Hoi allemaal, Ik vroeg me af wie na zijn 1e bevalling een postnatale depressie heeft doorgemaakt, en na de 2e bevalling weer of juist niet.. Heb na de geboorte van mijn eerste kindje echt in zo'n zware depressie gezeten en begin er bang voor te worden dat dit weer gebeurt.. De afgelopen week voel ik me steeds vaker down, ik geniet minder van dingen en heb een korter lontje. Daarvoor voelde ik me juist veel vrolijker dan toen ik niet zwanger was. Dit gevoel maakt me zo angstig.. ben zo bang weer terug te vallen! Ben benieuwd naar ervaringen
Wat naar dat dat na je eerste bevalling is overkomen, je angst kan ik mij goed voorstellen. Dit is het moment dat je heel goed voor jezelf moet gaan zorgen, vertel het je verloskundige of gynaecoloog en kijk of jullie samen een plan kunt maken. Misschien vind je het wel fijn om iemand van de POP poli te spreken? Het is bij mij nooit vastgesteld na de bevalling maar ik zat er ook helemaal doorheen , mijn man heeft toen heel vaak met mijn moeder gesproken en ze dachten allebei dat ik een postnatale depressie had en ik zelf ook. We hebben het alle drie kenbaar bij elkaar gemaakt en echt heel veel gepraat, mijn bevalling was traumatisch dus ik denk dat het daar heel erg mee te maken had. Maar praat alsjeblieft met iemand en kijk wat jullie samen eraan kunnen doen.
Ik heb na de bevalling van mn dochter een zware postnatale depressie gehad, merk aan mezelf dat ik nu ook erg.snel geïrriteerd ben, en uit t niets heel boos.. hopelijk zijn het de hormonen, maar ook ik ben bang voor een terugval.. hoop t natuurlijk niet!
Jeetje wat vervelend. Ik begrijp je angst wel. Miss dat je naar de pop poli kan gaan? Om het voor te zijn zeg maar.
Na de eerste een zware postnatale depressie gehad! Bij de 2 de stond ik onder strenge controle maar is het uitgebleven. Wel periode’s gehad dat ik het dacht te hebben maar dan voelde ik me voor enkele dagen down en dan was het weer over
Bedankt voor jullie reacties. Ik hoop zo dat het me dit keer bespaard blijft en ik ook eens die roze wolk mag ervaren. De vorige keer duurde het zeker 1.5 jaar voordat ik mezelf weer een beetje terug had, ik weet niet hoe ik dat nog een keer moet doorstaan. Vandaag kan ik alleen maar huilen, al moet ik zeggen dat dat wel oplucht. Ik ben ook wel teleurgesteld in mijn partner deze zwangerschap wat betreft zijn steun en interesse.. en dat komt er vandaag geloof ik allemaal uit. Ik kan ook niks van hem hebben en heb t liefst dat hij me gewoon met rust laat, maar ook weer niet, snap mezelf soms niet meer Voel me ook heel erg in mezelf gekeerd, wil het liefste niemand om me heen hebben. Komende week toch misschien weer wat afspraken maken om met iemand over mijn gevoelens te praten
Ik had zowel een pre als postnatale depressie bij nummer 1. Goed begeleid door de GGZ en toch maar toen ze 6 maanden was aan AD gegaan. Echt nooit spijt gehad van deze stap! Vorig jaar gestopt met AD. Dacht kan het zelf wel weer. Maar helaas. Na veel onderzoeken kwamen ze erachter dat ik geen serotonine meer aanmaak. Dit zal ook niet meer gebeuren. Dus weer aan de AD. Wat ik totaal niet erg vind. Zo ben ik tenminste gelukkig!! Toen de wens voor een tweede kindje kwam werd ik wel een beetje bang. Wat als.... maar we zijn van tevoren naar de poppoli geweest. Ohh had ik dit ook maar bij nummer 1 gedaan. Fijne begeleiding en veel info. Niemand die je daar gek vind. Nu dus zwanger van nummer 2 met medicatie en wauw nu kan ik pas echt genieten.
Ik heb er zelf geen ervaring mee maar ik loop wel risico erop door mijn verleden en het effect wat hormonen op je kunnen hebben. Mij hebben ze op t hart gedrukt om er echt alert op te zijn en wanneer ik merk meer down te worden ik meteen aan de bel moet trekken. Ik denk dan ook dat het een heel goed idee is voor je (en anderen in dit schuitje) om aan de bel te trekken bij je vk/gyn/POH. Zij kunnen je vast opschakelen naar de juiste plek voor begeleiding hierin om erger te voorkomen. Ik hoop dat t dit keer niet zo ver zal gaan voor je, dat je er op tijd bij bent en daarmee erger kan voorkomen. Succes en sterkte
Ik snap je angsten heel goed. Blijf erover praten en houd het goed in de gaten! Ik ben het 'levende bewijs' van bij de 1e een postnatale depressie en de 2e werkelijk een knalroze wolk! Ik was er uiteraard ook erg bang voor, maar het bleef uit! Tuurlijk heb ik ook 'last'gehad van de gebroken nachten enz enz maar meer dan dat was het niet, het kan echt! Ik wens het voor jou ook!! Blijf praten, praten, praten! Succes!
Doet me goed om dit te lezen, het kan dus wel! Ik hoop zo dat ik ook dat geluk mag hebben. Heb de verloskundige en de kraamzorg zowieso gevraagd er alert op te zijn en ook mijn omgeving. Hoop dat het met de juiste begeleiding dit keer allemaal anders verloopt..