pfff ik weet even niet meer wat ik er mee moet... mijn vriend is voor zijn werk vaak weg geweest in het verleden, maar sinds m'n zwangerschap heb ik veel meer moeite met alleen zijn en mis ik hem echt ENORM al na 1 nacht alleen. (zullen de hormonen wel zijn!) een paar maanden geleden kwam hij thuis met het bericht dat hij in Januari 4 maanden weg moest. ik baalde enorm omdat ik in November uitgerekend ben. maar het was nog wat onwerkelijk omdat het nog ver van m'n bed stond. de baby is dan 2 maanden als hij weg gaat en 6 maanden als hij terug komt. kortom het is dan een heel ander kind en hij gaat zo veel missen van ons zoontje! toen na een paar weken hoefde hij gelukkig niet weg, paar weken later weer wel, 3 weken geleden hoefde hij definitief niet weg, en net belt hij......... jahoor, waarschijnlijk toch wel weg in Januari... maar nu heb ik het er heel erg moeilijk mee! terwijl het nog niet eens zeker is of hij nu echt weg moet of niet.. ik zit al 5 weken thuis wegens dreigende vroeggeboorte. afgelopen weekend 's nachts weeën gehad maar die zette gelukkig niet door. ik was er heel rustig onder, ook omdat ik inmiddels al weer 36 weken ben en ons kleintje het enorm goed doet. maar nu met de naderende bevalling, en dan dit bericht weer..... ben heel emotioneel nu, maar wil me groot houden voor m'n vriend. ik weet dat er zo veel vrouwen zijn dit er altijd alleen voor staan en het goed redden. maar ik weet even niet hoe ik het straks allemaal in m'n eentje moet gaan doen....... ik kan gelukkig op heel veel hulp van vrienden en familie rekenen, maar het liefst heb ik toch gewoon m'n vriend thuis met de kleine als ik straks weer voor het eerst moet gaan werken enzo. en het ergste vind ik nog dat mijn vriend zo veel gaat missen van ons zoontje, en ons zoontje hem straks gewoon niet herkent als hij thuiskomt na 4 maanden.. ik word echt helemaal gestoord van die onzekerheid, dan moet hij wel weg, dan weer niet.. zucht.. moest het even van me af schrijven.. nu m'n traantjes drogen voordat m'n lief thuiskomt
Is idd niet gemakkelijk. Kan me voorstellen dat je het er moeilijk mee hebt. Zelf zou ik het niet kunnen mijn vriend zolang moeten missen. En 'MOET' hij dat doen of kan hij weigeren en in het land blijven?? Ik zou er zeker over babbelen met je vriend hoor! Hij zal heel veel van jullie kleintje missen en jij kan hem nu toch ook wel heel erg gebruiken he. Sterkte en succes!
Dat is inderdaad niet makkelijk! Zeker omdat het zo onzeker is of hij wel of niet weg gaat. Is er een mogelijkheid dat hij in nederland blijft? 4 maand is namelijk wel heel veel. Zowel voor hem als voor jou maar ook voor jullie kindje want je vriend zal bijna een vreemde zijn voor je kindje. Ik persoonlijk zou het niet kunnen. Mijn man moet ook wel eens voor meerdere dagen weg. Ik vind dit niets maar hij al helemaal niet omdat hij ons maar vooral zijn zoon niet ziet. En inderdaad zoals hierboven wordt geschreven sterkte en succes!
Mijn vriend zou t niet in zn hoofd halen om zo lang weg te gaan bij mij en zn pasgeboren baby... Wat naar zeg.. Jullie kindje zal m inderdaad niet eens herkennen als ie terug is. Is er geen mogelijkheid dat ie toch thuis blijft?
Ik snap je gevoel helemaal! In de afgelopen jaren is mijn vriend ook veel weg geweest en ook al 3x 4,5 maand! Ook de onzekerheid hierbij herken ik! Ik kan er naast zitten, maar heb dus ook wel sterk het vermoeden wat jou vriend doet!? Ik denk alleen wel dat het juist heel belangrijk is dat je met je vriend blijft praten over hoe jij je voelt, het is voor jullie beide moeilijk, maar jullie moeten straks natuurlijk sowieso wel eerst zorgeloos van jullie wondertje kunnen genieten samen!
ik denk dat je vriend als dat mogelijk is op zn werk moet aangeven dat hij duidelijkheid nodig heeft voor de thuissitiatie. waarschijnlijk doet hij dit al langer en is hij al eens eerder 4 maand weg geweest. het is iets wat bij zijn werk hoort en dat weet je van te voren. dat betekend niet dat het niet moeilijk is natuurlijk. mijn man is ook heel erg veel weg geweest voor zijn weer. gelukkig nooit 4 maanden maar wel heel regelmatig. een aantal weken. ik denk dat het idd heel belangrijk is dat je met hem praat. en wat beteft de periode dat hij er dan niet is, dat red je wel dat komt wel goed. je kindje zal die 4 maanden straks niet eens meer weten. het is meer jouw gevoel en dat van hem dat je kindje hem straks niet meer kent. maar dat is na een paar dagen echt wel weer over. kinderen vergeten mensen snel. mijn docher is net 4 en ging vanaf haar 2e tot december vorig jaar naar de peuter. afgelopen zomer wist ze niet eens meer wie haar juf was. in 6 maanden tijd vergeten ze dat zelfs op die leeftijd. dus moet je nagaan.
dankjulliewel voor jullie lieve reacties. ik heb er gisteravond wel over gesproken met m'n vriend. maar ik wil niet helemaal hysterisch gaan zitten huilen er om, omdat hij er echt helemaal niks aan kan doen als hij weg moet. hij kan helaas niet weigeren.. afgelopen 8 jaar is hij veeeel vaker weg geweest, en het hoort er idd gewoon bij, ik wist het van te voren. maar ik vind het wel moeilijk dat hij zo snel na de bevalling al weer weg moet.... hij voelt zich er heel schuldig over terwijl hij geen keus heeft. dus daarom probeer ik maar sterk te zijn. en ik weet ook wel dat ik het vast wel red met die kleine straks, ik heb wel voor hetere vuren gestaan, maar het zal wel heel erg lastig worden. voor nu probeer ik het eventjes naast me neer te leggen, en me eerst te concentreren op de zwangerschap en straks de bevalling. door deze dingen ga je wel extra waarderen wat je hebt! dus het genieten van ons kleintje zal zeker weten lukken!
Fijn dat jullie hier over gepraat hebben! Wel vervelend dat hij moet en niet kan weigeren en zich dan toch schuldig voelt terwijl hij er echt helemaal niks aan kan doen. Ik ben 25 weken zwanger en ook mijn vriend is nu veel weg voor zijn werk wat het nu toch allemaal net iets zwaarder maakt! Maar goed, ga nu inderdaad nog lekker samen genieten en wie weet gaan die 4 maanden straks wel heel snel omdat je de kleine bij je hebt en dan kunnen jullie daarna weer heerlijk samen verder met genieten!!! Je kan het meid !