vind ik echt heel kwalijk, eerlijk gezegd.... AB geeft je immuunsysteem een aardige opdonder, alle goede bacterieën gaan ook dood... Voor zo'n pril leventje AB geven, en dan nog preventief ook, vind ik echt heel erg
Tja. Bij die mini's nemen ze het zekere voor het onzekere. Liever nutteloos AB dan een dood kindje door een bacteriële infectie. Maar leuk is anders. Vriendin van me haar jongen heeft dat gehad. En deze Bolle van Zwolle heeft daar geen hinder van gehad
Voor mij zou het nummer 1 reden zijn om geen ruggeprik te willen. Natuurlijk, als AB nodig is, is het nodig... Maar als ik het kan voorkomen door geen ruggeprik te nemen, dan liever geen ruggeprik!
Bij mijn eerste begon ik vol goede moed aan een thuisbevalling, maar bijna 24 uur later aan rugweeen, wat bleek een sterrenkijker te zijn en een ritje in een ambulance met 8 cm ontsluiting, riep ik in het ziekenhuis toch om pijnstilling hoor. Mijn lichaam leek niet goed te weten wat het moest doen. Bij de tweede wel. En ook al moest ik vanwege een plaatsindicatie in het ziekenhuis bevallen, kwam het niet eens in mij op om om pijnstilling te vragen (ondanks rug- en beenweeen op het einde). 2 zulke verschillende bevallingen! Mijn officiële mening: een paracetamol neem je ook in wanneer je pijn hebt, dus pijnbestrijding tijdens een bevalling, vind ik zeker op zijn plaats, indien gewenst. Mijn onofficiële mening: een kennis vroeg om een ruggenprik bij 2 cm ontsluiting en kreeg deze ook. Later maakte ze een opmerking, over dat ze een hoge pijngrens had. En ook al heb ik uiteraard niets gezegd, dacht ik daar het mijne over .
Ik denk dat het niet echt te voorspellen valt. Ik ben blij dat het hier niet nodig was maar als ik lees over helse pijnen en weeënstormen snap ik best dat je kiest voor een vorm van pijnbestrijding. Ik zou dat dan ook doen! Ruggeprik heeft dan alleen niet de voorkeur bij mij.
Die had ik anders ook gewild. Na 2 nachten weeën en niet slapen was ik er wel aan toe. Maar het was niet meer nodig dus heb de laatste paar uur zelf toen gedaan.
Ja, maar wat voor de een helse pijn is, valt voor de ander weer mee... Ik zag gister toevallig een aflevering van one born every minute. De ene vrouw deed het helemaal zonde pijnstilling, de ander moest al huilen bij de derde wee en zelfs tijdens de injectie moest ze huilen omdat die zo'n pijn deed En zou het ook niet aan je eigen verwachtingen liggen? Als je jezelf instelt op helse pijn, kan het enkel meevallen, misschien?? Ik vind het jammer dat ik nog niet uit ervaring mee kan praten... Misschien horen jullie me over 3 maanden heel anders piepen
Hier 4x bevallen, alle keren zonder pijnbestrijding. Ik wilde graag thuis bevallen, maar elke keer liep het toch anders . Nr.1 had in het vruchtwater gepoept,dus moesten naar het ziekenhuis. Wel een verdoving voor de knip en het hechten. Nr.2 kwam 14 dagen later kijken, en is ingeleid. Nr.3 is iets voor de uitgerekende datum ingeleid omdat het zo een groot kindje was. (lichtste kindje bij mij is trouwens 4280 gr) Nr.4 weer naar het ziekenhuis, nu vanwege langdurig gebroken vliezen. Verdoving voor hechten. Al met al vindt ik bevallen zonder pijnbestrijding goed te doen, moet wel zeggen dat ik de 2 ingeleide bevallingen wel zwaarder vondt.
De ene bevalling doet nu eenmaal meer pijn dan de andere. Het is ook hoe het opgebouwd wordt. Worden de weeën langzaam opgebouwd, dan kan je lichaam zich voorbereiden en maakt natuurlijke pijnbestrijding aan. Krijg je ineens een weeënstorm met zeer pijnlijke weeën direct achter elkaar dan is dat wel hels ja. Denk dat er weinig vrouwen zijn die dat lang kunnen volhouden. Je kan daarom denk ik ook niet voorspellen wat je met zekerheid gaat doet. De ene wee is de andere niet. Ik weet nog de weeën vlak voor het persen. Die waren echt niet leuk meer. Ik moest in bepaalde posities blijven liggen om zijn hoofdje te laten draaien. Nou toen heb ik voor het eerst geluid gemaakt hoor. Poeh...no fun.
Ik ben ingeleid en wilde eigenlijk geen pijnbestrijding vanwege de mogelijke complicaties. In mijn ziekenhuis doen ze alleen aan pethidine injectie of aan een ruggenprik. Die pethidine leek me sowieso niks (ook vanwege effect op baby), en die ruggenprik eigenlijk ook niet. Bovendien moet je bij ons het hele ziekenhuis doorgereden worden voor een ruggenprik en dan moet er nog maar een anesthesist beschikbaar zijn. Op een gegeven moment ben ik toch gaan twijfelen over een ruggenprik hoor, maar steeds dacht ik, nou nog heel even dan. Maar de rust tussen de weeen werd zo kort (enkele seconden) dat ik alleen nog maar kon proberen te concentreren en overleven. Ik had geen tijd meer om ergens anders over na te denken. Wat ik wel jammer vind is dat die endorfinen waar ik op zat te hopen nooit gekomen zijn.
Ha, positieve gedachte... Maar ik heb 1 keer in mijn leven het vrijkomen van endorfinen meegemaakt, en dit was toch echt niet dat moment... Ik heb dat trouwens ook nooit met sporten enzo, zoals je wel eens van mensen hoort.
Ik wou ook geen pijnbestrijding. Hier in Spanje keken ze daar echt van op. Mijn gyn kon haar oren niet geloven en zei dat elke vrouw die dat haar tot nu toe gezegd had uiteindelijk toch koos voor de ruggeprik. Ook in de prenatale les waren er van de 15 koppels maar 2 (wij en een ander koppel) die zonder ruggenprik wouden bevallen. Wat ze hier dus een natuurlijke bevalling noemen. Ik persoonlijk wou het net als hierboven al gezegd werd omdat ik vind dat als miljoenen vrouwen het voor mij gedaan hebben zonder medicijnen ik dat ook wel zou kunnen. Mijn moeder heeft trouwens altijd gezegd dat bevallen niet zo erg is dus ik ben ook niet "geconditioneerd" hierdoor (volgens mijn VK komt het vaak hierdoor dat vrouwen soms schrik hebben van de bevalling omwille van de ervaringen van hun eigen moeder).
Ik ben bevallen zonder pijnbestrijding, ik wilde dit zelf ook heel graag. Tijdens de inleiding werd het wel even heel heftig en overwoog ik een ruggenprik. Ik ging echter van 5 naar 10 cm in een half uur met weeën heel kort op elkaar, er was dus niet eens tijd voor pijnbestrijding. Achteraf maar goed, het was meer de gedachte dat het uren kon duren waardoor ik onzeker werd of ik het wel zo'n lange tijd aan zou kunnen. Ik vond het echt goed te doen, de weeënstorm was even heftig maar duurde gelukkig dus niet zo lang. Ik ben altijd van mening geweest dat het zonder pijnbestrijding moet kunnen, zoveel vrouwen zijn mij voorgegaan dus het moest mij ook lukken. Ik geloof ook best dat er een kern van waarheid zit in het verhaal van podiki. Mijn moeder heeft altijd heel positief verteld over haar bevallingen (4 stuks) waardoor ik er zelf ook heel open in ging. En of de pijn erbij hoort, ik denk het ergens wel. Bij ons zoontje heb ik een geplande ks gehad en dat heb ik psychisch toch heel anders ervaren. (ook wel positief hoor!) ik voelde mij na mijn natuurlijke bevalling veel beter, nadien ook veel stabieler.(geen kraamtranen)
Ik had zoiets van ik doe mijn best en kijk hoever ik kom zonder pijnbestrijding. Achteraf gezien al had ik gewild er was geen tijd voor pijnbestrijding het ging super snel alles in 2,5 van de allereerste ween tot geboorte van baby. Zelfs de knip is zonder verdoving gezet omdat ook daar zelfs geen tijd voor was....
Ja vind dat pijn natuurlijk bij een bevalling hoort maar je moet wel genoeg kracht hebben om te persen en alles.. Ik heb zelf vanaf 5cm ontsluiting remifentanil gehad en heb er echt geen spijt van, zodra het echt pijn begint te doen helpt dat niet meer (dat was rond de 8-9 cm) en toen was ik echt wel weer wakker en heel bewust bezig met de bevalling. Als ik jou was zou ik kijken of het zonder pijnbestrijding lukt maar wel een methode uitkiezen die jou fijn lijkt, mocht het toch nodig zijn. Succes!
ik vind dat pijn ook bij een bevalling hoort maar ergens is een grens, mijn vliezen zijn spontaan gebroken half uur later had ik 6 cm ontsluiting en weeen om de 2 minuten, een uur later had ik 8 cm ontsluiting en na 5 uur lang weeen nog steeds geen 10 cm... hierdoor toch een prik in me been gekregen en een half uur later was me lieve schat er... ik ben blij dat ik de prik genomen heb want rugweeen vond ik verschrikkelijk, maar het enige nadeel van de prik is dat ik bijna geen kracht meer had voor de persweeen... maar een ruggenprik zou ik zowiezo nooit doen (ivm de risico's)
Bij de eerste ben ik ingeleid. Ik wilde eigenlijk geen pijnbestrijding maar toen het te lang duurde heb ik een ruggenprik gekregen. Ik heb er geen spijt van en op dat moment vond ik het ook totaal niet erg Bij de tweede ging alles heel anders. Zo'n bevalling gun ik iedereen Snel maar toch relaxed. Ik had een geboortetens en heb die gebruikt. Ik ben wel in het zkh bevallen maar als we een derde zouden mogen krijgen dan blijf ik liever thuis. Ook zou ik weer voor een geboortetens gaan.