Hallo dames, Ik weet niet of sommige hier zichzelf ook in herkennen maar ik zal even mijn verhaal doen. Mijn zwangerschap ging nooit over bloemetjes en bijtjes. Ik had een depressie en genoot niet echt van de leuke dingen als kleding shoppen, babykamer uitzoeken. Sterker nog dat ik 2 weken voor de uitgerekende datum. Ik wilde het "achter de rug hebben". Toen het eindelijk zover was heb ik een HORROR van een kraamtijd achter de rug. Nalatige verloskunde (had al eerder met 37 weken ingeleid moeten worden ik liep door tot bijna 41 weken) en daarna had ik een postnatale depressie en zeer extreem BI (bekkeninstabiliteit) kon gewoon echt helemaal niks meer. Zo erg zelfs dat de kleine verzorgd moest worden door anderen. Ik had geen band met me kindje en het heeft ongelooflijk veel tijd gekost dat ik weer de oude was. Ik ben snel gestart met werken omdat de werkgever er een druk op legde. Volgens hem was ik "alleen maar bevallen" en de uwv was op een gegeven moment ook moe van mij geworden. Ik was 3 maanden ziek thuis gebleven na mijn einde zwangerschapsverlof. Natuurlijk wilde ik weer aan de bak, alsof ik voor zo een deprimerende periode heb gekozen! Het liefst wipte ik in me jas de kinderwagen erbij kind erin en vrolijk als kersverse moeder elke parkje in en uit lopen maar medisch was ik daartoe niet in staat. Het werken ging wel ik moest snel weer voor de 100% aan de slag en dat heb ik ook maar gedaan. Me lichaam was niet uitgerust en ik merkte dat ik last begon te krijgen van me heupen en stuitje. Ik liep bij een psycholoog om de trauma bevalling te verwerken maar ik kon het niet combineren met gezin, werk en mezelf dus heb ik het niet verder af kunnen maken.. tot mijn spijt. Een paar maanden later heb ik bloed laten prikken en daaruit kwam een tehoog aan prolactine. De artsen dachten meteen aan een hypofyse tumor. Maanden aan onderzoek en ik in een onzekerheid. Ik werkte gewoon door en deed wat mij gevraagd werd. Na een stress periode van 2 maanden was het gelukkig vals alarm. Me homoonshouding is wel helemaal op de schop. Ik val moeilijk af en heb flinke ijzertekort.. Ik heb continu last van vermoeidheid, hoofdpijn, lage en hoge rugpijn. Zo was ik gewoon nooit! echt af en toe denk ik wat is er toch met jou?? Het lijkt alsof ik gewoon nooit heb uitgerust na die drukke periode van me bevalling en ik maar doorgaan. Behalve dat heb ik weken last van me linkerborst. Ik ben al bij de HA geweest en die heeft gevoeld. Bevalling is al ruim 2 jaar geleden trouwens. Ze heeft niks kunnen voelen. Toch vertrouwde ik het niet en weer terug naar een vervangende arts en die voelde ook niks. Ik wilde graag een scan laten maken en werd door verwezen naar de mamma poli. Ik kreeg een grondig lichamelijk onderzoek bij de borsten en een mammografie en daar was alles ook goed uitgekomen en niks afwijkends. Super blij als ik ben doet de borst nog steeds pijn en ik ben angst aan het creëren. Waar komt deze pijn toch vandaan? En zal ik ooit de oude worden??
Wat ontzettend heftig en vervelend allemaal. ik kan weing anders zeggen dan; zoek hulp! Ook wanneer deze slecht te combineren is met werk en gezin, anders kom je er echt nauwelijks bovenop. Goede hulp is misschien even een investering maar het is ook en vooral een investering in jezelf.
Ik denk dat je gewoon enorm lastige, heftige periode hebt gehad waar je lichaam nu enorm op reageert. Je lichaam geeft signalen af dat het genoeg is. Lijkt me verstandig dat je de draad met de psycholoog weer oppakt en daarbij echt aan jezelf denkt en dus voor de thuis situatie hulp zoekt op die momenten. Vraag familie of vrienden of zij kunnen oppassen en tegelijk een huishoudelijk klusje voor je kunnen doen. Jij moet je lichaam en geest weer op orde krijgen anders ben ik bang dat je jezelf sloopt en daar is het gezin helemaal niet bij gebaad. Echt hoor, na 2 jaar is het even jou tijd!
Oh wat klinkt dit herkenbaar voor mij. Na mijn eerste zwangerschap was er niets aan de hand. Dus toen mijn 2e zwangerschap er bijna op zat dacht ik dat ik ook wel weer vrij snel de oude zou zijn en lekker actief met mijn 2 kids op pad kon gaan, het huishouden weer volledig op kon pakken etc. Maar na de 2e bevalling begon het. Vreselijke rugpijn zonder aanwijsbare reden. Rugfoto, mri, fysio en orthopeed wezen allemaal niks uit. Ook heb ik heel vaak vage buikpijn waarbij ik echt moet gaan liggen omdat ik het anders niet trek. Verder constant moe. Zou allemaal wel beter worden met het ontzwangeren dacht ik. Maar ik ben al ruim 9 maanden geleden bevallen en er is nog niks verbeterd. Ook heb ik sinds een paar maanden juist weer méér bekkenpijn gekregen. Huishouden lukt me niet meer en lekker met mijn kindjes spelen ook bijna niet... Werken gaat ook niet want ik moet veel liggen vanwege mijn rugpijn. Ik snap er niks van, allemaal vage lichamelijke klachten. Blijk wel een traag werkende schildklier te hebben waarvoor ik nu tabletjes slik. Verder loop ik bij de psychiater via de pop-poli omdat ik een postnatale depressie heb. Ook slik ik slaaptabletjes omdat ik anders niet in slaap kom. Ik geloof zeker dat lichaam en geest hand in hand gaan. En dat je dus bijv fysieke klachten kunt krijgen als je mentaal slecht in je vel zit. In jouw geval heb je zo te lezen eerst een hoop rust nodig!! Ik heb hoop dat als je je mentaal beter gaat voelen, je lichamelijke klachten ook minder kunnen worden. Mij geeft dat een beetje hoop... Dat ik hopelijk niet 'gedoemd' ben met al deze lichamelijke klachten te leven. Ook al weet je het nooit precies natuurlijk, in hoeverre het met je gemoedstoestand te maken heeft of of het toch een op zichzelf staand lichamelijk iets is. In ieder geval zou ik je adviseren om toch weer hulp te zoeken en naar manieren te zoeken waarmee jij meer ontlast kunt worden. Sterkte, ik weet hoe naar het is!
Ik zou je willen aanraden om eens te kijken naar de vitaminewaardes in je bloed.. met name een tekort aan vitamine B12 en vitamine D kunnen ernstige psychische klachten veroorzaken, net als extreme vermoeidheid en pijnklachten. Het is een kleine moeite, even bloedprikken en je hebt na 2 dagen de uitslag. Wie weet zit een gedeelte van de oorzaak hier wel in..
Misschien een gek idee, maar de juiste voeding wil ook helpen. Je zou naar een diëtist kunnen gaan om een gezond eetpatroon aan te leren. Is even volhouden dan , maar daarmee bereik je misschien wel iets! En sporten of buiten wandelen. Maak tijd vrij voor jezelf want dat heb je echt nodig en meld je gewoon ziek als het even tegen zit. Dan nemen anderen jouw klachten serieus en kun je aan jezelf werken.