Mijn zoontje heeft tot ruim een jaar veel gehuild en gejengeld. Daarna werd hij makkelijk en dacht ik echt dat het genieten kon beginnen.Dit deed ik dan ook met volle teugen.Maar..sinds vier weken is het weer mis.Hij wordt volgende week twee en hij vertoont echt alle kenmerken van de peuterpuberteit. De hele tijd nee zeggen, niemand mag iets, woede uitbarstingen,huilen enz. Bijna alles wordt een strijd. Ik vind dit zo jammer, want het genieten wordt behoorlijk minder. En dan zijn we op feestjes en bij familie en daar loopt een makkelijk kind en makkelijk neefje rond. Dan denk ik toch een beetje; zo kan het ook. Nu lees ik overal dat die peuterpuberteit wel een jaar kan duren. Ik moet er niet aan denken. Iemand ervaring??
Iedereen met kinderen heft Darlene revering, denk ik. Belangrijkste tip: niet kijken naar andere kinderen. Buitenshuis zijn de meesten rustiger en braver dan thuis. Verder: pick your battles. Maak niet van alles een strijdpunt, maar kies de dingen die echt belangrijk zijn om voor te 'vechten'. Tandenpoetsen moet, maar als mijn dochter geen kleren aan wilt thuis, dan doet ze maar. In bad moet, maar als ik haar rustig mee krijg door haar druifjes mee te geven in bad, dan krijgt het kind druifjes.
Hahahaha ow jee en dan vanaf 4 jaar komt de kleuter puberteit, ook al zo'n drama. Wat bij mij hielp was duidelijk blijven, zoals hierboven gezegd word pick your battles, soms heeft joh dan niet zeggen en weglopen meer nut dan de strijd aan gaan. Als ze hier nee bleef zeggen negeerde ik dat, en begon tot 3 te tellen, de eerste 2 jaar heb ik niet eens hoeven te zeggen wat er bij 3 gebeurde, en ging ze gewoon mee, stopte of deed wat ik wilde. Nu is ze ruim 4, en als ik nu tot 3 tel is het en wat gebeurt er dan? (of ze telt eigenwijs verder tot 10) beetje jammer, maar heb er toch 2 jaar van kunnen profiteren.
Wat ik hier doe en helpt!! Stel ze wil naar de winkel dan pakt ze haar jas, ineens gaat ze op de grond liggen en lachen. Wil ze haar jas niet aan. ik zeg dan: jas niet aan? Mag jij niet mee! Dat herhaal ik een paar x. Dan staat ze toch wel beteuterd te kijken. Tot nu toe.....
Ik vond het zelf richting de 3 jaar veel erger worden en pas toen ze goed en wel op school zat, iets minder. Bij de jongste is het af en toe een bui. Maar probeer hier ook niet teveel voor strijd te zorgen. Idd bepaalde dingen moeten gewoon en bij minder belangrijke dingen krijgt ze de ruimte.
Zo herkenbaar, het eerste jaar vond ik vreselijk. Het huilen, borstvoeding geven, alle gebroken nachten, constant vermaken. En vanaf 1,5 geniet ik enorm van mijn lopende pratende mannetje. En net als je denkt het wordt makkelijker, begint het peuterpuberen. Iedere avond gejank bij het avondeten en niks willen eten behalve pasta, ieder voorstel is NEE en alles moet gaan zoals meneer het gedacht heeft. Ik ben nu echt heel streng en consequent geworden en zet m probleemloos in de hoek. Thuis ben ik heel streng en in het openbAr (kerstdiner bij vd valk het zweer breekt me nu al uit), is er iets meer ruimte omdat ik het anders zelf echt niet meer leuk vind. En verder komt hier geen tweede, dat maakt het ook makkelijker.
Ja pick your battle is een hele belangrijke! Maar ook duidelijk zijn in je grenzen. En duidelijk zijn in de stappen die je gaat maken. Optijd aankondigene dat je zo .......... gaat doen. Of dat je iets gaat verwachten. Neem ruim de tijd daarvoor. Uitleggen waarom iets moet of mag of zo gaat. Ook al begrijpen ze het niet altijd, hier helpt dat bij beide kids best goed. En natuurlijk zelf rustig blijven. Het hoeft echt geen jaar in alle hevigheid te duren. Laat je niet gek maken. Denk niet aan de duur van een fase, maar leef op dit moment. Soms heb je wat slechtere dagen of weken en soms gaat het ineens weer even erg lekker. Hier eentje van 2,5. Rondom 2 jaar heet ze menig driftbui gehad, ook in winkels e.d. Afschuwelijk vond ik het. Maar ook daar probeerde ik consequent te zijn. Daarna kon ze redelijk goed luisteren en een aantal weken geleden was dat ineens gebeurd. Overal werd de grens in opgezocht. Ze kwam structureel niet bij me als ik haar riep e.d...... Maar even volhouden en nu is het grotendeels terug. Dus blijf bij jezelf en laat je niet gekmaken door een vooruitzicht van een fase.
Ik zou het inderdaad per dag bekijken, anders wordt het wel heel dramatisch... Vooral omdat dit echt de laatste lastige fase niet gaat zijn. Ik vond de fase na het naar school gaan ook vele malen erger dan de peuterpuberteit, maar zoals je leest verschilt dat ook per kind.
Misschien een troost voor jou.. Dat "makkelijke" neefje of nichtje is misschien ook maar een moment opname . Het gras is niet groener bij de buren.
Ik vind het ook erg heftig. Nu loop ik op het werk ook over, waardoor ik zelf nog minder kan hebben. Inmiddels waarschuwen we 2 keer en anders kan hij even op de gang. Ik ben geen politieagent en blijf niet waarschuwen. Vermoeiend is het zeker en ook hier is hij buiten de deur een engeltje
Ja idd, dit werkt tot een jaar of 3,4. Dan zegt ze, ok! Ach niet iedereen heeft makkelijke kinderen, en niet ieder kind is even makkelijk op elk tijdstip. Zo'n makkelijk kind op de verjaardag kan s nachts bijv heel wat minder makkelijk zijn Ik probeer het maar te zien als positieve eigenschappen: ze geven niet snel op, weten wat ze willen, en vooral niet willen. Neemt niet weg dat ik er ook af en toe gillend gek van word
Ik doe inderdaad dezelfde dingen als jullie. Ik kijk wat ik de moeite waard vind om van hem te eisen en denk vaker 'laat maar'. En verder staat hij geregeld op de gang. Hier is het juist buitenshuis erger. Thuis is er duidelijkheid; op de gang bij huilen om niks of ik loop gewoon weg. Maar dit is op andere plekken lastiger. Bij oma op de gang, maakte hij er gewoon een spelletje van. Afgelopen zondag ben ik op een verjaardag zelfs eerder naar huis gegaan. Nu kwam dit ook doordat hij koortsig was en het dus misschien kwam doordat hij niet fit was. Ook zo lastig in te schatten; huilt hij dan om de aandacht en is hij gewoon niet fit. Hij had wel 39.3 graden koorts maar thuis was er weer weinig aan de hand.
Haha om deze reactie moest ik toch meteen een beetje lachen. Zoveel herkenning. Ook ik heb het hele eerste jaar geschreeuwd dat ik geen tweede wilde. Nu waren we ook druk met een verbouwing en tegen de tijd dat hij makkelijker werd, zijn we ook in ons huis getrokken. Hierdoor dacht ik dat mijn gevoel voor geen tweede ook door de verbouwing kwam, en hadden we al min of meer besloten toch voor een tweede te gaan. En toen begon dus de peuterpuberteit. Ben toch maar gewoon weer begonnen met een nieuwe strip van de pil. Ik zag het eerste hele jaar en dus nu weer sinds een paar weken gewoon de lol van een kind niet meer in. Wat is er nou leuk aan een kind die je alleen maar belemmert en waarbij je de hele dag 'op je tenen loopt' omdat hij weer kan gaan huilen/ ontploffen. Het klinkt nu heel cru maar dit gevoel wisselt bij mij steeds met het gevoel dat het toch heel leuk is. Jij klinkt erg zeker over je beslissing om niet voor een tweede te gaan. Komt dit door de ervaringen met de eerste of wilden jullie altijd al één kindje?