Gefeliciteerd! Ik heb een hele tijd gehad dat ik helemaal naar werd als ik aan de pijn terug dacht. Nu is het gelukkig wat minder.
Echt niet dat ik de pijn meteen was vergeten dat duurde wel zeker 6 weken toen ik eindelijk een beetje weer fatsoenlijk kon zitten! Ik had dan ook een horror bevalling dus zal de details maar achterwege laten
Ik weet nog echt wel dat het pijn deed, dat ik dacht dat ik dood ging...maar hoe heftig dat was...Geen idee meer. Dat was meteen alweer verdwenen.
Ik hoorde het ook vaak voordat ik kinderen had maarre...uhm nee! De pijn is wel voorbij maar zeker na de tweede dacht ik, dit nooit meer Nu hij 2 is ben ik de pijn wel vergeten maar ik kan het me nog wel herinneren hoor Desondanks vond ik het wel de mooiste en bijzonderste ervaring van mijn leven. En dat hechten... Poeh, dat deed ook verschrikkelijk pijn. Ik was ook ontzettend blij dat dat niet nodig was na de tweede. Je bent dus niet de enige
5 maanden geleden bevallen en de pijn nog niet vergeten wel was ik erg emotioneel toen hij op mijn borst lag maar denk nog dagelijks terug aan de horror..
Nee ik ben het nog steeds niet vergeten. Ik durf eigenlijk ook niet meer zwanger te worden omdat ik dan weer moet bevallen... Heb er denk ik echt een trauma aan over gehouden want wil zo graag nog een kindje maar de bevalling houd me tegen
Lisanne, Wat vervelend! Ik ben ook gehecht en wist niet dat het pijn ging doen. Ik had koorts en was al helemaal niet lekker tijdens de bevalling, dus wat ze zeggen klopt niet altijd inderdaadjes.
Nou de pijn van een bevalling is volgens mij een van de ergste pijnen die je kan hebben! Echt niet dat ik dat ooit vergeet! Je geeft het wel een plekje.
Hier ook niet gelijk vergeten hoor. De placenta kwam niet los en ik had na mijn stortbevalling nog vreselijke weeën. Uiteindelijk naar de ok om daar de placenta te verwijderen en op dat moment dacht ik echt niet aan mijn kleine man. Ik wilde alleen maar zo snel mogelijk onder narcose zodat die pijn zou stoppen. Daarna, terug op de kamer, kon ik intens genieten, maar de pijn wist ik nog precies. Ik weet dat ik ook echt heb gedacht dat ik dit nooit meer zou doen. Nu, ruim een jaar verder, weet ik dat ik nog nooit zoveel pijn had gevoeld. Maar ik kan me niet meer herinneren hoe die pijn precies was. Inmiddels durf ik een tweede bevalling dan ook weer aan (maar we wachten nog wel even). En ik kreeg ook inderdaad vaak te horen: de bevalling is niet prettig, maar valt mee. En daarna ben je alles vergeten. Nu denk ik: fijn voor de dames die dat inderdaad zo hebben ervaren. Persoonlijk vond ik het vreselijk.
Ik herken dat ook wel maar dan hier van de: - slapenlozen nachten in de zwangerschap - maagzuur - HG alleen maar overgeven - Hele dag & nacht op de wc - Op het laatst elke dag naar het zkh vanwege hoge bloeddruk en me rot voelen en bang zijn voor zwangerschapsvergiftiging - En dan het aller engste: de ruggenprik waaaah!! En dat Jenthe er niet uit kon komen door mijn bekken die verkeerd stonden. Wel na de pomp en knip op het nippertje.Dat haar hartslagje daalde was ook zo eng! Zit nu nog aan de medicijnen voor mijn bloeddruk heb nog steeds klachten na 3 maanden na de bevalling helaas.
HA! Ik heb geloof ik gezegd dat iedereen die zegt dat het zo geweldig is, bevallen, en dat de direct de pijn vergeet, liegt dat het gedrukt staat. Ik geloof er niets van, ik weet nog prima dat het verrekte veel pijn deed. Wat mij wel is bijgebleven is dat de pijn wel direct over was toen Eva op mijn buik lag, en dat de hechtingen ondanks de verdoving niet fijn waren.
Ik was de pijn echt helemaal vergeten toen mijn dochter op me buik werd gelegd. Echter kreeg ik wel een paar uur daarna flinke naweéen. Dat was niet fijn.
Haha, ik weet nog dat ik met mn dochter in mn armen lag, ik was net gehecht, en dat ik de verpleegster toen vroeg "hoe zit dat met die pijn direct vergeten, want ik weet het nog steeds". Die vrouw die keek me aan en moest zooo lachen Dat duurt dus even.. En nu, bijna 3 jaar later kan ik me de exacte pijn inderdaad niet meer voorstellen.
Ik heb echt top bevallingen gehad. Zou het zo weer overdoen,ik vond het zo mooi en bijzonder. Eerste bevalling was niet vlekkeloos maar goed,ik was het allemaal zo vergeten zoals ze zeggen toen ik mijn meisje in mijn armen had. 2e bevalling echt zooooo relaxed en niks geen uitscheuren,enkel wat schaafwondjes. 3e bevalling ook heel relaxed. Ik zou ingeleid worden maar het was al vanzelf begonnen. Kreeg wel een balonnetje ingebracht omdat ze het niet zeker wisten of het nu al begonnen was maar ik kreeg meteen felle weeën en de verloskundige van het ziekenhuis zei al dat het inderdaad al vanzelf bezig was maar dat dat ballonnetje net even de doorslag gaf tot volle en pijnlijke weeën. Na 2 a 3 uur een ruggeprik gehad en ik voelde me zoooo ontspannen! Heb maar 9 minuten geperst en heb haar zelf aangepakt en op mijn borst gelegd,zoooo mooi en bijzonder! In de zwangerschap riep ik steeds dat dit echt de laatste keer zou zijn maar uuhh....Ik wil over een jaar of 5 eigenlijk nog heel graag een 4e kindje De liefde voor je kind is zo heerlijk,geweldig en bijzonder!!!! Maar de komende 5 jaar nog zeker geen zwangerschap! Ben nog aan het bijkomen van de laatste zwangerschap haha maar ik zou dol graag ooit een 4e willen. Ben gek op kinderen!!!
Ondanks de pijn die het deed vond ik het echt een geweldige ervaring. Ik zou het zo nog 10x willen doen, het zwanger zijn en bevallen. Ik vind 3 kindjes alleen genoeg dus blijft het hierbij.
Ik heb dat 'gerucht' ook wel vaker gehoord maar eh... Nee. Sorry voor de dames die nog moeten. Maar ik was het niet gelijk vergeten. Mensen hebben een slecht geheugen voor pijn, maar voor zover je je pijn kunt herinneren wee ik het echt nog wel. Neemt niet weg dat ik die pijn wel de moeite waard vind. (Zie ticker... Ik ben bijna weer aan de beurt. )
Vergeten? Nee, hier niet. Ik kan me bepaalde pijn zeker nog herinneren. Maar het is alle moeite wel meer dan waard geweest!
Ik vond het echt niet geweldig, eerder een noodzakelijk kwaad . Sterker, ik heb lopen vloeken dat het zo'n pijn deed, had ook alleen maar rugweeen, dus kon niets anders dan staan om ze enigszins op te vangen (zitten en liggen gaf zoveel druk op mijn baarmoeder dat dat helemaal niet te doen was), en ik was al een dag en een nacht op, dus mijn energie was letterlijk down the drain. Ik kon niet meer op mijn benen staan, maar had niet veel keus. En toen ik eindelijk de moed had om om pijnstilling te vragen (wilde het eigenlijk perse zonder doen), had ik al 8 cm ontsluiting, dus was het niet meer mogelijk. Ik heb zo hard geperst, dat ik hele kleine bloeduitstortinkjes had op mijn gezicht van gesprongen adertjes, en die vacuum pomp .... brrrrrrr niet fijn. Ik vond de geboorte een waar wonder, dat opeens mijn kleine meisje daar op mijn buik lag, met alles erop en eraan, en dat ze uit mij kwam. Maar de aanloop er naartoe ... nee, niet geweldig