Hallo Meiden, Het spookt al even door mijn hoofd ...natuurlijk...de kleine moet eruit, dat is een feit haha. En ok daar heb ik zelf voor gekozen blablabla...I know! Maar ik wou dat ik wat minder angst had voor de bevalling, maar het lukt me niet goed dit gevoel uit te schakelen. Ik weet dat iedere bevalling anders is en het totaal niet te voorspellen is. Maar ik vraag me serieus af of het me gaat lukken, met de pijn...de uren die voorbij kruipen...en het continue opvangen van die helse pijnen (denk dat ze hels zullen zijn), met als gevolg de uiteindelijke uitdrijving waarbij het toch echt ook door dat kanaal en al zal moeten. . Ik heb getwijfeld dit te posten omdat ik weet dat het erbij hoort! En voel me idd een zeikerd met zo een post...maar het blijft gewoon hangen in mijn hoofd. Ik heb een medische indicatie dus moet sowieso in het ziekenhuis bevallen, en op zich dit ook al besproken met de verloskundige...en de ruggeprik zal waarschijnlijk ook ingezet worden. Maar dan nog...ook die ruggeprik lijkt me niet heel wat. Ja ik weet het, ik fiep nu al en ik moet nog beginnen! En dan heb ik het nog geen eens over de zorgen dat het kindje wel gezond ter wereld gaat komen. Maar vroeg me toch af of er misschien meerdere meiden zijn die hier zo tegenaan hikken?
Ik had dat ook wel bij de eerste maar met een week of 36 was ik het zo enorm zat. Ik wilde gewoon weer mezelf zijn, weer herstellen en opbouwen. Daardoor ging de angst naar de achtergrond. Uiteindelijk is die hele bevalling me overkomen. Op dat moment heb je het te druk voor angst. Ben nu ook 26 weken en kies ervoor om elke concrete gedachte aan bevallen uit m'n hoofd te dringen. Gewoon niet aan denken . Kop in het zand. Het zal me ook nu vast weer 'gewoon' overkomen.
Allereerst, ik vind je geen zeikerd. ik snap je wel hoor! Bij de eerste was ik ook wel een beetje gespannen vooraf. Voor het onbekende wat komen gaat. En wetende dat het niet "leuk" zal zijn. Toen het eenmaal begon (vliezen gebroken), moet ik zeggen dat ik me best relaxed voelde. Geen echte spanning. Ik dacht, kom maar op. Het einde van de ontsluiting was geen pretje.. Nu bijna de bevalling van de tweede, en ineens merk ik weer die spanning. Hoe zou het deze keer zijn? Wordt het erger? Of misschien relaxter? Ik heb geen idee.. Er valt van te voren niks te zeggen over de bevalling. Elke bevalling is anders. Maar geloof me, het komt echt goed. op een of andere manier werkt dat stofje dat je aanmaakt echt. Schaam je niet voor je "angst"! Goed dat je erover praat!
Een bevalling is ook pittig​ en het is echt geen schande dat je er tegenop ziet hoor! Praat erover, maak een goed bevalplan en accepteer voor jezelf dat je het spannend vind. Dat mag en is imo vrij normaal
Fijn te horen dat het "normaal" is , en dus zelfs bij een 2e bevalling. En wat jullie zeggen, het overkomt je dan gewoon...daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Je hebt alleen nu de tijd en al om erbij stil te staan he haha. En idd kop in het zand is misschien wel het beste ook...dat lukt me ook wel, een dag . In ieder geval bedankt al voor de fijne reacties!
Die "kop in het zand" heb ik ook deze zwangerschap lang gedaan. Maar nu lukt het me niet meer zo goed, omdat het zo dichtbij komt. En hoewel ik er ergens zin in heb (aan toe ben), vind ik het dus wel spannend..
ja snap ik teuntje, op zich kan het nu natuurlijk elke dag plaatsvinden bij je . Dus dan wordt kop in het zand helemaal lastig lijkt me. En tuurlijk vind je het spannend nu! Ik leef met je mee hoor, maar kan me ook voorstellen dat je er op een gegeven moment ook wel aan toe bent... Krijgt dat nu niet de overhand bij jou nu? (gezien je +37 weken bent).
Ik ken je gevoel niet, want na mijn ks 4 jaar geleden wilde ik niets liever dan natuurlijk bevallen. Heb je er al een boek over gelezen? Ik vond dat erg nuttig, en ik denk dat het ook kan helpen om je angst te verminderen. Deze 2 boeken vond ik fijn: "veilig bevallen" en "duik in je weeën" Als je erover leest, helpt dit om te ontspannen tijdens de bevalling, omdat je dan beter weet wat er allemaal gebeurt in je lichaam.
Ik vind je angst heel normaal hoor. Ik denk dat de meeste vrouwen dit hebben, maar ben het wel eens met Mythique. Op een gegeven moment ben je het echt wel zat op het eind en denk je 'laat die bevalling maar komen' Niemand kan je denk ik echt uitleggen hoe het voelt. Ik vind het ook moeilijk te omschrijven, maar ik moet wel zeggen dat op het moment dat ik dacht dat ik het echt niet meer aan kon ik al vol in de persweeën zat en er dus al bijna was. Het is dus te doen. Ook zonder pijnstilling, waar ik overigens niet op tegen ben hoor, het ging bij mij alleen te snel om er überhaupt om te kunnen vragen.
@ Nele, ik kan me voorstellen dat als je een keizersnede hebt ondergaan je uitkijkt naar een natuurlijke bevalling. Ook dat lijkt me namelijk geen pretje...dus snap dat je er dan anders naartoe leeft. Bedankt voor de tip om een boek aan te schaffen, heb net even gekeken, en denk inderdaad dat ik er van het weekend eentje aanschaf. Welke van de 2 vond je het allerbeste? @ Roos ook bedankt voor je reactie, en knap dat je juist op zon zwaar moment nog door kon gaan. Kan ik me nu dus echt niet voorstellen he haha... En ik ben geen voor of tegenstander van pijnmedicatie hoor, ieder zijn keuze hierin vind ik. Maar het geeft mij wel een geruststelling dat het er in ieder geval is
Ik ben ook bang voor de bevalling..Ik vond de pijn ondraaglijk. Maar het ergste vond ik dater in het ziekenhuis niemand bij mij bleef. Continu nieuwe gezichten sommige waren ook bot. Ik heb echt iemand nodig die mij gerust stelt. Ook gingen ze pijnstilling halen en kwamen ze niet meer terug. Waarschijnlijk te druk. Dus misschien kun je erover nadenken om iemand erbij te houden zoals een doula. Daar ben ik over aan het nadenken. Mijn man wist ook niet goed wat hij moest want hij mocht mij niet aanraken door de weeënstorm. Dus ja ik zie er ook tegenop maar ik kan nu wel beter inschatten wat het bevallen is. Bij de eerste weet je niet wat het toppunt van de pijn gaat zijn.ik dacht altijd dat moment dat de baby eruit komt maar geloof me dat is zeker niet het ergste. Ik voelde dat niet eens. Succes en sterkte! Je kan het!!!
Ik heb de vorige bevalling ook heel lang m'n kop in het zand gestoken en voordat ik me er echt druk om kon maken ben ik bevallen (36.2). Moet eerlijk zeggen dat het me heel erg is meegevallen, natuurlijk doet het enorme pijn en ik kan me niet voorstellen dat iemand het voor de lol gaat doen, haha. Het ergste vond ik de ontsluitingsweeën, en zeker tegen het einde aan werd het zeker niet fijner. De persweeën en de uitdrijving zelf vond ik (gek genoeg) een verademing. Van te voren zag ik het meest op tegen het kindje er werkelijk uit krijgen, maar ik vond dat veeeeeeel minder pijnlijk en naar dan de ontsluiting. Ik hoor dat ook van meer vriendinnen om me heen. Verder kan ik je vooral aanraden om je niet teveel verwachtingen van je bevalling te maken (zoals ik wil per se natuurlijk bevallen, of per se wel/geen ruggeprik). Elke bevalling is uniek en er valt van te voren niet veel te zeggen over wat er kan en niet kan. Natuurlijk is het goed om van te voren goed na te denken over je voorkeuren, maar ga er altijd vanuit dat het anders kan lopen dan wat je in je hoofd hebt. Mij heeft het heel erg geholpen om er zo relaxed mee om te gaan en maar te zien wat de bevalling me zou brengen. Denk ook dat dat helpt bij een snellere en prettigere bevalling.
Goede tip! Hartstikke leuk die bevalplannen maar er kan altijd iets onverwachts gebeuren en dan heb je daar maar in mee te gaan. Ik vond overigens de persweeen ook veel minder pijnlijk maar door een weeën storm kon ik niet meer op m'n benen staan voor ze begonnen. Ik was zo enorm moe... daardoor heb ik het persen het vervelendst ervaren. Deed er ook anderhalf uur over omdat hij er niet zo lekker voor lag. Nu hou ik me er maar aan vast dat bijna iedereen korter hoeft te persen bij een tweede omdat de weg al gebaand is .
De pijn is inderdaad wel heftig, maar het was wel de handelen vond ik. Tegen de tijd dat echt de uitdrijving begon was ik al zo van het padje dat ik dat stuk bijna niet heb meegekregen... zelfs de hele vacuuumpomp niet gevoeld. Je kunt op dat moment meer dan je denkt zolang je je maar overgeeft aan alles.
Herkenbaar! Hier inmiddels over de 40 weken en doe nog steeds aan struisvogelpolitiek. Heb echt een mega goede zwangerschap gehad maar die bevalling... Brr... Heb wel een bevallen geschreven zodat ik verschillende scenario's eens kon overdenken met wat als.. Heeft mij wel goed geholpen moet ik zeggen. Ook omdat nu duidelijk is mocht het nodig zijn wat ik dan wil. En idd goed bespreekbaar maken met je vk Succes!
Voor mij word het mijn vierde bevalling en ik moet zeggen..ik zie er ook tegen op. De eerste bevalling was echt veruit het zwaarst. Ik ben alle keren ingeleid waardoor het sowieso lange bevallingen waren bij mij helaas. De ontsluitings weeën vond ik ook het hefstigst. En het wegpuffen van persweeën is helemaal bijna niet te doen. Gelukkig hoefde dat alleen bij de eerste..ruim een uur lang! Bij de tweede en derde mocht ik gssn persen zodra ik volledige ontsluiting had. Ik vond het persen bij allemaal een verademing! Je hoeft dat de pijn niet meer weg te zuchten maar mag juist actief iets doen. Waar ik bij de eerste 1,5uur moest persen was dat bij de tweede maar 8min en bij de derde maar drie minuten! Ik vond de derde bevalling veel beter te doen maar toch is er dat moment dat je denkt..ohja zoveel pijn deed het. Helaas was dat bij alle drie even heftig. Het belangrijkste is om je tijdens de bevalling niet druk te maken en het maar gewoon te laten gebeuren. En te bedenken dat als het achter de rug is..je eindelijk je mooie baby mag bewonderen!!
Tegenwoordig is iedereen bang voor de bevalling of word iedereen bang gemaakt. Het is dus zeker normaal om die angsten te hebben. Heb zelf geen prettige eerste bevalling gehad en was ook vreselijk bang voor deze aankomende (heb dan ook vijf jaar gewacht). Daarom ben ik begonnen met hypnobirthing en begin echt vertrouwen te krijgen in mijn lichaam en kunnen. Heerlijk gevoel geeft dat! Ik ken inmiddels meerdere vrouwen die een fijne bevalling hebben gehad door alleen het boek door te lezen en cd te luisteren en dus geen cursus hebben gedaan. Wellicht heb je daar iets aan. Een bevalplan vind ik ook een goede tip. Natuurlijk kan er vanalles anders gaan, maar het geeft je toch meer controle en ontspanning om voorkeuren te hebben en te bespreken met de verloskundige.
Dank voor de reacties! Ondertussen het boek 'veilig bevallen' aangeschaft, en daarin aan het lezen. En dan zal ik terwijl ook een bevallingsplan uitwerken voor zover mogelijk. Ben "blij" dat ik niet de enige ben die er zo tegenop ziet
Meid, je bent niet de enige hoor!! het is zelfs "normaal" als je er tegen op ziet als het je 2e of zoveelste bevalling word. Ligt er natuurlijk aan hoe de vorige keer is gegaan. Ik zelf ben nu voor de 2e keer "de sjaak" Ben nu bijna 38 weken, en moet zeggen, ik krijg nu rust in mijn hoofd. Ben klaar met zwanger zijn, wil ons kindje zien, onze dochter van 3,5 vind het nu echt te lang duren en ik wil mijn lijf gewoon terug. Onze dochter is met 38 weken gehaald via een inleiding, want ik had hoge bloeddruk(eerst 10 dagen in zh gelegen). Het was een heftige bevalling, omdat mijn lichaam zelf nog helemaal niets deed. Ik kreeg een weeënstorm van heb ik jou daar en had de weeën in mijn rug en liezen, kon niet liggen. Anyway, ik raakte lichtelijk in paniek tijdens die weeënstorm. Doodeng was dat. Gelukkig zijn we verder ongeschonden uit de geboorte gekomen, geen knip, geen scheur, niets. Ook geen pijnstiller gebruikt. Dochter was er met 20 min. persen uit. Ook was ik snel op de been, behalve dat ik dan een conditie had van jan snot Ik dacht dat ik de bevalling verwerkt had, maar dat had ik niet, daar kwam ik achter toen we aan een 2e begonnen en ik uiteindelijk zwanger was geworden. Door gesprekken met de vk kwam ik er achter dat ik geen angst had voor de bevalling zelf, maar meer voor het machteloze gevoel wat me die 1e keer was overkomen. Ik kan daar nóg angstzweet van krijgen hoor, maar ik heb het besproken met de vk, en dat lucht al een heel stuk op. We hebben afgesproken dat ze me niet alleen helpt met de geboorte, maar ook met het mentale stuk mocht ik weer in paniek gaan raken. Het spannendste vind ik nu dat mijn bevalling hoogstwaarschijnlijk op de natuurlijke manier zal beginnen, iets waar ik geen ervaring mee heb, dus voor mij voelt het ook een beetje als een 1e keer. Heel vreemd, omdat ik natuurlijk in grote lijnen al weer hoe het kan verlopen. In 1e instantie wou ik in het zh bevallen, maar ik voel me nu gek genoeg zo rustig over de aankomende geboorte, dat als het thuis gebeurt ik er ook vrede mee heb. Wil het eigenlijk nu graag thuis doen! Kun je nagaan hoe het kan veranderen richting de laatste weken!! Wil er mee zeggen, onbewust bereid je lichaam en geest zich ook voor, en kunnen je angsten minder worden, of je kan ze beter relativeren. Mijn tip; bespreek het met je vk, en niet 1x, nee, gewoon elke keer als je het kwijt wil! ze is het gewend. Ik heb bv een afspraak met haar gemaakt dat als ik tóch in zh moet bevallen, zij er bij blijft, ondanks dat ze dan niet als vk op mag treden omdat je dan overgeleverd word aan de vk vh zh. Ze wil wel mijn mentale steun zijn en communicatie tussen mij en medisch personeel. Dat vind ik een heel geruststellend idee. Want ondanks dat ik de 1e keer door een hele lieve verpleegster door de weeënstorm ben geleid, heb ik de rest van dat stukje mentale steun achteraf wel erg gemist! Veel succes met je zwangerschap en straks met de geboorte!