Hoi allemaal, Ik lees eigenlijk vooral alleen maar mee maar zit even zo met mijn handen in het haar dat ik toch maar even om hulp/herkening/steun vraag... Ben nu 39 weken zwanger en heb het zo zwaar, vooral emotioneel denk ik.. Lichamelijk heb ik wel wat pijntjes aan mijn bekken, buik en ben vooral enorm moe steeds, zeker omdat hier nog een fantastsische dreumes rondloopt maar niets ernstigs. Zo anders dan bij de eerste zwangerschap toen je nog lekker kon gaan liggen en rusten.. Mijn vriend helpt me enorm dus ik heb eigenlijk niets te klagen.. Ondanks dit alles voel ik me toch zo alleen met mijn gevoelens; heb het gevoel alsof ik me door alle dagen moet slepen en dat niemand me begrijpt. Heb het gevoel er alleen voor te staan in die gevoelens want mensen hebben zoiets van 'je bent toch lekker thuis, kunt rustig aan doen (not) en er is toch iets prachtigs op komst?' En dat is ook zo maar op een of andere manier voel ik me toch somber en zwaar.. Ben zo moe en 's avonds als mijn vriend thuiskomt, ren ik bijna gillend naar boven om even alleen te kunnen zijn omdat de prikkels van zo'n drukke dag met zo'n kleine me dan echt helemaal teveel zijn geworden. Echt niets voor mij! Het is me soms als teveel om de vaatwasser uit te laden en zie echt overal tegenop... Ik herken mezelf niet meer en dat maakt me een beetje bang voor de tijd na de bevalling want dan zijn er ineens twee (en dan maak ik me er helemaal druk over hoe ik dat in godsnaam ga doen...). Al die zorgen, negatief denken etc, past helemaal niet bij me en ik weet niet zo goed wat ik ermee moet... Is dat normaal? Herkennen jullie dit misschien en komt het door de moeheid of is er echt 'iets mis' met me? Alvast bedankt voor jullie reacties en feedback!
Volgens mij is het heel normaal dat je je zo voelt, en komt het vooral door hormonen. Mocht je na de bevalling idd depressieve gevoelens hebben, zou ik dat wel aangeven bij de kraamzorg. Misschien dat je dan hulp kunt krijgen zodat je geen depressie krijgt. Ik herken vooral het stukje: geniet lekker van je verlof.. haha.. ik ben liever fulltime aan het werk, vol energie en zin om dingen aan te pakken. Ik probeer zelf wel elke week wat leuks te plannen voor mezelf. Woensdag maskertje en lekker naar de kapper. Beetje dat soort dingen, om wel een beetje mens te blijven en niet alleen een zwangere, futloze, chagrijn hihi..
Ik herken het heel erg van de laatste weken zwangerschap! Alles was me teveel en kon alleen maar doemdenken. Kon weinig prikkels verdragen en kroop het liefst in een hoekje om alleen te zijn en me af te sluiten. Maar het komt goed! Echt!
Klinkt als een (lichte) depressie, hoeft niet erg te zijn maar zou het wel al even aangeven bij je verloskundige en straks ook bij de kraamhulp. Ik heb een aantal keren winterdepressie gehad en trok het dan ook niet meer om mensen om me heen te hebben. Bij mij werk veel zonlicht en in beweging zijn. Dus ga nu s winters veel wandelen buiten. Laatste jaren geen last meer van gehad. Probeer idd wat missmara zegt ook lekker wat tijd voor jezelf in te plannen.
Ik zou niet zo snel (lichte) depressie voelen eerder dat je gewoon klaar bent met de zwangerschap en alles eromheen....je kunt bijna niets meer,bent moe hebt pijntjes en ja de mensen begrijpen het ook niet allemaal want die zijn niet zwanger... Ik heb precies hetzelfde en jank om het minste geringste,en vindt alles oneerlijk,ook omdat ik vindt dat je zo aan huis bent gekluisterd etc en als je bevallen bent zit je ok nog even 'vast' aan thuis.Meid je wilt gewoon graag weer 'jezelf' zijn en dat is heel normaal. Jank lekker even uit,of praat met je vent(of klagen zoals ik het noem)mijn kerel vindt het niet erg als ik even een potje jank,klaag schelt of hem overal de schuld van geef,het lucht namelijk lekker op en bespreek het even met je vk. Nou dikke knuf!
hier precies hetzelfde gevoel hoor. ben zo klaar met dat zwanger zijn! heb ook een kleine rondlopen en precies nu, wil ze opeens niet slapen overdag, wordt ze wakker 's nachts en allemaal van dat soort streken. hierdoor ben ik nog meer moe en zitten we de hele dag thuis, waardoor mn dochter zich verveelt en vervelender gaat doen maar gelukkig zitten we bijna op het einde!! nog heeel even volhouden
Ik herken bijna alles. Iedereen weet het allemaal zo goed, vreselijk. Ik moet maar stoppen met werken roepen ze al weeeeeken. Maar ik werk nu 3 x een halve dag en ik ben blij dat ik er even uit ben! Verder heb ik wel veel last van harde buiken wat ook werken moeilijk maakt, maar goed thuis heb ik het net zo goed. En oh ja.... dat ik maar lekker moet rusten tussen de middag, roepen ze al vanaf het begin! Welgeteld is dat 1 x gelukt.... toen ik met mijn moeder in een vakantiehuis zat. Er is gewoon geen tijd voor! Ik heb gister echt veel afgejankt, had een slechte dag. Vannacht ook nog. Kleine om 3 uur wakker, man gaat eruit maar ik kon niet meer slapen. Nu ligt de dame vanaf 12 uur in bed, ik kom om 13 uur thuis, wil even slapen en om 14 uur is mw schreeuwend wakker. Een uur getut en nu ligt ze nog in bed maar huilt nog kort om de zoveel tijd. Maar van 14 tot 19 uur red ze echt niet! Dit is echt de meest zware periode die we met haar hebben gehad.... speelt al vanaf de 9 maanden. Daarvoor sliep ze 's nachts lekker door. En ja... ik krijg hulp van mijn man. Hoef maar te vragen en hij doet het. Maar waarom stoort het mij zo dat ik alles moet vragen, dat hij veel niet uit zichzelf doet? Komt omdat hij het gewoon niet allemaal zo ziet zoals ik dat zie, ik ken ons kind veel beter dan hij. Ik voel mij ook zo alleen in mijn emoties.... kan me ook moeilijk uiten hierdoor. Ligt echt bij mij het probleem dat snap ik wel. Hij is ook in opleiding momenteel en veel van huis, van 6 tot 18:30 ongeveer en helpt mij dan met koken en de afwas en zo. Ik weet ook amper meer wie ik ben...