Hoi, Ik heb me tot nu toe 3 keer moeten ziekmelden. 1 keer de griep, 1 keer met darmklachten en 1 keer met gekneusde enkel. Ik blijf niet gauw thuis en weet van mezelf dat ik goed overweeg of ik kan komen. Voor een verkoudheid blijf ik niet thuis. In een gesprek met de leidinggevende zei ze dat ik vaak ziek was. Voor de rest niets. Ik snap dat ze moeten uitzoeken of er ook iets meer aan de hand is. Ik moest zelf het gesprek voortzetten en vragen wat ze daarmee bedoelde. En ze vond dat ik vaak ziek was gemiddeld. Nu ben ik al van mezelf dat ik gewoon alles wil blijven doen. Mijn directe omgeving en de verloskundige moet me soms aan herinneren dat ik zwanger ben en moe mag zijn. Ik wil zo graag in mijn werk alles blijven doen. Ik werk in de zorg, wat fysiek soms zwaar kan zijn. Mijn gevoelens zijn tegenstrijdig. Voor mezelf en mijn kleine wil ik naar mijn lichaam luisteren. Maar op mijn werk ik graag in de pas blijven lopen en alles blijven doen. Hoe beleven/ beleefden jullie dit? Wat zijn jullie inzichten hierover? Voor míj is de kleine natuurlijk belangrijkste. Daar tegenover is het ook moeilijk om mijn werk los te laten op bepaalde momenten. Liefs
1 keer was het zwangerschap gerelateerd en 2 keer gewoon pech en niet zwangerschap gerelateerd. Daar gaat het niet om. Mijn vraag aan andere vrouwen is hoe ze me omgaan dat je niet altijd meer in de pas kan lopen op je werk zoals je deed. En hoe ze met deze gevoelens omgaan.
Bij mijn vorige werk (en huidige werkgever ook) is het normaal dat je een verzuimgesprek hebt wanneer je drie keer ziek bent binnen een jaar. Niet om iemand op het matje te roepen maar om vroegtijdig te kunnen anticiperen bij mogelijke langdurige uitval. Ziek is ziek, ook in zwangerschap. Een gesprek daarover zou ik niet als iets zwaar zien.
Het gesprek zie ik niet als iets zwaars, begrijp dat ze dat vragen. Ik bedoel met dit verhaal meer; wat andere vrouwen voelen als ze ziek zijn of niet meer 100% kunnen werken tijdens de zwangerschap?
Maar het doet er toch njet toe hoe het voelt tijdens zwangerschap? Ik snap het niet helemaal. Ziek is ziek, zwanger of niet. Je zegt je ziekmeldingen stonden 2x los van je zwangerschap, hoe bedoel je dan in de pas lopen tijdens je zwangerschap? Of voel jij je schuldiger nu je zwanger bent met ziekmelding?
Grappig hoe selectief er wordt gelezen. Dit zegt wel iets. Dit had ik erbij gezet: Mijn gevoelens zijn tegenstrijdig. Voor mezelf en mijn kleine wil ik naar mijn lichaam luisteren. Maar op mijn werk wil ik graag in de pas blijven lopen en alles blijven doen. Hoe beleven/ beleefden jullie dit? Wat zijn jullie inzichten hierover? Het zou fijn zijn gevoelens te delen. Vrouwen onder elkaar. Er zijn vast vrouwen die graag alles willen blijven doen voor 100%. En als dat niet lukt, en daarboven op je wat vaker ziek bent, kunnen er gevoelens van onvermogen ontstaan. Je wilt het graag, maar lukt niet. Los van ziekte, ben je vaker moe en bewegingen op het werk lukken niet meer zo soepel. Ik hoop dat dit duidelijk geformuleerd is, en er zijn vast meer vrouwen met deze gevoelens. Laat dit een liefdevolle en respectvolle discussie zijn. Verbinding.
Ik weet niet of je dit bedoeld maar: Ik heb met mijn ziel onder mijn arm gelopen weken lang op werk. Ik werk weken van 28-40 u (gemiddeld 32 u). Dagen van 9-18. Als ik thuis kwam kon ik niks en ging liefst met mijn dreumes mee naar bed. Ook had ik steeds vaker neerslachtige buien: ik voelde me kut omdat ik me zo voelde en voelde me kut omdat ik niks had om me kut te voelen (gezond, man gezond kleine gezond baby in buik gezond etc) Ik wilde niet toegeven aan het feit dat ik nu al minder moest gaan doen en werken.. ik ben niet ziek, ik ben zwanger en daar hoeft werk geen "last" van te hebben. Zeker omdat er bij ons personeelstekort is, wat ik tijdens mijn diensten ook goed ondervind. Ik heb mijn moed bij elkaar geraapt en met de verloskundige overlegd. Daar kreeg ik min of meer een preek wat er op neer kwam van: schijt aan werk, jij en je kleine (-en familie) op 1. Ze heeft meteen een brief geschreven dat ik minder moet gaan werken en nu werk ik sinds week of 3 gemiddeld 20u. Ja ik voel me ontzettend schuldig en rot als ik hoor "O gelukkig daar ben je, want we zaten vanmorgen erg omhoog" en als ik hoor dat ze problemen hebben met roosteren. Maar... ik voel me wel minder kut thuis. Heb meer energie om huishouden te doen en met mijn dreumes te spelen. O ik ben "pas" 21 weken. Nog een puntje waar ik me schuldig over voel, dat ik nu al opgeef (wat het in mijn ogen is maar ik niet zo moet en mag zien van iedereen ook niet van mijn collega's) Ik heb vaak nog de twee streid in mijn hoofd van Schuldgevoel aan mijn collega's die nu nog een stapje harder moeten terwijl ik hier op de bank zit. Maar andere kant: het creëeren van een klein wondertje in je buik kost energie zeker als je daarbij ook nog een gezin draaiende moet houden (mijn partner helpt me fantastisch en neemt dingen over). Probeer echt voor jezelf te kiezen en die stemmetjes die je schuldig laten voelen uit te zetten. (Ik weet het moeilijk) Jij en je kleintje op nummer 1! Sorry voor het lange verhaal Hopelijk heb je er wat aan.
Ik vond het in het begin heel moeilijk. Tijdens mijn eerste zwangerschap bepaalde mijn leidinggevende voor me en dat vond ik toch wel een prettig idee. Bij deze zwangerschap zelf aangegeven. Vorige keer had ik op het einde hoge bloeddruk, door bloedvaten is die kans weer aanwezig dus dat maakte het voor mijn gevoel wel makkelijker omdat ik nu wel echt doorhad wat voor effect het kan hebben zeg maar. Ik heb tot het einde halve dagen gewerkt omdat ik het werk ook niet los kan laten en dit lukte gelukkige dit keer. Maar nu ik met verlof ben denk ik wel aaah let it Goo en kijk uit naar wat komen gaat. Het blijft een lastig iets, ook door in sommige gevallen onbegrip vanuit je werk of omgeving. Mijn collega's zijn gelukkig echt begripvol wat het makkelijker maakt om een stapje terug te kunnen nemen, maar het niet los te hoeven laten nog. Ik denk dat de ene persoon het makkelijker vindt dan de ander. Net als met gewoon ziek melden zeg maar. De een doet dat heel snel en de ander probeert het toch altijd. Maar hoe moeilijk ook, luister wel echt naar je lijf.
@Sunny37 , ik begrijp perfect wat je bedoelt! Als ik me ziek meld, voel ik me precies wat 'schuldig' en stel ik mezelf de vraag of het nu wel echt nodig was... Terwijl ik bij wijze van spreken elke 10 minuten boven de wc hang Volgens mij is dit enkel een teken dat je je job serieus neemt en heel toegewijd bent! Maar nu gaat het inderdaad niet om een verkoudheid! Heb het mezelf ook echt moeten aanpraten dat ik thuis moet blijven als ik voel dat het niet gaat. Het gaat niet enkel meer om jezelf, maar ook om een ander klein levend wezentje. Ik ben al vanaf maand 4 van plan om medisch halftijds te werken, ben nu 6 maanden voorbij en werk nog steeds voltijds. Ben ook wel al paar losse dagen thuis gebleven. Nu ga ik binnen 2 weken wel écht voor het medisch halftijds. De gyn raadde dit ook aan als ik die mogelijkheid had. Zeker voor jou, met fysiek toch wel belastende job, kan extra rust echt geen kwaad. Maak je geen zorgen over je leidinggevende. Na je zwangerschap ben je weer volledig terug en ze zullen heus wel weten/inzien dat je niet voor niets thuisblijft.