Dag allemaal, Ik ben zwanger van mijn 3e kindje. Mijn dochters zijn 6 en 8 en komen uit mijn vorige relatie. Voor mijn man is dit ons eerste kindje, heel spannend dus! Mijn zwangerschap is niet van een leien dakje gegaan, ik heb de eerste 14/ 15 weken alleen in het ziekenhuis en op de bank gelegen.. (gelukkig zijn mijn meiden al groot genoeg om bepaalde dingen zelf te doen) Dit was me al bekend, ik had dit bij de vorige zwangerschappen ook. Het was in het begin zo erg, terwijl ze tijdens het maken van een vroege echo hebben gezegd dat het een zogenaamd "windei" was. Wat wilt u mevrouw, pillen of curreteren. Week bedenktijd en uiteindelijk nog een controle gehad. Mijn lijf liet de hele tijd weten dat ik zwanger was. Zo verschrikkelijk onzeker.. bah! Na die eerste maanden ging het beter en nu ging het weer een stuk minder.. ben inmiddels 33 weekjes en de laatste keer in het ziekenhuis is 2 week geleden. Ik was wederom uitgedroogd en daarnaast last van voorweeën. Ook al zoiets wat mij niet onbekend voorkomt. Naast al mn eigen twijfels heb ik 1 vriendin die een maand geleden haar kindje was verloren als ze niet in het ziekenhuis was. (Zij moest hier met spoed naar toe) en een vriendin die in het ziekenhuis (waar ik toen ook lag bij mijn jongste) een sterrekijkertje bleek te hebben en die moest met spoed een keizersnede. Nu ga ik me dus afvragen.. wat moet ik doen. Mijn bevallingen hebben welgeteld 2,5 en 1,5 uur geduurd. Nooit weeën om de zoveel minuten, maar een weeënstorm, persweeën en vervolgens een kind. Ik zit op 20/ 30 minuten van het ziekenhuis af. Ik was van plan om thuis te bevallen, maar ik heb mijn twijfels. Help!
Zo te horen heb je precies dezelfde zwangerschappen als bij je meiden en toen ben je thuis bevallen in een korte tijd? Je moet gewoon doen waar je je prettig bij voelt, poliklinisch in het ziekenhuis mag natuurlijk ook altijd.
Vergeten te vermelden inderdaad, Met de eerste op het eind opgenomen met zwangerschapsvergiftiging. Ik ben spontaan die nacht bevallen, in het ziekenhuis dus. En met de tweede ging het helemaal niet meer (beroerd ed.) en ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Toen is ook vanzelf de bevalling begonnen (was ook al begonnen, toen ze keken had ik 4 cm ontsluiting, alleen dit krijg ik dan verder niet mee.. heb dan nog geen weeën) Heb echt het idee dat thuis heel erg relaxed zou zijn, anderszijds.. komt het wat als.. elke keer in me op :x
Als je te veel piekert over het wat als, zal een thuisbevalling ook niet relaxt zijn vrees is.. En aangezien beide bevallingen niet echt een pretje waren, zou ik zelf kiezen voor een bevalling in het ziekenhuis. Het gaat je een hele hoop stress besparen denk ik dan..
Met zulke snelle vorige bevallingen en zo'n reisafstand tot het ZH, denk ik dat de kans zeer wel aanwezig is dat dit sowieso een thuisbevalling zal worden als je geen afspraak maakt in het ziekenhuis. Mijn vk zegt dat als het te snel gaat en ze het niet veilig meer acht om je naar het ZH te begeleiden, je dan thuis móet bevallen, ook als je eigenlijk liever in het ziekenhuis wilt bevallen. De logica hierachter is natuurlijk dat een thuisbevalling veiliger is dan een auto bevalling. Als je echt 100% zeker wilt zijn van een ziekenhuis bevalling, zou je kunnen vragen of ze je op een gegeven moment willen opnemen en op een zo'n mild mogelijke manier willen inleiden. Ik weet niet of er ZHs zijn die dit doen.
Bij de eerste ben ik in het ziekenhuis bevallen binnen 4 uur, van eerste wee tot geboorte. Dochter bleek een ernstige aangeboren afwijking te hebben, maar dit hadden ze pas vier uur later door! De meerwaarde van een ziekenhuis vond ik dus erg tegenvallen. Daar komt bij dat bij de meeste ziekenhuizen en gyn of kinderarts, snachts in elk geval, niet in huis is, dus dat je dan ook moet 'wachten'. Wij waren en een academisch ziekenhuis en hadden dat probleem niet, maar dus nog steeds niet adequaat gehandeld. Bij de tweede twijfelde ik. Een volgende bevalling gaat vaak sneller, was mij gezegd. Ik wilde niet met persweeen op de dijk eindigen, dus besloten om thuis te bevallen. Wat een verademing!!! Veel relaxter. Bevallen mocht ineens tijd kosten (in het ziekenhuis willen ze toch zo snel mogelijk het bed weer leeg) en ik werd gewoon 1 op 1 begeleid (ipv een arts die af en toe binnen komt wandelen en dan weer gaat). Lekker in eigen omgeving en bed. Na terugkomst van de douche was alles heerlijk fris en opgeruimd. Ik zou niet meer anders willen. Blij ook dat ik de keuze heb gemaakt, want deze bevalling duurde slechts twee uur, van eerste wee tot bevalling en de verloskundige was nog maar net op tijd (terwijl ik toch al heb gebeld toen ik nog maar weeën om de 7 minuten had!). Het horror-beeld van bevallen op de dijk had zo aar van toepassing kunnen zijn als ik anders had besloten. Nu bij de derde weet ik het wel: lekker thuis! En als je vk het niet vertrouwt, dan stuurt ze je alsnog wel naar het ziekenhuis. Gewoon hele goede afspraken over maken. Er kunnen altijd dingen misgaan, maar onderzoek heeft uitgewezen dat dit niet vaker voorkomt bij thuisbevallingen. Het ziekenhuis geeft veel vrouwen (schijn)zekerheid. Als jouw gevoel dat ook aangeeft, dan is het alleen voor je gemoedsrust al goed om daar naar te luisteren. Maar het kan dus ook zeker anders!
Eens trouwens met humptydumpty. Bij de eerste werd ook tegen mij gezegd: prima als je in het ziekenhuis wilt bevallen, maar er zijn situaties waarin we je niet meer laten gaan en dan zul je toch echt thuis moeten bevallen. Als je bekend bent met snelle bevallingen en niet (op afspraak) wordt ingeleid, dan zou ik zeker rekening houden met zo'n situatie.
Klopt hoor merah en humptydumpty, er is mij ook wel aangegeven dat het anders waarschijnlijk aan de kant van de weg geboren gaat worden. Dat willen wij uiteraard niet! Maar het klopt ook wel dat ik niet helemaal "relaxed" kan zijn, komt door de bevallingen van anderen die ik goed ken. Anderzijds is bevallen natuurlijk altijd wel een beetje spannend. Heb wel echt vertrouwen in mijn verloskundige, ik heb ook zoals iemand anders zei, echt het idee dat ik dan de tijd krijg om rustig te bevallen.. althans zo rustig als mijn lijf gaat willen Washandje van onderen zo is me verteld.. lijkt me maar een kleine moeite, maar ik heb mijn kinderen gelanceerd, waardoor ik bij de eerste 2 weken niet heb kunnen zitten en bij de 2e (ooooh mevrouw, het hoofdje was toch wat dikker dan we hadden verwacht, maar het kind was maar 3470gram) bijna een totaalruptuur. Het punt is dus dat door de snelle bevalling ik niet meer (tijdens de bevalling) naar het ziekenhuis kan. En de verloskundige heeft ook geen andere oplossing aangegeven. Misschien dat ze dit nog gaat doen tijdens het gesprek met 36 weken. Als ik me er niet gerust op voel zou ik graag naar het ziekenhuis gaan, maar kan er natuurlijk moeilijk gaan liggen met 37 week. Heb nu natuurlijk ook al voorweeën dus wie zegt dat het niet stiekem een dag voor de 37 weken komt..
Het is denk ik echt een persoonlijke voorkeur. Ik zou zijn overleden als ik thuis was bevallen en bij mij was er totaal geen aanleiding om te denken dat er iets fout zou kunnen gaan tijdens mijn bevalling. Ik voelde gewoon heel sterk dat ik naar het ziekenhuis wilde... Ik zou zelf om dat risico dus nooit een thuisbevalling aanraden, je weet maar nooit of je fluxus krijgt of iets...dus voor mij zeker in het ziekenhuis.... Maar nogmaals, ik voelde aan dat ik naar het ziekenhuis wilde, dus ik zou afgaan op je gevoel en voorgaande ervaringen... Heel veel sterkte de aankomende weken!!! Binnenkort hebben we allemaal onze babies!!!!