen. Mijn man moest ook geopereerd worden en men wil dan toch weten waaraan. Ook op werk zijn we er open over geweest, dat was ook wel nodig want we hebben regelmatig een dag of een dagdeel moeten verzuimen. Iedereen was vol begrip, maar soms vond ik het ook wel lastig als mensen vroegen hoe het ging en ook om het verdriet van anderen om onze situatie te zien. Toen we eenmaal met de behandeling begonnen, leefde iedereen intens mee en dit kindje is niet alleen door ons heel gewenst, maar door onze hele omgeving. Zo voelt het tenminste...

Bij ons was het bij de 1e poging raak, maar ik weet niet of we er weer zo open over zullen zijn bij een eventuele volgende. Het zou ook heel gaaf zijn om mensen te kunnen verrassen, maar in dit traject heb je juist die mensen zo hard nodig dat het lastig is om het geheim te houden.

Succes en sterkte de komende tijd, ik hoop dat je donderdag wat antwoorden op je vragen zult krijgen!

 

wij hebben gemerkt dat het helemaal afhangt van de fase waarin je zit. In het begin wilden we het bijna aan niemand vertellen en waren we daar erg voorzichtig, bijna krampachtig mee. Nu, bijna een jaar later na de diagnose ''azoospermie'' weten familie en vrienden ervan. Je ontkomt er op den duur niet meer aan en bovendien heb je ook behoefte aan steun......ik zou zeggen: begin ''klein'' en kijk stap voor stap hoe je het wilt uitbreiden.

 

Hmmm, ik denk dat dit van persoon tot persoon verschilt, ja.
Na de acht maanden van onderzoeken en spermatesten, heb ik het mijn moeder en zussen verteld, ik wilde hen er eigenlijk ook niet mee belasten aangezien twee van mijn zussen borstkanker hadden en ik hen deze last ook niet wilde meegeven. Hierna zijn wij er vrij open over geweest naar de familie en (close) vrienden.
Ik heb wel zelf gemerkt dat ik er absoluut geen behoeft aan had om er met iedereen over te praten en het 'írriteerde' me als mensen (goedbedoeld naatuurlijk) belde hoe de echo of iets dergelijks was geweest.
De eerste behandeling wisten ze wanneer welke spuit erin ging en wanneer de echo's, punctie en terugplaatsing was. De andere behandelingen hebben we dit stukje (voor zover mogelijk) voor ons gehouden, omdat ik niet op alle telefoontjes en goedbedoelde opmerkingen zat te wachten.
Het is maar wat je zelf fijn vindt, op ons werk wisten ze wel alles (niet iedereen hoor) omdat je veel vrij zult moeten nemen voor alle bezoekjes aan het ziekenhuis.

Heel veel succes met de behandelingen

 

Mijn moeder (ouders) waren intens verdrietig.
Mijn schoonouders hebben het volgens mij nooit beseft, al leken ze soms hun best te doen. Altijd een beetje zo van: het komt wel goed.
Tjah, daar heb ik zo'n moeite mee he, alsof ze je niet serieus nemen.

Nou vertelde mijn zus op de dag van de eerste punctie dat ze zwanger was (eerste kleinkind aan mijn kant) dus voor mijn moeder was het vanaf toen heel dubbel.
Met de een babyshoppen en de ander eenzaam en verdrietig met dikke ogen op de bank aantreffen.

Mijn vader begon spontaan te huilen toen we kwamen vertellen dat ik zwanger was! Dat heeft me misschien nog wel het meeste geraakt.
stille wateren...

Ben heel blij dat ik het ze verteld heb. Nu hebben ze de kans gehad er voor ons te zijn. Ik weet zeker dat ze het heel erg hadden gevonden als we dit niet gedaan hebben. Ze willen er zo graag voor ons zijn.

De beslissing blijft persoonlijk en ik vind dat je niemand iets verplicht bent.

 

Wij zijn er heel open over, beide gezinnen en vrienden weten het.

 

Wij zijn op een iets andere manier in de mmm terecht gekomen dan het merendeel van de meiden hier en dit heeft best wel invloed op hoe we er mee om zijn gegaan.

Mijn man is in april twee jaar geleden plotseling erg ziek geworden. Voor de mierzoete die bij hem werd geconstateerd heeft hij een medicijnkuur (chemo) gehad. We wisten vooraf dat het risico bestond dat hij hier onvruchtbaar van zou worden daarom is sperma ingevroren voor hij de kuur begon. Dit hebben we met onze familie en vrienden gedeeld.
Na de kuur van 3 maanden de 3 maanden "herstel tijd" bleek helaas dat mijn man inderdaad volledig onvruchtbaar is geworden. Ondanks dat we de risico's kenden was dit wel een behoorlijke shock. Toen zijn we de mmm in gegaan om met het ingevroren zaad zwanger proberen te worden. Nadat ik volledig onderzocht ben (om niets van de voorraad te "verspillen") is gebleken dat alles bij mij goed was en daarom zijn we met IUI begonnen.
De eerste IUI poging was dus in onze eerste poging om zwanger te worden en deze was meteen raak.

Omdat we heel open mensen zijn en overal wel over praten was dit voor ons niet anders. We hebben het onze ouders, broer en zus, beste vrienden en mijn collega's verteld. Ook veel familie weet het en als iemand die het niet weet ernaar vraagt dat vertellen we het gewoon.
Alleen de vrienden van mijn man weten het niet. Dat vind hij toch fijner, en dat gun ik hem dan maar. Alhoewel ik me heel vervelend voel als zij een grap/opmerking over de verwekking maken. Dat voelt dan als zo'n leugen.

Ik vind het erg fijn dat we ervoor hebben gekozen om hier zo open over te zijn. Het is niets om je voor te schamen en ik vind het erg fijn dat je door vrienden en familie gesteund wordt. Het is wel grappig hoe iedereen het ons nóg meer gunt dan dat ze anders zouden hebben gedaan.

Wat ik eerder ook al heb gelezen en wat ik je wel als advies wil geven: als je er niet van houdt dat mensen je gaan bellen of smsen als je een echo hebt gehad of als je kan gaan testen (iedereen kan tot 14 tellen...) dan zou ik de afspraken vaag houden.

Sorry voor het hele verhaal...

 

onze familie en vrienden reageerde heeeeel lief en zorgzaam. mn moeder was wel erg geschrokken en vond het heel moeilijk voor ons!
het scheelt inderdaad hoop dat ik geen smoezen hoef te bedenken als ik weer eens naar het ziekenhuis moet ofzo. daarbij scheelt ook een hoop " pijnlijke " opmerkingen . en de steun van onze naasten doet ons erg goed.
wanneer ik nu voor behandeling moet , vertel ik niet alles aan iedereen. mn familie (tantes ed) weten dat we in de mmm zitten maar ik vertel niet iedere keer hoe en wat. wel aan de naaste vrienden en broers/schoonzus en mij ouders, en die leven dan erg met ons mee. en als ik niets laat weten na mn bloed uitslag, dan weten zij genoeg en das erg fijn!! en ze begrijpen ons ook gewoon als ik ergens ff geen zin in heb, of als ik me niet goed voel en als ik net een tp heb gehad houden ze rekening met ons (mag niets van ze tillen, en bellen me om te vragen of ik wat nodig heb of als ik daar wil eten als manlief werken is ofzo ,..heel lief)
mn moeder is elke keer best ontdaan als het weer tegen zit. (soms meer als ons maar dat komt denk omdat ze weet hoeveel t mij doet en ze ziet dan de verdriet bij haar eigen kind en dat doet haar zeer) mn vader is vrij nuchter maar steunt me door dik en dun! en toen ik zwanger was, was het ook mijn vader die als eerst moest huilen en t uit juichte van geluk!! (net als bij elmo,...stlle wateren...) helaas kreeg ik 4dagen later t nieuws dat ons frummeltje was losgelaten,..toen kreeg ik heeeeel veel steun van mn vader en ook toen voelde ik gewoon dat mn vader verdriet had,...zelfde als bij moeders,...hij voelde mijn pijn en verdriet en had t daar moeilijk mee. maar de liefde die we toen ontvingen van onze vrienden was zoooo fijn!!! heb zoveel steun en begrip gehad ! en niet iedereen van de familie wist het hor,...bewust niet gedaan en daar zijn we wel blij om! al had ik het achteraf wel willen vertellen want we zijn er nu wel open over dus als ik aant kletsen ben met iemand van de familie en we het over zwangerschap ofzo hebben en ik dan vertel hoe ik me voelde toen ik zwanger was ,..kijken ze me raar aan, en moet ik het alsnog vertellen. maar ook dan krijg je alsnog veel begrip. ik vind open zijn dus erg positief maar heb wel beperkingen! vertel dus niet altijd alles! zoals andere meiden hier ook zeggen,..bouw het klein op en breidt het ui na wens en gevoel!

SUCCES!!!

 

Wij hebben ervoor gekozen om het helemaal niemand te vertellen.
Is enorm zwaar geweest, aangezien mijn man onvruchtbaar bleek.
Maar op dat moment konden wij het niet aan om afwijzingen en/of desinteresse van onze dierbaren te krijgen.
Op dit moment weet nog steeds niemand van onze vruchtbaarheidsproblemen en het ontstaan van onze dochter.

Het is dus net waar je behoefte aan hebt of wat je aan kunt.
Probeer idd wel duidelijk af te spreken hoe jullie de verdere informatie willen delen.
Want je zult niet altijd behoefte hebben om vragen te beantwoorden.

Sterkte!