In de hoop op tips en advies, en om mijn verhaal kwijt te kunnen, plaats ik hierbij mijn verhaal. Ik zei altijd: rond mijn 30e wil ik moeder worden. Ik was er op mijn 30e al een paar jaar klaar voor, mijn vriend niet. Toen hij op mijn 31e zei ervoor te willen gaan, kon ik mijn geluk dan ook niet op. November 2017 stopte ik met de pil, in de hoop snel een cyclus zonder pil te krijgen. Weken gingen voorbij, maanden gingen voorbij, de onzekerheid nam toe. Precies op dag 100 werd ik dan eindelijk ongesteld, wat een opluchting: ik 'doe het nog'! In mei gingen we op vakantie, onze eerste 'ronde in', spannend, hoopvol. In september ging mijn vriend een week op vakantie zonder mij, toen hij terug kwam, was dé periode volgens mij al voorbij, dus ik had het als 'verloren ronde' beschouwd. Tot ik in oktober maar niet ongesteld werd, en mijn temperatuur hoog bleef... Toch een test gedaan en binnen paar seconden: knalpositief. Ronde 6. Wat waren we gelukkig. En wat werd ik erna misselijk, wat een uitvinding: Emesafene! 13 november, eindelijk de eerste echo, vol goede moed gingen we, hopen op een knipperend hartje te zien. Wat er te zien was: een flinke vruchtzak, leeg. De week erop zouden we naar New York gaan. We kozen voor pillen om het op te wekken. Maar na twee keer inbrengen: niets, geen kramp, geen bloed, niets. Er zat maar een ding op: niet op vakantie gaan en een curettage inplannen. Op 27 november 2018 ben ik gecuretteerd. Flink wat bloedverlies, maar alles verliep goed. Na een dag geen bloed meer. Tot ik na twee weken ineens weer bloedingen kreeg, af en aan. Ik was dan ook blij dat ik 6 januari een controle bij de gynaecoloog had. Terwijl ik weer bloedde, maakte ze een schoen tot mijn verbazing was de baarmoeder schoon en zag ze mooie eiblaasjes. Alles OK. Toch bloed geprikt voor alle zekerheid en de volgende menstruatie moest wel normaal zijn, anders moest ik terugkomen. Bloed was prima, HCG van 5. Daarna werd ik 'gewoon' ongesteld, en we probeerden het weer, maar de druk lag er teveel op, teveel spanning. Ik moest eerst alles wat er was gebeurd verwerken, dus we hebben toen besloten even een pauze in te lassen. Even rust. Even niet bezig zijn met temperaturen, testen, 'geplande seks'. Inmiddels is het weer oktober, en zit ronde 6 erop. Ik ben ongesteld. Mijn omgeving maakt me onzeker, "duurt wel lang he", "is alles wel OK?", "heb je wel een eisprong?", enz. Mijn moeder en zus waren steeds in ronde 1 zwanger: "ik hoefde er maar naar te kijken en ik was al zwanger" Mijn menstruaties zijn korter dan tijdens pilgebruik (1,5 dag flink bloeden, daarna nog een paar dagen licht), maar dit lijkt me geen probleem want was ook voor de eerste zwangerschap zo. Cyclussen van 29-32 dagen. Mijn luteale fase is keurig 14 dagen. Mijn temperatuurcurves zijn als 'uit het boekje' en ik heb knallende ovulatietesten. De kans dat er iets mis is, is dan toch erg klein? Iemand tips om deze onzekerheid wat los te kunnen laten? En vanaf hoeveel rondes is het wijs om wél aan de bel te trekken bij de huisarts? Ik ben 33 en onze grote wens is twee kinderen, dus wil niet lang 'aanrommelen'. Na ronde 12?
Wat ontzettend naar zeg allemaal, ik begrijp jouw onzekerheid heel goed (en jouw omgeving werkt ook niet mee). Ik zou wel na ronde 11 of 12 aan de bel trekken, maar weet wel dat er een hoop stellen zijn die er lang over doen om zwanger te raken (of zwanger te blijven). Sterkte!
ja, ik weet ook dat zes rondes niet lang is, omgeving maakt me onzeker, stom is dat! We wachten nog maar gewoon af.
Heel herkenbaar, jouw verhaal lijkt op het mijne. Ik praat mee in de groep 'zwanger worden na een miskraam/missed abortion deel 2'. Daar hebben we veel steun aan elkaar, dus je bent welkom. Zoals ik lees heb je een prima cyclus, je menstrueert dus je hebt een eisprong en je luteale fase is lang genoeg om het in te laten nestelen. Je kunt je zorgen bij je huisarts neerleggen, maar gezien je regelmatige cyclus en je leeftijd denk ik dat hij je nog niet door gaat sturen. Ik heb dat een paar maanden geleden ook gedaan nadat mijn cyclus niet op gang kwam na de curretage, maar daar was dus echt aanleiding voor en ik ben bijna 36. Mij heeft het erg geholpen om naar de psycholoog te gaan en te praten over de miskraam. Ook probeer ik me op andere dingen te richten die ik graag doe of nog ooit eens wilde doen. Het geeft mij veel afleiding en het gevoel dat er meer is in mijn leven wat zingeving geeft, naast het verlangen naar een kindje. Maar het is een worsteling en iedere ongesteldheid is een teleurstelling. Maar er komt een moment... Dat je 2 streepjes op de test gaat zien. Probeer vertrouwen te houden in je lichaam en in een goede afloop.
Lief van je, dankjewel! Ik zit al in die groep. Ik wil de stap naar de huisarts ook nog niet omdat het objectief gezien nog helemaal niet nodig is, en ik wil dat niet te snel doen, wil nog even ‘normaal’ zijn, zonder medisch gedoe. Moeilijk uit te leggen... Ik begrijp dat jij wel werd doorgestuurd, we worden er niet jonger op en als je cyclus dan niet op gang komt... Laten we hopen op snel weer twee streepjes. Ik duim voor je
Ja je naam kwam me al bekend voor. Maar ik ben inderdaad doorgestuurd en nu ook een stuk minder onzeker. Heb geen zin in een MMM, maar misschien valt het mee. En zo niet, dan gaat dat toch stap voor stap. Ik hoop dat het niet nodig is.
Hoop het ook voor je! Het ‘onbezorgd’ bezig zijn met zanger worden en zwangerschap is er af hè, jammer maar is niet anders. Komt vast helemaal goed. 2020 wordt ons jaar!
Dit herken ik zo goed. Mijn moeder en zussen waren ook snel zwanger, dus dan 'hoop' je toch dat jij die 'genen' ook hebt. En het legt toch (onbewust) een soort druk op je. Gelukkig krijg ik van mijn omgeving niet zulke opmerkingen... Ik ben ook in ronde 6 zwanger geraakt. Op een ochtend had ik bij het afvegen wat roze op het papiertje. Werd steeds donkerder en ook steeds meer bloed bij het plassen. Dezelfde dag een echo gekregen. Zagen een embryo die qua meting op 5+2 weken kwam terwijl ik uitgaand van mijn laatste menstruatie al ruim 6 weken zou zijn. Zou evt nog kunnen zei de vk, ook omdat het vermoeden er was dat mijn eisprong toch later was (te zien aan tempkaartje en eerste zwangerschapstesten heel licht). Moest 1,5 week afwachten, dan moest er een hartje te zien zijn. Heb in totaal ongeveer 4 dagen gebloed. Geen buikpijn. Geen krampen. Naast het bloed in totaal 3 kleine stolseltjes verloren. Helaas was de 2e echo toch mis. Baarmoeder was leeg. Kindje was weg... Ik denk dat je na een miskraam nooit meer onbezorgd zwanger wordt/bent. Omdat je nu weet wat er mis kan gaan. Pas na een jaar kijken ze verder in het zkh. En volgens mij moet je na een mk ook opnieuw beginnen met tellen, hoe raar dat ook is voor je gevoel... En 6 rondes is idd nog niet zo lang. Maar als je zwanger wil worden is elke ronde te lang...